Filthy rock n rollers σπεύσατε - The Kvelertak is upon us

Έχω πάθει μεγάλη ζημιά.
Σημειολογία: Νορβγηγοί. 3 κιθάρες. Ντεμπούτο album. Το επίσημο βιογραφικό τους (ένα πατσαβούρι κείμενο στο blog του Myspace τους) αναφέρει το πωρωτικό "...χρησιμοποιούν την Turbonegro μέθοδο στην blackmetal προσέγγισή τους". Το όνομα σημαίνει "πέος κουκουβάγιας". Στίχοι στα νορβηγικά. Τους ξετρύπωσε ο (πιο μπροστά από όλους μας) Kurt Ballou των Converge και τους έκανε παραγωγή και μίξη. Ήδη έχετε ξεκινήσει και το κατεβάζετε, το ξέρω.
Μου έβαλε τις μπρίζες ο Αρβανίτης ένα απόγευμα και εύχομαι να είχα ηχογραφήσει το τηλεφώνημα και να έβαζα εδώ ηχητικό αρχειάκι για να πιάσετε τον ενθουσιασμό που μου είπε "Μα, γαμάει!!". Ο Αλέξης λέει ότι μέχρι και το αγγλικό Metal Hammer έχει review με αποθεωτικό 9άρι. Άκου πράγματα.
Τι ακούω εγώ? Ένα και γαμώ, ζόρικο, super heavy rock n roll πράγμα, που σαφώς πατάει στην πίσω-και-σας-έφαγα οπτική των Turbonegro, αλλά όχι στο τόσο απρόσιτο, που περνάει και από πιο αντρουλέ Queens Of The Stone Age, και σε φάσεις, πιάνει vibe από τους πρόσφατους Satyricon. Ρημαδιασμένο groove, με μεγαλύτερο προσόν το ασυγκράτητο συναίσθημα ότι "τώρα παίζω για τελευταία φορά στη ζωή μου".
Ο κοιλαράς τραγουδιστής -που πρέπει να γεννήθηκε ιδρωμένος- blackmetalίζει χωρίς να έχει κανένα προσόν, πέραν της πόρωσης. Αλλά δένει τόοοοσο πολύ με το γενικό feeling ο καριόλης, που γουστάρεις τρελά. Το δίδυμο της επιτυχίας όμως, είναι αλλού. Αρχικά στο παθιασμένο κάθε ένα ξεχωριστά χτύπημα του drummer.Είναι τόσο ωραία τοποθετημένο, που αποκλείεται να το φανταστείς καλύτερο. Αλλά κυρίως...ΣΤΟ ΠΙΟ ΜΑΓΚΙΟΡΙΚΟ ΜΠΑΣΟ που έχω ακούσει, δε θυμάμαι από πότε. Ότι αξίζει να θυμάσαι από κάθε κομμάτι, έχει περάσει από τις 4 χορδές και εφόσον ξεχωρίζει το μπάσο σε συγκρότημα με 3 κιθάρες, είτε ο τύπος τα έχει ταυρίσια, είτε είναι ο παραγωγός μεγάλος μάστορας. Φαντάσου εδώ, που συμβαίνουν και τα δυο.
Δε θέλω να μιλήσω για συνθέσεις, τα αυτιά σας είναι πιο αξιόπιστα από μένα. Προσωπικά βάζω τουλάχιστον 5 φορές στο repeat το "Utrydd dei svake" με το κορυφαίο rock n fuckin roll πέρασμα στη μέση και το Guns cooling off με πιάνο. Και εγώ δεν ξέρω πως κρατιέμαι και δεν air guitarίζω στο μετρό κάθε φορά.
Κάτι τέτοιοι δίσκοι δημιουργούν το μύθο του αξεπέραστου πρώτου album και πραγματικά αδιαφορώ αν θα καταφέρουν να το ξεπεράσουν ποτέ. Όλο το internet παραληρεί ήδη. Fuckin join in...