Συνοπτικά, στα συν οι πολλοί καλοί δίσκοι με πλουραλισμό στα ιδιώματα, η overall νίκη του hard rock και τα πορωμένα πρώτα δείγματα για το 2013, στα μείον η έξαρση του occult retro (υπομονή, θα περάσει), οι φτωχές συναυλίες (με ελάχιστες πλανητικές εξαιρέσεις) και το ότι στη δική μου λίστα έφτασε μόνο ένα ελληνικό album.
Παραδοσιακά, χωρίς αξιολογική σειρά, (ήταν αρκετά δύσκολο ήδη) και εφόσον ξεκαθαρίσουμε ότι το Tenacious D είναι υπεράνω συναγωνισμού και κατατάξεων, οπότε μόνο γι’αυτό δεν φιγουράρει εδώ, let’s roll…
Baroness – Yellow & Green
Ο θρίαμβος του songwriting #1. Ωραία φάση δίσκος. Όχι για τους συνηθισμένους λόγους, αλλά επειδή παρότι δημοφιλέστατος γέννησε αρκετές συμπαγείς κόντρες. Από εκείνες που κανένας δεν τούμπαρε τον άλλον. Αν σε έπιασε, τέλος. Αν δε σου έκατσε από την αρχή, δεν παίζει να αλλάξεις γνώμη. Γι’ αυτό και είναι μεγάλο album. Χτίζει από τώρα μύθο πάνω σε διαφωνίες. Bonus κερασάκι; Μην ξεχνιόμαστε, 70 λεπτά βροχής από τραγουδάρες υπεράνω ιδιωμάτων που κυλάνε σαν ρακόμελο σε λαρύγγι.
Billy Talent – Dead Silence
Κάθε χρονιά υπάρχει ένα τέτοιο. Που έρχεται από το πουθενά και ενώ δε φαίνεται να κολλάει με τίποτα άλλο στη λίστα είναι στο top 3 (αν υπήρχε σειρά). Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, προσωπικό κόλλημα, soundtrack σε πολύ άντε-να-δούμε-τι-θα-γίνει-τώρα περίοδο και όπως ξέρουν όλοι, αυτοί είναι οι δίσκοι που δεν ξεχνάς ποτέ. Σίγουρα ο θρίαμβος του songwriting #2,αν και δεν είναι τόσο universal πρόταση όπως τα υπόλοιπα. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που θα το βάλω ακούω οπωσδήποτε τα 10 από τα 14 και αυτές είναι οι στατιστικές που λένε πολλά.
Borknagar – Urd
Αυτά τα αθόρυβα είναι το αλατοπίπερο κάθε χρονιάς. Ειδικά κάτι τόσο gourmet όσο οι Borknagar που όσο καφρομεταλίδι τους λείπει σε στιγμές, το αναπληρώνουν με σπάνιες μελωδίες. Προφανές στολίδι η ΦΩΝΑΡΑ του Hestnaes που κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του φωτίζεται ο χώρος αλλά και ο αέρας βετεράνων που έχουν. Ταυτόχρονα δε θα τους θυμηθεί πολύς κόσμος, εγώ όμως δε θα ξεχάσω ένα απελπισμένο ταξίδι το καλοκαίρι που με βοήθησε το Urd να αντέξω...
Cancer Bats – Dead Set On Living
Στο όριο κατάφερε τη λίστα. Και τώρα που το σκέφτομαι, πολύ κακώς. Που ήταν στο όριο, όχι που τα κατάφερε. Γιατί αν αφήσουμε το rock n roll απέξω, τι μας μένει φίλοι μου αγαπημένοι; Τίποτα δε μας μένει, μάλιστα. Μεταλλικό hardcore και καλα, αλλά δεν παραμυθιάζουν κανέναν. Εγώ ακούω φασαριόζικο rock, με riffs που θυμάσαι και μετά από λοβοτομή και το πιο ωραίο pit προσάνναμα του 2012. Δε θα μπαμπαλιάσω μια ακόμα φορά για το live της χρονιάς, ξέρω ότι μερικοί εκλεκτοί φίλοι χαμογελάτε τώρα και μου αρκεί. Άντε και live στη Ν. Φιλαδέφεια...
Converge – All We Love We Leave Behind
Από τα φαβορί. Από εκείνα που θα είναι σε όλες τις λίστες, επειδή τούτοι είναι τόσο ιδιαίτεροι που ο κόσμος δένεται μαζί τους. Κι ας μην είναι εύκολοι. Ούτε διασκεδαστικοί. Για κάποιο αρρωστημένο λόγο, νιώθουμε εντάξει που ο Bannon ακούγεται τόσο στενοχωρημένος φέτος. Ίσως είναι επειδή πάντα περιμένουμε κάτι συναισθηματικό από αυτούς. Ή κάτι τσίτα βίαιο με τον πιο ξεχωριστό ήχο που μόνο ο Ballou φτιάχνει με τα ίδια μηχανήματα που χρησιμοποιούν όλοι. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το μαγικό πού έχουν οι Converge να ακούγονται σαν ένα, ενιαίο πράγμα, δε βρίσκεται ούτε στα μεγαθήρια της μουσικής με αυτόν τον DNA τρόπο, οπότε πως να αντισταθούν οι ταπεινοί listeners?
Dead Sara – Dead Sara
Έχω την αίσθηση ότι αν άφησε κάτι πίσω του το 2012, αυτό είναι η πίστη στο original hard rock. Πλάκα είχαν και οι Kiss, δε λέω, όταν όμως αυτό σου σκάει από Καλιφορνέζους πιτσιρικάδες είναι ακαταμάχητο. Τα 2 κορίτσια και τα 2 αγόρια αυτής της tiny μπάντας έβαλαν τα καρό πουκάμισα (που ήταν τα rock γεννοφάσκια τους) μαζί με τους Warrior Soul σε ένα μπλέντερ και η αυθεντικότητα του συναισθήματος έπιασε οποιονδήποτε τους άκουσε. Μακριά από σιχαμένα ρετρό (που τόσο χρόνο μας έφαγαν αδίκως φέτος) και δαμάζοντας την παράδοση των ξεχαρβαλωμένων distorted ενισχυτών, hard rock n roll fucking lives.
Deftones – Koi No Yokan
Μουλωχτή φάση. Από όλους τους παλιούς που δοκίμασαν φέτος αν αντέχουν τα κόκκαλά τους, αυτοί το έκαναν με τη λιγότερη τυμπανοκρουσία. Γενικά, από το κώμα του Chi και μετά το πήραν στο πολύ ήσυχο. Γιατί έτσι γίνονται οι κορυφαίοι δίσκοι, γατάκια του marketing. Γιατί το θέμα δεν είναι να δημιουργήσεις πολύ buzz. Γιατί το θέμα ήταν, είναι και θα είναι να έχεις πράμα να βγάλεις από μέσα σου. Μετά όλα έρχονται. Πολλοί αναλωθήκαμε να συζητάμε αν το “Leathers” θα χωρούσε στο “White Pony” ή αν τα ανοίγματα του “Entombed” είναι επαρκή συναισθηματικά. Η απάντηση είναι ναι, και για τις 2 περιπτώσεις, αλλά χάνουμε το focus. Που είναι το αν έχεις ακόμα αποθέματα για να κρατήσεις τη θέση σου ως ο πιο διανοούμενος και σοβαρός εκπρόσωπος μιας γενιάς πιθήκων. Fuck yeah, τα έχουν.
Devin Townsend Project– Epicloud
Θα έγραφα ο θρίαμβος του songwritng #3, αλλά είναι φτωχός ο όρος θρίαμβος. Προφανώς οι σοβαρές εκτιμήσεις have left the building, παίζει καψούρα εδώ. Έχει ένα θεματάκι ο Devin. Ή μάλλον, έχω ένα θεματάκι εγώ. Κάτι τρέχει μεταξύ μας, τελοσπάντων. Φτιάχνει ΑΚΡΙΒΩΣ το είδος της μουσικής που θέλω να ακούω. Όχι σε φάση «μου αρέσει το σουηδικό death, άρα μου αρέσουν και οι Entombed», αλλά «θέλω αυτόν τον ήχο, πάνω από αυτή τη χορωδία, με αυτό το τύμπανο από πίσω, μετά από αυτό το πέρασμα», μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Η Anneke λέει ότι αν της ζητούσε να τραγουδήσει γυμνή, κάνοντας κατακόρυφο, με το ένα χέρι, θα το έκανε. Είμαι σίγουρος ότι θα το έκανα κι εγώ.
Enslaved – RIITIIR
Ποιός έχει μούτρα να μιλήσει για τους Enslaved? Σοβαρά τώρα, ποιος μπορεί να πιστεύει ότι το συγκρότημά του είναι καλύτερο; Με τόσα χρόνια στην πλάτη, με τόσους συγκλονιστικούς δίσκους σερί, με όλη την κοινότητα να αποθεώνει και ταυτόχρονα χωρίς να ανήκεις σε σκηνή, κίνημα, trend? Όχι πολλοί. Αυτοί συνεχίζουν ατάραχοι να φτιάχνουν 1 δίσκο με αρκετές ιδέες, περάσματα και riffάρες για 5, εμείς συνεχίζουμε να μην έχουμε ιδέα που θα καταλήξει το κάθε κομμάτι την ώρα που ξεκινάει και μα το κέρατο του βίσωνα, δε γίνεται να παλεύεις για δίσκο της χρονιάς, ΚΑΘΕ φορά που κυκλοφορείς έναν...
Every Time I Die – Ex Lives
Έχει λίγο πλάκα αυτό. Μπορεί να τους έχουμε λίγο χεσμένους γενικά, εννοώντας ότι δύσκολα θα γυρίσει μια κουβέντα γύρω από αυτούς, όμως οι ίδιοι είναι σωστοί σε βασικά πράγματα που ψάχνουμε. Είναι 30άρηδες hardcore πάνκηδες, που τους ακούνε συνονήλικοί τους hardcore πάνκηδες. Όχι μόνο έχουν ισορροπήσει αυτές τις μουσικές τους ταυτότητες, όχι μόνο φτιάχνουν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, το προχωράνε μάλιστα το πράγμα σε σημείο ειδικά φέτος να μου καλύπτουν το κενό που άφησαν οι Mastodon. Σχεδόν μια δεκαετία πριν συνέβη αυτό, εντάξει, όμως το κενό παραμένει. Δίσκοι έχουν μπει σε λίστες για πολύ λιγότερα...
Gojira – L’ Enfant Sauvage
Η στιγμή της αλήθειας. Δεν το ευχαριστήθηκα όταν βγήκε. Όταν το άκουσα προσεκτικά, μου χτύπησαν τα ψεγάδια πρώτα. Όταν μυρίστηκα τα πλεονεκτήματα, τα αμφισβήτησα. Η γενική αποδοχή με απώθησε. Όχι λόγω underground attitude, περισσότερο επειδή «ναι, οκ, πες μας κι εσύ γι’αυτό». Ταυτόχρονα, το σκεφτόμουν, το ανέλυα και δεν το ξεχνούσα ποτέ. Πάντα σε κουβέντες έβρισκε το δρόμο ανάμεσα στα δόντια μου και το ξεστόμιζα. Και τώρα είναι πάντα μαζί μου. Όσο και να δυσκολεύτηκε, δε θα μπορούσε να λείπει. Γιατί έχει όλα όσα χρειάζεται να ειπωθούν φέτος. Ολοκληρωτικά, το METAL του 2012. Όλοι οι μεγάλοι έρωτες δεν ξεκινάνε με ένα «Εγώ με αυτόν/αυτήν; Αποκλείεται!»; Ίδιο πράγμα.
In Mourning – The Weight Of Oceans
Νιώθω μια πατρική υπερηφάνεια. Μετά την προπέρσινη αποθεωτική συμμετοχή στη λίστα, τα παλικάρια μας (δικά μου και του Αρβανίτη, κανενός άλλου, μα τι φτύσιμο είναι αυτό από όλο τον κόσμο;) δε μας εκθέτουν. Σταθερή τεχνική, πάγιο στυλ, σοκαριστική αξιοπιστία. Σουηδικό σωστό death (πως λέμε ατμοσφαιρικό, πρέπει να γίνει ιδίωμα), ξανά τεράστιο, ξανά περιπετειώδες και από ότι φαίνεται, ξανά αγνοημένο. Δεν είναι να σκάμε κιόλας, μεγάλα παιδιά είμαστε. Άλλωστε κάποιος πρέπει να κρατήσει τη σημαία ψηλά, πριν τη ρεζιλέψουν τελείως τα occult τσόλια...
Lamb Of God – Resolution
Λέγαμε από νωρίς ότι φέτος είναι μια καλή χρονιά. Ότι βγαίνουν πολλοί καλοί νέοι δίσκοι και πληθαίνουν οι σοβαρές υποψηφιότητες των διεκδικητών του θρόνου. Οι LOG δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς. Δε διεκδικούν κανένα θρόνο, επειδή αυτός βρίσκεται κάτω από τον κώλο τους. Πέρασαν χρονιές που έλιωσαν περισσότερες σκηνές; Ίσως. Πέρασαν χρονιές που είχαν καλύτερο δίσκο από το “Resolution”; Δεν αποκλείεται. Υπήρξε άλλη φορά που τα μπομπόλια τους ήταν βαρύτερα από φέτος; Σε καμία γαμημένη περίπτωση. Ζόρικοι όσο ποτέ, μη αμφισβητήσιμοι πλέον από κανέναν, badass δίχως συζήτηση,ΜΑΓΚΕΣ με κεφαλαία γράμματα. Η κ-α-λ-ύ-τ-ε-ρ-η μπάντα της μουσικής μας έβγαλε δίσκο φέτος. Η θέση είναι ρεζερβέ.
Meshuggah – Koloss
Έχουμε συζητήσει για τα live των Meshuggah. Για τους δίσκους των Meshuggah. Για το πως δεν είναι rock n roll μπάντα οι Meshuggah. Για τους βλαμμένους fans που χορεύουν αυτοσχέδιο breakdance στα φεστιβαλ που εμφανίζονται στην Αμερική. Σύνοψη; Όλη τη χρονιά για τους Meshuggah μιλάμε. Και όχι μόνο επειδή έχουν δίσκο φέτος. Επειδή είναι το φαινόμενο που είναι. Και ας είναι τόσο καλό το “Koloss”. Και το πρώτο και μοναδικό που με άνεση ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα έρθει μια εποχή που θα είναι υπεράνω δίσκων. Θα συζητιούνται σαν Μουσική γενικώς. Πως είναι οι Pink Floyd σήμερα;
Paradise Lost – Tragic Idol
Κλάμα, πόνος, κρίμα και άδικο. Δεν έχει ξαναβασανιστεί τόσο πολύ δίσκος για να μπει σε λίστα. Γιατί να μπει; Επειδή είναι υπέροχος, σε όλη τη διάρκειά του. Τραγουδάρες που περιμέναμε χρόνια να ακούσουμε, η σωστή φωνή επιτέλους, ο καλός ήχος και μακριά από τις Lost ασθένειες που πίκραναν τους πολύ καψούρηδες fans. Γιατί να μη μπει; Επειδή είναι όλα ψέμματα. Αυτή η υπέροχη μπάντα δεν είναι οι Paradise Lost του 2012. Είναι χαώδης η διαφορά μεταξύ αυτής της ηχογράφησης και εκείνου του live που είδαμε το καλοκαίρι. Ο Holmes δεν έχει αυτή τη φωνή, οι Lost δεν έχουν αυτή την ενέργεια και δε μασάω σαχλαμάρες για «μια κακή συγκυρία» και «φταίει ο ήλιος». Ο διασωθείς Macintosh έγραψε τα τραγούδια και μετά έπεσαν 45 μάστοροι κι 60 μαθητάδες πάνω στο δίσκο για να ακούγεται όπως πρέπει. Αισθάνομαι ότι και εγώ να πήγαινα να ηχογραφήσω, το ίδιο φανταστικό θα ακουγόταν. Οπότε, μπαίνει στη λίστα ή δε μπαίνει; Από την άλλη, που το ξέρω εγώ, ότι οι υπόλοιποι που μπήκαν χωρίς να τους έχω δει live δεν είναι εξίσου ψεύτες; Οπότε όλα κρεμιούνται στο πλαστικό δισκάκι. Με ηδονίζει όταν σπινάρει στο στερεοφωνικό; Fuck it, θα μπει.
Periphery – II: This Time It’s Personal
Η στιγμή είναι κρίσιμη. Ποιά η θέση μας κύριοι; Κρατάμε σοβαρό προφίλ και γράφουμε μια συγκρατημένη εκτίμηση για την κορωνίδα ενός ολόφρεσκου ιδιώματος με τα συν και τα πλην του, που προοδευτικά θα ξεφουσκώσει, θα μείνουν οι 5-6 που αξίζουν και απλά σαν παρατηρητές θα το ακολουθούμε; Ή θα ξαμολήσουμε πληκτρολόγια και ακροδάχτυλα και ότι βρέξει ας κατεβάσει; Και να τη χέσω την αξιοπιστία και τις εντυπώσεις; Τι θα έκανε η αγαπημένη σου μπάντα στην καλύτερή της στιγμή, αν είχε στα χέρια της μια ΦΟΒΕΡΗ τραγουδάρα; Θα γούσταρες να έκανε στρατηγικό marketing με τον κουστουμάτo manager για το πότε να το κυκλοφορήσει, ή θα προτιμούσες να στο πετάξει στα μούτρα σε ένα απρόσμενο encore και να σε αφήσει μαλάκα; My friends, το πνεύμα του rock n roll επιβάλλεται να ζήσει, οπότε kiss goodbye την αυτοσυγκράτηση και το reviewer mentality. Οι Periphery είναι η πιο «χειροπιαστή» μπάντα του djent, το οποίο ήρθε για να μείνει, το «ΙΙ» ξεμπροστιάζει την παλέτα του ιδιώματος και θα είμαστε εδώ να δούμε και “III’ και “IV” και “V”. Δε γίνεται να κλείσουμε μάτια και αυτιά. Όπως είπαμε και παλιότερα, σε μια δεκαετία από σήμερα, αυτός θα είναι ο δίσκος της χρονιάς.
Slash – Apocalyptic Love
Ο θρίαμβος φέτος ανήκει στο hard rock. Πολλές αξιοπρεπείς επιστροφές γέρων, πολλοί πιτσιρικάδες, αγόρια και κορίτσια, με ανάποδους σταυρούς και με καρό πουκάμισα, εκπλήρωσαν το βασικό λόγο ύπαρξης του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη -που είναι να υπηρετούν το rock n roll βεβαίως- και με το παραπάνω. Παρόλο το σκληρό ανταγωνισμό όμως, το Oscar πάει εδώ με αηδιαστική άνεση. Ήταν γνωστό ότι ο Slash είναι σε φόρμα τα τελευταία χρόνια, με το χαλαρό ρυθμό του, τέτοιο πράγμα όμως είχε να συμβεί από το 1991. Μη σου πω και παραπίσω. Δαιμονική έμπνευση, αναμενόμενα σωστά τα τεχνικά (ήχος, παραγωγή, recording, δεν έχουν σημασία αυτά πλέον), εκεί όμως που το πράγμα πιάνει ταβάνι είναι στο δέσιμο μπάντας-κομματιών-Slash-Kennedy που πέρασε στα αυλάκια. Το epic win του songwriting δεν έχει προηγούμενο, ακόμα και τα bonus tracks είναι λιχουδιές ακαταμάχητες και όταν το play count στο ipod είναι 4ψήφιο, τι παραπάνω να πω εγώ;
Sylosis – Monolith
Έχω μια αίσθηση ότι θα πάει στο βρόντο αυτό. Δεν είμαι σίγουρος αν με το φανταστικό προηγούμενο album άφησαν αρκούντως βαθύ αποτύπωμα, αλλά για κάποιο λόγο δεν το πιστεύω. Λες να τα καταφέρουν με αυτό, που είναι ακόμα καλύτερο; Που συνοψίζει με τον πιο τίγκα-στην-ιδέα τρόπο τμήματα της metal ιστορίας που λείπουν σε όλους μας; Ο Chris Adler των Lamb Of God λέει ότι είναι το παιδί των “…And Justice For All” και “Symbolic”, εγώ δεν έχω κανένα λόγο να διαμαρτυρηθώ. Εκτος αν το πιο state of the art album πεντακάθαρου all around metal αγνοηθεί και δεν αναφέρεται στο μέλλον όσο (πολύ) του αξίζει στις συζητήσεις πάνω απο παγωμένους φραπέδες.
Tardive Dyskinesia – Static Apathy In Fast Forward
Χθες, διαφώνησα με ένα φίλο. Για το πόσο η εντοπιότητα έχει σημασία. Αν θα πρέπει να φουσκώσουν τα στήθη μας περισσότερο επειδή οι Tardive πχ είναι από τη Νέα Μάκρη. Επειδή είναι «δικά μας» παιδιά. Όσο το σκέφτομαι, τόσο πεισμώνω. Δεν υπάρχει τίποτα «δικό μου» στη δισκάρα που έβγαλαν φέτος. Η ύπαρξή μου δεν τους βοήθησε σε τίποτα και προφανώς το ότι έτυχε να γεννηθούμε σε κοινό γεωγραφικό τεταρτημόριο δε σημαίνει τίποτα, ούτε για αυτούς, ούτε για εμένα. Κερδισμένο βγήκε το status τους, που κατάφεραν να βρουν ξανά τρόπο να κάνουν τα τραγούδια τους ενδιαφέροντα και δευτερευόντως οι ακουστικοί μου πόροι που είχαν τόσο ανάγκη το neo prog να πάρει περισσότερες songwriting στροφές. Παραμένουν αξιόπιστοι, ευχόμαστε ολόψυχα να ρολάρει η νέα σύνθεση και όσο δεν επαναπαύονται αυτοί, τόσο θα στηρίζουμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου