For the love of the game – Έκφραση ή performance?

Η Emily Armstrong κάνει ένα ζόρικο άλμα από τον ενισχυτή, σε κάποια (είμαι σίγουρος φοβερή) συναυλία των Dead Sara. Οι πιθανότατα πιωμένοι θεατές ενθουσιάζονται και ο λιγότερο πιωμένος ίσως και να κάνει την ίδια σκέψη που έκανα εγώ πριν 2 βράδια. Ότι δηλαδή γουστάρουμε τα show υπερπαραγωγή, είναι όμως το underground που σου ατσαλώνει την πίστη στη μουσική. Για να μην ενθουσιάζονται οι τυμβωρύχοι, στο δικό μου κεφάλι, underground σημαίνει οτιδήποτε όχι επαγγελματικό. Όποιος το κάνει, όχι για να πάρει κάτι in return, αλλά επειδή του είναι εντελώς αδύνατον να μην το κάνει καθόλου.
 Πριν 2 βράδια λοιπόν, βρίσκομαι στο Six Dogs και ανάμεσα σε συμπαθητικές φάτσες φίλων και ακόμα πιο συμπαθητικά pints με Fischer, χαζεύω τους Empty Frame. Στρούγκα, ζέστη, ορθοστασία μετά το 10ωρο ορθοστασίας στη δουλειά, λίγος κόσμος, ένα τσικ χαλαρότητα παραπάνω από ότι θα έπρεπε και σε ένα ψυχρό αντικειμενικό μάτι καταγραφής, μια κάπως αναιμική βραδιά. Και τότε γιατί είμαστε όλοι χαμογελαστοί διάολε; Θα σου πω εγώ γιατί. Επειδή βλέπουμε 6 παιδιά (τελοσπάντων, ας πούμε) που κάνουν αυτό για το οποίο είναι φτιαγμένοι. Άσχετα τι κάνει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, υπάρχει για όλους κάτι το οποίο είναι ο λόγος που βρίσκεται σε αυτόν τον πλανήτη. Το αβίαστο, το άνετο, το απαραίτητο. Το θα-σκάσω-αν-δεν-το-κάνω-τώρα-και-συνέχεια. Αυτό, που αν δεν το έχεις βρει εσύ (ναι, εσύ) για τον εαυτό σου, για ξεκίνα.
Δε θέλω να είμαι αυστηρός, είμαι σίγουρος ότι και για τους επαγγελματίες καλλιτέχνες, ισχύει το ίδιο. Εξάλλου, όλοι από το ίδιο σημείο ξεκίνησαν. Αυτό που εισπράττω εγώ όμως, είναι διαφορετικό. Θα χαμογελάσω επίσης πολλές φορές σε μια συναυλία Metallica με 20,000 κόσμο. Θα το κάνω όμως βλέποντας τον κόσμο να αντιδρά παθιασμένα στη μουσική. Θα χαρώ για τη χαρά που παίρνουν τόσοι πολλοί άνθρωποι. Ίσως και να χαρώ για τη χαρά που παίρνει ο Hetfield από τη χαρά τόσων ανθρώπων. Προφανώς everything counts in large amounts, αλλά το άλλο είδος ικανοποίησης θα μου το δώσει η πρώτη περίπτωση. Το πρησμένο λαρύγγι της Emily Armstrong (όχι, δεν ακούστηκε πρόστυχο, θα έπρεπε να ντρέπεσαι). Το αέρινο δέσιμο των Empty Frame. Το άνετο ξεβράκωμα των Vodka Juniors από τους Planet Of Zeus χθες το απόγευμα. Η αίσθηση ftw που θα μας αφήσουν οι Cancer Bats μεθαύριο. Το γλυκό τσουτσούρισμα της αναμονής για το νέο δίσκο των Tardive Dyskinesia. Η βεβαιότητα ότι οι Sarabante το’ χουν.
 Μπορεί να παρασυρθώ και εγώ σαν παιδί και να εντυπωσιαστώ από τον σούπερ ουάου κιθαρίστα από το US, που είναι και γαμώ τους shredders και έρχεται να παίξει στη Λιοσίων επειδή έχει bills to pay, αλλά δε θα τον καμαρώσω ποτέ. Και μπορεί η αποθέωση να feels good, man, όμως το καμάρι δεν το δικαιούστε όλοι, να ξέρεις.