Αυτή τη στιγμή, αν βάλεις στο Google τις λέξεις "Audrey Horne", το πρώτο αποτέλεσμα θα είναι η ηρωίδα του Twin Peaks και το δεύτερο η μπάντα από τη Νορβηγία. Νομίζω έχει έρθει ο καιρός να το αλλάξουμε αυτό, τι λέτε;
Αν αυτό το κείμενο έβλεπε το φως του διαδικτύου πριν ένα χρόνο, θα αφιέρωνα λίγες γραμμές για να πούμε ποιοι είναι αυτοί, τι έχουν κάνει στη ζωή τους, τι είδους μουσική παίζουν, πόσο γουστόζικα videoclip φτιάχνουν (ορισμός της Τέχνης το "Threshold" από τη μέση και μετά) και γιατί σε τελική ανάλυση θα κατακτήσουν τον κόσμο κάποτε. Ευτυχώς όμως, έχουμε έρθει τόσο κοντά στο σημείο αυτό, που δε χρειάζονται όλα αυτά.
Αυτό που είναι σημαντικό να ειπωθεί, είναι ότι είμαστε στην ευτυχέστερη θέση που μπορεί να βρεθεί ένας μουσικόφιλος. Να βλέπει ογκόλιθους να γεννιούνται μπροστά του. Πως γίνεται συνήθως αυτό; Μεταξύ άλλων, μέσα και από ραδιοφωνικούς τσαμπουκάδες.
Σε ένα από τα πρόσφατα Metal AM, ενώ ακούγονται οι Audrey Horne, ξεκινάει μια διαφωνία. Αν είναι ρετρό μπάντα, ή όχι. Ως γνωστόν, στο chat υπάρχουν 2 κάστες, οι προοδευτικοί και οι παραδοσιακοί. Αυτοί που είναι αλλεργικοί στις δισολίες και αυτοί που θα προσκυνήσουν το neo occult κίνημα. Αυτοί που ζητάνε King Diamond και αυτοί που ζητάνε Deftones. Εκείνη τη φορά, έχουν γίνει όλοι μαλλιοκούβαρα (με όλη την αγάπη) και δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται. Αιτία; Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τύπος στη φωτογραφία.
Τους Audrey Horne μέχρι το 2010 τους είχαμε καταλάβει. Ήταν μια hard rock μπάντα, με διαολεμένη έμπνευση, στιβαρό χαρακτήρα και με πολλές πραγματικά συγκλονιστικές τραγουδάρες. Μας άρεσε η εξόφθαλμη ποιότητα των συνθέσεων και το ότι είναι έμπειροι που ακούγονται φρέσκοι. Κυρίως επειδή δεν έκαναν κρα οι επιρροές τους και δε χρησιμοποιούσαν πολυφορεμένες μανιέρες. Ω, μας άρεσαν τόσο πολύ. Πολλοί πιστέψαμε ότι δε γίνεται περισσότερο μάλιστα. Και μετά ξημέρωσε 2013...
Αν ο υπέρτατος σκοπός του καλλιτέχνη είναι να σε ξεκουνάει από την παγιωμένη, αγκυλωμένη και σάπια κοσμοθεωρία σου, μιλάμε για την απόλυτη επιτυχία. Οι Audrey Horne κατάφεραν να μας κάνουν να τους γουστάρουμε ακόμα περισσότερο...κάνοντάς τα όλα ανάποδα. Αρχοντικές ατμόσφαιρες με απλωτά πλήκτρα; Όχι. Λυρικά τραγούδια για μοναχικές, ενδοσκοπικές ακροάσεις; Όχι. Πονεμένες μπαλάντες και απρόσμενες pop διασκευές; Όχι. Στιβαρές, μονολιθικές κιθάρες που σε βουλιάζουν; Όχι. Gourmet κρυφτούλι από τους ήρωες τους; Όχι, όχι, όχι.
Φέτος φορτώσαμε το rock n roll πολυβόλο και όποιον πάρει ο Χάρος. Γκάζι, κέφι, Deep Puprle στο hammond, δισολίες μέχρι το τέλος του κόσμου, Whitesnake ξετσιπωσιά, Motorhead στο μπάσο, διπλές φωνές στα ρεφρέν και μπύρες, φέρε μπύρες!
Και σιγά τα ωά, θα μου πεις. Βγαίνουν party δίσκοι, ουουου ένα τσουβάλι κάθε χρονιά. Μη βιάζεσαι εξυπνάκια εαυτέ μου, υπάρχουν 2 πράγματα που δε μπορείς να προσπεράσεις.
1. Δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια φέτος. Άλλη μια. Δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια φέτος. Θα ακούσεις Kvelertak από κεκτημένη ταχύτητα, θα ακούσεις Dillinger για το ύφος, θα ακούσεις Alice In Chains ελπίζοντας, θα ακούσεις Rotting Christ γιατί πάντα ακούς, θα ακούσεις Soilwork...χμ, ας το προσπεράσουμε αυτό, θα ακούσεις Killswitch Engage για τη νοσταλγία, θα ακούσεις Black Sabbath γιατί δε γίνεται αλλιώς, σε καμία περίπτωση όμως δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια. Φέτος.
2. Αυτός ο τύπος. Που φταίει για όλα. Που τόσο μας μπέρδεψε στο chat. Παρουσία, στίχοι και φωνητικές γραμμές που κάνουν το απόλυτο μαγικό trick. Το ρετρό να αρέσει στους νέους και τη φρεσκάδα να γίνεται ακαταμάχητη στους παλιούς. Ο ίδιος πιστεύω ότι θεωρεί τον εαυτό του παλιό, αλλά δεν είναι. Διπλό win. Μια μονάδα που πραγματικά έλειπε από το χώρο μεν, δεν πάει πουθενά χωρίς το σύνολο του συγκροτήματος δε. Τετραπλό win. Σπάνιο πια, στίχοι που λένε κάτι, με ροή, νόημα, αρχή και τέλος που να μπορούν να κολλάνε σαν βδέλλα στη μουσική, οπότε και σε κάνουν να γκαρίζεις έχοντας πιάσει τον κολλητό κεφαλοκλείδωμα. Οκταπλό win. Που αν έκανες συγκρότημα θα τον ήθελες μαζί σου, τον νιώθεις κοντά σου, θες όμως να τον αποθεώσεις σε ένα live. Χρειάζομαι κομπιουτεράκι για τα wins πλέον.
Κοντός ψαλμός αλληλούια κυρίες και κύριοι. Το "Youngblood" των Audrey Horne είναι εκεί έξω, το buzz μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο, αν ζεις για το rock τα αυτιά σου το έχουν ανάγκη και στην τελική σκέψου να σκάσουν για κανα live και να παρουσιάσουμε μόνο 100 άτομα; Ντροπής πράγματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου