Εσύ, μισείς τον Matt Heafy? – The Trivium argument

Το έχουμε αναφέρει κατά καιρούς. Είναι cool να κράζεις τους Trivium. Από την πρώτη στιγμή όμως, πεθαίνω να μάθω το γιατί. Το πιο πρόσφατο καμπανάκι μου χτύπησε στο Metal AM της προηγούμενης Πέμπτης. Βάζουμε το “Detonation” (όχι το πιο πειραματικό κομμάτι τους) και το σταθερό σώμα ακροατών ρίχνει το σχετικό θάψιμο. Ισχυρό ποσοστό του σώματος αυτού, είναι ακραιφνείς metalheads, οπότε μπορώ να το δικαιολογήσω. Πολύ σύντομα, μπαίνει και ένα κομμάτι Big Business. Ακολουθεί αποθέωση και εγώ βγαίνω από τα ρούχα μου. Δεν έχω τίποτα με τους Big Business, αντιθέτως. Αλλά στο στενό μου κεφάλι, αδυνατεί να χωρέσει ότι ένα σταθερό δείγμα ακροατών, άσχετων μεταξύ τους, απορρίπτει ασυζητητί τους Trivium ως τζούφιο metal, και ταυτόχρονα είναι απόλυτα οκ με το αντισυμβατικό, no guitar heavy rock των Business.

Ξέρω ότι το θέμα με αυτούς είναι παγκόσμιο. Ο χρόνος θα δείξει αν μιλάμε για την περίπτωση της μεγάλης μπάντας που έχει αφοσιωμένους φίλους και φανατικούς εχθρούς, ή όχι. Για την ώρα, νιώθω ότι όλο αυτό το κράξιμο είναι άδικο, και σκοπεύω να τους υπερασπιστώ. Ξεκινώ ανάποδα.

Στο δικό μου βιβλίο, τα κυριότερα μειονεκτήματα των Trivium είναι δυο:

1. Όσο και να σκοτώνονται, προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια, χωρίς να αφήνουν τίποτα στην τύχη, είναι αδύνατο να μου βγάλουν από το μυαλό την ιδέα ότι προσπαθούν υπερβολικά. Τα παίζουν όλα, λιώνουν τα όργανα, σκίζονται στα live, και κάθε φορά είμαι σίγουρος ότι έχουν κάνει το καλύτερο δυνατό. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι πηγαίο. Πάντα σέρνεται κάτω από την επιφάνεια κάτι διάφανο, ασταθές και αδύναμο, που όσο και να με πορώνουν τα τραγούδια τους, δε με αφήνει να κυκλοφορώ με t shirt τους μέρα νύχτα.

2. Αυτό εγώ το εξηγώ ερμηνεύοντας το background τους. Ο Matt Heafy είναι ένα ματσωμένο, καλοζωισμένο ομορφόπαιδο, που μεγάλωσε στα πούπουλα από γονείς που γούσταραν rock και τον υποστήριζαν σε κάθε του βήμα. Μιλάμε για άκυρα του στυλ, όταν μαζεύτηκαν οι φίλοι που θα έφτιαχναν το συγκρότημα, ο μπαμπάς του τους αγόρασε τα όργανα. Όλα. Θέλουν να παίζουν τα παιδιά, ας δώσουμε 10.000 δολάρια να τους πάρουμε κιθαρίτσες και drumάκια. Όσα διαστημικά σολίδια και να παίξει, αποκλείεται να τον σεβαστώ περισσότερο από το γείτονά μου στο Ν. Κόσμο, που μου έδινε τα cd του να τα κρύβω, γιατί του τα έπαιρνε ο μαλάκας ο πατέρας του και δούλευε 2 δουλειές για να πάρει τη δεύτερη και την τρίτη κιθάρα, κάθε φορά που την έβρισκε και του την πέταγε από τον 4^ο όροφο. Αυτός ο τύπος και κιθαρίστας έγινε, και συγκρότημα έχει και χίλια μπράβο του. Όταν φάνε αρκετά σκατά και οι Trivium, το ξανασυζητάμε.

Αυτά όμως, είναι τα δικά μου βίτσια. Το σημαντικότερο που έχει να κάνει ένας ακροατής, είναι να τα ξεπερνάει αυτά και να στηρίζεται στα αυτιά του. Και αδυνατώ να πιστέψω ότι σε αυτό το θέμα, υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς για τους Trivium. Σαν καθαρό αποτέλεσμα, αυτό που παίρνει κάποιος από τους 3 τελευταίους δίσκους τους, δεν είναι τίποτα λιγότερο από state of the art μοντέρνο heavy metal, σερβιρισμένο με τον καλύτερο τρόπο. Δε μπορώ να δικαιολογήσω κάποιον που ακούει ακόμα και παλιομοδίτικο thrash, που δε βρήκε τίποτα στο “The Crusade”. Το ότι παραμοιάζει με Metallica σε σημεία, θα έπρεπε να μετράει στα θετικά. Το ότι έχει πολλά singalong refrains, θα έπρεπε να φέρνει κι άλλο κόσμο.

Έχω ακούσει από straight metal κόσμο ότι θα τους προτιμούσαν χωρίς τα φλώρικα refrains. Το καταλαβαίνω. Έχω ακούσει από new metal κόσμο ότι παίζουν πολύ παλιατζουρέ σε φάσεις. Συμφωνώ. The way I see it, αν είσαι πολύ παραδοσιακός για τους μοντέρνους και πολύ μοντέρνος για τους παραδοσιακούς, κάτι κάνεις πολύ καλά.

Και σε τελική ανάλυση, οι δίσκοι Motorhead της τελευταίας δεκαετίας, είναι μοιρασμένοι σε heavy metal και rock n roll κομμάτια. Στο Λεωνίδα, αρέσουν τα metal. Εμένα πάλι, μου αρέσουν τα πιο rock n roll. Και οι δυο όμως, ακούμε τους δίσκους αυτούς. Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι ο έξυπνος ακροατής, προτιμάει να ακούει ένα συγκρότημα για τα πράγματα που του αρέσουν σε αυτό, παρά να το απορρίπτει, για εκείνα που δεν του αρέσουν.