Κατά το σύνηθες των τελευταίων ετών στον κόσμο της ιντερνετικής μουσικής - θα αναφερθούμε στα 3 στάδια ζωής της αγαπημένης μας τέχνης εν καιρώ - σύντομα πριν κυκλοφορήσει ένα album, διαχέεται στον ιστό ένα κομμάτι από τα καινούρια, εν είδει δολώματος. Χθες, η μαύρη μου η μοίρα με έριξε στο δεύτερο δόλωμα από τον επερχόμενο δίσκο των Bullet For My Valentine. Τους έχουμε υπερασπιστεί στο παρελθόν, σχετικά με το δικαίωμά τους να βρουν τη θέση τους στον κόσμο, οπότε δε δικαιούμαστε να τους ξεσκίσουμε και λίγο; Βεβαίως και ναι.
Το κομμάτι εν προκειμένω, είναι κακό. Αδύναμο, άνευρο, ανέμπνευστο και διάφορα άλλα από α-. Θλιβερή λεπτομέρεια, στα σχόλια που μπορούσε να αφήσει ο καθένας πάνω στη ροή του Soundcloud, πέρα από τα κλασικά πανηλίθια "OMG, my fav band EVER!!!", περίπου τα 3/5 ήταν αρνητικά. Είπαμε, επειδή το κομμάτι είναι για το γάιδαρο. Όχι όμως τα επίσης web hate κλασικά "είστε για τον πούτσο" που έχουμε συνηθίσει, αλλά εκείνα του θλιμμένου fan με το σκυμμένο κεφάλι. "Είναι κάπως weak, θα δούμε τι λέει ο δίσκος", "ίσως να μπορούσαν και καλύτερα", "we still love ya" και τέτοια θλιβερά. Όλα αυτά, για το δεύτερο κομμάτι που ΕΠΕΛΕΞΑΝ να ακούσει ο κόσμος. Αυτό, είναι το καλό δηλαδή. Επίσης από ότι κατάλαβα, το πρώτο ήταν ακόμα χειρότερο.
Γιατί έχουν σημασία όλα αυτά; Επειδή είναι μια καλή περίπτωση εργατικής un-true-ίλας (@copyright). Οι Bullet πάντα προσπαθούσαν να τα κάνουν όλα σωστά. Πάντα τα έβαζαν όλα στη σωστή σειρά, τα γκάζια τους, τα solos τους, τις τελοσπάντων γκαρίλες τους. Και εδώ είναι το λάθος. Το rock n roll δεν είναι τα σωστά βήματα συνταγής εκτελεσμένα. Εκεί καταλαβαίνεις το true, και χέστο το rock n roll, εκεί καταλαβαίνεις το true γενικότερα. Όταν σου δίνει τη βεβαιότητα ότι αυτός ο τύπος είναι φτιαγμένος για να κάνει αυτό το πράγμα. Ακόμα καλύτερα, όταν σε βάζει με άνεση και σένα εκεί μέσα.
Εδώ κουμπώνει η Πάολα. Βλέπω χθες την ανασκόπηση της χρονιάς που κάνει το YouTube με τα πιο παιγμένα videos και στο ελληνικό thread, πέφτω πάνω στα MAD Awards και σε μια εμφάνιση των Stavento. Γνωστό lame ας πούμε hip hop, ας πούμε συγκρότημα που δίνει στον έλληνα καταναλωτή αυτό που θέλει. Δεν είναι εδώ το θέμα μας. Στις εκδηλώσεις των συγκεκριμένων βραβείων, γίνονται συχνά mash up εμφανίσεις (πςςς) όπως και εδώ, όπου συνοδεύουν τα αγόρια μας ένα rock σχήμα που δίνει background παραμόρφωση στο κομμάτι και όλοι είναι χαρούμενοι. Στο σημείο-κλειδί, γίνεται μια παύση και μέσα από σκοτάδια και καπνούς, εμφανίζεται αρχοντικά η Χαλκιδικιώτισσα τραγουδιάρα (όχι τραγουδίστρια, αυτά είναι για φλώρους) με ένα ανεκδιήγητο φόρεμα και κάτι killer γόβες (στις οποίες θα επανέλθουμε) και τη στιγμή που ανοίγει το στόμα της (έλα, σταμάτα, όχι αυτό που σκέφτηκες) μου ανάβει ένα true λαμπάκι σαν φάρος.
Από εκεί που είσαι σε ένα μοντέρνο hip hop rock (είπαμε, sort of) μέρος, με το που λέει 2 λέξεις, διακτινίζεσαι στο 23ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού. Σαν αίσθηση, σβήνει ότι προηγήθηκε και στη σκηνή, αλλά κυρίως, μέσα στο κεφάλι σου. Μην παραβλέψουμε ότι το κάνει αυτό -όπως και την υπόλοιπη συμμετοχή στο κομμάτι- κυριολεκτικά χοροπηδώντας στα διαστημικά της τακούνια, που είμαι βέβαιος αν το προσπαθούσε κινέζος ακροβάτης του Αυτοκρατορικου Τσίρκου, θα έτρωγε τα μούτρα του. Γενικά respect στα κορίτσια που τα παλεύουν αυτά τα σατάνια, τόσος πόνος, τόσο ρίσκο και τόσο βάσανο (μη ρωτάτε πως το ξέρω) που τους αξίζει τόσο credit, τουλάχιστον όσο και στον κινέζο ακροβάτη.
Ο true φάρος λοιπόν, είχε να κάνει με το ότι η τύπισσα μπόρεσε να με μεταφέρει κάπου αλλού, με θεωρητικά minimum προσπάθεια. Όχι επειδή είχε φτιάξει το ντεκόρ της έτσι. Επειδή είπε αυτό που είπε, με τον τρόπο που το είπε. Που έδωσε αμανέδικο πόνο σε ένα τραλαλα τραγούδι με distortion.
Πόσοι από τους δικούς σου είναι έτσι; Σκάναρε τη δισκοθήκη σου. Πόσοι εκεί μέσα κέρδισαν τη θέση τους επειδή μίλησαν στο μέσα σου και πόσοι επειδή είναι προβλεπέ; Έχουν τις σωστές custom κιθάρες, το σωστό μαλλί, το γορίλα που γκαρίζει, τη δισκογραφική που spamάρει, ακόμα και την ιστορία του σαν δεκανίκι;
Αυτός ο fake, δε μπορεί να κρυφτεί. Εκτός αν εσύ επιλέγεις να μην τον βρίσκεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου