Songs For The Resistance - Brain Vs Φτυάρι

Στο δικό μου κεφάλι, ξεκίνησε με τις προοπτικές για κάτι φανταστικό. Η συνέχεια όμως, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Καταρχήν, τα δεδομένα. Το "Homefront" είναι από τα λίγα που ξέρω, ένα δημοφιλές και πολυαναμενόμενο war videogame. Φαντάζομαι από εκείνα τα σουπερ σύγχρονα, που παίζουν πολλοί μαζί, δικτυακά και ενώ εσύ πετάς χειροβομβίδες από τα Σεπόλια, ο συμπολεμιστής δίπλα σου είναι απο τη Σιγκαπούρη ξέρω γω. Περί ορέξεως είναι αυτά τα πράγματα, όποιος γουστάρει, θα βρει τη χαρά του.
Αυτό που αρέσει σε μένα, είναι ότι τελευταία ανθεί η μόδα του να έχουν τα ζόρικα videogames, εξίσου ζόρικα soundtracks. Compilations από συγκροτήματα που συνδέουν το όνομά τους με το παιχνίδι και επεκτείνουν την promo λειτουργία τους. Φυσικά, για action games το metal είναι ότι πρέπει και ως εκ τούτου, τα πιο τρανταχτά παραδείγματα μας αφορούν. Πέρυσι, το God Of War III, είχε ένα φανταστικό ost, με καινούρια και αποκλειστικά κομμάτια από Opeth, Trivium, Killswitch Engage και άλλα, σε ένα cd που συνόδευε την limited έκδοση. Φέτος, το "Homefront" το πάει λίγο διαφορετικά το πράγμα. Καθότι πολεμικής θεματολογίας, έχει συγκεντρώσει wartime γνωστά κομμάτια, τα οποία διασκευάζουν αποκλειστικά για αυτό το compilation, νέοι metal ήρωες και διετίθετο για free download συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα, με όριο τα 25.000 downloads.
Ονειρεμένο σενάριο για μένα αυτό, καθότι με φτιάχνουν πολύ αυτά τα μοντέρνα distribution κόλπα, με φτιάχνουν περισσότερο οι διασκευές, και ακόμα περισσότερο το να εστιάζεις τέτοιες απόπειρες σε νέους μουσικούς. Δε μπορεί παρά να είναι φανταστικό να ανακαλύπτεις τι θα κάνουν οι As I Lay Dying τους Slayer, οι Dillinger Escape Plan τους Public Enemy, οι Acacia Strain τους Black Sabbath, οι Misery Signals τους Pink Floyd και όλα αυτά τα ωραία. Ή μήπως δεν είναι έτσι?
Στο τελευταίο Metal AM, έχω πάει φτιαγμένος για να μεταδώσουμε κάποια από αυτές τις διασκευές. Λογω της αγάπης του Λεωνίδα, επιλέγω το "One" από τους Periphery. Το κράξιμο από ΟΛΟΥΣ δεν είχε προηγούμενο. Δέχομαι το ξύνισμα, καθότι η διασκευή όντως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που δε δεχομαι είναι οι πίπες για ιεροσυλια, για ντροπη και αίσχος και τι ζουζουνάκηδες που είναι οι Periphery, επειδή δεν κατάφεραν να φτάσουν σε μαγκιά το Hetfield.
Οκ, δεν τον έφτασαν. Και τι έγινε δηλαδή? Αν δεν απορρίπτεις γενικά τις διασκευές (που το δέχομαι σαν άποψη) το μέτρο για να κρίνεις μια διασκευή είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ το αν ο επιχειρών την έφερε στα μέτρα του. Στα δικά του μέτρα, αν σε έπεισε ότι θα μπορούσε να είναι δικό του κομμάτι, όχι αν την έχει μεγαλύτερη από το Hetfield.
Πέρα από αυτό, έστω ότι οι Periphery είναι φλώροι και πέρα από τα djent δε μπορούν να παίξουν πειστικά heavy metal. Προτιμώ χίλιες φορές να δώσω 7 λεπτα από το χρόνο μου για να ακούσω τους Periphery να αποτυγχάνουν, παρά να ασχοληθώ με τους Exodus πχ, που θα τα κατάφερναν καλύτερα.
Γράφοντας αυτό, ακούω το tribute cd στους Iron Maiden που έκανε το Kerrang! πρόπερσι. Εκ πρώτης, στέκονται καλύτερα στα πόδια τους οι Metallica, Dream Theater, Machine Head. Αλλα συνεχίζω να αισθάνομαι ότι περισσότερα θα εισπράξω σαν ακροατής από το χρόνο που αφιέρωσα στους Gallows, Avenged Sevenfold, Sign και Madina Lake που επίσης συμμετέχουν εκεί.
Το όλο point, δεν είναι η αρτιότητα μιας επανεκτελεσης. Ούτε αυτή η παπαριά που λένε πολλοί, ότι η μαγκιά είναι να κάνεις τη διασκευή καλύτερη από το original. Σοβαρά ήθελε κανεις να ακούσει το "One" καλύτερο? Να έρχεται η ώρα της συναυλίας και να μη σε φτιάχνει, γιατι έχεις τη διασκευή στο μυαλό σου? Το point είναι η σοφή κουβέντα που μου είπε χθες το βράδυ, ένας σοφός άνθρωπος. "Η ουσία είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου ως ακροατής". Να μπορείς να βλέπεις πέρα από τις προτιμήσεις και τα βίτσια σου, ποιες απόπειρες έχουν λόγο ύπαρξης, ποιες προχωράνε το πράγμα και ανεξάρτητα από το ψυχρά υπολογιστικό αποτέλεσμα, δίνουν μια κλωτσια στη ρόδα, ώστε να συνεχίσει να κυλάει. Βγαινει ένα νέο videogame, που απασχολεί νεανικό κοινό, και σε αυτό δένεται ένα metal cd, με κλασικά κομμάτια, παιγμένα από νέες μπάντες. Που μπορεί να μην παίζουν το "War Pigs" όσο καλά το παίζουν οι Sabbath (σώωωπα!), αλλα είναι πιθανόν κάποια από τα παιδια στα οποία απευθύνεται, να γουσταρουν τον ήχο του djent κινήματος και να ψάξουν να βρουν τι κάνουν καλά αυτοι οι τύποι τελοσπάντων.
Το καλύτερο album διασκευών της χρονιάς, το έβγαλαν οι Stryper. Φανταστικά κεφάτες, οπαδικές, ολόιδιες επανεκτελέσεις, που περνάς υπέροχα ακούγοντάς τες, αλλά που δε θα ξεκινήσουν ποτέ, καμία συζήτηση.
Δεν ξέρω αν τελικά, θα γίνεις καλύτερος ακροατής διαφωνώντας, αλλά ξέρω σίγουρα ότι δε θα γινεις τίποτα, κράζοντας.