Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση - λέει ο ποιητής

Χθές ήταν η βραδιά της πρώτης φοράς. Για πολλά πράγματα. Τραβήχτηκα να δω ένα live στο Six Dogs. Δεν είχα ξαναπαει. Αλλά δεν πήγα για το (συμπαθές, δε μπορώ να πω) μαγαζί. Πήγα (το κατάλαβα εκ των υστέρων) για να συνειδητοποιήσω ότι είμαι χωριάτης, άξεστος, αμόρφωτος γιδοβοσκός. Ότι όσο καιρό και να ακούς μουσικές και να τις καταχωρείς στο κεφάλι σου, ΠΑΝΤΑ παίζει σοβαρό ενδεχόμενο να πιαστείς στον ύπνο. Δε μπορώ να πω, έχει ξανασυμβεί. Αλλά όχι έτσι.
Τωρα, ξεχείλιζα πληροφορία. Ήξερα το background, τις παλιότερες δουλειές, είχα εικόνα από παλιότερα live, μέχρι και καναδυο απο αυτούς ήξερα, προσωπικά. Ήμουν έτοιμος για όλα. Αλλά όχι για αυτό.
Έχει συμβεί να πάω με προσδοκίες μεχρι το ταβάνι σε live και να ξενερώσω. Έχει συμβεί να μπω καταλάθος και να αλαλάζω δαγκώνοντας τον τοίχο από την έκσταση. Αλλά ΠΟΤΕ δε μου έχει συμβεί να αισθάνομαι τέτοια περηφάνια. Σαφώς και δεν έχω καμία δημιουργική σχέση με αυτό που παρουσιάζει ο Sigmataf στις μαζώξεις που κάνει με τα φιλαράκια και ακούνε ο ένας τι έχει να πει ο άλλος (οι "συναυλίες" είναι άλλο πράγμα, πιο μπίζνα) και όμως χθες ένιωσα σαν να ανέβηκε ο 7 χρονος γιος που δεν έχω στη σκηνή του Rock Am Ring και να ξεσήκωσε σολάροντας 100.000 κόσμο.
Μου ήταν πολύ εύκολο να μην ξεκολλήσω τα μάτια μου από τη σκηνή ούτε δευτερόλεπτο, να μη χάσω ούτε μισό στίχο, να νιώσω στο στομάχι τη σφιχτοδεμένη μουσικη (είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην κουνηθείς) και να περάσω καλά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Γούσταρα τρελά τον Ανδριανό (φτυστός ο Jim Matheos) που με έκανε να καταλάβω μια για πάντα ότι δεν υπάρχει καμία απόσταση μεταξύ rock κιθάρας και ηλεκτρονικής μουσικής. Στραβοκοίταξα στην αρχή, το παραδέχομαι, τον Σώρο, που μου φάνηκε τόοοσο βαρύς και νωχελικός. Ήταν μέχρι να αρχίσει να καρφώνει τις υπέρheavy μπασοπενιές του ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί που έπρεπε. Ο τύπος δεν ακούμπησε ουτε μια περιττή χορδή. Ο Ραμσής είναι αποθέωση ούτως η άλλως, θα μπορούσα να παρακολουθώ την καθημερινότητά του σαν reality, δε θα βαριόμουν ποτε, είμαι σίγουρος. Είναι τόσο χαμογελαστός αγκαλίτσας, όσο και βράχος στις πλάτες, στα beats και στις λούπες του. Ορχήστρα. Και ο Sigmataf? Ο Sigmataf ήταν αυτό που ξέρεις οτι είναι, αυτό που κρύβει καθε μέρα, όχι για να μη φαίνεται, αλλά επειδή Τετάρτη πρωι στη δουλειά πχ, δεν είναι η ώρα του να φανεί. Ένα ζόρικο πηνίο πρωτονίων και ηλεκτρονιων, που δεν αράζουν ποτέ. Ένα δίπολο πίκρας και κωμωδίας, βιαιότητας και χαμόγελου. Με στίχους που θα σε κόψουν, αλλά και θα σε αγκαλιάσουν. Σαν λιοντάρι με βελούδινη μασέλα. Θα σε φάω, αλλά θα σου αρέσει. Πάνω από όλα, ένα παιδί που πάνω σε μια σκηνη συχνά πυκνά, δείχνει την ψυχή του σε αγνώστους.
Γιαυτο ένιωσα περήφανος. Γιατι ήταν κάτι που είχα μια ιδέα τι γεύση θα μου αφήσει, αλλά ήμουν ανίδεος για τη μέθοδο. Και όταν τελείωσε, όλα έβγαλαν νόημα. Με ένα διεστραμμένο τρόπο. Γιατι δε μπορώ να δικαιολογήσω αλλιώς το εξής. Λίγο πριν το τέλος του live, κάποιο μαλακίδι έβαλε χέρι στην τσάντα μου και βούτηξε πορτοφόλι, (χωρίς φράγκο μέσα - ζήτω η κρίση) και iPod (αυτό ήταν μεγάλο χτύπημα, το παραδέχομαι). Καταρχην, θέλω να πω στον ελαφροχέρη φίλο μου ότι εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου, αφού νεκροφιλήσει τη μάνα του που θα της έχουν σαπίσει οι μασχάλες από τη σύφιλη, να κολλήσει κάποια ανίατη καρκινογόνα λοίμωξη, που θα μετατρέψει τα σωθικά του σε υγρό πύον και να ψοφήσει ζαρωμένος πάνω από μια λεκάνη, ενώ θα ξερνάει τη χολή του, πρησμενη σε μεγάλα, πράσινα αποστήματα.
Κατα δεύτερον, αφού έχει γίνει όλο αυτό, γυρίζω σπίτι, με ένα τσουβάλι νεύρα, να ακυρώνω κάρτες μέσα στη νύχτα και πραγματικά, σκοτώνω άνθρωπο. Αλλά δε μπορώ να βγάλω απο το κεφάλι μου με τίποτα τη μπάσα φωνή να επαναλαμβάνει συνεχώς "Δεν είναι τίποτα άλλο...". Εξηγείται τώρα αυτο;