Sound vs Composition - Musical εμφύλιος

Κοιτούσα αυτό το δίσκο στη δουλειά σήμερα. Τον έχω ξαναδεί, σήμερα όμως πρώτη φορά μου χτύπησε ο τίτλος. Coltrane's sound. Sound. Σε αυτό το δίσκο, υπάρχει ο ήχος του Coltrane. Όχι τα τραγούδια που έγραψε τελευταία, αλλά ο ~~ήχος~~ του.
Το γούσταραν πολύ αυτό παλιά. Ποιος είναι ο ήχος του ενός, που ακούγεται πιο φρέσκος από τον άλλον. Αυτό ήταν ο στόχος. Να έχεις το δικό σου ~~ήχο~~. Για αυτό έψαχνες αν ήσουν καλλιτέχνης. Θυμήθηκα και το Back To The Future. Όταν παίζει στο σχολικό χορό ο McFly το "Johnny B Goode" και παίρνει ο Marvin Berry τον ξάδερφό του, τον Chuck και του λέει "You know that new sound you're looking for? Well, listen to THIS!". Να το πάλι. Τότε, ερχόταν πρώτα να βρεις τον ήχο σου. Τα τραγούδια, ακολουθούσαν αργότερα.
Και αυτό ήταν που μαγνήτιζε τον κόσμο. Κάποιος που ακουγόταν όπως κανείς άλλος, την εποχή που όντως η καινοτομία είχε το χρήμα. Προφανώς τα hit singles έφερναν και τότε την επιτυχία, αλλά αυτό που ταρακούνησε τον κόσμο ήταν το αιρετικό πάντρεμα του rhythm n blues με τα gospel που έκανε ο Ray Charles και σε δεύτερη μοίρα το πόσο πολύ χόρεψαν το "Mess Around".
Πόσο πολύ τα γούσταραν αυτά τότε! Και δικαίως τα συζητάμε μέχρι σήμερα, γιατί είναι ο ήχος που γεννάει σκηνές. Ακόμα έτσι γίνεται. Η σκηνή του grunge, του σουηδικού death metal, του punk, του neo folk, του sludge. Τα τραγούδια γεννούν τους ήρωες της κάθε σκηνής. Αφού δηλαδή ξεκινήσει ο κόσμος να παίζει αυτό το είδος μουσικής. Τις σπάνιες περιπτώσεις που γίνεται ταυτόχρονα, είναι τις στιγμές που είσαι οι Nirvana, οι Sex Pistols, οι Black Sabbath.
Που βρισκόμαστε τώρα; Τώρα παλεύουμε μεταξύ ήχου και σύνθεσης. Έχουμε ακούσει τόσα πολλά και τρέχουμε τη μια πίσω από τις τραγουδάρες των Audrey Horne και την άλλη να προφτάσουμε τη "σωστή" djent μπάντα. Από το τι θα παίξει ο Jack White φέτος, στο πόσοι θα κοπιάρουν τους Fleet Foxes. Θεωρητικά, ο νεωτεριστής θα κυνηγά τον ήχο και ο παλιομοδίτης τα τραγούδια. Ακούγεται λογικό, αλλά δε συμβαίνει. Και ο πιουρίστας θα κολλήσει σαν βδέλλα στο παραδοσιακό thrash, αλλά και ο μοντέρνος θα εκμεταλλευτεί το φρέσκο dubstep για να "ξεχωρίσει από τη μάζα". Ταυτόχρονα, και οι 2 θα υποκλιθούν στη σύνθεση. Ο οποιοσδήποτε δίσκος που θα έχει τις τραγουδάρες, θα αποθεωθεί από όλους. Είτε είναι Accept, είτε είναι Baroness. Κάποτε ο Καραολίδης είχε γράψει "Τι την θες την πρωτοτυπία, αν έχεις καλά τραγούδια;". Προδίδεται σαν μέγιστος fan των AC/DC, έχει όμως δίκιο.
Το οποίο είναι κάπως παράδοξο, γιατί σαν σύγχρονοι ακροατές με τόσα και τόσα ερεθίσματα, δε θα έπρεπε να αποζητάμε το κάτι νέο, ειδικά τώρα που είναι πιο δύσκολο; Θα στραβώσουμε που ο νέος δίσκος των Queens Of The Stone Age δε ροκάρει αρκετά, παρόλο που είναι ξεκάθαρα challenging να καταλάβεις τι γίνεται εκεί μέσα, όπου ο Homme έστησε μια καλλιτεχνική παραγωγή και όλο αυτό ισούται με περιπετειώδη ακρόαση; Με ένα tempo 4/4 είμαστε καλυμμένοι, αρκεί να έχει από πάνω το groovy refrain του "Crucial Velocity";
Και βρέχει ερωτήσεις από δω και πέρα. Μήπως αυτό που παίρνει ο άνθρωπος από τη μουσική, είναι το ίδιο από την αρχή του χρόνου; Ο υποδοχέας του εγκεφάλου δηλαδή, της συγκεκριμένης τέχνης ικανοποιείται με λιγότερα από όσα του προσφέρονται τελευταία; Υπάρχει σαφώς μια καταναλωτική θεώρηση στη σύγχρονη μουσική, οπότε το έχουμε παρακάνει; Αν είναι έτσι, γιατί συνεχίζουμε; Να ψάχνουμε, να διαφωνούμε, να συνθέτουμε, να παίζουμε shows, να φτιάχνουμε ήρωες;
Κατά λάθος μέσα στην πληκτρολόγηση, φάνηκε η αλήθεια. Ο λόγος αυτής της ανισορροπίας, είναι γιατί ο μεν καλλιτέχνης δημιουργεί, ο δε αποδέκτης καταναλώνει. Όχι απαραίτητα με την εμπορική έννοια, εννοώ ότι είναι ο παραλήπτης της τέχνης. Ο μουσικός παλεύει να βγάλει κάτι από μέσα του, ο ακροατής τρέχει να προλάβει να το απορροφήσει. Εσύ ψάχνεις τον ήχο για να μεταφράσεις την ψυχή σου, εγώ ψάχνω θέση στον εγκέφαλό μου να παρκάρω αυτό που η εμπειρία μου, μου επιτρέπει να κατανοήσω.
Δεν είμαστε της ίδιας φάρας εμείς οι 2 my friends...

Info Wars - Η προκατάληψη και το σύνδρομο του παρθένου αυτιού

Αυτή την εβδομάδα, internet σε μισώ. Βέβαια αυτή τη στιγμή σε έχω ανάγκη, αλλά τις τελευταίες 4-5 μέρες σε καταριέμαι. Όπως επίσης καταριέμαι τους προγενέστερους ακροατές, όσους μας δίδαξαν με τα λόγια τους μουσική, τους παλαιο-γραφιάδες και τα συνθήματα με σπρέι στους τοίχους. Γιατί δεν κρατάτε το στόμα σας κλειστό, που να πάρει;
Κάποια από τις μέρες της εβδομάδας που μας αποχαιρετά, είχε η τηλεόραση το Across The Universe. Το οποίο είναι ένα συμπαθητικό kind of musical, με τις ερωτικές ιστορίες μιας παρέας νέων με φόντο το αντιπολεμικό κλίμα στην Αμερική των 60s, διανθισμένο με τα τραγούδια των Beatles. Ευχάριστο και κεφάτο, να το δείτε.
Το είδα κι εγώ λοιπόν και συνειδητοποίησα ότι ενώ δεν είμαι κανένας μεγάλος fan, ήξερα όλα σχεδόν τα τραγούδια. Όχι σε φάση "κάπου το έχω ξανακούσει αυτό", αλλά το είχα για πλάκα, ήξερα πως πάει και τι λέει μετά, και που είναι η αλλαγή. Αν γυριστεί αντίστοιχο musical με τίτλο My Last Serenade με τραγούδια των Killswitch Engage, δε θα πιάσω αντίστοιχο σκορ, είμαι βέβαιος.
Την επόμενη μέρα που είχα μερακλώσει λοιπόν, έβαλα τα 2 διπλά best of των Beatles (το κόκκινο και το μπλε που λέμε οι δισκοπώλεις) στο ipod και έφυγα για τη δουλειά. Και ενθουσιάστηκα. Απαλλαγμένος από την ανάγκη να ακούσω άλλη μια brutal φασαρία, επιβεβαίωσα άλλη μια φορά γιατί οι Beatles είναι το όνομα που είναι και με ποιο τρόπο άλλαξαν την pop μουσική για πάντα μέσα σε 8 χρόνια. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, ήταν οι μεγαλύτεροι μάστορες στο στοχευμένο songwriting και μέσα σε ένα τρίλεπτο κομμάτι, είχαν 2-3 μελωδίες που δεν ξεχνάς ΠΟΤΕ. Και ηχογράφησαν καμιά 200αριά τέτοια. Πέρασα υπέροχα ακούγοντάς τους στο δρόμο λίγες μέρες και ένιωσα σαν να τους ανακάλυψα ξανά. Μόνο που το ήξερα ήδη. Ακόμα και πριν τους ακούσω. Και αυτό είναι τόσο άσχημο.
Ήταν τόσο ωραία η εμπειρία της μουσικότητας, που θα ήθελα αυτές οι μέρες να είναι οι πρώτες φορές που άκουγα Beatles, χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Και μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ποτέ αυτή την ευκαιρία. Ποτέ δε με κόλλησαν στον τοίχο οι Beatles, παρόλο που μου άρεσε αυτό που άκουγα εξαρχής. Γιατί; Επειδή δεν είχα παρθένο αυτί. Επειδή όταν ασχολήθηκα να τους ακούσω για πρώτη φορά, ΗΞΕΡΑ ΗΔΗ ότι είναι οι θρύλοι των 60s που καθόρισαν τη μεταγενέστερη μουσική και είχαν εκατομμύρια παλαβούς fans σε όλο τον πλανήτη και τους προσκυνούν όλοι και τα πάντα.
Τα τελευταία 20 χρόνια είχα την ατυχία (ή έτσι λέω αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον) να ψαχουλεύω και να διαβάζω και να συζητώ για μουσική, τόσο μανιωδώς όσο και να την ακούω. Έχω πάρει και συνεχίζω να παίρνω άπειρη πληροφορία για μουσικούς, τάσεις, επιτυχία, παραφιλολογία και hearsay εμπειρίες που πολλές φορές ξεπερνάει την ποσότητα της actual μουσικής που απορροφώ. Και αυτό είναι τόσο λάθος.
Αν είσαι τέτοιος τύπος, η μόνη ευκαιρία να φας αυθεντική κατραπακιά με τη μουσική, είναι να πέσεις πάνω σε ένα άγνωστο ντεμπούτο. Συμβαίνει μερικές φορές, αλλά αποκλείεται πάνω από 2 φορές το χρόνο, ότι είδος μουσικής και να ακούς.
Κατά τα άλλα, το 85% των καλλιτεχνών που προσκυνάς, ΗΞΕΡΕΣ ΗΔΗ ότι είναι άξιοι προσκυνήματος πριν η πρώτη νότα φτάσει στο αυτί σου. Σου έδωσε ο μεγαλύτερος ξάδερφος την κασέτα με το πρώτο Black Sabbath για να σε ξεστραβώσει στο σχολείο. Πρώτα σου είπαν ότι είναι τα μεγαλύτερα αλάνια και θρυλικοί drug survivors και μετά πρωτοάκουσες το riff του "Satisfaction". Κοιτούσες σαν χάνος την (ελπίζω θεέ μου) κοπέλα σου να σου λέει ενθουσιασμένη το πόσο φανταστικός ποιητής ήταν ο Morrisson πριν σου βάλει στο δωμάτιό της το "Riders On The Storm". Δεν υπάρχει πιο εκρηκτική live μπάντα από τους The Who, ρώτα όποιον θες. Αν ο Θεός πιάσει μια κιθάρα, δε θα καταφέρει να παίξει σαν το Jimi Hendrix. Οι Led Zeppelin, τα έχουν κάνει όλα φίλε. Δε θα υπήρχε ηλεκτρονική μουσική χωρίς τους Kraftwerk. Οι Stones ντρέπονταν να μιλήσουν στο Muddy Waters. Περισσότεροι άνθρωποι είδαν τη μετάδοση της συναυλίας του Elvis στη Χαβάη, από ότι την προσελήνωση του Αpollo 11. Και δεν ξεκινώ καν να μιλήσω για την κλασική μουσική.
Όποιος άκουσε κάποιο από τα μεγαθήρια της μουσικής, έχοντας πραγματικά παρθένο αυτί ακουστικά και συνειδησιακά, ελπίζω να έχει συναίσθηση της σπάνιας τύχης του. Φθονώ θανάσιμα τον ανίδεο ακροατή των Tool, των Black Sabbath και των Queen, που έπεσε κατά τύχη πάνω τους και δεν τους ξεπέρασε ποτέ. Δεν ξέρω αν η λύση είναι να μένεις μακριά από την ενημέρωση ή να μην έχεις φίλους, ξέρω όμως ότι αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον, θα ήθελα να ήμουν ερημίτης.

Hidden In The Basement - Όταν είναι σωστό, είναι σωστό

Κατραπακιά. Το 6ο repeat μέσα στη μέρα και το πλέον ενθουσιώδες που μόλις πάτησα, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Τα έχουμε ξαναπεί, είναι αυτά τα ξαφνικά, από το πουθενά, που σε χαζεύουν και νιώθεις βέβαιος ότι το rock n roll είναι ανεξάντλητο. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους βέβαια, οι Hidden είναι κάτι ξαφνικό και από το πουθενά μόνο αν κοιμάσαι όρθιος όπως εγώ. Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται και δικαίως η μύτη μου είναι στη riffομέγκενη που φτιάχνουν αυτά τα παιδιά, καθώς με την ελάχιστη ανατάραξη online που έκανα σήμερα, οι αφοσιωμένοι fans ξεπηδούσαν από παντού.
Πως καμαρώνεις μερικές φορές ότι ανακάλυψες το απόλυτο κρυμμένο διαμάντι; Καμία σχέση. Μπάντα 6ετίας, με τον εξαίρετο δίσκο τους "Ego" πέρυσι, μεγάλη αγάπη στο Λαρισινό κάμπο από ότι έμαθα, αναφέρθηκαν στο τελευταίο Metal AM, η Ελπίδα μετέφερε τις άριστες εντυπώσεις από τη live παρουσία τους πρόσφατα και εγώ συνέχιζα να βόσκω. Και στο σημερινό Σάββατο που έμεινα σπίτι, τα αυτιά μου ήταν ώριμα να φάνε την audio μπούφλα που τόσο καθυστέρησε.
Το "Ego" μου ακούγεται σαν μια συνολική περίπτωση όπου όλα πήγαν καλά. Πως ήταν το ματς της Εθνικής με την Team USA το 2006; Που όλα δούλεψαν, όλα τα συστήματα λειτούργησαν, όλες οι άμυνες έπιασαν και όλα τα σουτ μπήκαν; Ακριβώς η ίδια αίσθηση ότι είναι της μοίρας γραφτό, μου ξανάρθε ακούγοντας αυτό το δίσκο. Οι πρόβες είχαν λόγο ύπαρξης, τα τραγούδια χτίστηκαν όπως έπρεπε, το παίξιμο ρέει σωστά, τα riffs είναι παντού αλλά δε σε βαρυστομαχιάζουν και πάνω από όλα το κλισέ "τα καλύτερα κομμάτια που είχαμε, μπήκαν στο δίσκο" ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είναι αλήθεια.
Που μπορεί να κάνεις την πατάτα με τους Hidden; Να παλέψεις στο κεφάλι σου και να προσπαθήσεις να τους στριμώξεις στη southern συνομοταξία. Πιθανόν να σου ακουστεί έτσι, αλλά μιλάμε για λιγότερο από το 30%. Πρώτο και σημαντικότερο προσόν τους, που τους σώζει από αυτή την πλέμπα που έχει σκεπάσει το εγχώριο rock; Οι Hidden δε βαριούνται, δε σέρνονται, δεν τους τραβάει η νότια μαγκιά πίσω. Μπορεί να είμαι κουρδισμένος κάπως έτσι, να ακούω πολλά από αυτά τα αμερικάνικα, αλλά ήρθα να παίξω μουσική, όχι να κάνω πασαρέλα επειδή φέτος αρέσουν στα κορίτσια οι μουσάτοι με tattoo που ακούνε Clutch. Εκεί είναι που γεμίζουν τον τόπο με riffs και κάμποσες φορές με ταχύτητες και ξεκαθαρίζει το πράγμα.
Μερικές μοντέρνες αρμονίες, κάπου πιο πολύπλοκες κιθαριές, μια τζούρα πιο intellectual alt metal ("η φάση είναι το Trails", μου είπε η Δήμητρα της GNK Photography που τους έκανε τη φωτογράφιση/κόσμημα), intro και outro πέραν του τετριμμένου και η αίσθηση ενός ακέραιου καλλιτεχνικού προφίλ, είναι αυτά που μένουν μετά την πρώτη επαφή. Προσωπικά ξεχωρίζω τα "Empty Places", "Reckless" και "Four Walls Syndrome" χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Το ευλογημένο Internet μας έχει δώσει το bandcamp, οπότε κάνεις 2 κλικ και λιώνεις τα ακουστικά σου.
36 λεπτά όπου οι Λαρισαίοι καταθέτουν αψεγάδιαστα αυτό που έχουν να πουν, είναι το μόνο που χρειάζεται. Υπερσημαντικότατο bonus - κερασάκι, η ισοπεδωτική live παρουσία τους (δεν έχω ίδιαν άποψη, αλλά εμπιστεύομαι τους 2 που μου το είπαν 120%), πράγμα που κάνει την επόμενη εμφάνισή τους άχαστο must.
Αν δεν κάνω λάθος δεν έχουμε ακόμα support για το live των Planet Of Zeus στη Θεσσαλονίκη στις 18 Μαίου, σωστά;

Ανήλικοι καλλιτέχνες - Μην ακούς κανέναν, you're doing it right

Φωτογραφία - κόσμημα. Ο χαρούμενος τύπος στα δεξιά, είναι ο φοβερός drummer των φοβερών Still Falling. Ο ακόμα πιο χαρούμενος τύπος στα αριστερά είναι (εκτός από drummer των In Dying Days), η αποκάλυψη της εβδομάδας μου.
Πριν 2-3 βράδια, βρήκα μερικούς καλούς φίλους στο 8ball, όπου μαζευτήκαμε να δούμε ένα live. Προσωπικά, καιγόμουν να δω τους Above Us The Waves, για λόγους που θα αναλύσουμε διεξοδικά όταν έρθει εκείνη η ώρα. Νωρίτερα εκείνη τη νύχτα λοιπόν, στο πακέτο των 4 συγκροτημάτων που έπαιζαν (οι Kin Beneath Chorus/Still Falling/Above Us The Waves έκαναν ένα mini tour - λουκούμι), οι In Dying Days έκαναν τη δική τους εμφάνιση μετά από 3 πρόβες, όπως μας είπαν. Πιθανότατα οι πρώτες της ζωής τους. Δεν ακούγεται σαν κάτι συναρπαστικό και σαν ψυχρό, υπολογιστικό πόρισμα ίσως και να μην ήταν. Μόνο για όποιον δεν είχε μάτια να δει between the lines όμως. Γιατί αν εξαιρέσεις το παράδοξο να παίζεις κάπως λάθος Hatebreed και πιο σωστά Parkway Drive (αυτοί οι νέοι είναι τόσο, μα τόσο μυστήριοι), μιλάμε για στιγμές που σου χαλυβδώνουν την πίστη στο rock n roll.
Όπως καταλαβαίνετε, οι In Dying Days είναι μια cover band με μέσο όρο ηλικίας τα 22 όπως το υπολόγισα. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα καταλάβει ότι με αυτά τα μαθηματικά δεδομένα, ήταν πολύ λογικό να ακούσουμε διασκευές από τα ιερά τέρατα της συγκεκριμένης γενιάς. Και έτσι ακριβώς έγινε. Slipknot, Trivium, Parkway Drive, Killswitch Engage, Hatebreed και Psycho Choke (σαλονικιώτικη αρρώστια), όλο δηλαδή το γεροντικό metal από την ξεχασμένη στα βάθη των μουσικών αιώνων δεκαετία του 2000.
Κι όμως, όσο και να ξενίζει εμάς τους πιο ηλικιωμένους, η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν μια ακόμα ατράνταχτη απόδειξη ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που γίνονται με τον old fashioned τρόπο. Και τώρα και για πάντα. Το μόνο που αλλάζει, είναι το περιεχόμενο του playlist. Κατά τα άλλα, έχουμε 3-4 πιτσιρικάδες που λατρεύουν το metal που προϋπήρχε των ιδίων, να μαζεύονται σε ένα ανήλιαγο προβάδικο (φαντάζομαι εγώ τώρα) και να παιδεύονται να αναπαράγουν τα κομμάτια που ξέρουν καλύτερα και από το όνομά τους. Με το στομάχι να καίει πριν την άγουρη συναυλία, να πρέπει να παρθεί η τελική απόφαση για το ποια θα παίξουν, συνήθως μέσω απολίτιστων debates με γαρνιτούρα άφθονο, παθιασμένο μπινελίκι. Όσο λιγότερες πρόβες τόσο χειρότερα και οι φίλοι μας με τις μόνο 3, επέδειξαν ατσαλένιο στομάχι που δε φοβήθηκαν το σανίδι. Χεστήκαμε για τα όποια λάθη, χεστήκαμε που ξεκίνησαν 2 και 3 φορές το "Eyeless", που δεν ήταν επαρκώς "επαγγελματίες". Κι αυτό γιατί είχαν πιάσει το νόημα. Το γιατί το rock n roll εδώ και 50 χρόνια πάντα βουτάει κόσμο από το γιακά. Για το πηγαίο "μπαίνω σε κάτι μεγαλύτερο από μένα με θάρρος, τα δίνω όλα και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έχω ζήσει την καλύτερη νύχτα της ζωής μου". Έστω και για μια φορά. Και αλήθεια, αλήθεια, δε χρειάζεται τίποτα άλλο.
Πιστεύω κάπως έτσι το έζησαν όλοι. Αυτός ο συγκεκριμένος drummer όμως, κατάφερε να το κλείσει όλο σε ένα κουτάκι. Ο τύπος είχε όλο το πακέτο αυτού που περιγράφω και μπορούσες να το δεις στα 17χρονα μούτρα του ανα πάσα στιγμή. Υπερπορωμένο drumming σε δύσκολο υλικό, με τις άπειρες ώρες προσωπικής εξάσκησης να φαίνονται στα μικρά μερακλίδικα γεμίσματα και στις πινελιές έξτρα δίκασης που κατά τη γνώμη του παρέλειψε ο Jordison, ενώ και το whirlwind headbanging δεν το λες απλό challenge.
Δεν το είδα μόνο εγώ. Τράβηξε τα μάτια όλων εκεί μέσα, πήγε κόσμος από τις άλλες μπάντες και του μίλησε αφού τελείωσαν, ο Χοσέ έβγαλε τη fanboy φωτογραφία και όλοι συμφωνήσαμε ότι αν δεν ήταν παράνομο, θα τον κερνούσαμε ένα σφηνάκι.
Εμείς τον είδαμε και τον καμαρώσαμε, οι γονείς του το ίδιο (πάντα χαριτωμένο και ευπρόσδεκτο το θέαμα του πατέρα με τον παράταιρο outfit σε καφροσυναυλία), η υπόλοιπη παρέα στάθηκε στο ύψος που έπρεπε και μη στραβομουτσουνιάζεις βρε παλιόγερε για το role model status των Parkway Drive, όλα τα υπόλοιπα ήταν απολύτως ολόιδια από την εποχή που και ο Keith Richards ήταν 17.

Cheesy honesty - Μυρίζει η τέχνη σου;

Θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Μήτσος όταν του ζήτησα να μου φτιάξει τη φωτογραφία. Δεν ήταν το έμενταλ ή οι Avantasia που του προκάλεσαν τόση χαρά, αλλά το ότι θα είχε την ευκαιρία να συνδυάσει ευρωπαϊκό power metal με τυρίλα. Να οπτικοποιήσει μια άποψη ζωής.
Εκ πρώτης, φαίνεται λογικό. Το συγκεκριμένο υποιδίωμα έχει εισπράξει αρκετή χλεύη τα τελευταία χρόνια και ειδικά αυτοί οι μοντερνάδες φαίνεται να έχουν πολλή συσσωρευμένη καταπίεση από την περίοδο που κυριαρχούσε στο metal χάρτη. Αν ρωτάτε εμένα, τρώω φοβερά κολλήματα με τον Tobias Sammett, και έχουν υπάρξει περίοδοι που τα ρεφρέν του είναι βάλσαμο για τα αυτιά μου. Μπορεί φέτος να μη με ικανοποίησε όσο θα ήθελα, δε μπορώ όμως να του κρατήσω κακία. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να δω ξεκάθαρα τι κάνει λάθος.
Πρώτα όμως, πρέπει να βάλουμε σε μια σειρά τη σημειολογία. Γιατί ανήκει πάνω σε ένα κεφάλι τυρί το λογότυπο των Avantasia? Ή του οποιουδήποτε άλλου; Πως ορίζουμε την τυρίλα στη μουσική γενικότερα;
Σαν κλασικός τεμπέλης blogger, σκέφτηκα να πάρω έτοιμη την απάντηση. Αμόλησα το ερώτημα στο internet και περίμενα. Η αποτυχία ήταν μεγαλειώδης, καθώς το μόνο που πιάστηκε στην απόχη ήταν πάμπολλα και σωστά παραδείγματα, ούτε ένας όμως ερμηνευτικός ορισμός. Και αυτό επειδή το τυρί είναι τόσο κοντά μας καθημερινά, που είναι σοκαριστικό το πόσο δεν το παίρνουμε χαμπάρι.
Αυτό λοιπόν που κάνει λάθος ο κύριος Sammett, είναι ότι έχει τάξει το songwritng ταλέντο του, στην υπηρεσία ενός ιδιώματος. Μπορεί στο φτερό να φτιάξει τη μελωδία της χρονιάς, αλλά επειδή προέρχεται από το heavy metal της Γερμανίας περιόδου 1989-1995, θα την λιώσει στο δίκασο. Το ίδιο λάθος κάνει και ο Devin Townsend. Αυτό που ποθεί το μέσα του, είναι να μας έχει σε μια αρένα και να τραγουδάμε όλοι μαζί κρατώντας αναπτήρες πάνω από τα κεφάλια μας. Δυσκολεύεται όμως να ξεφύγει από το heavy παρελθόν του και δίσκο παρά δίσκο, το τιγκάρει στις ενορχηστρώσεις. Και οι 2 καταβάθος θέλουν να αναβιώσουν το Meatloaf, αλλά δεν το ξέρουν.
Όσο τρομακτικό και να ακούγεται, το λάθος είναι εκεί. Στην υπηρεσία, στην αναβίωση, στη συνέχεια, στο υπαρξιακό tribute. Όπου ακούς τον καλλιτέχνη να λέει ότι "συνεχίζει την παράδοση", "κρατά ζωντανό το πνεύμα", "υπερασπίζεται την πίστη", το τυρί αρχίζει να μυρίζει. Γιατί αυτός δε φτιάχνει μουσική για να πει κάτι που δε μπορεί να ειπωθεί αλλιώς, το κάνει για να φανεί ότι είναι ο ίδιος κάπως. Φτιαγμένος από το τάδε υλικό. Θέλει να μου δείξει τι είναι, όχι να πει κάτι. Δείχνω πόσο βιρτουόζος είμαι παίζοντας prog. Δείχνω πόσο διαβασμένος είμαι μοστράροντας τις obscure επιρροές μου. Δείχνω πόσο αντίχριστος είμαι όταν μιμούμαι μεσήλικες νορβηγούς. Δείχνω πόσο ροκ ομορφόπαιδο είμαι και πόσο με θέλουν οι γυναίκες όταν στη μουσική μου μιλάω για το πόσα όργια έκανα στη Sunset Strip. Και να τα έκανα όντως, πάει στο διάολο, να τα τραγουδάω μόνο και μόνο επειδή διάβασα το "The Dirt" πάει πολύ.
Με δυο λόγια, όταν τερματίζει το ποζέρι, το τυρί συνεχίζει.
Δε θέλω να μου δείχνεις τι είσαι, φίλε καλλιτέχνη. Θέλω να μου λες μια ιστορία που δε μπορεί να ειπωθεί αλλιώς. Δε με ενδιαφέρεις αν είσαι μια μονοδιάστατη ύπαρξη "εγώ γιαυτό ζω, ότι έχω να πω το λέω με την τέχνη μου", τότε είναι που τη χρησιμοποιείς για να παρουσιάσεις τον εαυτό σου. Το να γνωρίσω εσένα, ακόμα και μέσω της τέχνης, δε με ψυχαγωγεί. Εκτός αν πιστεύεις ότι η επαφή μου με την ύπαρξή σου και μόνο, θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν είναι κενοί εκτός του επαγγέλματός τους. Και δεν έχει σημασία αν η τέχνη δεν είναι το επάγγελμά σου. Σημαίνει απλά ότι κανείς δε σε έχει πληρώσει αρκετά ακόμα, ώστε να γίνει.

The Icon Series - Corey Taylor

Προσπαθώ να φανταστώ αν φαίνεται λάθος αυτό. Στα μάτια του καθενός εκεί έξω, είναι με οποιονδήποτε τρόπο icon ο Corey Taylor? Βέβαια αν ανατρέξει κάποιος θα δει ότι οι υπόλοιποι εκλεκτοί συμμετέχοντες της σειράς, είναι icons για τον ιδιαίτερο, ολόδικό τους alternative λόγο. Για κάτι που κάνουν και σημαδεύουν το χώρο της μουσικής μας. Αυτός ο φίλος μας διαφέρει. Αυτό που έχεις εσύ μέσα σου τον καθιστά ιδιαίτερο, όχι το οτιδήποτε κάνει αυτός.
Περνάω εκείνες τις μέρες που μόλις έχω πάρει στα χέρια μου καινούριο Stone Sour album και όπως γίνεται κάθε, μα κάθε φορά, έχω έναν παλαβό ενθουσιασμό. Ο οποίος στη συνέχεια ξεφουσκώνει απογοητευτικά. Κάθε φορά. Δεν είναι τόσο ότι έχω πίστη στους Stone Sour. Υπάρχουν τουλάχιστον 7 ελληνικά συγκροτήματα που εμπιστεύομαι περισσότερο. Διάολε, υπάρχουν 3 μόνο στην ανατολική Θεσσαλονίκη που θα αφήσουν μεγαλύτερο στίγμα στην παγκόσμια μουσική. Δεν έχω πίστη στους Stone Sour, επειδή μου την έχουν γκρεμίσει οι ίδιοι. Αλλά σε αυτόν, δε θα χάσω την πίστη μου ποτέ.
Γιατί; Δεν ξέρω. Είπαμε και νωρίτερα, όχι επειδή είναι η αξιολογότερη classic rock φωνή της τελευταίας 10ετίας. Ούτε επειδή έχει παγκόσμια επιτυχία. Σίγουρα όχι επειδή είναι τυπικός φανφαρόνος συναισθηματίας αμερικανός. Ή επειδή έχει περάσει αισχρά παιδικά χρόνια. Σε καμία περίπτωση επειδή μπλέκει άγαρμπα την όποια μεταλλοσύνη του με το goofy mellow εσωτερικό του κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται cute στα κορίτσια και good for him.
Εγώ όμως έχω ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Και από αυτόν και από το συγκρότημά του. Όχι τους Slipknot. Έχω ανάγκη από μια αρμάδα συνομηλίκων, στιβαρών, rock n roll bands, που θα γίνουν για μένα η παλιατζουρία των γηρατειών μου. Που θα ποστάρω στα όποια social media του 2058 και θα γελάνε τα παιδιά στα μούτρα μου. Δε με νοιάζει το τίγκα metal, αυτό δε χάνει το δρόμο του. Χρειάζομαι το μεγάλο, αμερικάνικο post AOR να ξεφύγει από την πλέμπα των Nickelback και να φτιάχνει universal rock που θα παίζεται στα bars μετά τις 2.00 το πρωί. Και θέλω τη δική του φωνή πάνω από αυτό.
Τη φωνή ενός τύπου που μεγαλώσαμε μαζί. Που αυτά τα 5-6 χρόνια που μας χωρίζουν είναι το διάστημα που χρειάζεται αυτός για να γράψει ένα στίχο, που εγώ θα απορροφήσω. Και θα με διαμορφώσει σαν άνθρωπο, στο μέτρο που του αναλογεί.
Αυτό είναι λοιπόν που έχει κάνει αυτός. Και τώρα και πάντα. Έχει κάνει εμένα, εσένα και τον άλλον παραδίπλα να έχει τουλάχιστον μια στιχογραμμή του γραμμένη στο μέσα μας με πυρωμένο σίδερο.
Διαφορετικές στιγμές, διαφορετικές φάσεις, διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλιώτικοι εμείς μέσα στα χρόνια, αλλιώτικος και αυτός. Μπορεί όταν μιλάει για αυτό να το κάνει να φαίνεται "απλά αυτό που κάνω", για εμάς όμως δεν είναι τόσο επίπεδο.
Γιατί μπορεί εγώ να είμαι στο
"Fuck it all! Fuck this world!
Fuck everything that you stand for!
Don't belong! Don't exist!
Don't give a shit!
Don't ever judge me!",
ενώ εσύ είσαι στο
"Cause I'm looking at you through the glass,
Don't know how much time has passed
All I know is that it feels like forever
But no one ever tells you that forever feels like home
Sitting all alone inside your head",
ή ο άλλος στο
"Bury all your secrets in my skin
Come away with innocence and leave me with my sins
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again",
και υπάρχει κάποιος που δε μπορεί να ξεχάσει το
"I'm a slave and I am a master
No restraints and unchecked collectors
I exist to my need to self oblige
She is something in me that I despise"
εκεί που την ίδια στιγμή φέτος μπορεί και να συναντιόμαστε όλοι στο
"If I fail, if I fall...
If I can't be free, then I never was at all
The more I fight, I stay the same..."
Αυτό είναι. Αυτός και όλοι εμείς. Σε διαφορετικά μέρη. Αλλά μαζί.

Killswitching the decade - Για να μετρηθούμε σιγά σιγά

Σχεδόν αισθάνομαι την υποχρέωση να το κάνω αυτό. Όλοι ξέρουν ότι τα reviews δίσκων δεν έχουν καμία θέση σε έναν ιστοχώρο σαν τον δικό μας, αφ' ενός γιατί υπάρχουν (περισσότεροι από) όσοι χρειάζονται επαγγελματίες reviewers εκεί έξω που κάνουν όλη τη βρωμοδουλειά και αφ' ετέρου, ποιος χέστηκε για τη γνώμη κάποιου για τον τάδε δίσκο; Τον ακούς, σχηματίζεις δική σου και η ζωή συνεχίζεται.
Από την άλλη όμως, είναι απαραίτητο να κρατάμε τη θέση μας για κάποια πράγματα. Και να φροντίζουμε να μην αγνοείται η σωστή οπτική γωνία. Γι' αυτό και το νέο Killswitch Engage έφτασε στα ακουστικά μας αφού η γλυκιά προσμονή της νοσταλγίας μας είχε μαλακώσει σαν μπισκότα σε ζεστό γάλα.
Όταν λεω "μας", καταλαβαίνετε ποιους εννοώ. Αυτούς που αφορούν οι KSE. Τους νεομέταλλους ηλικίας 30-35, που τους πρωτοάκουσαν από την αρχή τους σαν το νέο, ελπιδοφόρο σχήμα και έλιωναν τα discman στις σκοπιές, τους finishing line φοιτητές 24-28 που όταν πήγαιναν γυμνάσιο βρήκαν σε αυτούς τους Metallica της γενιάς τους, άντε και κανέναν open minded εξωσχολικό που μάσησε από τη μοντέρνα αισθητική και τους συναισθηματικούς στίχους.
Δε νομίζω να έχει νόημα να κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας ότι πρόκειται για καμία universal επιστροφή που θα γονατίσει όλο τον πλανήτη. Εσωτερικής κατανάλωσης προιόν, για συγκεκριμένους τύπους. Το να είσαι όμως ο συγκεκριμένος τύπος, σου επιβάλλει με αγάπη να στρέψεις το αυτάκι σου προς τα εκεί. 'Εχει ωραίο σενάριο η όλη κατάσταση, δεν είναι μια ακόμα κυκλοφορία της σειράς.
Να κάθεσαι σπίτι και να ακούς φρέσκο KSE, τον Μάρτιο του 2013...Τι όμορφα, με μια γεμάτη δεκαετία στην πλάτη, είναι αλλιώς το παλιό αίσθημα. Το έχετε νιώσει οι παλιότεροι, όταν πήρατε στα χέρια σας σαν νέα κυκλοφορία το "Fear Of The Dark", το "Load", το "Divine Intervention", το "Sound Of Perseverance", το "Louder Than Hell", το "Turbo" και άλλα πολλά διαμάντια που 10+ χρόνια μετά χαλύβδωσαν το μύθο των αγαπημένων μας metal ηρώων.
Να λοιπόν, που γίναμε περισσότεροι στο club αυτό των middle aged fans και ελπίζουμε να μας καλοδεχτείτε. Επειδή όμως το pun ίσως δεν ήταν αρκετά ισχυρό, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε τη σημαντικότερη παράμετρο της κυκλοφορίας που συζητάμε.
Οι KSE είναι αρχηγοί. Ηγέτες και επί της ουσίας δημιουργοί ιδιώματος. Που πήρε ολόκληρη μουσική από το χέρι και την έβγαλε μια δεκαετία αργότερα δυνατή και ακμαία. Και σαν αρχηγοί, δε σβήνουν έτσι εύκολα. Αυτό, είναι το DNA του "Disarm The Descent". Αυτή είναι και η ποιότητά του. Ξέρεις τι πρόκειται να πάρεις και 10 χρόνια μετά, they deliver. Το ολόδικό τους μουσικό ιδίωμα, που χάριν περιγραφής το λέμε μοντέρνο metalcore αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτό, τους σωστούς τύπους στη σωστή θέση (όσο και να προτιμώ τον Howard Jones σαν τραγουδιστή, η θέση ανήκει στον Jesse Leach) και μια σειρά από τραγούδια που μπορούν να σε κάνουν να κουβαλάς περήφανα τα 10 χρόνια αφοσίωσης.
Δεν είναι κάτι που κάνουν όλοι, you know...

The Clutch semantics - To "έλα για τη φάση", είναι όσο κακό ακούγεται;

Υπάρχουν μπάντες - ηγέτες. Άλλες που είναι υπηρέτες ιδιωμάτων. Άλλοι είναι πρωτοπόροι. Βρίσκουμε μερικούς πραγματικά καλλιτέχνες. Πολλούς επιχειρηματίες. Κάμποσους τυχάρπαστους. Μερικούς που θα είναι εδώ για πάντα και περισσότερους που θα τους έχουμε ξεχάσει του χρόνου. Οι πιο πολλοί από αυτούς, διαχειρίζονται την τέχνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι λίγοι, που είναι μπάντες σημειολογίας.
Αν οι Clutch είναι ένα πράγμα, αυτό είναι "cool". Τουλάχιστον όπως αυτό έχει διαχυθεί στον αέρα της πρόσφατης ελληνικής rock κοσμοθεωρίας. Τώρα βέβαια, βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, κακά τα ψέματα, δυσκολεύεσαι να το εντοπίσεις. Κι όμως διάολε, είναι.
Πως ορίζουμε αυτό το ρημάδι το "cool" όμως; Όπως το καταλαβαίνω εγώ - και μακριά από κλισέ αμερικάνικων ταινιών για τα 70s, όπου ήταν αυτοσκοπός του κάθε teenager - ένα συγκρότημα είναι cool όταν σου είναι πολύ εύκολο να καμαρώσεις που το ακούς. Που έχει μια πλατιά προσβάσιμη ηχοταυτότητα, χωρίς να χάνει σε badassness. Όταν πιάνει τη heavy άκρη μεν, του ευρύτερου rock n roll κόσμου δε. Οι Mastodon του "Remission" δεν ήταν cool, στο "Leviathan" όμως έβγαζες γκόμενα. Αυτό το γοητευτικό συνονθύλευμα QOTSA χαλαρότητας, αλλά που έχεις ακούσει και το metal σου, αλλά χωρίς να μου το πετάς στα μούτρα, ενώ ταυτόχρονα παραμένεις κιθαρισταράς και drummerάρα, σου άνοιγε το δρόμο να το πλασάρεις εύκολα ως "να, αυτά ακούω". Εννοώντας γενικά. Και ας είχες τη δισκογραφία Savatage (ποιος, εγώ;) σε εικόνισμα.
Επίσης cool ήταν πάντα οι μπάντες που κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς παίζουν. Οι Dillinger Escape Plan, δεν ακούγονται από το μέσο άνθρωπο, επειδή όμως δεν έχουν βαφτεί στα χρώματα κανενός ιδιώματος, σε παίρνει να ανοίξεις την (τυρίλα) συζήτηση περί avant garde. Άσε που αυτοί είναι και μεγάλες πουτάνες και έχουν και τέρμα μελωδικά τραγούδια να σε παρασέρνουν στην παγίδα.
Οι Clutch συνδυάζουν και τα 2. Μάστορες του είδους τους, χωρίς να έχεις ξεκάθαρη εικόνα του τι και του πως. Πάρε το "Earth Rocker" που εδώ και λίγες μέρες ακούμε όλοι. Το κλασικό, ιδιαίτερο heavy rock που παίζουν πάντα, δηλαδή όχι sabbath, όχι απαραίτητα ντουμανιάρικο, ούτε καλά και ντε βλαχοαμερικάνικο, πάντα κάπως γυαλισμένο, στην αίσθηση βαρύ αλλά που να μη σε πλακώνει, τέρμα μαγκιόρικο, αλλά που χορεύεται και αρέσει και στα κορίτσια. Πες μου εσύ πως στο διάολο γίνεται αυτό, να σου πω γιατί μετράμε μέρες μέχρι τον Ιούνιο.
Γιατί μετράμε. Σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονται με το rock χώρο, έχουν να μνημονεύσουν τις 2 αθηναϊκές συναυλίες και φέτος που θα παίξουν και Θεσσαλονίκη...το γεγονός της χρονιάς στην πόλη. Οι Clutch σχεδόν πάντα οι ίδιοι ήταν. Εμείς είναι που μας φούντωσε ο έρωτας τα τελευταία λίγα χρόνια. Φαντάζομαι ότι είχε έρθει η ώρα του συγκεκριμένου ήχου να κατηφορίσει και προς τον ευρωπαϊκό νότο.
Αυτό είναι κάτι που θα έλεγε ένας μετριοπαθής γκρινιάρης. Η αλήθεια είναι ότι είναι απελπιστικά εύκολο να αγαπήσεις τους Clutch. Αυτό το feelgood που έχουν είναι ακαταμάχητο και χωρίς να χάνει σε μαγκιά. Και όλος ο κόσμος γουστάρει. Ίσως μάλιστα να γουστάρει περισσότερο "τη φάση", παρά την ίδια την τέχνη. Ξέρεις, να μαζευτούμε όλοι οι ωραίοι τύποι, να μοστράρουμε τα μούσια και τις τραγιάσκες μας, τα ζόρικα μπλουζάκια μας και να groovάρουμε τεμπέλικα.
Και ξαφνικά μπλέκομαι. Μου άρεσε πολύ το "Earth Rocker" ειλικρινά. Αλλά έχω ανάγκη να είναι αληθινή η μαγκιά του. Τους 4 Clutch ίσως και να μπορώ να τους πιστέψω. Ίσως. Όλο αυτό τον rock φτιασιδωμένο κόσμο όμως, όχι. Καταρχήν είναι επειδή ως νέοι έχουμε μισήσει το ποζεριλίκι.
Αλλά είναι και επειδή δε μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι αν ο Χόλντεν Κώλφηλντ θα μας θεωρούσε όλους κάλπηδες...

The Living Infinite - Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται

Όπως το σκέφτομαι τώρα, δε θα ήθελα να είμαι οι Soilwork. Πέρα από το ασύντακτο της δήλωσης, το νόημα κρύβεται στα όχι και τόσο προφανή.
Είμαι από τους ιστορικούς αρχηγούς, έχω σχεδόν όσα γαλόνια κουβαλάνε και οι υπόλοιποι συμπατριώτες, έκανα τις λιγότερες κωλοτούμπες και προσαρμογές, πέρασα τη συνηθισμένη ντεφορμέ περίοδό μου χωρίς καταστροφικές απόπειρες. Δε μασάω, κράτησα χαρακτήρα και μάλιστα τα τελευταία χρόνια κάνω επανειλημμένα την έκπληξη και δίνω δίσκους που αποσπούν θετικότατα σχόλια. Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι πρόκειται για έκπληξη. Ότι ο κόσμος δεν περιμένει από μένα να σώσω τη χρονιά. Όχι ότι το περιμένει από τους υπόλοιπους της σειράς μου, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι και να καμαρώνεις που η ιστορία σου δεν αναγνωρίζεται. Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε, έτσι πρέπει να λειτουργούν οι ακροατές, να μην προσκυνάνε με βουλωμένα αυτιά κανέναν.
Γιατί τέτοιοι είμαστε εμείς οι heavy ακροατές φίλοι μου. Αγνοί και αμερόληπτοι εραστές της σπουδαίας τέχνης. Όχι τίποτα πρόβατα, να μας σέρνει δεξιά και αριστερά η παρελθοντολαγνεία ή οι μοντερνοφράντζες. Όχι βέβαια. Μέσα στην απέραντη σοφία μας παρόλα αυτά, κάπου χάσαμε τους Soilwork. Όντως δεν περιμένει κανείς να πρωταγωνιστήσουν. Έχουμε άλλους γι'αυτό. Τατουαζοφραντζάκηδες με στενά παντελόνια και αμανικοραφτάκηδες με ακόμα πιο στενά παντελόνια. Έτσι εξηγείται που δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν κανένας με το "The Living Infinite" αυτή τη βδομάδα που είναι στη διάθεσή μας. Όσοι ασχολήθηκαν, ξύνουν τα μούσια τους με απορία. Φαίνεται κάπως υπερβολικό το "διπλός δίσκος, 20 τραγούδια". Αξεπέραστο το εμπόδιο και πηγή απορίας ως προς το γιατί να πρέπει να είναι έτσι. Η αλήθεια είναι ότι και από εδώ έχουμε πει πολλές φορές πόσο πιο σημαντική είναι η ποιότητα από την ποσότητα και αυτή η περίπτωση φαίνεται ιδανική για κήρυγμα.
Γιατί βρε παλικάρι να μη διαλέξεις από τα 20 τα καλύτερα 8 και να παραδώσεις το album - δυναμίτη; Ήταν η πρώτη μου σκέψη. Όταν άκουσα καλά το δίσκο, νόμιζα ότι βρήκα τη λύση.
Δεν είναι ανάγκη, σκέφτηκα. Το πρωτοποριακό πλεονέκτημα του, είναι ότι μπορείς να δυναμιτιστείς με τα 7 πρώτα κομμάτια. Είναι τόσο καλά, αλήθεια. Και όχι μόνο αυτό. Μπορείς να το κάνεις και με τα 7 δεύτερα, που να πάρει, μπορείς να το κάνεις και με τα 7 τρίτα! Και ήμουν σίγουρος ότι αποκρυπτογράφησα, σαν άλλος Indiana Jones, το Μυστήριο Του Φετινού Soilwork Δίσκου.
Αλλά έκανα λάθος.
Δεν υπάρχει μυστήριο δίσκου. Επειδή αυτό εδώ φέτος, δεν είναι δίσκος. Είναι μπουφές. Πως έχεις πάει στη χλιδάτη δεξίωση και έχει μια θάλασσα από πεντανόστιμα μπικικίνια; Που αγωνίζεσαι σαν λυσσασμένος να τα δοκιμάσεις ΟΛΑ; Που προφανώς για να χορτάσεις θα σου έφταναν 3-4, αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί, η σχέση με το στομάχι σου έχει αλλάξει εντελώς; Για αυτό μιλάμε. Έχεις απλωμένα σε 2 δισκάκια, υπερβολικό αριθμό αστεράτων επιλογών ολόφρεσκου σουηδικού metal (η υποκατηγορία είναι περιττή), που δεν αποτελούν ορθολογικό γεύμα με ορεκτικό, κυρίως πιάτο, σαλάτα και επιδόρπιο που έχεις συνηθίσει να τρως, οπότε επιβάλλεται να το αντιμετωπίσεις διαφορετικά.
Random επιδρομή. Τσιμπάς από δεξιά και αριστερά, δεν ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις, αλλά σου αρέσουν όλα. Δε θα τα φας όλα, δε θα ακούσεις ποτέ το δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος στα δεδομένα της "ολοκληρωμένης ακρόασης" που έχεις αναγάγει σε επιστήμη, επειδή είσαι τόσο σοβαρός ακροατής.
Ίσως το καλύτερο album για shuffle που έχει βγει ποτέ, φαντάσου σαν ένα best of, με κομμάτια που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ. Μπορεί το ένα να σου φανεί πιο αλμυρό, αλλά θα σε αποζημιώσει το μεθεπόμενο που θα έχει εκείνο το Soilwork στοιχείο που προτιμάς.
Και για την ιστορία, δε θα ξεπεράσω ποτέ το "The Living Infinite II"...

Girls and boys - Πρέπει να αποφασίσεις για ποιον θα ροκάρεις, man...

Από τις φορές που ο ψυχαναγκασμός μας γίνεται δεύτερη φύση, τις τελευταίες μέρες παλεύω με ένα ερώτημα που είναι τόσο γενικόλογο και χαώδες, όσο στερεοτυπικό και άχρηστο. Σαν να μην έφτανε αυτό, έχω μπλέξει αρκετούς από τους γνωστούς που μετράω τη γνώμη τους, να τη μοιραστούν μαζί μου, ώστε να τις χρησιμοποιήσω σαν κολάζ για αυτό το κείμενο. Και το έκαναν, άρα το θέμα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ή εγώ είμαι φορτικός πρήχτης. Αποφασίζω να πιστέψω το πρώτο.
Με έχει απασχολήσει λοιπόν, το εξής: Αν είσαι rock n roll μπάντα και το κοινό σου είναι κατά 70% γυναίκες, σημαίνει ότι κάνεις κάτι λάθος;
Γνωρίζετε όλοι την περίπτωση, αφήνει ο τραγουδιστής το κοινό να πει το ρεφρέν και ξεπηδά μια αδυσώπητη, υστερική τσιρίδα. Τα κορίτσια πέφτουν με τα μούτρα σε οτιδήποτε σχετικό με τη μπάντα, οικειοποιούνται ξετσίπωτα τον frontman ("O Ville μου..."), ξεσηκώνουν οτιδήποτε σχετικό σε merchandise και γενικά για ένα διάστημα (θα επανέλθουμε σε αυτό) ζουν στο σύμπαν του group.
Προσωπικά, μου φαίνεται κάπως αυτό. Προφανώς και δε μιλάμε για σεξισμό, κορίτσια το ξέρετε ότι σας λατρεύουμε, έχω όμως την πεποίθηση ότι η αποθέωση από ένα ογκώδες γυναικείο κοινό είναι αντιστρόφως ανάλογη με το καλλιτεχνικό credibility.
Γιατί αυτό; Πιθανόν επειδή η ιστορία (και ο Gene Simmons) λένε ότι οι γυναίκες είναι άπιστες fans. Αν θες να αντέξεις στο χρόνο, θα πρέπει να εστιάσεις στους άντρες. Εννοώντας ότι στη μεγάλη πλειοψηφία (αυτό εννοείται για τα πάντα αποδω και κάτω, δεν το ξαναγράφω), θα σε ξεχάσουν εύκολα και θα δείξουν τον ίδιο ενθουσιασμό για το επόμενο next big thing. Οπότε αν εμπνέεις παροδικά πάθη, μάλλον είσαι τίγκα στη φιοριτούρα και τον φτηνό εντυπωσιασμό. Εύκολη μουσική με εύπεπτα μινόρε που θα ξυπνήσουν το groove στον οποιονδήποτε, αλλά ο έμπειρος ακροατής θα καταλάβει ότι αυτό είναι φτιαγμένο για όλη την οικογένεια. Και έχουμε συνηθίσει τουλάχιστον το rock n roll να είναι -τηρουμένων των αναλογιών- ακραίο και γουστάρουμε να μην το αντέχουν όλοι. Μήπως όμως αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι δικό μας το πρόβλημα;
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις επίσης. Προσελκύσαμε το γυναικείο κοινό επειδή έτσι έτυχε; Κάναμε τη μουσική που μας βγαίνει και επειδή είμαστε και ομορφόπαιδα, ήρθαν όλα αυτά τα κορίτσια; Αν είναι ειλικρινές, μεγάλε, πάρε με και εμένα στη μπάντα σου. Αλλά μάλλον σχεδόν κανείς δεν το παθαίνει αυτό. Παλιά, ήταν το ζητούμενο. Να είσαι η rock προσωποποίηση, του ατελείωτου party και να γεννάς στους σπυριάρηδες εφήβους το θαυμασμό επειδή η μουσική και το στυλ σου φώναζαν ότι κάνεις sex. Άγριο, ανελέητο, ασταμάτητο sex με τις χιλιάδες groupies σου. Πολλοί μάλιστα, όντως το έκαναν. Κανέναν όμως δεν καμαρώνουμε σαν καλλιτέχνη. Θα μου πεις, χέστηκε ο Nikki Sixx τι λέω εγώ, ένα σαββατοκύριακό του, η ζωή μου όλη.
Ο εντυπωσιασμός όμως δεν υπάρχει πια. Την εποχή που τράβαγε αυτό το μοντέλο, το sex ήταν ο απώτερος στόχος της ύπαρξής μας. Τώρα που ο νοήμων κόσμος έχει κατανοήσει ότι η επιτυχία σε αυτό, βασίζεται στην προσωπικότητά σου και γενικότερα δεν είναι τόσο tabboo, δε φτουράει το φτηνό show off.
Ίσως μόνο αν βάλουμε τον παράγοντα ηλικία στο mix. Που τόσο τα αγόρια, όσο και τα κορίτσια όταν είναι νεότερα, εντυπωσιάζονται πιο εύκολα και πέφτουν στη σχετική παγίδα. Όταν μια μικρή κοπέλα σκέφτεται ότι θα ήθελε να την παίρνει τηλέφωνο ο Akerfeldt μόνο και μόνο για να ακούει την καθαρή φωνή του, ένα νεαρό αγόρι παραδίπλα ορκίζεται στον εαυτό του ότι θα πηγαίνει για πάντα να βλέπει τους Opeth. Οι οποίοι καμία σχέση με το girlie love band, απλά έχουν τα εφόδια να απασχολούν και πολλά κορίτσια.
Το ίδιο συναντάμε και στα σύγχρονα συγκροτήματα, που δε μπορείς να πεις ότι φτιάχνουν εύκολη μουσική για μαζική κατανάλωση, οι κοπέλες όμως είναι εκεί για τους λάθος λόγους. Μπορεί να είναι η χαριτωμένη φατσούλα και τα άπειρα tattoos του Oli Sykes, η γεμάτη σιγουριά άρθωση και το trash στυλάκι του Andy Biersack ή παλιότερα η δίμετρη κορμάρα, τα βαθυπράσινα μάτια, το ασήκωτο attitude και η sexy φωνή από τα Τάρταρα (είμαι τελειωμένη groupie) του Pete Steele. Σε αυτούς, ok, έτυχε και μακάρι να το χάρηκαν αναλόγως. Κάτι rock n roll boy bands όμως, δικαίως τρώνε τη χλεύη.
Ίσως να έχει να κάνει και με τη μουσική φόρμα. Οι Tesseract ας πούμε, είναι cute πιτσιρικάδες, μοδάτοι και ολόφρεσκοι αλλά δε νομίζω ότι τους ακούει κανείς για αυτό. Τους ακούμε αποκλειστικά και μόνο επειδή κάποτε θα κατακτήσουν τον κόσμο, μην ξεχνιόμαστε. Ούτε τους Nine Inch Nails πιστεύω ότι θα τους ακολουθούσε ένα τσούρμο γυναίκες επειδή ο Reznor είναι και πολύ macho γκόμενος. Αντιθέτως, στάνταρ έχουν πηδήξει αβέρτα χλεμπονιάρηδες τύπου HIM, Poison, Evanescence, Nickelback και Whitesnake, μόνο και μόνο επειδή φτιασιδώθηκαν γι'αυτό.
Οι Beatles, σταμάτησαν τις συναυλίες το 1966 και ο κόσμος δεν άκουσε ποτέ τους καλύτερους δίσκους τους ζωντανά, επειδή και οι ίδιοι αδυνατούσαν να ακούσουν τους εαυτούς τους πάνω στη σκηνή από τις τσιρίδες. Το κλασικό παράδειγμα μπάντας που "το έπαθε", πιθανότατα επειδή άνηκαν σε μια εποχή που το να τρελαίνονται τα κορίτσια για μια επικίνδυνη rock n roll μπάντα (αυτοί ήταν ακούρευτοι, ο Elvis χόρευε πρόστυχα) ήταν μέρος της διαδικασίας της γυναικείας χειραφέτησης στο δυτικό κόσμο. Η σημαντικότερη μπάντα της pop κουλτούρας, έχασε την ουσιαστική επαφή με το κοινό της (όποιους άκουγαν τότε σοβαρά εν πάση περιπτώσει) επειδή σε πάρα πολλά κορίτσια άρεσε ο John και άκουγαν Beatles "για τη φάση".
Οπότε φίλε μου συγκροτηματία, πρόσεξε καλά πριν προκαλέσεις τη γυναικεία υστερία. Ain't no picnik...

The Sabbath Stones και η επιστροφή του underage παντογνώστη

Excitement, oh the excitement!
Σχεδόν έφτασε η στιγμή που θα ακούσουμε το καινούριο Black Sabbath. Και όχι τίποτα σαχλαμάρες, the real deal, καινούρια τραγούδια με Ozzy και δε συμμαζεύεται. 1685 χρόνια περίμενε όλη η κοινότητα να συμβεί και τώρα πια μας μένει διψήφιος αριθμός ημερών. Γιατί, ξέρεις, οι Sabbath γέννησαν το heavy metal. Αλήθεια. Σηκώθηκε ένα πρωί ο Iommi, ζώστηκε την κιθάρα του και πήγε να το γεννήσει. Μετά ο Ozzy έγινε ο godfather και να μας ζήσει. Σε 2-3 μήνες θα έρθει και επίσημα ο καιρός να δικαιωθεί η μουσική μας και να δούμε ότι τα 43 χρόνια ύπαρξής μας έχουν νόημα.
Εντάξει, βέβαια εγώ διαφωνώ σε μερικά πράγματα. Ααα, τη γνώμη μου θα την πω. Πρώτα από όλα, που είναι ο Bill Ward? Πως θα γίνει το reunion το σωστό χωρίς τον original drummer? Δεν τα βρήκαν λέει στα συμβόλαια. Απαράδεκτο. Θα έπρεπε για χάρη της ιστορίας να μην υπολογίζουν τέτοια πράγματα. Είμαι βέβαιος γι'αυτό, το ίδιο και οι φίλοι μου στο Facebook.
Άσε το άλλο. Brad fucking Wilk? Δηλαδή τι, θα μου κάνει τους Sabbath να ακούγονται ραποπάνκηδες; Χάθηκαν οι καλοί metal drummers, ξέρεις, που ρέει τσίγκινο αίμα στις φλέβες τους και έχουν 8 τρίκασες; Αλλά βέβαια, έχω καταλάβει τι συμβαίνει. Εμείς οι αφοσιωμένοι ακροατές ηλικίας 17-35 τα έχουμε figured out τα τερτίπια της βιομηχανίας. Για να τραβήξουν κόσμο το κάνουν και να μας το μολύνουν. Ξέρετε, το αγνό heavy metal που αναβλύζουν οι Sabbath.
Και για να δεις ότι είμαι τόσο μέσα στα πράγματα, έχω καταλάβει επίσης ότι εδώ είναι που κολλάει και ο Rick Rubin ως παραγωγός. Άαααλλος μοδάτος αυτός. Και Shakira, και Beastie Boys, και Chilli Peppers, και Lana del Rey και Metallica. Όλο το ξεπουλημένο pop ξέπλυμα, από τα χέρια του έχει περάσει. Έχει κάνει και μερικά πιο metal, αλλά εγώ πιστεύω ότι θα κολλούσε καλύτερα κανας Flemming Rasmussen, ή εκείνος ο γαμάτος ο Charlie Bauerfreunderfjnnender πως τον λένε. Είπαμε, είσαι heavy metal, πως περιμένεις να γίνει σωστά;
Αυτή η Sharon έχει καταστρέψει το metal ρε φίλε. Έβαλε φίλους να σκοτωθούν μεταξύ τους, πέταξε και αυγά στους Maiden. Προφανώς και διαφωνώ με το γάμο του Ozzy. Δεν το ζύγισε καλά το πράγμα. Ορίστε τώρα, θα βγει δίσκος χωρίς το Bill Ward. Το είπαμε αυτό ε;
Ok, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που διαφωνώ. Γιατί έκαναν αυτό το teaser και δεν άφησαν ούτε μισή νότα να ακούσουμε; Γιατί να χάσουν τη δεδομένη αποθέωση; Επειδή το ξέρουν όλοι, ο δίσκος θα αφήσει εποχή. Ποια χρονιά, θα διαλύσει τα πάντα. Νταξ, δε θα είναι και τόσο καλό όσο το Paranoid, αλλά σε σχέση με ότι άλλο θα βγει φέτος, άστο, χτυπάει πρώτη θέση στη λίστα και θα κάνω τζιχάντ αν πάρει λιγότερο από 11 βαθμολογία.
Παρόλα αυτά, είναι αρκετά τα πράγματα που δε γίνονται όπως θεωρώ ότι θα έπρεπε. Με τα παιδιά στο forum συμφωνήσαμε ότι είναι μεν η σημαντικότερη κυκλοφορία της δεκαετίας, όμως αν δεν είναι καλύτερο από το τελευταίο Heaven And Hell, θα πρόκειται για εσωτερική προβοκάτσια.
Αυτό όμως που με συγχύζει περισσότερο είναι οι δήθεν χαλαροί fans. Που και καλά γουστάρουν τη φάση, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Θα μαζευτούν λέει τα γερόντια, θα κάνουν ένα δίσκο για να θυμηθούν τα παλιά και big deal. Τι είπες ρε τυχαίε;
Έχω συγκεκριμένα έναν τύπο που τον έκανα follow στο Twitter (επειδή είχε χασταγκ τη λέξη metal και πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά) που λέει να χαλαρώσουμε και ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ήθελαν τα παλικάρια να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια πριν αποσυρθούν. Μια τελευταία βόλτα στο studio με τα φιλαράκια τους. Ειδικά αν είσαι άρρωστος και έχεις νιώσει ότι δε θα είσαι εδώ για πάντα. Που έχουν τσακωθεί τόσες φορές στο παρελθόν, αλλά κάποια στιγμή δεν πρέπει να τα αφήνεις πίσω σου αυτα; Και αν ο Bill Ward δε γουστάρει, δεν είναι και προς θάνατον. Πόσους γνωστούς έχουμε που ήμασταν κολλητοί παλιά και χαθήκαμε;
Επίσης λέει ότι εφόσον οι πιτσιρικάδες Sabbath βγήκαν τότε να παίξουν rock n roll, είναι πάρα πολύ λογικό στη μεγάλη τους τελευταία προσπάθεια να πάρουν ένα φανταστικό rock drummer που φυσικά και δε θα αλλάξει το ύφος της μουσικής (drummer είναι, duh!) και ένα all around rock παραγωγό που είναι εξπέρ στους υπερήλικες. Προφανώς υπονοεί ότι οι Sabbath μπορεί να το γέννησαν, αλλά δεν είναι heavy metal. Ανατρίχιασα και μόνο που το έγραψα.
Εκεί όμως που μου γυρνάνε τα μυαλά, είναι όταν μας κατακρίνει (εμένα και τους υπόλοιπους followers) επειδή δε δείχνουμε εμπιστοσύνη στον Iommi. Λέει δηλαδή ότι δεν έχουμε θέση να στραβομουτσουνιάζουμε για το πως χειρίζεται τα θέματα του συγκροτήματός του ο σημαντικότερος άνθρωπος της heavy μουσικής. Αν αυτός πιστεύει ότι καλώς τα κάνει, ή τουλάχιστον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ίσως και να πρέπει έτσι να είναι. Πιστεύει ότι ο δημιουργικός συμβιβασμός είναι μια λεπτή τέχνη που με τη σοφία της ηλικίας μπορεί να αποδώσει. Το metal είναι ασυμβίβαστο όμως, οπότε πάλι fail είναι ο τύπος.
Σε λίγο θα μας πει ότι ξέρει ο Iommi τι πρέπει να κάνει, και δεν ξέρω εγώ. Τόσα χρόνια εμπειρία ακρόασεων δε μετράει δηλαδή; Επειδή όταν γεννήθηκα εγώ ο Iommi είχε ήδη σβήσει μηχανές, σημαίνει ότι δε θα του χρειαζόταν η γνώμη μου;
Τα πήρα τώρα, πάω να του κάνω ένα block/report να του γίνουν τα μούτρα κρέας...

The WiFi world - Άνεση ή σκλαβιά;

Πιστεύω ότι το επόμενο album των Machine Head θα είναι απαράδεκτο.
Βλέπω το Flynn να ασχολείται με πολλά πράγματα δεξιά και αριστερά, από εκείνα που αφαιρούν τη συγκέντρωση από ένα συγκρότημα. Ειδικά αυτούς, που επέπλευσαν πανηγυρικά ακριβώς επειδή είχαν το κεφάλι κάτω και δούλευαν.
Τώρα ο αρχηγός κάνει ακουστικό solo tour. Ο Robb Flynn. Των Machine Head. Ακουστικό solo tour. Δεν ξεκινάω καν τα πικρόχολα, θα τα κρατήσω μαζεμένα για όταν κυκλοφορήσουν "Unplugged". Που πάμε ρε...
Εκτός από αυτό, έχει ξεκινήσει να γράφει και opinion κείμενα που δημοσιεύονται στο official site και φυσικά αναπαράγονται από όλο το "ειδησεογραφικό" internet. Όχι μόνο την είδε Jeff Buckley, θα μας φάει και τη δουλειά.
Ένα από τα κείμενα αυτά είναι και η αφορμή για το αποψινό παραλήρημα. Δεν είναι τόσο αυθόρμητο όσο ακούγεται, έχω μέρες που το σκέφτομαι.
Μας λέει λοιπόν ο Robb ότι εφόσον περνάει 10 μήνες το χρόνο on tour, πάντα δυσκολευόταν να κουβαλάει μουσική μαζί του. Είναι λοιπόν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που βλέπει το Spotify και το iTunes σαν την απόλυτη σανίδα σωτηρίας. Συγκεκριμένα τον έχει βολέψει πολύ η υπηρεσία του iTunes που πληρώνεις μια μηνιαία συνδρομή και χωρίς να κατεβάσεις τίποτα, έχεις πρόσβαση σε μια τεράστια βιβλιοθήκη για streaming. Αναλόγως και το Spotify, έχει έσοδα από διαφημίσεις και σου δίνει επίσης ανεξάντλητες streaming επιλογές.
Ότι και να λέμε, η άνεση είναι προφανής. Η χλιδή που είσαι σπίτι, σου καρφώνεται να ακούσεις την 9η του Μπετόβεν, το ρίχνεις στο YouTube και το ακούς σε ενάμισι δευτερόλεπτο, τώρα έρχεται μαζί σου στο δρόμο. Εφόσον δεν τελειώσει η μπαταρία σου, έχεις στην κωλότσεπη ΟΛΗ την ηχογραφημένη μουσική του σύγχρονου κόσμου.
Φοβερό διαφημιστικό punchline.
Και τότε εμένα, γιατί μου φαίνεται κάπως; Σας διαβεβαιώ δεν έχει να κάνει με vintage κουλτούρα του κώλου, ούτε σπάζομαι με τα ψηφιακά αρχεία (δε μου αρέσει να τα αγοράζω βέβαια), ούτε θεωρώ την κτηνώδη physical δισκοθήκη ενδεικτικό καλόγουστου μουσικόφιλου απαραιτήτως. Δε θα κάτσω να τσακωθώ για τον "σωστό" τρόπο να ακούει μουσική κάποιος, αλλά θα τραβήξω κουμπούρι για να την έχω διαθέσιμη όποτε ΕΓΩ θελήσω.
Τι εννοώ; Ok Robb Flynn, σε ενθουσιάζει τόσο πολύ η νέα σου ελευθερία που δηλώνεις ότι δε βλέπεις κανένα λόγο να ξαναγοράσεις cd στη ζωή σου. Όσο και να ακούγεται fail αυτό εφόσον ζεις από τη δισκογραφία, μπορώ να σε καταλάβω. Είναι φανταστικό να ανοίγεις το τηλέφωνό σου και να έχεις τα πάντα.
Αρκεί να υπάρχει WiFi έτσι; Ή να έχει επαρκές σήμα ο πάροχος του κινητού σου. Τότε κάνουμε δουλίτσα. Αλλιώς...δεν έχει party my friend. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μου φαίνεται λάθος να εξαρτάται το αν θα ακούσεις μουσική από κάτι τόσο άϋλο όσο ένα ασύρματο δίκτυο. Που μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή. Που μπορεί να βρεθείς κάπου που δεν έχει. Κάποτε λεγόταν ότι σκέφτονται να καλύψουν ολόκληρες πόλεις με wifi ομπρέλα. Δεν ξέρω αν γίνεται ή αν είναι καλή ιδέα, μου φαίνεται κάπως ακραίο.
Και δεν είναι μόνο η μουσική. Μπορεί να είναι ένδειξη μούχλας, όμως με αγχώνει κάπως το να έχω σε μια εύθραυστη συσκευή όλα μου τα τηλέφωνα και όλη τη μουσική και όλες τις φωτογραφίες. Τα πάντα σε κάτι που χάνεται, κλέβεται, σπάει, χαλάει. Αν δηλαδή τα έχω σε 2-3 διαφορετικές συσκευές νιώθω καλύτερα; Νομίζω πως ναι.
Είναι το κλασικό ερώτημα του Matrix. Εσύ κρατάς το on/off των μηχανημάτων σου. Αυτό όμως σημαίνει και ότι τα ελέγχεις; Μπορείς να τα κλείσεις όποτε θες. Το ότι δε διανοείσαι να το κάνεις ποτέ, μήπως σημαίνει ότι αυτά ελέγχουν εσένα; Σκέψου πόσο απαραίτητο σου είναι το internet για την οικιακή σου διασκέδαση. Πως θα διάβαζες GRAFIA διάολε;
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Δε μου αρέσει καθόλου να μην ελέγχω εγώ το play και το stop. Θα μου πεις ότι παίζω με τη λεπτομέρεια. Πιθανόν. Και ότι ούτως ή άλλως εξαρτάσαι από τον ηλεκτρισμό. Σωστά. Δεν ξέρω
αν υπάρχει ποτέ πιθανότητα να χαθεί το internet, θα ήθελα να πιστεύω όμως ότι θα την παλεύαμε αν συνέβαινε. Χωρίς ηλεκτρισμό προφανώς και δεν θα τα καταφέρναμε. Άσε που αν συμβεί ποτέ, το πως θα ακούμε thrash θα είναι το μικρότερο πρόβλημά μας, έτσι δεν είναι;

A quest of conquer - Ή πως μπορείς να κάνεις τους 100, 200...

Αυτή τη στιγμή, αν βάλεις στο Google τις λέξεις "Audrey Horne", το πρώτο αποτέλεσμα θα είναι η ηρωίδα του Twin Peaks και το δεύτερο η μπάντα από τη Νορβηγία. Νομίζω έχει έρθει ο καιρός να το αλλάξουμε αυτό, τι λέτε;
Αν αυτό το κείμενο έβλεπε το φως του διαδικτύου πριν ένα χρόνο, θα αφιέρωνα λίγες γραμμές για να πούμε ποιοι είναι αυτοί, τι έχουν κάνει στη ζωή τους, τι είδους μουσική παίζουν, πόσο γουστόζικα videoclip φτιάχνουν (ορισμός της Τέχνης το "Threshold" από τη μέση και μετά) και γιατί σε τελική ανάλυση θα κατακτήσουν τον κόσμο κάποτε. Ευτυχώς όμως, έχουμε έρθει τόσο κοντά στο σημείο αυτό, που δε χρειάζονται όλα αυτά.
Αυτό που είναι σημαντικό να ειπωθεί, είναι ότι είμαστε στην ευτυχέστερη θέση που μπορεί να βρεθεί ένας μουσικόφιλος. Να βλέπει ογκόλιθους να γεννιούνται μπροστά του. Πως γίνεται συνήθως αυτό; Μεταξύ άλλων, μέσα και από ραδιοφωνικούς τσαμπουκάδες.
Σε ένα από τα πρόσφατα Metal AM, ενώ ακούγονται οι Audrey Horne, ξεκινάει μια διαφωνία. Αν είναι ρετρό μπάντα, ή όχι. Ως γνωστόν, στο chat υπάρχουν 2 κάστες, οι προοδευτικοί και οι παραδοσιακοί. Αυτοί που είναι αλλεργικοί στις δισολίες και αυτοί που θα προσκυνήσουν το neo occult κίνημα. Αυτοί που ζητάνε King Diamond και αυτοί που ζητάνε Deftones. Εκείνη τη φορά, έχουν γίνει όλοι μαλλιοκούβαρα (με όλη την αγάπη) και δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται. Αιτία; Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τύπος στη φωτογραφία.
Τους Audrey Horne μέχρι το 2010 τους είχαμε καταλάβει. Ήταν μια hard rock μπάντα, με διαολεμένη έμπνευση, στιβαρό χαρακτήρα και με πολλές πραγματικά συγκλονιστικές τραγουδάρες. Μας άρεσε η εξόφθαλμη ποιότητα των συνθέσεων και το ότι είναι έμπειροι που ακούγονται φρέσκοι. Κυρίως επειδή δεν έκαναν κρα οι επιρροές τους και δε χρησιμοποιούσαν πολυφορεμένες μανιέρες. Ω, μας άρεσαν τόσο πολύ. Πολλοί πιστέψαμε ότι δε γίνεται περισσότερο μάλιστα. Και μετά ξημέρωσε 2013...
Αν ο υπέρτατος σκοπός του καλλιτέχνη είναι να σε ξεκουνάει από την παγιωμένη, αγκυλωμένη και σάπια κοσμοθεωρία σου, μιλάμε για την απόλυτη επιτυχία. Οι Audrey Horne κατάφεραν να μας κάνουν να τους γουστάρουμε ακόμα περισσότερο...κάνοντάς τα όλα ανάποδα. Αρχοντικές ατμόσφαιρες με απλωτά πλήκτρα; Όχι. Λυρικά τραγούδια για μοναχικές, ενδοσκοπικές ακροάσεις; Όχι. Πονεμένες μπαλάντες και απρόσμενες pop διασκευές; Όχι. Στιβαρές, μονολιθικές κιθάρες που σε βουλιάζουν; Όχι. Gourmet κρυφτούλι από τους ήρωες τους; Όχι, όχι, όχι.
Φέτος φορτώσαμε το rock n roll πολυβόλο και όποιον πάρει ο Χάρος. Γκάζι, κέφι, Deep Puprle στο hammond, δισολίες μέχρι το τέλος του κόσμου, Whitesnake ξετσιπωσιά, Motorhead στο μπάσο, διπλές φωνές στα ρεφρέν και μπύρες, φέρε μπύρες!
Και σιγά τα ωά, θα μου πεις. Βγαίνουν party δίσκοι, ουουου ένα τσουβάλι κάθε χρονιά. Μη βιάζεσαι εξυπνάκια εαυτέ μου, υπάρχουν 2 πράγματα που δε μπορείς να προσπεράσεις.
1. Δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια φέτος. Άλλη μια. Δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια φέτος. Θα ακούσεις Kvelertak από κεκτημένη ταχύτητα, θα ακούσεις Dillinger για το ύφος, θα ακούσεις Alice In Chains ελπίζοντας, θα ακούσεις Rotting Christ γιατί πάντα ακούς, θα ακούσεις Soilwork...χμ, ας το προσπεράσουμε αυτό, θα ακούσεις Killswitch Engage για τη νοσταλγία, θα ακούσεις Black Sabbath γιατί δε γίνεται αλλιώς, σε καμία περίπτωση όμως δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια. Φέτος.
2. Αυτός ο τύπος. Που φταίει για όλα. Που τόσο μας μπέρδεψε στο chat. Παρουσία, στίχοι και φωνητικές γραμμές που κάνουν το απόλυτο μαγικό trick. Το ρετρό να αρέσει στους νέους και τη φρεσκάδα να γίνεται ακαταμάχητη στους παλιούς. Ο ίδιος πιστεύω ότι θεωρεί τον εαυτό του παλιό, αλλά δεν είναι. Διπλό win. Μια μονάδα που πραγματικά έλειπε από το χώρο μεν, δεν πάει πουθενά χωρίς το σύνολο του συγκροτήματος δε. Τετραπλό win. Σπάνιο πια, στίχοι που λένε κάτι, με ροή, νόημα, αρχή και τέλος που να μπορούν να κολλάνε σαν βδέλλα στη μουσική, οπότε και σε κάνουν να γκαρίζεις έχοντας πιάσει τον κολλητό κεφαλοκλείδωμα. Οκταπλό win. Που αν έκανες συγκρότημα θα τον ήθελες μαζί σου, τον νιώθεις κοντά σου, θες όμως να τον αποθεώσεις σε ένα live. Χρειάζομαι κομπιουτεράκι για τα wins πλέον.
Κοντός ψαλμός αλληλούια κυρίες και κύριοι. Το "Youngblood" των Audrey Horne είναι εκεί έξω, το buzz μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο, αν ζεις για το rock τα αυτιά σου το έχουν ανάγκη και στην τελική σκέψου να σκάσουν για κανα live και να παρουσιάσουμε μόνο 100 άτομα; Ντροπής πράγματα...

Υπάρχουν μουσικές που δεν έχουν θέση στον κόσμο σου; - The "trust thy ear" effect

Τις φορές που προσπαθώ να σταματήσω το μυαλό μου από το να σπινάρει ασταμάτητα (και είναι κουραστικά πολλές), φαίνεται να λειτουργεί το διάβασμα. Δεν είμαι τέτοιος τύπος, αλλά εκείνα τα βράδια - γιατί είναι πάντα μαύρα μεσάνυχτα άραγε; - δεν παλεύονται με τίποτα. Αυτόν τον καιρό λοιπόν, διαβάζω αυτό, χωρίς να έχω καμία ιδιαίτερη επαφή με το David Byrne, απλά μου φάνηκε ενδιαφέρον. Και είναι. Μέχρι το σημείο που έχω φτάσει, μιλάει για την εποχή πριν την ηχογράφηση και μου αρέσει, επειδή υπάρχουν πράγματα σχετικά με τη μουσική που πλέον δε σκεφτόμαστε.
Πράγματα όπως ότι την εποχή εκείνη, οι jazz μουσικοί ενώ συνέθεταν σύντομα κομμάτια, αναγκάζονταν να τα τεντώνουν με αυτοσχεδιασμούς, ώστε να δίνουν χρόνο στο κοινό να χορέψει λίγο περισσότερο. Την ίδια εποχή που ο μόνος τρόπος να ακούσεις μουσική, αν σου άρεσε, ήταν να πάρεις τον κώλο σου, να βγεις από το σπίτι και να πας κάπου που παιζόταν. Ή να παίξεις εσύ.
Πράγματα όπως ότι πριν τα ηχεία, την παραμόρφωση και τα μικρόφωνα, οι μουσικοί έπρεπε να αλλάξουν τον τρόπο που έπαιζαν, ώστε να ακούγονται πάνω από το πλήθος. Ανάλογα με την ακουστική του χώρου. Κάπως έτσι γεννήθηκε το vibratto στα έγχορδα. Όταν με το καλό (;) ήρθε η ηχογράφηση, ο σκοπός της ήταν να αποτυπώσει αυτό που θα άκουγε κάποιος σε ένα συναυλιακό χώρο. Επιπρόσθετα, είχες πια την ευκαιρία να γνωρίσεις μουσικές που σε κανονικές συνθήκες δε θα συναντούσες ποτέ. Αν έμενες στα Πετράλωνα, ΠΟΤΕ δε θα είχες ιδέα τι είναι η αμερικάνικη soul, εκτός αν πήγαινες εκεί. Στις αρχές του 1900 δεν ήταν το πιο συνηθισμένο ταξίδι.
Παρόλα αυτά, ο βασικός σκοπός είπαμε, ήταν να έχεις στο σπίτι σου αυτό που συμβαίνει στο live. Και νά' μαστε τώρα που το έχουμε γυρίσει τούμπα αυτό. Πλέον, οι καλλιτέχνες δισκογραφούν πρωτίστως και μετά κάνουν συναυλίες ώστε να πάμε εμείς και να μας παρουσιάσουν την ηχογράφηση σε ζωντανές συνθήκες. Και η επιτυχία κρίνεται από το αν μετέφεραν πειστικά το δίσκο στο live. Όχι το ανάποδο. Εμένα αυτό μου δίνει να καταλάβω ότι το album είναι η ουσία του πράγματος. Άρα και από αυτό θα πρέπει να ζυγίζουμε τον καλλιτέχνη. Τα υπόλοιπα δίνουν συν ή πλην βαθμούς, το πλαστικό δισκάκι με την τρύπα στη μέση όμως είναι αυτό που μετράει.
Μπορεί να φαίνεται ότι οδηγούμαστε σε συμπέρασμα, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, επειδή υπάρχουν στον πλανήτη που ζούμε αυτοί οι Black Veil Brides. Οι οποίοι, ειλικρινά, μου φαίνονται χάλια. Image? Επιτηδευμένο, υπερβολικό και γενικά αυτό το corporated κουρελέ δεν πείθει κανέναν άνω των 16. Live? Κακό. Παίζουν πάρα πολλά πράγματα που είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αποκλείεται να μπορούν να τα αναπαράγουν στη σκηνή, οπότε ποιο το νόημα; Fans? Οι χειρότεροι. Ειλικρινά, δεν έχω βρει ούτε ΕΝΑΝ τύπο που να θεωρώ σοβαρό και αξιόπιστο που να τους εκτιμάει. Παρακολούθησα για λίγες μέρες το thread τους στο twitter και ήθελα να βαρέσω each and every one που άφηνε σχόλιο. Σχεδόν ψήθηκα να γραφτώ επίσημα στο BVBArmy, να με δουν έτσι 33άρη, με μούσια και χωρίς μαλλιά, να ξενερώσουν όλοι.
Η περίπτωση μπάζει νερά από παντού. Τάδε έφη ο άνθρωπος που ακούει το φετινό "Wretched And Divine" κάθε μέρα την τελευταία εβδομάδα. Είχα εκτιμήσει και το προηγούμενο, αλλά αυτό είναι έτη φωτός μπροστά. Αν όπως συμπεράναμε νωρίτερα, το δισκάκι είναι αυτό που μετράει, ήρθε η ώρα να βγω στο μπαλκόνι και να βροντοφωνάξω ότι μιλάμε επισήμως για μπαντάρα. Μένω 4 τετράγωνα από το γήπεδο της Τούμπας όμως και δεν τολμάω.
Παρόλα αυτά το repeat είναι το αγαπημένο μου κουμπάκι στο στερεοφωνικό και στα αυτιά μου δε μπορώ να πω ψέμματα. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία το πιο ακέραιο τίγκα ραδιοφωνικό rock album που θα παιχτεί φέτος και αδιαφορώντας για τις τάσεις μεγαλομανίας rock opera ξέρω γω, έχει διψήφιο αριθμό από κομμάτια που μπαίνει καρφί το ένα πίσω από το άλλο. Τα πολλά σωστά χαρακτηριστικά (δισολίες, ζόρικο drumming, αξιοπρεπέστατη φωνή, ασταμάτητα σολίδια), ισορροπούν το αρνητικό hype θέλω να πιστεύω και είμαστε αρκετά ώριμοι για να το δούμε αυτό. Δεν είναι το συγκρότημα που θα παίξω ξύλο για χάρη του, από την άλλη όμως, για κανένα δε θα παίξω. Ακούγεται αυτοαναιρούμενο, αλλά δεν είναι.
Στην τελική, αν δεν ξερνάς και μόνο στην ιδέα, welcome on board. Δε τους παλεύεις με τίποτα, δεκτό αλλά fuck off, εσύ χάνεις...

Best Of 2012

Η ευτυχέστερη δράση ψυχαναγκαστικής δυστυχίας, ολοκληρώνεται εδώ. Η λίστα του 2012, που συζητήθηκε όσο όλες οι προηγούμενες και άρα κέρδισε επάξια τα γαλόνια της ετοιμάστηκε και σερβίρεται.
Συνοπτικά, στα συν οι πολλοί καλοί δίσκοι με πλουραλισμό στα ιδιώματα, η overall νίκη του hard rock και τα πορωμένα πρώτα δείγματα για το 2013, στα μείον η έξαρση του occult retro (υπομονή, θα περάσει), οι φτωχές συναυλίες (με ελάχιστες πλανητικές εξαιρέσεις) και το ότι στη δική μου λίστα έφτασε μόνο ένα ελληνικό album.
Παραδοσιακά, χωρίς αξιολογική σειρά, (ήταν αρκετά δύσκολο ήδη) και εφόσον ξεκαθαρίσουμε ότι το Tenacious D είναι υπεράνω συναγωνισμού και κατατάξεων, οπότε μόνο γι’αυτό δεν φιγουράρει εδώ, let’s roll…

Baroness – Yellow & Green
Ο θρίαμβος του songwriting #1. Ωραία φάση δίσκος. Όχι για τους συνηθισμένους λόγους, αλλά επειδή παρότι δημοφιλέστατος γέννησε αρκετές συμπαγείς κόντρες. Από εκείνες που κανένας δεν τούμπαρε τον άλλον. Αν σε έπιασε, τέλος. Αν δε σου έκατσε από την αρχή, δεν παίζει να αλλάξεις γνώμη. Γι’ αυτό και είναι μεγάλο album. Χτίζει από τώρα μύθο πάνω σε διαφωνίες. Bonus κερασάκι; Μην ξεχνιόμαστε, 70 λεπτά βροχής από τραγουδάρες υπεράνω ιδιωμάτων που κυλάνε σαν ρακόμελο σε λαρύγγι.

Billy Talent – Dead Silence
Κάθε χρονιά υπάρχει ένα τέτοιο. Που έρχεται από το πουθενά και ενώ δε φαίνεται να κολλάει με τίποτα άλλο στη λίστα είναι στο top 3 (αν υπήρχε σειρά). Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, προσωπικό κόλλημα, soundtrack σε πολύ άντε-να-δούμε-τι-θα-γίνει-τώρα περίοδο και όπως ξέρουν όλοι, αυτοί είναι οι δίσκοι που δεν ξεχνάς ποτέ. Σίγουρα ο θρίαμβος του songwriting #2,αν και δεν είναι τόσο universal πρόταση όπως τα υπόλοιπα. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που θα το βάλω ακούω οπωσδήποτε τα 10 από τα 14 και αυτές είναι οι στατιστικές που λένε πολλά.

Borknagar – Urd
Αυτά τα αθόρυβα είναι το αλατοπίπερο κάθε χρονιάς. Ειδικά κάτι τόσο gourmet όσο οι Borknagar που όσο καφρομεταλίδι τους λείπει σε στιγμές, το αναπληρώνουν με σπάνιες μελωδίες. Προφανές στολίδι η ΦΩΝΑΡΑ του Hestnaes που κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του φωτίζεται ο χώρος αλλά και ο αέρας βετεράνων που έχουν. Ταυτόχρονα δε θα τους θυμηθεί πολύς κόσμος, εγώ όμως δε θα ξεχάσω ένα απελπισμένο ταξίδι το καλοκαίρι που με βοήθησε το Urd να αντέξω...

Cancer Bats – Dead Set On Living
Στο όριο κατάφερε τη λίστα. Και τώρα που το σκέφτομαι, πολύ κακώς. Που ήταν στο όριο, όχι που τα κατάφερε. Γιατί αν αφήσουμε το rock n roll απέξω, τι μας μένει φίλοι μου αγαπημένοι; Τίποτα δε μας μένει, μάλιστα. Μεταλλικό hardcore και καλα, αλλά δεν παραμυθιάζουν κανέναν. Εγώ ακούω φασαριόζικο rock, με riffs που θυμάσαι και μετά από λοβοτομή και το πιο ωραίο pit προσάνναμα του 2012. Δε θα μπαμπαλιάσω μια ακόμα φορά για το live της χρονιάς, ξέρω ότι μερικοί εκλεκτοί φίλοι χαμογελάτε τώρα και μου αρκεί. Άντε και live στη Ν. Φιλαδέφεια...

Converge – All We Love We Leave Behind
Από τα φαβορί. Από εκείνα που θα είναι σε όλες τις λίστες, επειδή τούτοι είναι τόσο ιδιαίτεροι που ο κόσμος δένεται μαζί τους. Κι ας μην είναι εύκολοι. Ούτε διασκεδαστικοί. Για κάποιο αρρωστημένο λόγο, νιώθουμε εντάξει που ο Bannon ακούγεται τόσο στενοχωρημένος φέτος. Ίσως είναι επειδή πάντα περιμένουμε κάτι συναισθηματικό από αυτούς. Ή κάτι τσίτα βίαιο με τον πιο ξεχωριστό ήχο που μόνο ο Ballou φτιάχνει με τα ίδια μηχανήματα που χρησιμοποιούν όλοι. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το μαγικό πού έχουν οι Converge να ακούγονται σαν ένα, ενιαίο πράγμα, δε βρίσκεται ούτε στα μεγαθήρια της μουσικής με αυτόν τον DNA τρόπο, οπότε πως να αντισταθούν οι ταπεινοί listeners?

Dead Sara – Dead Sara
Έχω την αίσθηση ότι αν άφησε κάτι πίσω του το 2012, αυτό είναι η πίστη στο original hard rock. Πλάκα είχαν και οι Kiss, δε λέω, όταν όμως αυτό σου σκάει από Καλιφορνέζους πιτσιρικάδες είναι ακαταμάχητο. Τα 2 κορίτσια και τα 2 αγόρια αυτής της tiny μπάντας έβαλαν τα καρό πουκάμισα (που ήταν τα rock γεννοφάσκια τους) μαζί με τους Warrior Soul σε ένα μπλέντερ και η αυθεντικότητα του συναισθήματος έπιασε οποιονδήποτε τους άκουσε. Μακριά από σιχαμένα ρετρό (που τόσο χρόνο μας έφαγαν αδίκως φέτος) και δαμάζοντας την παράδοση των ξεχαρβαλωμένων distorted ενισχυτών, hard rock n roll fucking lives.

Deftones – Koi No Yokan
Μουλωχτή φάση. Από όλους τους παλιούς που δοκίμασαν φέτος αν αντέχουν τα κόκκαλά τους, αυτοί το έκαναν με τη λιγότερη τυμπανοκρουσία. Γενικά, από το κώμα του Chi και μετά το πήραν στο πολύ ήσυχο. Γιατί έτσι γίνονται οι κορυφαίοι δίσκοι, γατάκια του marketing. Γιατί το θέμα δεν είναι να δημιουργήσεις πολύ buzz. Γιατί το θέμα ήταν, είναι και θα είναι να έχεις πράμα να βγάλεις από μέσα σου. Μετά όλα έρχονται. Πολλοί αναλωθήκαμε να συζητάμε αν το “Leathers” θα χωρούσε στο “White Pony” ή αν τα ανοίγματα του “Entombed” είναι επαρκή συναισθηματικά. Η απάντηση είναι ναι, και για τις 2 περιπτώσεις, αλλά χάνουμε το focus. Που είναι το αν έχεις ακόμα αποθέματα για να κρατήσεις τη θέση σου ως ο πιο διανοούμενος και σοβαρός εκπρόσωπος μιας γενιάς πιθήκων. Fuck yeah, τα έχουν.

Devin Townsend Project– Epicloud
Θα έγραφα ο θρίαμβος του songwritng #3, αλλά είναι φτωχός ο όρος θρίαμβος. Προφανώς οι σοβαρές εκτιμήσεις have left the building, παίζει καψούρα εδώ. Έχει ένα θεματάκι ο Devin. Ή μάλλον, έχω ένα θεματάκι εγώ. Κάτι τρέχει μεταξύ μας, τελοσπάντων. Φτιάχνει ΑΚΡΙΒΩΣ το είδος της μουσικής που θέλω να ακούω. Όχι σε φάση «μου αρέσει το σουηδικό death, άρα μου αρέσουν και οι Entombed», αλλά «θέλω αυτόν τον ήχο, πάνω από αυτή τη χορωδία, με αυτό το τύμπανο από πίσω, μετά από αυτό το πέρασμα», μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Η Anneke λέει ότι αν της ζητούσε να τραγουδήσει γυμνή, κάνοντας κατακόρυφο, με το ένα χέρι, θα το έκανε. Είμαι σίγουρος ότι θα το έκανα κι εγώ.

Enslaved – RIITIIR
Ποιός έχει μούτρα να μιλήσει για τους Enslaved? Σοβαρά τώρα, ποιος μπορεί να πιστεύει ότι το συγκρότημά του είναι καλύτερο; Με τόσα χρόνια στην πλάτη, με τόσους συγκλονιστικούς δίσκους σερί, με όλη την κοινότητα να αποθεώνει και ταυτόχρονα χωρίς να ανήκεις σε σκηνή, κίνημα, trend? Όχι πολλοί. Αυτοί συνεχίζουν ατάραχοι να φτιάχνουν 1 δίσκο με αρκετές ιδέες, περάσματα και riffάρες για 5, εμείς συνεχίζουμε να μην έχουμε ιδέα που θα καταλήξει το κάθε κομμάτι την ώρα που ξεκινάει και μα το κέρατο του βίσωνα, δε γίνεται να παλεύεις για δίσκο της χρονιάς, ΚΑΘΕ φορά που κυκλοφορείς έναν...

Every Time I Die – Ex Lives
Έχει λίγο πλάκα αυτό. Μπορεί να τους έχουμε λίγο χεσμένους γενικά, εννοώντας ότι δύσκολα θα γυρίσει μια κουβέντα γύρω από αυτούς, όμως οι ίδιοι είναι σωστοί σε βασικά πράγματα που ψάχνουμε. Είναι 30άρηδες hardcore πάνκηδες, που τους ακούνε συνονήλικοί τους hardcore πάνκηδες. Όχι μόνο έχουν ισορροπήσει αυτές τις μουσικές τους ταυτότητες, όχι μόνο φτιάχνουν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, το προχωράνε μάλιστα το πράγμα σε σημείο ειδικά φέτος να μου καλύπτουν το κενό που άφησαν οι Mastodon. Σχεδόν μια δεκαετία πριν συνέβη αυτό, εντάξει, όμως το κενό παραμένει. Δίσκοι έχουν μπει σε λίστες για πολύ λιγότερα...

Gojira – L’ Enfant Sauvage
Η στιγμή της αλήθειας. Δεν το ευχαριστήθηκα όταν βγήκε. Όταν το άκουσα προσεκτικά, μου χτύπησαν τα ψεγάδια πρώτα. Όταν μυρίστηκα τα πλεονεκτήματα, τα αμφισβήτησα. Η γενική αποδοχή με απώθησε. Όχι λόγω underground attitude, περισσότερο επειδή «ναι, οκ, πες μας κι εσύ γι’αυτό». Ταυτόχρονα, το σκεφτόμουν, το ανέλυα και δεν το ξεχνούσα ποτέ. Πάντα σε κουβέντες έβρισκε το δρόμο ανάμεσα στα δόντια μου και το ξεστόμιζα. Και τώρα είναι πάντα μαζί μου. Όσο και να δυσκολεύτηκε, δε θα μπορούσε να λείπει. Γιατί έχει όλα όσα χρειάζεται να ειπωθούν φέτος. Ολοκληρωτικά, το METAL του 2012. Όλοι οι μεγάλοι έρωτες δεν ξεκινάνε με ένα «Εγώ με αυτόν/αυτήν; Αποκλείεται!»; Ίδιο πράγμα.

In Mourning – The Weight Of Oceans
Νιώθω μια πατρική υπερηφάνεια. Μετά την προπέρσινη αποθεωτική συμμετοχή στη λίστα, τα παλικάρια μας (δικά μου και του Αρβανίτη, κανενός άλλου, μα τι φτύσιμο είναι αυτό από όλο τον κόσμο;) δε μας εκθέτουν. Σταθερή τεχνική, πάγιο στυλ, σοκαριστική αξιοπιστία. Σουηδικό σωστό death (πως λέμε ατμοσφαιρικό, πρέπει να γίνει ιδίωμα), ξανά τεράστιο, ξανά περιπετειώδες και από ότι φαίνεται, ξανά αγνοημένο. Δεν είναι να σκάμε κιόλας, μεγάλα παιδιά είμαστε. Άλλωστε κάποιος πρέπει να κρατήσει τη σημαία ψηλά, πριν τη ρεζιλέψουν τελείως τα occult τσόλια...

Lamb Of God – Resolution
Λέγαμε από νωρίς ότι φέτος είναι μια καλή χρονιά. Ότι βγαίνουν πολλοί καλοί νέοι δίσκοι και πληθαίνουν οι σοβαρές υποψηφιότητες των διεκδικητών του θρόνου. Οι LOG δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς. Δε διεκδικούν κανένα θρόνο, επειδή αυτός βρίσκεται κάτω από τον κώλο τους. Πέρασαν χρονιές που έλιωσαν περισσότερες σκηνές; Ίσως. Πέρασαν χρονιές που είχαν καλύτερο δίσκο από το “Resolution”; Δεν αποκλείεται. Υπήρξε άλλη φορά που τα μπομπόλια τους ήταν βαρύτερα από φέτος; Σε καμία γαμημένη περίπτωση. Ζόρικοι όσο ποτέ, μη αμφισβητήσιμοι πλέον από κανέναν, badass δίχως συζήτηση,ΜΑΓΚΕΣ με κεφαλαία γράμματα. Η κ-α-λ-ύ-τ-ε-ρ-η μπάντα της μουσικής μας έβγαλε δίσκο φέτος. Η θέση είναι ρεζερβέ.

Meshuggah – Koloss
Έχουμε συζητήσει για τα live των Meshuggah. Για τους δίσκους των Meshuggah. Για το πως δεν είναι rock n roll μπάντα οι Meshuggah. Για τους βλαμμένους fans που χορεύουν αυτοσχέδιο breakdance στα φεστιβαλ που εμφανίζονται στην Αμερική. Σύνοψη; Όλη τη χρονιά για τους Meshuggah μιλάμε. Και όχι μόνο επειδή έχουν δίσκο φέτος. Επειδή είναι το φαινόμενο που είναι. Και ας είναι τόσο καλό το “Koloss”. Και το πρώτο και μοναδικό που με άνεση ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα έρθει μια εποχή που θα είναι υπεράνω δίσκων. Θα συζητιούνται σαν Μουσική γενικώς. Πως είναι οι Pink Floyd σήμερα;

Paradise Lost – Tragic Idol
Κλάμα, πόνος, κρίμα και άδικο. Δεν έχει ξαναβασανιστεί τόσο πολύ δίσκος για να μπει σε λίστα. Γιατί να μπει; Επειδή είναι υπέροχος, σε όλη τη διάρκειά του. Τραγουδάρες που περιμέναμε χρόνια να ακούσουμε, η σωστή φωνή επιτέλους, ο καλός ήχος και μακριά από τις Lost ασθένειες που πίκραναν τους πολύ καψούρηδες fans. Γιατί να μη μπει; Επειδή είναι όλα ψέμματα. Αυτή η υπέροχη μπάντα δεν είναι οι Paradise Lost του 2012. Είναι χαώδης η διαφορά μεταξύ αυτής της ηχογράφησης και εκείνου του live που είδαμε το καλοκαίρι. Ο Holmes δεν έχει αυτή τη φωνή, οι Lost δεν έχουν αυτή την ενέργεια και δε μασάω σαχλαμάρες για «μια κακή συγκυρία» και «φταίει ο ήλιος». Ο διασωθείς Macintosh έγραψε τα τραγούδια και μετά έπεσαν 45 μάστοροι κι 60 μαθητάδες πάνω στο δίσκο για να ακούγεται όπως πρέπει. Αισθάνομαι ότι και εγώ να πήγαινα να ηχογραφήσω, το ίδιο φανταστικό θα ακουγόταν. Οπότε, μπαίνει στη λίστα ή δε μπαίνει; Από την άλλη, που το ξέρω εγώ, ότι οι υπόλοιποι που μπήκαν χωρίς να τους έχω δει live δεν είναι εξίσου ψεύτες; Οπότε όλα κρεμιούνται στο πλαστικό δισκάκι. Με ηδονίζει όταν σπινάρει στο στερεοφωνικό; Fuck it, θα μπει.

Periphery – II: This Time It’s Personal
Η στιγμή είναι κρίσιμη. Ποιά η θέση μας κύριοι; Κρατάμε σοβαρό προφίλ και γράφουμε μια συγκρατημένη εκτίμηση για την κορωνίδα ενός ολόφρεσκου ιδιώματος με τα συν και τα πλην του, που προοδευτικά θα ξεφουσκώσει, θα μείνουν οι 5-6 που αξίζουν και απλά σαν παρατηρητές θα το ακολουθούμε; Ή θα ξαμολήσουμε πληκτρολόγια και ακροδάχτυλα και ότι βρέξει ας κατεβάσει; Και να τη χέσω την αξιοπιστία και τις εντυπώσεις; Τι θα έκανε η αγαπημένη σου μπάντα στην καλύτερή της στιγμή, αν είχε στα χέρια της μια ΦΟΒΕΡΗ τραγουδάρα; Θα γούσταρες να έκανε στρατηγικό marketing με τον κουστουμάτo manager για το πότε να το κυκλοφορήσει, ή θα προτιμούσες να στο πετάξει στα μούτρα σε ένα απρόσμενο encore και να σε αφήσει μαλάκα; My friends, το πνεύμα του rock n roll επιβάλλεται να ζήσει, οπότε kiss goodbye την αυτοσυγκράτηση και το reviewer mentality. Οι Periphery είναι η πιο «χειροπιαστή» μπάντα του djent, το οποίο ήρθε για να μείνει, το «ΙΙ» ξεμπροστιάζει την παλέτα του ιδιώματος και θα είμαστε εδώ να δούμε και “III’ και “IV” και “V”. Δε γίνεται να κλείσουμε μάτια και αυτιά. Όπως είπαμε και παλιότερα, σε μια δεκαετία από σήμερα, αυτός θα είναι ο δίσκος της χρονιάς.

Slash – Apocalyptic Love
Ο θρίαμβος φέτος ανήκει στο hard rock. Πολλές αξιοπρεπείς επιστροφές γέρων, πολλοί πιτσιρικάδες, αγόρια και κορίτσια, με ανάποδους σταυρούς και με καρό πουκάμισα, εκπλήρωσαν το βασικό λόγο ύπαρξης του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη -που είναι να υπηρετούν το rock n roll βεβαίως- και με το παραπάνω. Παρόλο το σκληρό ανταγωνισμό όμως, το Oscar πάει εδώ με αηδιαστική άνεση. Ήταν γνωστό ότι ο Slash είναι σε φόρμα τα τελευταία χρόνια, με το χαλαρό ρυθμό του, τέτοιο πράγμα όμως είχε να συμβεί από το 1991. Μη σου πω και παραπίσω. Δαιμονική έμπνευση, αναμενόμενα σωστά τα τεχνικά (ήχος, παραγωγή, recording, δεν έχουν σημασία αυτά πλέον), εκεί όμως που το πράγμα πιάνει ταβάνι είναι στο δέσιμο μπάντας-κομματιών-Slash-Kennedy που πέρασε στα αυλάκια. Το epic win του songwriting δεν έχει προηγούμενο, ακόμα και τα bonus tracks είναι λιχουδιές ακαταμάχητες και όταν το play count στο ipod είναι 4ψήφιο, τι παραπάνω να πω εγώ;

Sylosis – Monolith
Έχω μια αίσθηση ότι θα πάει στο βρόντο αυτό. Δεν είμαι σίγουρος αν με το φανταστικό προηγούμενο album άφησαν αρκούντως βαθύ αποτύπωμα, αλλά για κάποιο λόγο δεν το πιστεύω. Λες να τα καταφέρουν με αυτό, που είναι ακόμα καλύτερο; Που συνοψίζει με τον πιο τίγκα-στην-ιδέα τρόπο τμήματα της metal ιστορίας που λείπουν σε όλους μας; Ο Chris Adler των Lamb Of God λέει ότι είναι το παιδί των “…And Justice For All” και “Symbolic”, εγώ δεν έχω κανένα λόγο να διαμαρτυρηθώ. Εκτος αν το πιο state of the art album πεντακάθαρου all around metal αγνοηθεί και δεν αναφέρεται στο μέλλον όσο (πολύ) του αξίζει στις συζητήσεις πάνω απο παγωμένους φραπέδες.

Tardive Dyskinesia – Static Apathy In Fast Forward
Χθες, διαφώνησα με ένα φίλο. Για το πόσο η εντοπιότητα έχει σημασία. Αν θα πρέπει να φουσκώσουν τα στήθη μας περισσότερο επειδή οι Tardive πχ είναι από τη Νέα Μάκρη. Επειδή είναι «δικά μας» παιδιά. Όσο το σκέφτομαι, τόσο πεισμώνω. Δεν υπάρχει τίποτα «δικό μου» στη δισκάρα που έβγαλαν φέτος. Η ύπαρξή μου δεν τους βοήθησε σε τίποτα και προφανώς το ότι έτυχε να γεννηθούμε σε κοινό γεωγραφικό τεταρτημόριο δε σημαίνει τίποτα, ούτε για αυτούς, ούτε για εμένα. Κερδισμένο βγήκε το status τους, που κατάφεραν να βρουν ξανά τρόπο να κάνουν τα τραγούδια τους ενδιαφέροντα και δευτερευόντως οι ακουστικοί μου πόροι που είχαν τόσο ανάγκη το neo prog να πάρει περισσότερες songwriting στροφές. Παραμένουν αξιόπιστοι, ευχόμαστε ολόψυχα να ρολάρει η νέα σύνθεση και όσο δεν επαναπαύονται αυτοί, τόσο θα στηρίζουμε εμείς.

The "true" detector - Is yours on?

Όσες κουβέντες έχουν γίνει για αυτό το θέμα, τόσο άλυτο έχει παραμείνει. Πως ορίζεται το "true", ποιος είναι και κυρίως, ποιος δεν είναι. Αφορμή για σκέψη; Ο αχανής κόσμος της μουσικής (χεστήκαμε για true ζωγράφους), οι Bullet For My Valentine και η Πάολα.
Κατά το σύνηθες των τελευταίων ετών στον κόσμο της ιντερνετικής μουσικής - θα αναφερθούμε στα 3 στάδια ζωής της αγαπημένης μας τέχνης εν καιρώ - σύντομα πριν κυκλοφορήσει ένα album, διαχέεται στον ιστό ένα κομμάτι από τα καινούρια, εν είδει δολώματος. Χθες, η μαύρη μου η μοίρα με έριξε στο δεύτερο δόλωμα από τον επερχόμενο δίσκο των Bullet For My Valentine. Τους έχουμε υπερασπιστεί στο παρελθόν, σχετικά με το δικαίωμά τους να βρουν τη θέση τους στον κόσμο, οπότε δε δικαιούμαστε να τους ξεσκίσουμε και λίγο; Βεβαίως και ναι.
Το κομμάτι εν προκειμένω, είναι κακό. Αδύναμο, άνευρο, ανέμπνευστο και διάφορα άλλα από α-. Θλιβερή λεπτομέρεια, στα σχόλια που μπορούσε να αφήσει ο καθένας πάνω στη ροή του Soundcloud, πέρα από τα κλασικά πανηλίθια "OMG, my fav band EVER!!!", περίπου τα 3/5 ήταν αρνητικά. Είπαμε, επειδή το κομμάτι είναι για το γάιδαρο. Όχι όμως τα επίσης web hate κλασικά "είστε για τον πούτσο" που έχουμε συνηθίσει, αλλά εκείνα του θλιμμένου fan με το σκυμμένο κεφάλι. "Είναι κάπως weak, θα δούμε τι λέει ο δίσκος", "ίσως να μπορούσαν και καλύτερα", "we still love ya" και τέτοια θλιβερά. Όλα αυτά, για το δεύτερο κομμάτι που ΕΠΕΛΕΞΑΝ να ακούσει ο κόσμος. Αυτό, είναι το καλό δηλαδή. Επίσης από ότι κατάλαβα, το πρώτο ήταν ακόμα χειρότερο.
Γιατί έχουν σημασία όλα αυτά; Επειδή είναι μια καλή περίπτωση εργατικής un-true-ίλας (@copyright). Οι Bullet πάντα προσπαθούσαν να τα κάνουν όλα σωστά. Πάντα τα έβαζαν όλα στη σωστή σειρά, τα γκάζια τους, τα solos τους, τις τελοσπάντων γκαρίλες τους. Και εδώ είναι το λάθος. Το rock n roll δεν είναι τα σωστά βήματα συνταγής εκτελεσμένα. Εκεί καταλαβαίνεις το true, και χέστο το rock n roll, εκεί καταλαβαίνεις το true γενικότερα. Όταν σου δίνει τη βεβαιότητα ότι αυτός ο τύπος είναι φτιαγμένος για να κάνει αυτό το πράγμα. Ακόμα καλύτερα, όταν σε βάζει με άνεση και σένα εκεί μέσα.
Εδώ κουμπώνει η Πάολα. Βλέπω χθες την ανασκόπηση της χρονιάς που κάνει το YouTube με τα πιο παιγμένα videos και στο ελληνικό thread, πέφτω πάνω στα MAD Awards και σε μια εμφάνιση των Stavento. Γνωστό lame ας πούμε hip hop, ας πούμε συγκρότημα που δίνει στον έλληνα καταναλωτή αυτό που θέλει. Δεν είναι εδώ το θέμα μας. Στις εκδηλώσεις των συγκεκριμένων βραβείων, γίνονται συχνά mash up εμφανίσεις (πςςς) όπως και εδώ, όπου συνοδεύουν τα αγόρια μας ένα rock σχήμα που δίνει background παραμόρφωση στο κομμάτι και όλοι είναι χαρούμενοι. Στο σημείο-κλειδί, γίνεται μια παύση και μέσα από σκοτάδια και καπνούς, εμφανίζεται αρχοντικά η Χαλκιδικιώτισσα τραγουδιάρα (όχι τραγουδίστρια, αυτά είναι για φλώρους) με ένα ανεκδιήγητο φόρεμα και κάτι killer γόβες (στις οποίες θα επανέλθουμε) και τη στιγμή που ανοίγει το στόμα της (έλα, σταμάτα, όχι αυτό που σκέφτηκες) μου ανάβει ένα true λαμπάκι σαν φάρος.
Από εκεί που είσαι σε ένα μοντέρνο hip hop rock (είπαμε, sort of) μέρος, με το που λέει 2 λέξεις, διακτινίζεσαι στο 23ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού. Σαν αίσθηση, σβήνει ότι προηγήθηκε και στη σκηνή, αλλά κυρίως, μέσα στο κεφάλι σου. Μην παραβλέψουμε ότι το κάνει αυτό -όπως και την υπόλοιπη συμμετοχή στο κομμάτι- κυριολεκτικά χοροπηδώντας στα διαστημικά της τακούνια, που είμαι βέβαιος αν το προσπαθούσε κινέζος ακροβάτης του Αυτοκρατορικου Τσίρκου, θα έτρωγε τα μούτρα του. Γενικά respect στα κορίτσια που τα παλεύουν αυτά τα σατάνια, τόσος πόνος, τόσο ρίσκο και τόσο βάσανο (μη ρωτάτε πως το ξέρω) που τους αξίζει τόσο credit, τουλάχιστον όσο και στον κινέζο ακροβάτη.
Ο true φάρος λοιπόν, είχε να κάνει με το ότι η τύπισσα μπόρεσε να με μεταφέρει κάπου αλλού, με θεωρητικά minimum προσπάθεια. Όχι επειδή είχε φτιάξει το ντεκόρ της έτσι. Επειδή είπε αυτό που είπε, με τον τρόπο που το είπε. Που έδωσε αμανέδικο πόνο σε ένα τραλαλα τραγούδι με distortion.
Πόσοι από τους δικούς σου είναι έτσι; Σκάναρε τη δισκοθήκη σου. Πόσοι εκεί μέσα κέρδισαν τη θέση τους επειδή μίλησαν στο μέσα σου και πόσοι επειδή είναι προβλεπέ; Έχουν τις σωστές custom κιθάρες, το σωστό μαλλί, το γορίλα που γκαρίζει, τη δισκογραφική που spamάρει, ακόμα και την ιστορία του σαν δεκανίκι;
Αυτός ο fake, δε μπορεί να κρυφτεί. Εκτός αν εσύ επιλέγεις να μην τον βρίσκεις...