Προσωπική ευθύνη – It’s a bitch, τι να κάνουμε;

Υπάρχουν 2 είδη. Αυτή που σου ανήκει και αυτή που σου φορτώνεται από τις περιστάσεις. Κοινό χαρακτηριστικό 1: Επιβάλλεται να τις αναλάβεις και τις δύο. Κοινό χαρακτηριστικό 2: Είναι σοκαριστικό το πόσο δεν το κάνουμε όλοι μας.
 Ο προβληματισμός ξεκινάει από τους Gojira. Οι οποίοι είχαν ένα φοβερό παγκόσμιο ρεύμα και όλοι ήταν σίγουροι εκ των προτέρων ότι αυτοί είναι που θα βγάλουν το δίσκο της χρονιάς. Δεν ξέρω αν το κατάφεραν, το 2012 έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Αυτοί πέφτουν στο δεύτερο είδος ευθύνης. Οι μεγάλοι της μουσικής δε δείχνουν ικανοί φέτος να το πάρουν πάνω τους (όποιος έβγαλε μέχρι τώρα καλό δίσκο, αφορά μόνο τους βαμμένους fans), οι νέοι παλαντζάρουν μεταξύ τσιτα-prog-djent και ρετρό-βυζιά-δερμάτινα, οπότε μένουν οι δυναμικοί μεσαίοι να εξωθούνται στο μεγάλο βήμα.
 Η δική μας ευθύνη σε αυτό; Το να μην ανοίξουμε το στόμα μας μόνο για να λέμε σαχλαμάρες, όπως συνήθως. Κανείς δεν το σκέφτεται, αλλά έχει μεγάλη σημασία ακόμα και η φαινομενικά άκακη συζήτηση με τους φίλους, over φραπ. Πολύ περισσότερο όσοι έχουν δημόσιο βήμα (όχι το status στο facebook μωρέ!). Προσωπικά, άκουσα το Gojira μια φορά, έχοντας ήδη bleak διάθεση και γνωρίζοντας τους μηχανισμούς μου, δεν εμπιστεύομαι την πρώτη εντύπωση. Αξίζει καλύτερης μεταχείρισης και αφού την λάβει, τότε θα εκφράσω γνώμη.
 Μακάρι να τα καταφέρουν. Όχι να αρέσουν σε μένα (duh), αλλά να ανταποκριθούν στην ευθύνη που τους φορτώνεται. Να κάνουν αυτό που έκαναν οι Cancer Bats στην αρχή της εβδομάδας. Που ήρθαν για ένα καλοκαιρινό live-άκι και κατέληξαν να σημαδέψουν τη χρονιά. Σίγουρα δεν είχαν προσδοκίες (οι άνθρωποι του 6 dogs μάλιστα τους προειδοποίησαν να μην περιμένουν και πολλά πράγματα, moshpit κλπ, σε τόσο μικρό μαγαζί), πολύ πιθανόν μάλιστα να είχαν και το μπανάκι της επομένης στο μυαλό τους εξαρχής. Μετά από αυτό το μπάσιμο όμως, έγινε ξεκάθαρο ότι θα ήταν μια βραδιά που θα έμενε στην ιστορία. Κι ας λιώσαμε στη ζέστη. Κι ας έκαναν πάμπολλα ευρηματικά μεν, αηδιαστικά δε ζογκλερικά με τις χλέπες τους. Ήρθαν από την άλλη άκρη του πλανήτη, έστησαν μόνοι τους, και μας πήρε όλους ο διάολος.
 Όπως πρέπει δηλαδή να γίνεται. Βρέθηκαν σε μια κατάσταση, την πήραν πάνω τους και ανταποκρίθηκαν. Πως είναι εύκολο να αναγνωρίζεις το σωστό τρόπο; Όλοι μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί; Επειδή όλοι έχουμε βρεθεί στην αντίθετη περίπτωση. Του μικροφωνοαυνάνα. Ο μικροφωνοαυνάνας λοιπόν, είναι ο frontman συγκροτήματος, που αντί να αναλάβει τις ευθύνες του, ψάχνει να κατηγορήσει άλλους. Τον έχουμε δει όλοι, είναι αυτός που βλέπει ότι το κοινό δεν ανταποκρίνεται και αρχίζει τις πρηξαρχιδιές «τι έγινε, είμαστε κουρασμένοι;», «είμαστε ψόφιοι;». «χτυπιόμαστε τωρα!» και άλλα τέτοια.
Ναι ρε στόκε, είμαι κουρασμένος και αντί να κάτσω σπίτι μου, ήρθα να στριμωχτώ εδώ μέσα, να μυρίζω τις μασχάλες του πίθηκου μπροστά μου, να πίνω κατουρόμπυρα και να ακούω εσένα να μου τη λες. Προφανώς κάτι τέτοιο θα φταίει, επειδή η μουσική σου είναι ένα όνειρο. Αυτό που πάντα φαντασιωνόμασταν όλοι. Άλλο που είμαστε ζώα και δεν το καταλαβαίνουμε. Αλλά μην ανησυχείς, ξεκίνα να λες μαλακίες εσύ και σιγά σιγά θα αμβλυνθεί το μουσικό μας αισθητήριο. Αλήθεια, νομίζεις ότι δε διψάω να εντυπωσιαστώ; Ότι δεν έχω την κρυφή ελπίδα ότι σε κάθε live θα αλλάξει η ζωή μου; Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως το θέμα είναι ότι εσύ δε μπορείς να το κάνεις;
 Αλλά η γκρίνια δεν είναι λύση. Επανερχόμαστε στο θέμα μας. Ανέλαβε την ευθύνη εσύ ότι είσαι ατάλαντος και αναλαμβάνω εγώ τη δική μου ότι είμαι ανικανοποίητος. Ή απλά παραδέξου ότι δεν το’χεις όπως ο Liam Cormier and we’ll call it a deal.