Πριν καναδυο μέρες, ο Λεωνίδας ανέβασε ένα post, οτι ανυπομονεί για το καινούριο album των Machine Head, που αναμένεται φέτος. Τον νιώθω. Το "Blackening" έκανε μεγάλη ζημιά, από εκείνες που δε διορθώνονται. Γιατί όμως μας αρέσουν οι Machine Head? Επειδή φτιάχνουν φανταστική μουσική, δίνουν εξαντλητικές συναυλίες και είναι κάτι μοντέρνο και σύγχρονο. Ναι, ναι και ΟΧΙ!! Για ποιό λόγο πετάμε τα βρακιά μας για τους Lamb Of God? Επειδή είναι η πιο hot μπάντα στον πλανήτη, τα live τους είναι επιπέδου Μπαρτσελόνα και αντιπροσωπεύουν το heavy metal σήμερα. Ξανά, ναι, ναι και ΟΧΙ!!Υπάρχει μια τεράστια παρανόηση που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας χρόνια τωρα. Όλοι την καταλαβαίνουμε ασυναίσθητα γιατί οι αριθμοί υπάρχουν στο κεφάλι μας, αλλά πολύ σπάνια το αντιλαμβανόμαστε πλήρως. Οι Machine Head είναι ΠΑΛΙΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ! Το "Burn My Eyes" βγήκε το 1994, το "Blackening" το 2007. Σαν να λέμε ότι έβγαλαν το "Fear Of The Dark" και περιμένουμε το επόμενο. Ποιός θεωρούσε τους Iron Maiden μοντέρνο σχημα το 1993? Κανένας. Οι Lamb Of God έβγαλαν το "New American Gospel" το 2000. Άσε το Burn The Priest κομμάτι. Το "Wrath" το 2009 και επίσης ετοιμάζουν δίσκο. Σαν να λέμε το "Kill 'Em All" το 1983 και μόλις κυκλοφόρησαν και το "Black Album". Ποιός θεωρούσε τους Metallica το μέλλον της μουσικής το 1992? My point exactly. Το ίδιο ισχύει σχεδόν για όλο το NWOAHM κίνημα. Μοντέρνοι που μετρούν δεκαετία ύπαρξης.
Για κάποιο λόγο, η συνείδησή μας έχει μείνει κάπου στο 1995, όπου ότι 80ς ήταν παλιό, ότι 90ς ήταν προς εξέταση και έκδοση πορίσματος (να δούμε αν θα αντέξει στο χρόνο) και οτιδήποτε του 2000+, απλά δεν έχει συμβεί ακόμα. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Μπορούμε να γράψουμε τόμους. Ο Τζώρτζ Κετ, όντας μεγάλος θεωρητικός, πιστεύει ότι αυτό οφείλεται στο ότι από τις αρχές του αιώνα, δεν υπήρξε κάποια νέα, μεγάλη επανάσταση. Ένα δυναμικό breakthrough κάποιας φρέσκιας heavy φόρμας, που να τραβήξει μάτια και αυτιά πάνω της και μακριά από το προϋπαρχον καθεστώς. Όπως έγινε με την έκρηξη του thrash, που "πήρε κόσμο" από το παραδοσιακό heavy.
Πάλι όμως, υπάρχει ένα κενό που με προβληματίζει. Πως γίνεται οι fans των late 80s να έχουν το wit να ακολουθήσουν αυτό που συνέβαινε με τα φτωχά media της εποχής και τωρα που η πρόσβαση στην πληροφορία είναι από εύκολη μέχρι ενοχλητικη, δυσκολευόμαστε να χωνέψουμε την τελευταία 10ετία;
Νομίζω είναι ένας συνδυασμός του όγκου της μουσικής και της δυνατότητας απορρόφησης του μέσου μουσικόφιλου. Εξηγούμαι. Έχετε σκεφτεί ποτέ, ποιός είναι ο λόγος που ο τύπος που γουστάρει μουσική, ξεσκίζεται στο downloading? Δε μιλάω για τον τυχαίο που θα ψάξει στο ellhnadiko.com κανα τραγουδάκι να το βάλει ringtone, μιλάω για κάποιον που ψοφάει για όλο το πακέτο. Που τα σκάει για συναυλίες και αγοράζει κάθε βδομάδα. Μιλάω για μένα. Που δίνω λεφτα για αρκετά και κατεβάζω ακόμα περισσότερα. Έχω καταλήξει ότι είναι θέμα μαθηματικής αναλογίας. Για να σβήσω τη δίψα μου για καινούρια μουσική, χρειάζομαι περιπου 15 δίσκους το μήνα. Με την παρούσα οικονομική μου κατάσταση (έχει υπάρξει και χειρότερη, no complaints), μπορώ να αγοράζω 5-6. Οπότε πως θα προκύψουν τα υπόλοιπα; Έτσι ακριβώς.
Ξεκινώτας από αυτό, διατυπώνεται η θεωρία της Ικανότητας Απορρόφησης Heavy Metal (ΙΑΗΜ), η οποία έχει χαρακτηριστικά φυσικού μεγέθους (σε πόσο χρόνο, πόσος όγκος, για πόση χρονική διάρκεια) και κάποτε θα δώσει σε κάποιον φυσικό με μακριά μαλλιά και δερμάτινα το Νοbel Φυσικής.
Για να μην ξεφύγουμε από το θέμα όμως, ενώ η μουσική έχει αυξηθεί (συγκροτηματα, δισκοι, συναυλιες) εφόσον βγαινουν συνέχεια καινούρια και προστίθενται σαν όγκος στα παλιά, η μέση ΙΑΗΜ παραμενει σχετικά ίδια. Συν το ότι, όσο περισσότερο ενημερωμένος θέλεις να είσαι, τόσο λιγότερο χρόνο έχεις για νέα πράγματα. Οι 24 ώρες της μέρας δυστυχως δεν αυξάνονται, και είναι καπως άχαρο να μιλας για συμφωνικό djent, και να μη σκέφτεσαι "Sodom" όταν κάποιος λέει "Agent Orange".
"Δηλαδή θες να μας πεις ρε μεγάλε, ότι ο λόγος που έχουμε κολλήσει στο παρελθόν σαν φυλή, είναι επειδή είμαστε όλοι βιβλιοφάγοι nerds και δεν προλαβαίνουμε την ενημέρωση;". Όχι βέβαια. Οι λόγοι είναι πολλοί. Είναι που τα 80ς έχουν πολύ βαριά σκιά (δικαίως, δε λέω), που όλοι οι γραφιάδες του κόσμου φροντίζουν να διατηρούν και να αυξάνουν. Υπάρχει κόσμος που νιώθει ανασφάλεια να ακούσει κάτι εκτός των εγνωσμένης αξίας και δεν κουνάει ρούπι απο αυτη τη δεκαετία. Είναι που τα 90ς αναλώθηκαν σε τσακωμούς και καθεαυτη η μουσική μπηκε σε δευτερη μοιρα. Είναι που στον υπερβολικό όγκο παραγωγής των 00ς χάθηκαν αρκετά διαμάντια απο εκείνα που δημιουργουν fans, μέσα στα πολλά σκουπίδια. Είναι που οι ίδιοι οι fans δυσκολεύονται να στρέψουν τα αυτιά τους στη σωστη κατεύθυνση. Ίσως να είναι και ευθύνη των νεων μουσικών, που δε βρήκαν δημιουργικό τρόπο να καβαλήσουν τους παλιούς. Ξέρετε ποιους παλιούς λεω, όλους αυτούς τους Slipknot, Mastodon, Tool, Lamb Of God, System Of A Down, Dillinger Escape Plan, και η λίστα συνεχίζεται για πολύ ακόμα...
2 σχόλια:
Πολύ σωστός προβληματισμός, αλλά διαγράφεις [με το να μην το υπονοείς καν] το ρεύμα του nu metal, που μπορεί σήμερα να χαρακτηρίζεται το "χειρότερο genre στην ιστορία των χειρότερων genres" πλην όμως ήταν αυθεντικό γέννημα της εποχής του, άφησε πίσω του μερικές εξαιρετικές [Korn, Amen, Deftones], μερικές καλές [hed PE, Mudvayne, Disturbed, Papa Roach, Incubus, Lost Prophets, Taproot, Sevendust] και μερικές συμπαθητικές [Linkin Park, Coal Chamber] μπάντες.
Προφανώς δεν ήταν τόσο σαρωτικό όσο η british invasion, η ψυχεδέλεια, το punk, το new wave, το hip hop ή το grunge, αλλά στην εποχή μας κανένα μουσικό ρεύμα δεν θα είναι τόσο ρηξικέλευθο, είτε το λένε grime, είτε dubster είτε NWOwhateverM, διότι απλούστατα, δεν μπορεί να συντηρηθεί μύθος όταν όλα συμβαίνουν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ σε κάθε γωνιά του πλανήτη, χάρη στο web. Πώς μπορεί το σημερινό undergroung να γεννήσει το μεθαυριανό mainstream, όταν από χθες ήδη όλοι έχουν κάνει like σε χιλιάδες song uploads σε facebook pages, έχοντας ακούσει μόλις μερικά δευτερόλεπτα ενός track?
Have no doubt, η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα θα είναι γεμάτη revivals: sleaze, industrial, trip hop, rockabilly, έντεχνο... you name it.
Και για να μην φανεί απαισιόδοξο όλο αυτό, ίσως είναι μεγάλη ευλογία που δεν υπάρχει ένα Seattle, ένα Bristol, μία Sunset Strip, μία, εχμ, Θεσσαλονίκη για να μπορούμε χωρίς "φόβο" να πούμε "now that's a great record". Οι Porcupine Tree, πχ, είναι πιο "credible" τώρα από ό,τι ήταν πριν από 20 χρόνια που ξεκινούσαν... Δεν με χαλάει καθόλου που είναι politically correct να κάνεις dig ένα δεινόσαυρο. Όχι ότι θα με επηρέαζε προσωπικά το trend του τετραμήνου, αλλά... για να παραφράσω τον φοβερό & τρομερό γραφιά Gary Mulholland, είμαστε στην εποχή που δεν ισχύει πια το fear of music. Απλώς ακούς ό,τι σου αρέσει, είτε βγήκε από indie label, είτε το έβγαλε ο Beau Hill στην Interscope, είτε ο Μάκης Πουνέντης στη Heaven [ok, I am pushing my luck here], είτε ένας φίλος σου στο web.
Δημοσίευση σχολίου