Indie guilt - Παραλογισμός η self defence?

Είσαι νέος σε κάποιο καλλιτεχνικό ή γενικότερα media related χώρο, που από ένα level και πάνω, μπαινει σε business χωράφια. Είσαι συγκροτηματίας, παρουσιαστής, δημοσιογράφος, ραδιοφωνατζής, γραφίστας, dj, κάτι τέτοιο τελοσπάντων, και κατα πως φαίνεται, δεν είσαι κακός σε αυτό που κάνεις. Η ως τώρα πορεία σου χαρακτηρίζεται από ένα στενο μεν, σταθερό δε, κύκλο ανθρώπων που σε υποστηρίζουν (άσχετα αν οι περισσότεροι ήταν ήδη φίλοι σου) και από πολλή προοπτική. Επειδή είσαι τόσο μόνος, το κάνεις με όποιον τρόπο κατεβάσει η γκλάβα σου και εφόσον έχεις μόνο τον εαυτό σου να ικανοποιήσεις, δε χρειάστηκε να πιεστείς ποτε και για τίποτα. Θα ήθελες πάρα πολύ να ζείς απο αυτό, αλλά ας μην γελιόμαστε, είναι πάααρα πολύ λίγοι οι τυχεροί παγκοσμίως που έχουν κάνει το πάθος τους επάγγελμα και το κάνουν με τους δικούς τους όρους. Αυτή είναι και η φράση-κλειδί της υπόθεσης, θα επανέλθουμε αργότερα.
Εσύ για την ώρα είσαι ευχαριστημένος, οι άνθρωποι που σου κάνουν τη χάρη να ασχολούνται μαζί σου είναι επίσης ευχαριστημένοι και όλα κυλούν ζάχαρη.
Γνωστή ιστορία so far για όλους εκεί εσας εκει εξω. Μέχρι που έρχεται η ώρα. Που κάποιος "παραπάνω" σε προσέχει. Άσχετα πόσο το επεδίωξες (μη λεμε παπαριές τωρα, εφόσον εκθέτεις τη δουλειά σου στον κόσμο, για να σε προσέξουν το κάνεις), έχεις πλέον μια ευκαιρία να μπεις λίγο περισσότερο στο παιχνίδι. Να γίνεις μέλος ενός δισκογραφικού label, μιας artistic εταιρείας, ενός μούρικου ραδιοφωνικού σταθμού, ενός ιστορικου εκδοτικού οίκου, ενός credible περιοδικού. Να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο. Σκέφτεσαι ότι όσοι τα έχουν καταφέρει, κάποτε έζησαν μια παρόμοια στιγμή. Βρε λες?
Σε παλιότερες, πιο αθώες εποχές, ο ήρωάς μας έπεφτε με τα μούτρα, άρπαζε τον ταύρο από τα κέρατα και όπου βγει. Μερικοί, τα κατάφεραν. Περισσότεροι, έμαθαν the hard way ότι δεν του αρέσει καθόλου του ταύρου να τον πιάνουν από τα κέρατα. Τώρα που είμαστε όλοι πιο υποψιασμένοι, τον αρχικό ενθουσιασμό ακολουθεί ένας προβληματισμός. Ξέρουμε ότι εφόσον μπαίνεις στο χωράφι κάποιου άλλου, μεγαλύτερου από εσένα, θα πρέπει να παίξεις με τους κανόνες του. Μπορει να σου πουν ότι είσαι φανταστικός, αλλά κανένας CEO δε σε έχει ανάγκη, και σίγουρα δε σε θέλει γιατι πιστεύει ότι η δουλειά σου αξίζει να διαθέσει ανιδιοτελώς τα εταιρικά resources του. Πίστεψέ με, να του κάνεις τη δουλειά του θέλει και ξέρει πολύ καλά ότι ονειρευόσουν για καιρό να σε βρει. Θα έχεις την ευκαιρία να "δει" αυτό που κάνεις περισσότερος κόσμος που πιθανότατα ποτέ δε θα κατάφερνες να προσεγγίσεις μονος σου, αλλά 99% των περιπτώσεων θα πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικά από ότι πριν. Να δουλέψεις σε νέο πλαίσιο, να αλλάξεις κάτι στη μέθοδό σου, να ασχοληθείς με κάποιο θέμα που δε θα έδινες καμία σημασία παλιότερα, να κάνεις κάποια επιπλέον αγγαρεία, κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Στην καλύτερη περίπτωση, δε θα αλλαξεις τη δική σου δουλειά, αλλα θα φορτωθείς βαρετες και χρονοβόρες αηδίες, στη χειρότερη, θα κάνεις αυτό που έκανες υπο τις οδηγίες κάποιου άλλου. Πιθανότατα μαλάκα. Οι εναλλακτικές εκδοχές είναι άπειρες και ανάλογα με το δικό σου χαρακτήρα, κάποιες είναι υποφερτές, κάποιες όχι.
Υπάρχει πάντα και ο άλλος δρόμος. Εφόσον δε μπορείς να πάρεις εξαρχής τις εγγυήσεις σου για την καλλιτεχνική σου ανεξαρτησία (you wish, κανείς νέος δε μπορεί), μπορείς να αρνηθείς ευγενικά και να συνεχίσεις την DIY πορεία σου, άντε να πουλήσεις και λίγο μούρη στους φίλους σου ότι και καλά δεν έπεσες στον corporate λάκκο. Αν έχεις τα άντερα να κάνεις κάτι τέτοιο βέβαια. Αν δε σε βασανίζει μέρα νύχτα το "what if?". Και αν μετά από καιρό υπομονής, ήσουν σε θέση να βάζεις εσύ τους κανόνες? Δε θα το μάθεις ποτέ και μαλλον θα σε τρώει για πάντα. Εκτός αν είσαι τόσο συνειδητοποιημένος, που δε σε νοιάζει. Που δε μπορείς να ανεχτείς κανέναν πάνω απο το κεφάλι σου και προτιμάς να κυκλοφορείς στα Πετράλωνα με το κεφάλι ψηλα, αντι να strollάρεις uber cool στο Manhattan, ενώ έχεις πάει να πάρεις καφέ στο αφεντικό σου. Ή κάτι τέτοιο anyway.
Δεν είμαι σίγουρος που στέκομαι εγώ σε αυτό το θέμα. Μάλλον πιστεύω ότι πρέπει να ξέρεις τον εαυτό σου πριν μπεις στη διαδικασία. Αν αυτό που θες είναι να καλύπτεις την εσωτερική σου ανάγκη όπως καλύτερα νομίζεις εσύ, μην το κάνεις ποτέ επάγγελμα. Θα σου καταστρέψει τη χαρά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να σου γίνει αγγαρεία το hobby. Αν από την άλλη πιστεύεις ότι ο κόσμος σου ανήκει, είσαι γεννημένος για stardom μεγαλεία και πρέπει να δουν αυτό που κάνεις όσο το δυνατόν περισσότεροι, μη διστάσεις. Πάτα εταιρικά πτώματα στο διάβα σου και κέρδισε τη δόξα. Όλοι αυτοί που είχαμε σε αφίσες στους τοίχους μας, αυτό έκαναν.
Αλήθεια όμως θέλεις να γίνεις αφίσα?