Record Store Day 2011 - Our favorite holiday is back

Έλα παραδέξου το. Όσο και να παίζεις την τεχνολογία στα δάχτυλα, αν είσαι βλαμμένος με τη μουσική, γουστάρεις ατελείωτα ένα παραδοσιακό δισκάδικο. Δεν έχει να κάνει αν είναι μικρό ή μεγάλο, ανεξάρτητο η αλυσίδα, σε υπόγειο του Bronx ή καταμεσής ενός mall, η σκόνη στα ακροδάχτυλα μετά απο έρευνα στα ράφια του αγαπημένου σου ιδιώματος, είναι ο πιο ευπρόσδεκτος λεκές. Οποιος συγκινείται στη θέα μιας ογκώδους δισκοθήκης, θεωρεί τον εαυτό του συλλέκτη (μικρών ή μεγάλων κυβικών, δεν έχει σημασία), προσέχει σαν τα μάτια του τα cd/dvd/βινύλια/κασέτες (επίσης δεν έχει σημασία) και αγαπημένη ασχολία του σε κάποιο day off είναι να τα ξαναφτιάξει με αλφαβητική / χρονολογική / βιωματική σειρά, του είναι απίστευτα εύκολο να χαθεί σε ένα δισκάδικο 2x3 για καμιά βδομάδα. Μέχρι να έχει ακουμπήσει το κάθε ένα βινύλιο εκεί μέσα, να έχει κάνει αλγοριθμικό υπολογισμό της τετραγωνικής ρίζας του συνόλου και των κερμάτων της τσέπης του για να σιγουρευτεί ότι "έλα, λίγο ακόμα και θα βγουν" και να έχει απελπιστεί με το πόσα albums του λείπουν, ακόμα και αν με τα λεφτά που έχει δώσει για μουσική θα αγόραζε Cayenne, αυτό είναι ένα βίτσιο που δεν ξεπερνιέται ποτέ.
Το καλύτερο από όλα, είναι ότι είμαστε πολλοί. Πολλοί και πορωμένοι σε όλο τον κόσμο μεν, όχι αρκετοί όμως για να κρατήσουμε ζωντανά τα παραδοσιακά δισκάδικα, που όλο και λιγοστεύουν. Το τι φταίει στ' αλήθεια για αυτό, είναι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ συζήτηση που προφανώς δε χωράει εδώ, το γεγονός όμως παραμένει, ότι όσο και να πεθαίνει σε απόλυτους όγκους, κάτι τόσο μερακλίδικα αγαπητό είναι αδύνατο να χασει τις μικροεστίες της φωτιάς του.
Κάπως έτσι σκέφτηκαν κάποιοι μικρομικροί retailers στην Αμερική και καθιέρωσαν τη Record Store Day, έναν εορτασμό των ανεξάρτητων δισκοπωλείων, που φιλοδοξεί να ενώσει μια φορά το χρόνο, δισκοπώλεις και μουσικόφιλους (φυσικά και πρόκειται για το ίδιο πράγμα), που θέλουν να βροντοφωνάξουν την παρουσία τους στον κόσμο του downloading. Καλά, ίσως όχι τόσο δραματικά, αλλά you get the idea.
Καταρχήν, είναι συμβεβλημένα στην RSD πάνω απο 700 (πόσα?) ανεξάρτητα (meaning όχι πολυsupermarket τύπου Wall Mart, Best Buy κλπ) δισκάδικα της Αμερικής, και υπάρχει δυνατότητα για όποιο άλλο επιθυμεί ανα τον κόσμο να μπει στη λίστα. Για τη συγκεκριμένη μέρα, γίνονται exclusive live εμφανίσεις από καλλιτέχνες που υποστηρίζουν το σκοπό, καθώς και ένας από αυτούς ορίζεται και επισήμως ως πρεσβευτής, με σκοπό να διαδοθεί από τα media. Το 2008 ήταν οι Metallica, το 2009 ο Jesse Hughes, το 2010 o Josh Homme και φέτος, ο Ozzy Ozbourne. Ακόμα μεγαλύτερο ζουμί από τα live, έχουν οι ειδικές εκδόσεις που βγαίνουν μόνο για εκείνη τη μέρα και διατίθενται μόνο από τα συμβεβλημένα δισκάδικα και προφανώς μιλάμε για ιερά δισκοπότηρα για τους συλλέκτες. Ενδεικτικά για φέτος, στην exclusive RSD λίστα βρίσκονται επανεκδόσεις (με διαφορετικά εξώφυλλα, διπλά 180 gr βινύλια κλπ) των Devo, White Stripes, Mastodon, Deftones, Muse, Neil Young, Flaming Lips, Wilco, The Used και άλλα on the way, καθώς η λίστα δεν έχει κλείσει ακόμα.
Πολλες περισσότερες λεπτομέρειες βρίσκουμε στο επίσημο http://www.recordstoreday.com/Home καθώς και το τι πρέπει να στείλει όποιο δισκάδικο επιθυμεί να συμμετάσχει.
Δεν ξερω αν είναι ο εορτασμός των ξεχασμένων παλιόγερων, ούτε αν το κάθε ένα μικρό δισκάδικο με φορτωμένα ράφια φοβερής μουσικής είναι καταδικασμένο να βουλιάξει στον corporate κόσμο. Ξέρω όμως ότι σίγουρα δε θα έπρεπε να είναι έτσι και για κάποιο περίεργο λόγο, είμαι αισιόδοξος.