Best of 2010

Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα για κλείσιμο χρονιάς. Ο Λεωνίδας λέει ότι επιβάλλεται ο καθένας να φτιάχνει λίστα, ο Θανάσης μας έβαλε τα γυαλιά με τη βολιώτικη ευρηματικότητά του στην παρουσίαση της δικής του και εγώ κατέληξα δεύτερος και καταϊδρωμένος
Τώρα που τα ξανακοιτάω, σκέφτομαι ότι ίσως αδίκησα τους Underoath. Σίγουρα δεν αδίκησα Heaven Shall Burn και As I Lay Dying, που έπιασαν ελάχιστες στιγμές ικανοποιητικής απόδοσης και επέτρεψαν στους γέρους να τους περάσουν. Οκ, τέρμα τα λόγια. Χωρις καμία αξιολογική σειρά, οι αγάπες μας για φέτος.

Heavy Xmas everybody!



Rotting Christ – Aealo
Η πρώτη μεγάλη αγάπη. Ο πρώτος δίσκος που ξέραμε ότι θα κατέληγε εδώ. Το καλύτερο από όλα είναι ότι ήμασταν όλοι σίγουροι. Δεν ξέρω αν είναι το αρτιότερο Christ album, αλλά είναι οπωσδήποτε αυτό που θα τους φέρνει ακροατές στον αιώνα τον άπαντα. Ισχυρότερη μαγκιά του; Δε συζητάμε σε ποιο χώρο του blackmetal ανήκει, αλλά σε ποια διάσταση του Rotting Chist σύμπαντος. Οριστικά και αμετάκλητα, μια κατηγορία μόνοι τους.



High On Fire – Snakes For The Divine
Ήταν σοβαρά τα πράγματα από νωρίς αυτή τη χρονιά. Η χώρα μπήκε σε άλλη τροχιά και όλα σκοτείνιασαν. Αφού σοβαρεύτηκε μέχρι και ο Matt Pike, δεν υπάρχει ελπίδα. Ο τραχύς αλητάμπουρας που ηχογραφούσε σχεδόν κατά λάθος, τα έβαλε κάτω και εφόσον είδε ότι η έμπνευση του χαμογελάει φέτος, δεν άφησε την ευκαιρία. Έβαλε το συγκρότημα σε μια φρενήρη μεν, τροχιά δε και μας άφησε να τρέχουμε να προλάβουμε. Αμφιβάλλω αν θα παρουσιάσουν ποτέ τίποτα καλύτερο. Αλλά με πολλή χαρά θα ξεφτιλιστώ δημοσίως, αν τα καταφέρουν.


Triptykon – Eparistera Daimones
Η Barcelona του extreme ήχου. Και τους αδικώ λέγοντας κάτι τέτοιο. Όπως ΟΛΕΣ οι ομάδες του πλανήτη χαζεύουν τους Καταλανούς ως κάτι που πολύ θα ήθελαν, αλλά ποτέ δε θα φτάσουν, έτσι και οι επίδοξοι dark καλλιτέχνες του ακραίου ήχου μαζεύουν τα σάλια τους μπροστά στο οποιοδήποτε ακόρντο παίξει ο Thomas Gabriel Fischer. Η ασύγκριτη ανωτερότητα σε αισθητική, σύνθεση, ατμόσφαιρα διογκώνεται και εδώ υπό το πρίσμα της minimal προσπάθειας που φαίνεται να καταβάλει αυτός ο άνθρωπος. ΚΑΝΕΙΣ άλλος δε μπορεί να φέρει τέτοιο αποτέλεσμα που τσακίζει (shatter) μόνο με έναν άνθρωπο, ένα τοίχο και ένα φως.


Dillinger Escape Plan – Option Paralysis
Ας μην κρυβόμαστε. Αν δεν είχε γίνει ΕΚΕΙΝΗ η συναυλία, όλοι θα ήμασταν πιο ψύχραιμοι με αυτό τον δίσκο. Μας άρεσε πολύ που κατάφεραν να χωρέσουν σε ένα cd όλα τα χαρακτηριστικά του Dillinger γαλαξία, αλλά είχαν ήδη ανακαλύψει τον τροχό μερικά χρόνια πριν. Θαυμάσαμε την ακεραιότητά τους και χαρήκαμε που στάθηκαν στα πόδια τους. Πεθαίνω για τα καθαρά refrain τους και το album σίγουρα θα ήταν εδώ. Αλλά δε θα είχα ΑΥΤΟ το χαμόγελο που έχω τώρα. Επειδή θυμάμαι.


Avantasia - Angel Of Babylon / The Wicked Symphony

Προσωπικό βίτσιο και δε θέλω ου! Με τον Sammett έχω κόλλημα και αφού κατάφερε να με κάνει ξανά ρεζίλι στη γειτονιά επειδή τραγουδούσα τα refrain του, χαλάλι τα απορημένα βλέμματά σας. Ούτε οι guests με νοιάζουν, ούτε οι παραγωγές, ούτε που τα βρίσκει τα λεφτά ο κερατάς, ούτε τίποτα. Όταν του ‘ρχεται, εγώ προσκυνάω. Μπορεί να κάνω 15 χρόνια να ξανακούσω power δίσκο, αλλά κόβω τέτοια φλέβα με το “Black Wings”, που λυπάμαι που δεν έχω κοτσίδες, να τραβήξω σαν groupie.


Bleeding Through – Bleeding Through

Σοβαρό το στοίχημα και το κέρδισαν αντρίκια. Ίσως επειδή βοήθησε το κορίτσι. Ο «βαρετό metalcore» σκόπελος έπρεπε να ξεπεραστεί και δεν υπήρχε περιθώριο για αφηρημάδες. Οι άλλοι της παρέας φέτος (As I Lay Dying, Heaven Shall Burn), δεν τα κατάφεραν. Τα παιδιά από το Orange County δεν έχασαν την αυτοσυγκέντρωσή τους και κράτησαν το focus στα τραγούδια. Είχαν ήδη το υπόλοιπο πακέτο, αλλά στις δύσκολες εποχές που ζούμε, μόνο το ζουμί μετράει. Τα πλήκτρα ήταν, είναι και θα είναι το αλατοπίπερο και ως εκ τούτου, τους ευγνωμονούμε που μας κράτησαν στην επιφάνεια.

Kvelertak – Kvelertak

Κάπου εδώ δίπλα θα έπρεπε να υπάρχει και ένας άσος ε? Έχει πλάκα, χτυπιόμαστε να έχουμε τεντωμένες κεραίες για να πιάσουμε τις αλλαγές των καιρών και να μην προσπεράσουμε τη στιγμή που εξελίσσεται το πράγμα, αλλά είναι οι δίσκοι που αναζωπυρώνουν την πίστη μας στο rock n roll που στην τελική προσκυνάμε. Αν είναι έτσι ρε μεγάλε, μην παιδευόμαστε, θα ακούμε μόνο Little Richard. Εντάξει, δεν είναι έτσι ακριβώς. Τώρα που το σκέφτομαι όμως… Πέρα από την πλάκα, τα ποτάμια πόρωσης που βγαίνουν από το δίσκο με την κουκουβάγια δεν έχουν προηγούμενο και αφού μπόρεσαν να μας κουνήσουν τόσο πολύ αυτοί οι πουθενάδες, άπλυτοι Νορβηγοί, να φάνε σκατά οι «επαγγελματίες»…


Soilwork – The Panic Broadcast

Κάποια στιγμή τα χρειάζεσαι και αυτά. Η φετινή χρονιά τα χρειάστηκε παραπάνω από μια. Τον παλιό να πατήσει πόδι. Τούτοι δω βέβαια, είχαν και το δικό τους κακό εαυτό να νικήσουν. Γι’ αυτό τους χαίρομαι κάτι παραπάνω. Ένας ζόρικος δίσκος, με πολλή έμπνευση και φρεσκάδα να ζηλέψουν πολλοί. Πιο μελωδικός αυτή τη φορά, γεγονός που μόνο σε καλό τους βγήκε. Προσωπικά μου έφτιαξε το καλοκαίρι, και αφού ταίριαξε τόσο πολύ με καρεκλάκι παραλίας και βιογραφία 500 σελίδων Led Zeppelin, εγώ είμαι υπερευχαριστημένος.


Avenged Sevenfold – Nightmare

Τούτοι δω, ήταν στο τσακ να τα χαλάσουν όλα. Μας ρημαδιάσανε στα κουτσομπολιά και στις ίντριγκες, που παραλίγο να ξεχάσουμε πόσο καλός ήταν ο δίσκος. Ευτυχώς κατά πρώτον, είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά στη σύνθεση και ηχογράφηση (τουλάχιστον 5 κομμάτια θα ακούγονται για πάντα) και δεύτερον, κατάλαβαν νωρίς ότι το βγάζω-και-το-βρακί-μου-στο-internet lifestyle του Portnoy θα τους έκανε κακό, και τον ξεφορτώθηκαν νωρίς. Άντε, με drummer τώρα ένα καλό παιδί της ηλικίας τους και έζησαν αυτοί καλά και ο γέρος στο κονάκι του. Έχουν πολύ ψωμί ακόμα αυτοί.


Volbeat – Beyond Hell / Above Heaven

Του δίσκου-μονορούφι το ανάγνωσμα πρόσχωμεν! Δεν υπάρχει album φέτος που να τραβιέται τόσο εύκολα ρε παιδάκι μου. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήταν υπέροχοι. Τώρα όμως…άντε ξεκόλλα. Παλαβή δισκάρα, με τουλάχιστον 4 διαφορετικά είδη metal σε απόλυτη αρμονία και crescendo πόρωσης που θα κάνουμε χρόνια να ξεχάσουμε. Όταν έχεις fans τον Petrozza, τον Greenway, το Hetfield και το Βαπορίδη, μη φοβάσαι τίποτα. Αν ακούσετε ποτέ στις ειδήσεις για έναν τρελό που κυκλοφορεί στον Πειραιά, χορεύοντας το “Fallen” στο δρόμο, εγώ θα είμαι.


Enslaved - Axioma Ethica Odini
Είμαστε όλοι τόσο μικροί μπροστά τους. Η μεγαλύτερη μεταμόρφωση στο χώρο τα τελευταία 10 χρόνια, έφτασε φέτος στο ταβάνι. Σοβαρά, δε γίνεται περισσότερο. Έχουν ξεχειλώσει τόσο το blackmetal που τρομάζεις. Σίγουρα το καλύτερο δείγμα ομαλής ροής ποιότητας σε όλη τη διάρκεια του δίσκου που ακούσαμε το 2010 και ενώ το έχω ακούσει 800 φορές, θέλω κι άλλο. Δεν έχουν αφήσει ούτε nanosecond άδειο και όχι μόνο αυτό, αλλά δε θα πετούσα ούτε ένα από αυτά. Τα πάντα έχουν νόημα και τίποτα δε θα ήταν ίδιο αν έλειπε κάτι. Jigsaw metal?


Bring Me The Horizon – There Is A Hell, Believe Me I’ve Seen It. There Is A Heaven, Let’s Keep It A Secret

Ο δίσκος που μας φρίκαρε. Καλά παιδιά, ενδιαφέρουσα πορεία ως τώρα και δικαιολογημένες προσδοκίες. Αλλά κάααατι έκαναν πολύ καλύτερα τώρα. Είχε ένα ιδιαίτερο awe αυτό το album και από τη στιγμή που προσπερνούσες τον πανηλίθιο τίτλο και κρατούσες ανοιχτά τα αυτιά σου, δε σε άφηνε να φύγεις. Η εκδίκηση της φράντζας, με τσίτα metal και τα λιγότερο προβλέψιμα κοψίματα που ακούσαμε αυτή τη χρονιά. Αντισυμβατικές δομές και ως εκ τούτου κάπως δυσκολοχώνευτο. Αλλά ποιος είπε ότι οι κορυφές δε χρειάζονται γενναιότητα;


Monster Magnet – Mastermind

Όποιος πει κακό για το Dave Wyndorf, να του μαραθεί το τσουτσούνι. Ο τύπος έχει περάσει όσα μόνο οι πολύ παλιοί και οι πολύ μεγάλοι, και εφόσον είναι ακόμα εδώ, ακέραιος και δυνατός, κάνουμε τουμπεκί οι υπόλοιποι. Δικαιού ψαρώνουμε μπροστά στο “Mastermind”, έχει τόσο ψωμί και μαγκιόρικη ουσία, όσο ίσως τίποτα άλλο αυτή τη χρονιά. Είθε ο Αλλάχ να κόβει reunion και να του δίνει δίσκους. Επειδή αδυνατώ να ξεπεράσω το “Time Machine”, αναρωτιέμαι: Μόνο εγώ θέλω ακουστικό Magnet album άραγε;


Dagoba - Poseidon
Entry τελευταίας στιγμής αυτό και από τα πολύ περήφανα. Σε όποιον έλειψαν οι Gojira, θα βρει πολλά στους συμπατριώτες τους, αλλά ευτυχώς, δεν είναι μόνο αυτό. Όταν κάποια στιγμή θα γίνει μια σοβαρή ανασκόπηση στα συγκροτήματα που κρατούν ζωντανό και προχωρούν το death metal από το 2000 και μετά, θα βρούμε και τους Dagoba εκεί. Το “Poseidon” είναι ασφυκτικά τίγκα σε ποιοτικό, ογκώδες metal με έντονο χαρακτήρα περιπέτειας. Με ποικιλία στις φωνές, αλλά το καλύτερο κομμάτι είναι instrumental. Χωρίς φόβο, αλλά με επάρκεια πάθους, είναι κρίμα που δεν έπεσε στα χέρια μας νωρίτερα, να το αποθεώσουμε με την άνεσή μας.


Audrey Horne – Audrey Horne
Το πόσο δισκάρα είναι αυτή, θα το καταλάβουμε όταν οι Νορβηγοί επιστρέψουν στο blackmetal. Για την ώρα, το χόμπι τους είναι να αναδομούν το hard rock και μα τις ρίζες του Yddgrasil, δεν πίστευα ποτέ ότι μπορούν να το κάνουν τόσο καλά. Τουλάχιστον τα μισά κομμάτια είναι υπεράνω κριτικής, η κάθε λέξη των στίχων μπορεί να διαβαστεί και σαν αφήγηση και η γενική αίσθηση που αφήνει είναι αυτή της χορταστικής ποιότητας, επιπέδου τούρτας πραλίνα κάστανο. Ένα low profile διαμάντι που κάποτε θα ακούγεται σε μποέμ βιβλιοθήκες αριστοκρατών rockers, συνοδεία Cohibas και brandy.


Psycho Choke – Unraveling Chaos
Ο καλύτερος ελληνικός δίσκος του 2010, ανεξαρτήτως ιδιώματος. Υπερβολή; Μπες στο mosh pit την ώρα του τρίτου break στο “Get Down” και το συζητάμε μετά. Από τις πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις συνεχούς ποιότητας, χωρίς χαζά fillers και μάλιστα χωρίς τη «φτώχεια» που χαρακτηρίζει το groovy metalcore. Αλλαγές, ποικιλία και απρόσμενες μελωδίες, δείχνουν ένα δίσκο βαθιά δουλεμένο, που μαριναριζόταν σιγά σιγά για καιρό, μέχρι να γίνει πυρηνικό όπλο. Ξέρω τουλάχιστον 15 αμερικάνικα συγκροτήματα ντεμέκ πρώτης γραμμής, που αν το ακούσουν, δε θα ξαναβγούν από το σπίτι.


In Mourning – Monolith
Το outsider. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν, αλλά το album είναι τόσο επιβλητικό, που δεν άφησε περιθώρια. Νέο – ατμοσφαιρικό death metal Α’Α’, που όσο και να λοξοκοιτάει προς Opeth μεριά, αδικείται από επιφανειακές συγκρίσεις. Μου αρέσει που είναι τόσο άνετοι με τον όγκο του υλικού τους, που έχουν τον έλεγχο στο που θα πάει, που θα βαρύνει, πόσο θα speedάρει και γενικά, είναι on top of it. Εμφανές ταλέντο + νέο σχήμα = η ουσία του όλου πράγματος. Από τις φορές που νιώθεις τυχερός που δουλεύουν καλά οι κεραίες σου. Ή αν όχι οι δικές μου, του Αρβανίτη που μου το σφύριξε.


Slash – Slash
Είχα στο νου μου να το συμπεριλάβω και πριν το video με τη Fergie. Αλήθεια. In fact, το ήξερα ότι θα το κάνω, όταν άκουσα (διασκευή είναι τώρα αυτό, επανηχογράφηση, δεν ξερω), το “Paradise City” με αυτήν και τους Cypress Hill. Μου έκανε φοβερή εντύπωση και πέρα από οτιδήποτε άλλο, μπορεί να τραγουδάει. Προφανώς και η κυρίλα των συμμετοχών είναι ψαρωτική, αλλά δεν ξέρω πόσα από τα πιο high celebrity κομμάτια θα ακούω για καιρό. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι το “Ghost” είναι από τα top 10 riffs του Slash, και ότι ο Ian Astbury είναι τόσο σπάνιο διαμάντι, που δε θα ξεχαστεί ποτέ. Πες μου τώρα εσύ, ότι δε θα έκοβες τον κώλο σου να ακούσεις Slash και Billy Duffy στον ίδιο δίσκο…


Motorhead – The World Is Yours
Ναι, είναι. Έχει γίνει βαρετό, το ξέρω, αλλά ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει μούτρα να σταθεί δίπλα στο Lemmy. Και ας βάζω στο repeat μόνο τα “Devils In My Hand” και “Get Back In Line” από όλο το δίσκο. Παραθέτω περιστατικό από το “Lemmy: The Movie”. Σκάει ο Lem σε ένα δωμάτιο που κάνουν πρόβα / tuning οι Metallica. Διάλογος:
Lemmy: How you doin’ motherfuckers?
Hetfield: Hello sir.
Αυτά.


Accept – Blood Of The Nations
Πες μου ποιος το περίμενε, να σου δείξω έναν ψεύτη. Ακόμα κοιτάω τον καθρέφτη και ούτε εγώ δεν το πιστεύω ότι έβαλα Accept δίσκο εδώ. Τώρα όμως μιλάνε οι αριθμοί. Το iPod έχει ένα ωραίο και χρήσιμο μπικικίνι, που μετράει πόσες φορές έχεις παίξει το κάθε κομμάτι. Το νούμερο που είχε δίπλα στα “Teutonic Terror” και “The Abyss”, δεν ανήκει σε αυτό τον κόσμο. Δεν είμαι τύπος που τα λέει αυτά, αλλά τους βγάζω το καπέλο, τους κωλόγερους. Έβαλαν γυαλιά σε πολύ Champions League και καλά κόσμο και χίλια μπράβο τους. Κατάφεραν να με μαλακώσουν στην παλιός / νέος διαμάχη, και αυτό είναι μεγάλο credit. Δε λέω ότι θα το ακούω και του χρόνου, αλλά μηδένα προ της επί του iPod αναγραφής μακάριζε…