Protest The Hero – Σκούρριλους, προγκρέσσιβους, φαντάστικους, αλλά τα νεύρα μου πια!

Ακούω καιρό το “Scurrilous” και παρόλο που μου άρεσε πολύ εξ αρχής, το είχα περάσει στο ντούκου. Δεν το ανέφερα ιδιαίτερα, δεν το προπαγάνδισα καθόλου, μόνο καναδυο φορές βάλαμε στο ραδιόφωνο και γενικά, ενώ θα έμενε στους ωραίους low profile δίσκους, έκανα μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη και όλα άλλαξαν.
Όλα ξεκίνησαν όταν με τον Alex αρχίσαμε να συζητάμε σοβαρά το ενδεχόμενο να ψαχτούμε για να πάμε σε κάποιο Sonisphere του εξωτερικού [δημοφιλέστερη επιλογή so far η Ρώμη, με 45 ευρώ αεροπορικά both ways, 86 ημερήσιο εισιτήριο και όλο το δικό μας bill, συν Hatebreed, In Flames, Bring Me The Horizon και άλλα τέτοια όμορφα] και είχα φτιαχτεί με την ιδέα.
Και μετά μου επιτέθηκε το παρελθόν. Συναντώ έναν παλιό γνωστό, metalhead τραντισιονέλ, με καλή ψυχή και προθέσεις, αλλά από εκείνους τους τύπους που είναι σίγουροι ότι έπεσε ένας μετεωρίτης και σταμάτησε να παράγεται heavy μουσική κάπου στο 1999. Όλοι ξέρετε έναν τέτοιο, είμαι σίγουρος. Το πλέον υπέροχο είναι ότι αυτός ο μετεωρίτης, πέφτει κάθε 10 χρόνια. Υπήρχαν τύποι που πίστευαν ότι έπεσε το 1978. Μετά, το 1988. Ο επόμενος, το 1999. Όταν αντιληφθώ μετεωρίτη το 2008, θα βουλώσω τα αυτιά μου με καυτή πίσσα. Αναφέρω στο συγκεκριμένο γνωστό το θέμα του Sonisphere που λέγαμε πριν και με αρχίζει ένα κατσάδιασμα, που είχα να φάω από 15 χρονών. «Τι τα ακούς αυτά, τα emo, λες και είσαι πιτσιρικάς, αυτά είναι για κορίτσια, κόλπα του marketing, δε θα υπάρχουν σε 3 χρόνια», τα γνωστά τελοσπάντων, δε λέω περισσότερα, έχω φάει γεμιστά και ανακατεύομαι.
Δεν του έφερα στο κεφάλι τίποτα, αν και το ήθελα σαν κολασμένος, αντιθέτως άρχισα να το σκέφτομαι. Η γενιά των 70ς ήταν άρχοντες. Η μουσική των 60ς ήταν αυτή που άκουγαν (στην καλύτερη) οι γονείς τους, δεν υπήρχε παλιότερος ακροατής που να συναναστρέφονταν και να προσπαθούσε να τους πατρονάρει, με την καλή ή την κακή έννοια. Ότι ανακάλυπτε ο καθένας μόνος του. Πολύ περήφανοι για την χειραφέτησή τους, τα ζάλισαν στη γενιά των 80ς, όταν οι πιτσιρικάδες άκουγαν τα συγκροτήματα του καιρού τους, ξέρετε, Iron Maiden κλπ. «Τι είναι αυτά που ακούς ρε, άκου UFO να μαθαίνεις» και τέτοια. Θα περίμενε κανείς, ότι οι 80ς θα αντιλαμβάνονταν την κακοποίηση και θα ήταν cool με τους επόμενους. Αλλά όοοοχι, στις αρχές των 90ς, ο οικοδομικός στόκος ήταν είδος εν αφθονία.
Οι ταλαίπωρη γενιά των 90ς (εμείς that is), έφαγε διπλή δόση μίγματος για κεικ (φαρίνα, φουσκώνει μόνο του) γιατί οι 80ς πίθηκοι, που στο μεταξύ είχαν ωριμάσει, τρομάρα τους, ένιωσαν την ιερή υποχρέωση να διδάξουν τα στραβάδια και τα 70ς, αλλά και τα τιμημένα πλέον 80ς. Αναφέρω απλά τις λέξεις Faith No More και τίποτα άλλο, γιατί οι αναμνήσεις μου ανεβάζουν πυρετό.
Εμείς όμως, δεν ήμασταν τέτοιοι. Ανεκτικοί και open minded, αφήσαμε τη γενιά των 00ς να λατρέψει τα ινδάλματά της, χωρίς νουθεσίες και πρήξιμο. Ακούγαμε Slipknot και καμαρώναμε το μέλλον της μουσικής. Ναι καλά…
Η τσοπανοφροσύνη μας (copyright αυτό, δική μου λέξη) μας υπέδειξε ως απόλυτα φυσιολογικό να συνεχίσουμε τη λαμπρή παράδοση του κοπαδιού μας και χωρίς πολλή σκέψη, να απορρίψουμε τους νέους In Flames, τους Lamb Of God, τους Trivium, τους Nightwish, τους Parkway Drive, και γενικότερα όποιον ήταν φρέσκος, αλλά όχι δικός μας.
Μπήκαμε στα 10ς. Είναι νωρίς ακόμα, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδράσω αν ακούσω καμιά ατάκα του στυλ «που πας με αυτούς τους Bring Me The Horizon, άκου Slipknot ρε νέοο!». Όπως το σκέφτομαι τώρα, θα δαγκώσω κανένα λαρύγγι. Ειδικά εφόσον τα 00ς ήταν αναμφισβήτητα (I wish…) ποιοτικότατη δεκαετία και ως νοήμονες οργανισμοί, θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί κάτι.
Το ξέρω, παραληρώ χωρίς αποτέλεσμα, οι τάσεις της μάζας είναι ισχυρότερες της ανθρώπινης αντιληπτικής ακοής και δεν είναι σύνηθες να μπαίνει το αυτί πάνω από όλα. Αλλά πόσο φανταστικό θα ήταν να πέσουν όλοι οι (πικραμένοι είναι η αλήθεια) fans των Dream Theater με τα μούτρα πάνω στους Protest The Hero και να απολαύσουν την καλύτερη μουσική που τους αφορά και βγήκε φέτος, άσχετα αν δεν έχει old school metal στυλιστικές ρυμοτομίες, παρά να χάνουν την ώρα τους στο blabbermourth και τα σήριαλ του Portnoy?