Οι φανταστικοί Meshuggah είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Ή μήπως όχι;

Δεν ξέρω όσοι πήγατε στους Meshuggah, τι είδατε εκεί. Εγώ στο δίωρο που πέρασα στο Gagarin, είδα μια διαφορετική εκδοχή αυτής της κουνημένης φωτογραφίας. Εξηγούμαι: Προφανώς, όπως όλοι, είδα τους Meshuggah, που έκαναν επιτέλους την επίσκεψη που μας χρωστούσαν και απέδειξαν σε κόσμο που δε χρειαζόταν απόδειξη, γιατί είναι αρχηγοί και μοναδικοί στο είδος τους.
Αλλά δεν είδα μόνο αυτό. Είδα και τους Tardive Dyskinesia να τσακίζουν το 95% των support συγκροτημάτων που έχουμε δει σε μεγάλες συναυλίες. Δε χρειάζεται να πω πολλά, όποιος ήταν εκεί και είδε το σετ τους, καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάω. Ειδικά τα 4 τελευταία τραγούδια, που οι μάγκες είχαν ζεσταθεί, ήταν υπεράνω περιγραφής. Είπαν από σκηνής, ότι είναι χεσμένοι από τη χαρά τους για αυτό το support. Το πιστεύω, αλλά δεν πήρα αυτή την εντύπωση φεύγοντας. Του πιτσιρικά, που τρέμει μπροστά στο είδωλο. Είδα ένα φανταστικό συγκρότημα να παίζει πριν από ένα άλλο φανταστικό συγκρότημα. Με μια τεράστια διαφορά όμως. Αυτή που φαίνεται στην κουνημένη φωτογραφία.
Οι Meshuggah είναι 5 τύποι, σε σχετικά ώριμη ηλικία, με παγιωμένο status, on top of their game, που δε χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα, όπως είπαμε. Νομίζω όμως ότι ακόμα και αν υπήρχε ανάγκη απόδειξης, πάλι δε θα έσερναν τα πόδια τους να το κάνουν. Δεν ξέρω αν φταίει το σουηδικό γονίδιο, αλλά θυμάμαι πόσο υπέφερα όταν έβλεπα το documentary από το περσινό live dvd τους, στο οποίο δε γινόταν τίποτα. Ποτέ. Τσίτα επαγγελματίες, που 3 δευτερόλεπτα πριν το intro πατάνε τον “είμαι cool αβυσσαλέος metalhead” διακόπτη, διαλύουν το σύμπαν, τον κλείνουν 3 δευτερόλεπτα μετά το outro και ξεχνάνε ότι υπάρχει μέχρι την επόμενη φορά. Όπως και στη φωτογραφία. Ωραίοι, μαζεμένοι, σίγουρα στην ώρα τους για το επαγγελματικό soundcheck, που παίζει να κρατάει περισσότερο από το live.
Και μπροστά από αυτούς, ένας ενθουσιασμένος τύπος, που γουστάααααρει ατελείωτα. Έχει τους Meshuggah πίσω του να φτιάχουν το θρυλικό τους ήχο και είναι ευτυχισμένος. Δεν κρατιέται να ανέβει στη σκηνή και να τσακίσει ειδικά αυτούς που δεν το περιμένουν. Παίζει support και φτιάχνεται, αν και πρέπει να σταματήσει να ανοίγει συναυλίες σιγά σιγά. Θέλουμε παραπάνω ώρα λέμε!
Τα δικά μου λεφτά, χίλιες φορές στη φρεσκάδα των Dyskinesia, παρά στην 7η χορδή του Thordendal. Τόπο στα νιάτα ρε!