Average δίσκοι - Γκρίνια ή fair judgement?

Δύσκολη μέρα σήμερα. Άρρωστος στο σπίτι, με άπειρο χρόνο συγκριτικά με άλλες μέρες για μουσική και έχω προετοιμαστεί να αναταράξω τους ακουστικούς μου πόρους. Αδυνατώ να βολευτώ σε μια θέση και περιφέρομαι γύρω από τη δισκοθήκη, απασχολούμενος με τους καινουριους Norma Jean, 36 Crazyfists και Iron Maiden. Θα μπορούσα να ακούσω τους δίσκους όπως πάντα, να γουστάρω κάποια πράγματα, να μη μου αρέσουν κάποια άλλα, κανονικά δηλαδή. Σήμερα όμως όχι. Έχετε δει το House M.D., που ο τύπος πονάει συνεχώς και γιαυτό είναι καθίκι 24/7? Κάπως έτσι και εγώ σήμερα, αντί να εστιάσω στα σημεία και τραγούδια που μου αρέσουν, τα παίρνω με τις τζούφιες στιγμές και σκέφτομαι πόσο μικρότερη συλλογή θα είχαμε όλοι αν υπήρχε ποιοτικό φίλτρο στα ράφια και στους σκληρούς δίσκους, που δε θα ανεχόταν τις μούφες?
Οι επαγγελματίες γραφιάδες λένε ότι οι χειρότεροι δίσκοι για τη δουλειά τους είναι αυτοί που καταλήγουν να βαθμολογούνται με ένα '6'. Δε μπορείς να κράξεις, ούτε να αποθεώσεις, τουτέστιν να βγάλεις κάτι δημιουργικό από το κείμενο, που καταλήγει το ίδιο νερόβραστο με τη μουσική που περιγράφει. Ναι μεν, αλλά. Είναι πραγματικά εκνευριστικό. Κάτι πάει να γίνει, αλλά οι καλές στιγμές χάνονται μέσα σε μετριότητες που δεν αξίζουν να τυπωθούν σε δισκάκι.
Και ποιός είσαι εσύ ρε μεγάλε, που θα ξεφτιλίσεις την προσπάθεια και τον κόπο του κάθε μουσικού? Λογικό argument. Δε με νοιάζει τι κάνει ο μουσικος, ας κυκλοφορεί 100 δίσκους το μήνα. Το δικό μου χρόνο,τα δικά μου ράφια και τα δικά μου νεύρα διαχειρίζομαι. Κάπου εδώ σκέφτομαι, ότι η τεράστια πλειοψηφία των δίσκων μας είναι έτσι. 15 κομμάτια, από τα οποία αξίζουν τα 5 και από τα οποία γουστάρεις τα 2. Ο evil twin, μου το επιβεβαίωσε σήμερα, όταν γκρίνιαζα για το Norma Jean.

Διάλογος :
Εγώ: ακουσα 5 κοματια κ μου φανηκαν οκ. αλλα 1) εχω κωλοδιαθεση κ 2) εχω σκυλοβαρεθει τα 'οκ'. αν δεν το ειχες ακουσει ποτε, θα έλειπε κατι απο τη ζωη σου?
Αυτός: Τουλάχιστον το Deathbed Atheist και το Falling from the sky. Καλοκαιρινή αγάπη.
Εγώ: καλοκαιρινη αγαπη, που θα ξεχασεις το φθινοπωρο. ακομα κ ετσι να μην ειναι, 2 στα 12. καταπληκτικό ποσοστό
Αυτός: Όχι ρε twin, απλά αυτά τα λάτρεψα. Στα υπόλοιπα είμαι σίγουρα πάνω απ' το οκ.

Δηλαδή αυτό είναι; Πετάμε τα σκατά στον τοίχο και ότι κολλήσει καλώς; Ακριβώς το ίδιο έγινε με το 36 Crazyfists. Μια χαρά συνολική ακρόαση, ωραία παρέα στο μετρό για 2-3 μέρες και μετά τέλος. Ο Αλέξης λέει θα παλέψει για δίσκος της χρονιάς. Εγώ τι να πω; Μακάρι. Είμαι σίγουρος όμως, ότι δε θα το ακούω σε ενάμιση μήνα. Κυρίως επειδή δε θα έχω ενέργεια να ψάξω το κομμάτι που μου αρέσει. Ακόμα περισσότερο, δεν αντέχω να πασχίζω να βρω επιχειρήματα υπεράσπισης για την κάθε μια τέτοια περίπτωση. Όπως το Iron Maiden ας πούμε. Πραγματικά, είχε 3-4 τραγούδια που μου αρέσουν τρελά. Το στήσιμο που έχει το "Coming Home" για παράδειγμα, με ρίχνει στο repeat. Όχι και τα υπόλοιπα όμως.
Δεν ονειροβατώ. Δεν περιμένω ρεαλιστικά να πάρω ένα cd και να χοροπηδάω και με τα 15 τραγούδια. Όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό. Αλλά γιατί να το δεχτούμε; Σαν να παίρνεις 15 μαρούλια από το μανάβη και να είναι σάπια τα 8. Μα είναι το ίδιο; Για τον καλλιτέχνη, όχι. Η μουσική του είναι κομμάτι από την ψυχή του. Για μένα όμως, ναι. Καλώς ή κακώς, παίρνουμε τα τραγούδια και τα ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ για κάτι. Για mindless διασκέδαση, για προκληση συναισθημάτων, για εκτόνωση, για επιμόρφωση, για μουσική μελέτη, για update της εμπειρικής μας γνώσης. Γιατί πρέπει να αγιοποιήσω ότι μου πετάξει στην μούρη ο κάθε τραγουδοποιός χωρίς κριτική; Η τέχνη είναι δική του, αλλά τα αυτιά δικά μου. Αν δεν τα φροντίσω εγώ, δε θα το κάνει κανένας. Σαφώς πιο refined από ένα πουκάμισο π.χ., αλλά για τον ακροατή, εφόσον υπόκειται σε κανόνες αγοράς (έχει την τιμή του, έχει νομικές συνέπειες η υποκλοπή του κλπ) πρόκειται για ΠΡΟΙΟΝ. Ακόμα και για τους χονδρέμπορους διανομείς και στελέχη εταιρειών, περί αυτού πρόκειται. Στριμώχνουν όσα περισσότερα από αυτά μπορούν σε ένα cd, με ειδικές εκδόσεις και διάφορα άλλα, παραχωρούν εκπτώσεις σε πολυεθνικές retail αλυσίδες για να πάρουν περισσότερα, τους γκρινιάζουν όταν γινονται οι annual επιστροφές και ένα σωρό άλλα εμπορικά παρελκόμενα. Αυτοί βέβαια είναι η μαύρη σελίδα της μουσικής. Συμφωνώ. Ταυτόχρονα όμως και ο καθένας δημιουργός που μπαίνει στο χορό, για προσωπικά του οφέλη το κάνει. Θες για δόξα, για χρήμα, για γκόμενες, για να την πει στο γείτονα; Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Είμαι σίγουρος πάντως, ότι ο Steve Harris δεν το κάνει για να τρέξει ένα ακόμα δάκρυ συγκίνησης στο μάγουλό μου, όταν βγει στα μαγαζιά το "Final Frontier".
Εγώ λοιπόν γιατί δεν πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν τη θεία στη λαϊκή, που πασπατεύει τις ντομάτες και διαλέγει τις καλύτερες; Μήπως το format του album έχει λογική μόνο αν το συνολικό περιεχόμενο έχει αρχή, μέση και τέλος; Ή όταν είναι αδιαμφισβήτητης ποιότητας; Μήπως τόσο καιρό οι πιτσιρικάδες ορθώς επιλέγουν μεμονωμένα mp3s και αγνοούν τα δισκοπωλεία; Ειναι σε καλύτερο δρόμο από εμένα που στριμώχνω cd στα ράφια μου, έχοντας τη δυνατότητα να σετάρουν ένα σκληρό δίσκο, full στην ποιοτική επιλογή; Τι θα τους λείψει δηλαδή αν δεν αγοράσουν την ειδική έκδοση με τα alternate takes (έτσι λένε φαντεζί αυτά που απέρριψε το συκρότημα στο studio) και απλά ακούσουν και κατεβάσουν μόνο ότι γουστάρουν; Μήπως οι υποστηρικτές των EPs, που χρόνια τώρα προτάσσουν τη λογική της ποιοτικής μικροποσότητας απέναντι στην χορταστικής διάρκειας μετριότητα, είχαν πάντα δίκιο;
Αν σε τελική ανάλυση fellow Swedes, το "Revolver" των The Haunted είχε μέσα μόνο τα 5 πρώτα τραγούδια, θα το γουστάραμε λιγότερο;