Τις φορές που προσπαθώ να σταματήσω το μυαλό μου από το να σπινάρει ασταμάτητα (και είναι κουραστικά πολλές), φαίνεται να λειτουργεί το διάβασμα. Δεν είμαι τέτοιος τύπος, αλλά εκείνα τα βράδια - γιατί είναι πάντα μαύρα μεσάνυχτα άραγε; - δεν παλεύονται με τίποτα. Αυτόν τον καιρό λοιπόν, διαβάζω αυτό, χωρίς να έχω καμία ιδιαίτερη επαφή με το David Byrne, απλά μου φάνηκε ενδιαφέρον. Και είναι. Μέχρι το σημείο που έχω φτάσει, μιλάει για την εποχή πριν την ηχογράφηση και μου αρέσει, επειδή υπάρχουν πράγματα σχετικά με τη μουσική που πλέον δε σκεφτόμαστε.
Πράγματα όπως ότι την εποχή εκείνη, οι jazz μουσικοί ενώ συνέθεταν σύντομα κομμάτια, αναγκάζονταν να τα τεντώνουν με αυτοσχεδιασμούς, ώστε να δίνουν χρόνο στο κοινό να χορέψει λίγο περισσότερο. Την ίδια εποχή που ο μόνος τρόπος να ακούσεις μουσική, αν σου άρεσε, ήταν να πάρεις τον κώλο σου, να βγεις από το σπίτι και να πας κάπου που παιζόταν. Ή να παίξεις εσύ.
Πράγματα όπως ότι πριν τα ηχεία, την παραμόρφωση και τα μικρόφωνα, οι μουσικοί έπρεπε να αλλάξουν τον τρόπο που έπαιζαν, ώστε να ακούγονται πάνω από το πλήθος. Ανάλογα με την ακουστική του χώρου. Κάπως έτσι γεννήθηκε το vibratto στα έγχορδα. Όταν με το καλό (;) ήρθε η ηχογράφηση, ο σκοπός της ήταν να αποτυπώσει αυτό που θα άκουγε κάποιος σε ένα συναυλιακό χώρο. Επιπρόσθετα, είχες πια την ευκαιρία να γνωρίσεις μουσικές που σε κανονικές συνθήκες δε θα συναντούσες ποτέ. Αν έμενες στα Πετράλωνα, ΠΟΤΕ δε θα είχες ιδέα τι είναι η αμερικάνικη soul, εκτός αν πήγαινες εκεί. Στις αρχές του 1900 δεν ήταν το πιο συνηθισμένο ταξίδι.
Παρόλα αυτά, ο βασικός σκοπός είπαμε, ήταν να έχεις στο σπίτι σου αυτό που συμβαίνει στο live. Και νά' μαστε τώρα που το έχουμε γυρίσει τούμπα αυτό. Πλέον, οι καλλιτέχνες δισκογραφούν πρωτίστως και μετά κάνουν συναυλίες ώστε να πάμε εμείς και να μας παρουσιάσουν την ηχογράφηση σε ζωντανές συνθήκες. Και η επιτυχία κρίνεται από το αν μετέφεραν πειστικά το δίσκο στο live. Όχι το ανάποδο. Εμένα αυτό μου δίνει να καταλάβω ότι το album είναι η ουσία του πράγματος. Άρα και από αυτό θα πρέπει να ζυγίζουμε τον καλλιτέχνη. Τα υπόλοιπα δίνουν συν ή πλην βαθμούς, το πλαστικό δισκάκι με την τρύπα στη μέση όμως είναι αυτό που μετράει.
Μπορεί να φαίνεται ότι οδηγούμαστε σε συμπέρασμα, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, επειδή υπάρχουν στον πλανήτη που ζούμε αυτοί οι Black Veil Brides. Οι οποίοι, ειλικρινά, μου φαίνονται χάλια. Image? Επιτηδευμένο, υπερβολικό και γενικά αυτό το corporated κουρελέ δεν πείθει κανέναν άνω των 16. Live? Κακό. Παίζουν πάρα πολλά πράγματα που είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αποκλείεται να μπορούν να τα αναπαράγουν στη σκηνή, οπότε ποιο το νόημα; Fans? Οι χειρότεροι. Ειλικρινά, δεν έχω βρει ούτε ΕΝΑΝ τύπο που να θεωρώ σοβαρό και αξιόπιστο που να τους εκτιμάει. Παρακολούθησα για λίγες μέρες το thread τους στο twitter και ήθελα να βαρέσω each and every one που άφηνε σχόλιο. Σχεδόν ψήθηκα να γραφτώ επίσημα στο BVBArmy, να με δουν έτσι 33άρη, με μούσια και χωρίς μαλλιά, να ξενερώσουν όλοι.
Η περίπτωση μπάζει νερά από παντού. Τάδε έφη ο άνθρωπος που ακούει το φετινό "Wretched And Divine" κάθε μέρα την τελευταία εβδομάδα. Είχα εκτιμήσει και το προηγούμενο, αλλά αυτό είναι έτη φωτός μπροστά. Αν όπως συμπεράναμε νωρίτερα, το δισκάκι είναι αυτό που μετράει, ήρθε η ώρα να βγω στο μπαλκόνι και να βροντοφωνάξω ότι μιλάμε επισήμως για μπαντάρα. Μένω 4 τετράγωνα από το γήπεδο της Τούμπας όμως και δεν τολμάω.
Παρόλα αυτά το repeat είναι το αγαπημένο μου κουμπάκι στο στερεοφωνικό και στα αυτιά μου δε μπορώ να πω ψέμματα. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία το πιο ακέραιο τίγκα ραδιοφωνικό rock album που θα παιχτεί φέτος και αδιαφορώντας για τις τάσεις μεγαλομανίας rock opera ξέρω γω, έχει διψήφιο αριθμό από κομμάτια που μπαίνει καρφί το ένα πίσω από το άλλο. Τα πολλά σωστά χαρακτηριστικά (δισολίες, ζόρικο drumming, αξιοπρεπέστατη φωνή, ασταμάτητα σολίδια), ισορροπούν το αρνητικό hype θέλω να πιστεύω και είμαστε αρκετά ώριμοι για να το δούμε αυτό. Δεν είναι το συγκρότημα που θα παίξω ξύλο για χάρη του, από την άλλη όμως, για κανένα δε θα παίξω. Ακούγεται αυτοαναιρούμενο, αλλά δεν είναι.
Στην τελική, αν δεν ξερνάς και μόνο στην ιδέα, welcome on board. Δε τους παλεύεις με τίποτα, δεκτό αλλά fuck off, εσύ χάνεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου