We are the kids of our time - Καλά, μην ορκίζεσαι

Πριν καναδυο μέρες, ο Λεωνίδας ανέβασε ένα post, οτι ανυπομονεί για το καινούριο album των Machine Head, που αναμένεται φέτος. Τον νιώθω. Το "Blackening" έκανε μεγάλη ζημιά, από εκείνες που δε διορθώνονται. Γιατί όμως μας αρέσουν οι Machine Head? Επειδή φτιάχνουν φανταστική μουσική, δίνουν εξαντλητικές συναυλίες και είναι κάτι μοντέρνο και σύγχρονο. Ναι, ναι και ΟΧΙ!! Για ποιό λόγο πετάμε τα βρακιά μας για τους Lamb Of God? Επειδή είναι η πιο hot μπάντα στον πλανήτη, τα live τους είναι επιπέδου Μπαρτσελόνα και αντιπροσωπεύουν το heavy metal σήμερα. Ξανά, ναι, ναι και ΟΧΙ!!
Υπάρχει μια τεράστια παρανόηση που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας χρόνια τωρα. Όλοι την καταλαβαίνουμε ασυναίσθητα γιατί οι αριθμοί υπάρχουν στο κεφάλι μας, αλλά πολύ σπάνια το αντιλαμβανόμαστε πλήρως. Οι Machine Head είναι ΠΑΛΙΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ! Το "Burn My Eyes" βγήκε το 1994, το "Blackening" το 2007. Σαν να λέμε ότι έβγαλαν το "Fear Of The Dark" και περιμένουμε το επόμενο. Ποιός θεωρούσε τους Iron Maiden μοντέρνο σχημα το 1993? Κανένας. Οι Lamb Of God έβγαλαν το "New American Gospel" το 2000. Άσε το Burn The Priest κομμάτι. Το "Wrath" το 2009 και επίσης ετοιμάζουν δίσκο. Σαν να λέμε το "Kill 'Em All" το 1983 και μόλις κυκλοφόρησαν και το "Black Album". Ποιός θεωρούσε τους Metallica το μέλλον της μουσικής το 1992? My point exactly. Το ίδιο ισχύει σχεδόν για όλο το NWOAHM κίνημα. Μοντέρνοι που μετρούν δεκαετία ύπαρξης.
Για κάποιο λόγο, η συνείδησή μας έχει μείνει κάπου στο 1995, όπου ότι 80ς ήταν παλιό, ότι 90ς ήταν προς εξέταση και έκδοση πορίσματος (να δούμε αν θα αντέξει στο χρόνο) και οτιδήποτε του 2000+, απλά δεν έχει συμβεί ακόμα. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Μπορούμε να γράψουμε τόμους. Ο Τζώρτζ Κετ, όντας μεγάλος θεωρητικός, πιστεύει ότι αυτό οφείλεται στο ότι από τις αρχές του αιώνα, δεν υπήρξε κάποια νέα, μεγάλη επανάσταση. Ένα δυναμικό breakthrough κάποιας φρέσκιας heavy φόρμας, που να τραβήξει μάτια και αυτιά πάνω της και μακριά από το προϋπαρχον καθεστώς. Όπως έγινε με την έκρηξη του thrash, που "πήρε κόσμο" από το παραδοσιακό heavy.
Πάλι όμως, υπάρχει ένα κενό που με προβληματίζει. Πως γίνεται οι fans των late 80s να έχουν το wit να ακολουθήσουν αυτό που συνέβαινε με τα φτωχά media της εποχής και τωρα που η πρόσβαση στην πληροφορία είναι από εύκολη μέχρι ενοχλητικη, δυσκολευόμαστε να χωνέψουμε την τελευταία 10ετία;
Νομίζω είναι ένας συνδυασμός του όγκου της μουσικής και της δυνατότητας απορρόφησης του μέσου μουσικόφιλου. Εξηγούμαι. Έχετε σκεφτεί ποτέ, ποιός είναι ο λόγος που ο τύπος που γουστάρει μουσική, ξεσκίζεται στο downloading? Δε μιλάω για τον τυχαίο που θα ψάξει στο ellhnadiko.com κανα τραγουδάκι να το βάλει ringtone, μιλάω για κάποιον που ψοφάει για όλο το πακέτο. Που τα σκάει για συναυλίες και αγοράζει κάθε βδομάδα. Μιλάω για μένα. Που δίνω λεφτα για αρκετά και κατεβάζω ακόμα περισσότερα. Έχω καταλήξει ότι είναι θέμα μαθηματικής αναλογίας. Για να σβήσω τη δίψα μου για καινούρια μουσική, χρειάζομαι περιπου 15 δίσκους το μήνα. Με την παρούσα οικονομική μου κατάσταση (έχει υπάρξει και χειρότερη, no complaints), μπορώ να αγοράζω 5-6. Οπότε πως θα προκύψουν τα υπόλοιπα; Έτσι ακριβώς.
Ξεκινώτας από αυτό, διατυπώνεται η θεωρία της Ικανότητας Απορρόφησης Heavy Metal (ΙΑΗΜ), η οποία έχει χαρακτηριστικά φυσικού μεγέθους (σε πόσο χρόνο, πόσος όγκος, για πόση χρονική διάρκεια) και κάποτε θα δώσει σε κάποιον φυσικό με μακριά μαλλιά και δερμάτινα το Νοbel Φυσικής.
Για να μην ξεφύγουμε από το θέμα όμως, ενώ η μουσική έχει αυξηθεί (συγκροτηματα, δισκοι, συναυλιες) εφόσον βγαινουν συνέχεια καινούρια και προστίθενται σαν όγκος στα παλιά, η μέση ΙΑΗΜ παραμενει σχετικά ίδια. Συν το ότι, όσο περισσότερο ενημερωμένος θέλεις να είσαι, τόσο λιγότερο χρόνο έχεις για νέα πράγματα. Οι 24 ώρες της μέρας δυστυχως δεν αυξάνονται, και είναι καπως άχαρο να μιλας για συμφωνικό djent, και να μη σκέφτεσαι "Sodom" όταν κάποιος λέει "Agent Orange".
"Δηλαδή θες να μας πεις ρε μεγάλε, ότι ο λόγος που έχουμε κολλήσει στο παρελθόν σαν φυλή, είναι επειδή είμαστε όλοι βιβλιοφάγοι nerds και δεν προλαβαίνουμε την ενημέρωση;". Όχι βέβαια. Οι λόγοι είναι πολλοί. Είναι που τα 80ς έχουν πολύ βαριά σκιά (δικαίως, δε λέω), που όλοι οι γραφιάδες του κόσμου φροντίζουν να διατηρούν και να αυξάνουν. Υπάρχει κόσμος που νιώθει ανασφάλεια να ακούσει κάτι εκτός των εγνωσμένης αξίας και δεν κουνάει ρούπι απο αυτη τη δεκαετία. Είναι που τα 90ς αναλώθηκαν σε τσακωμούς και καθεαυτη η μουσική μπηκε σε δευτερη μοιρα. Είναι που στον υπερβολικό όγκο παραγωγής των 00ς χάθηκαν αρκετά διαμάντια απο εκείνα που δημιουργουν fans, μέσα στα πολλά σκουπίδια. Είναι που οι ίδιοι οι fans δυσκολεύονται να στρέψουν τα αυτιά τους στη σωστη κατεύθυνση. Ίσως να είναι και ευθύνη των νεων μουσικών, που δε βρήκαν δημιουργικό τρόπο να καβαλήσουν τους παλιούς. Ξέρετε ποιους παλιούς λεω, όλους αυτούς τους Slipknot, Mastodon, Tool, Lamb Of God, System Of A Down, Dillinger Escape Plan, και η λίστα συνεχίζεται για πολύ ακόμα...

Metal AM - Τhe heavy, the football, the brit

Μέχρι να καταφέρουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να μετοικήσουμε μόνιμα στο Radio England της φωτογραφιας, οι αγαπημένοι μας Βρετανοί, συχνά πυκνα, μας τραβουν απο τη μύτη. Αυτή την Πέμπτη, λιώσαμε στη συζήτηση για μπάλα και κουμπώσαμε νέους παίχτες της Εθνικής Αγγλίας με νέα, ζόρικα συγκροτήματα του Νησιού στο πιο men-only αφιέρωμα (γιατι έχουμε και μη τέτοια, αλήθεια) ever. Το προφανές συμπέρασμα ότι ο Andy Carroll EINAI οι Bring Me The Horizon, μας μένει ως τελική γεύση και εφόσον κρατηθήκαμε και δεν αρχίσαμε τα κουτσομπολιά για τον πριγκιπικό γάμο, θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, δε θα αντέχαμε το κράξιμο...



PLAYLIST 28/4/11

1. WARREL DANE The Day The Rats Went To War

2. JUDAS PRIEST Leather Rebel

3. KAMELOT Ghost Opera

4. LIMP BIZKIT My Generation

5. OTEP Atom To Adam

6. SEPTIC FLESH Therianthropy

7. MOONSPELL In And Above Men

8. XERATH Unite To Defy

9. CAVE IN Treppaning

10. EVILE Nosophoros

11. BRING ME THE HORIZON Home Sweet Hole

12. BLACK SPIDERS Stay Down

13. YOUR DEMISE Teenage Lust

14. SYLOSIS Awakening

15. TESSERACT Deception: Concealing Fate Part 2

16. BOLT THROWER For Victory

17. PRIMORDIAL The Black Hundred

18. DANZIG Ju-Ju Bone

19. UNIVERSE 217 Nothing

Protest The Hero – Σκούρριλους, προγκρέσσιβους, φαντάστικους, αλλά τα νεύρα μου πια!

Ακούω καιρό το “Scurrilous” και παρόλο που μου άρεσε πολύ εξ αρχής, το είχα περάσει στο ντούκου. Δεν το ανέφερα ιδιαίτερα, δεν το προπαγάνδισα καθόλου, μόνο καναδυο φορές βάλαμε στο ραδιόφωνο και γενικά, ενώ θα έμενε στους ωραίους low profile δίσκους, έκανα μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη και όλα άλλαξαν.
Όλα ξεκίνησαν όταν με τον Alex αρχίσαμε να συζητάμε σοβαρά το ενδεχόμενο να ψαχτούμε για να πάμε σε κάποιο Sonisphere του εξωτερικού [δημοφιλέστερη επιλογή so far η Ρώμη, με 45 ευρώ αεροπορικά both ways, 86 ημερήσιο εισιτήριο και όλο το δικό μας bill, συν Hatebreed, In Flames, Bring Me The Horizon και άλλα τέτοια όμορφα] και είχα φτιαχτεί με την ιδέα.
Και μετά μου επιτέθηκε το παρελθόν. Συναντώ έναν παλιό γνωστό, metalhead τραντισιονέλ, με καλή ψυχή και προθέσεις, αλλά από εκείνους τους τύπους που είναι σίγουροι ότι έπεσε ένας μετεωρίτης και σταμάτησε να παράγεται heavy μουσική κάπου στο 1999. Όλοι ξέρετε έναν τέτοιο, είμαι σίγουρος. Το πλέον υπέροχο είναι ότι αυτός ο μετεωρίτης, πέφτει κάθε 10 χρόνια. Υπήρχαν τύποι που πίστευαν ότι έπεσε το 1978. Μετά, το 1988. Ο επόμενος, το 1999. Όταν αντιληφθώ μετεωρίτη το 2008, θα βουλώσω τα αυτιά μου με καυτή πίσσα. Αναφέρω στο συγκεκριμένο γνωστό το θέμα του Sonisphere που λέγαμε πριν και με αρχίζει ένα κατσάδιασμα, που είχα να φάω από 15 χρονών. «Τι τα ακούς αυτά, τα emo, λες και είσαι πιτσιρικάς, αυτά είναι για κορίτσια, κόλπα του marketing, δε θα υπάρχουν σε 3 χρόνια», τα γνωστά τελοσπάντων, δε λέω περισσότερα, έχω φάει γεμιστά και ανακατεύομαι.
Δεν του έφερα στο κεφάλι τίποτα, αν και το ήθελα σαν κολασμένος, αντιθέτως άρχισα να το σκέφτομαι. Η γενιά των 70ς ήταν άρχοντες. Η μουσική των 60ς ήταν αυτή που άκουγαν (στην καλύτερη) οι γονείς τους, δεν υπήρχε παλιότερος ακροατής που να συναναστρέφονταν και να προσπαθούσε να τους πατρονάρει, με την καλή ή την κακή έννοια. Ότι ανακάλυπτε ο καθένας μόνος του. Πολύ περήφανοι για την χειραφέτησή τους, τα ζάλισαν στη γενιά των 80ς, όταν οι πιτσιρικάδες άκουγαν τα συγκροτήματα του καιρού τους, ξέρετε, Iron Maiden κλπ. «Τι είναι αυτά που ακούς ρε, άκου UFO να μαθαίνεις» και τέτοια. Θα περίμενε κανείς, ότι οι 80ς θα αντιλαμβάνονταν την κακοποίηση και θα ήταν cool με τους επόμενους. Αλλά όοοοχι, στις αρχές των 90ς, ο οικοδομικός στόκος ήταν είδος εν αφθονία.
Οι ταλαίπωρη γενιά των 90ς (εμείς that is), έφαγε διπλή δόση μίγματος για κεικ (φαρίνα, φουσκώνει μόνο του) γιατί οι 80ς πίθηκοι, που στο μεταξύ είχαν ωριμάσει, τρομάρα τους, ένιωσαν την ιερή υποχρέωση να διδάξουν τα στραβάδια και τα 70ς, αλλά και τα τιμημένα πλέον 80ς. Αναφέρω απλά τις λέξεις Faith No More και τίποτα άλλο, γιατί οι αναμνήσεις μου ανεβάζουν πυρετό.
Εμείς όμως, δεν ήμασταν τέτοιοι. Ανεκτικοί και open minded, αφήσαμε τη γενιά των 00ς να λατρέψει τα ινδάλματά της, χωρίς νουθεσίες και πρήξιμο. Ακούγαμε Slipknot και καμαρώναμε το μέλλον της μουσικής. Ναι καλά…
Η τσοπανοφροσύνη μας (copyright αυτό, δική μου λέξη) μας υπέδειξε ως απόλυτα φυσιολογικό να συνεχίσουμε τη λαμπρή παράδοση του κοπαδιού μας και χωρίς πολλή σκέψη, να απορρίψουμε τους νέους In Flames, τους Lamb Of God, τους Trivium, τους Nightwish, τους Parkway Drive, και γενικότερα όποιον ήταν φρέσκος, αλλά όχι δικός μας.
Μπήκαμε στα 10ς. Είναι νωρίς ακόμα, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδράσω αν ακούσω καμιά ατάκα του στυλ «που πας με αυτούς τους Bring Me The Horizon, άκου Slipknot ρε νέοο!». Όπως το σκέφτομαι τώρα, θα δαγκώσω κανένα λαρύγγι. Ειδικά εφόσον τα 00ς ήταν αναμφισβήτητα (I wish…) ποιοτικότατη δεκαετία και ως νοήμονες οργανισμοί, θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί κάτι.
Το ξέρω, παραληρώ χωρίς αποτέλεσμα, οι τάσεις της μάζας είναι ισχυρότερες της ανθρώπινης αντιληπτικής ακοής και δεν είναι σύνηθες να μπαίνει το αυτί πάνω από όλα. Αλλά πόσο φανταστικό θα ήταν να πέσουν όλοι οι (πικραμένοι είναι η αλήθεια) fans των Dream Theater με τα μούτρα πάνω στους Protest The Hero και να απολαύσουν την καλύτερη μουσική που τους αφορά και βγήκε φέτος, άσχετα αν δεν έχει old school metal στυλιστικές ρυμοτομίες, παρά να χάνουν την ώρα τους στο blabbermourth και τα σήριαλ του Portnoy?

Metal AM - Δεύρο έξω λέμε!

Καλές γιορτές!!



PLAYLIST 21/4/2011

1. SEPTIC FLESH A Great Mass Of Death

2. ARCH ENEMY Yesterday Is Dead And Gone

3. AFTER THE BURIAL Your Troubles Will Cease And Fortune Will Shine Upon You

4. PERIPHERY Icarus Lives!

5. PENTAGRAM When The Screams Come

6. GREAVEYARD Hisinger Blues

7. BARN BURNER Gate Creep

8. SPIRITUAL BEGGARS Lack Of Prozac

9. ROMEO MUST DIE 15 Minutes Of Shame

10. POISON THE WELL Loved Ones

11. HORRIFIED Requiem For A Caged Lust

12. NINE INCH NAILS Closer

13. BOTCH Saint Matthew Returns To The Womb

14. DIO The Last In Line

15. DEATH Crystal Mountain

16. OBSCURA Vortex Omnivium

17. EMPEROR Empty

18. VILDJHARTA Shiver

19. PRIMORDIAL The Mouth Of Judas

Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση - λέει ο ποιητής

Χθές ήταν η βραδιά της πρώτης φοράς. Για πολλά πράγματα. Τραβήχτηκα να δω ένα live στο Six Dogs. Δεν είχα ξαναπαει. Αλλά δεν πήγα για το (συμπαθές, δε μπορώ να πω) μαγαζί. Πήγα (το κατάλαβα εκ των υστέρων) για να συνειδητοποιήσω ότι είμαι χωριάτης, άξεστος, αμόρφωτος γιδοβοσκός. Ότι όσο καιρό και να ακούς μουσικές και να τις καταχωρείς στο κεφάλι σου, ΠΑΝΤΑ παίζει σοβαρό ενδεχόμενο να πιαστείς στον ύπνο. Δε μπορώ να πω, έχει ξανασυμβεί. Αλλά όχι έτσι.
Τωρα, ξεχείλιζα πληροφορία. Ήξερα το background, τις παλιότερες δουλειές, είχα εικόνα από παλιότερα live, μέχρι και καναδυο απο αυτούς ήξερα, προσωπικά. Ήμουν έτοιμος για όλα. Αλλά όχι για αυτό.
Έχει συμβεί να πάω με προσδοκίες μεχρι το ταβάνι σε live και να ξενερώσω. Έχει συμβεί να μπω καταλάθος και να αλαλάζω δαγκώνοντας τον τοίχο από την έκσταση. Αλλά ΠΟΤΕ δε μου έχει συμβεί να αισθάνομαι τέτοια περηφάνια. Σαφώς και δεν έχω καμία δημιουργική σχέση με αυτό που παρουσιάζει ο Sigmataf στις μαζώξεις που κάνει με τα φιλαράκια και ακούνε ο ένας τι έχει να πει ο άλλος (οι "συναυλίες" είναι άλλο πράγμα, πιο μπίζνα) και όμως χθες ένιωσα σαν να ανέβηκε ο 7 χρονος γιος που δεν έχω στη σκηνή του Rock Am Ring και να ξεσήκωσε σολάροντας 100.000 κόσμο.
Μου ήταν πολύ εύκολο να μην ξεκολλήσω τα μάτια μου από τη σκηνή ούτε δευτερόλεπτο, να μη χάσω ούτε μισό στίχο, να νιώσω στο στομάχι τη σφιχτοδεμένη μουσικη (είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην κουνηθείς) και να περάσω καλά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Γούσταρα τρελά τον Ανδριανό (φτυστός ο Jim Matheos) που με έκανε να καταλάβω μια για πάντα ότι δεν υπάρχει καμία απόσταση μεταξύ rock κιθάρας και ηλεκτρονικής μουσικής. Στραβοκοίταξα στην αρχή, το παραδέχομαι, τον Σώρο, που μου φάνηκε τόοοσο βαρύς και νωχελικός. Ήταν μέχρι να αρχίσει να καρφώνει τις υπέρheavy μπασοπενιές του ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί που έπρεπε. Ο τύπος δεν ακούμπησε ουτε μια περιττή χορδή. Ο Ραμσής είναι αποθέωση ούτως η άλλως, θα μπορούσα να παρακολουθώ την καθημερινότητά του σαν reality, δε θα βαριόμουν ποτε, είμαι σίγουρος. Είναι τόσο χαμογελαστός αγκαλίτσας, όσο και βράχος στις πλάτες, στα beats και στις λούπες του. Ορχήστρα. Και ο Sigmataf? Ο Sigmataf ήταν αυτό που ξέρεις οτι είναι, αυτό που κρύβει καθε μέρα, όχι για να μη φαίνεται, αλλά επειδή Τετάρτη πρωι στη δουλειά πχ, δεν είναι η ώρα του να φανεί. Ένα ζόρικο πηνίο πρωτονίων και ηλεκτρονιων, που δεν αράζουν ποτέ. Ένα δίπολο πίκρας και κωμωδίας, βιαιότητας και χαμόγελου. Με στίχους που θα σε κόψουν, αλλά και θα σε αγκαλιάσουν. Σαν λιοντάρι με βελούδινη μασέλα. Θα σε φάω, αλλά θα σου αρέσει. Πάνω από όλα, ένα παιδί που πάνω σε μια σκηνη συχνά πυκνά, δείχνει την ψυχή του σε αγνώστους.
Γιαυτο ένιωσα περήφανος. Γιατι ήταν κάτι που είχα μια ιδέα τι γεύση θα μου αφήσει, αλλά ήμουν ανίδεος για τη μέθοδο. Και όταν τελείωσε, όλα έβγαλαν νόημα. Με ένα διεστραμμένο τρόπο. Γιατι δε μπορώ να δικαιολογήσω αλλιώς το εξής. Λίγο πριν το τέλος του live, κάποιο μαλακίδι έβαλε χέρι στην τσάντα μου και βούτηξε πορτοφόλι, (χωρίς φράγκο μέσα - ζήτω η κρίση) και iPod (αυτό ήταν μεγάλο χτύπημα, το παραδέχομαι). Καταρχην, θέλω να πω στον ελαφροχέρη φίλο μου ότι εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου, αφού νεκροφιλήσει τη μάνα του που θα της έχουν σαπίσει οι μασχάλες από τη σύφιλη, να κολλήσει κάποια ανίατη καρκινογόνα λοίμωξη, που θα μετατρέψει τα σωθικά του σε υγρό πύον και να ψοφήσει ζαρωμένος πάνω από μια λεκάνη, ενώ θα ξερνάει τη χολή του, πρησμενη σε μεγάλα, πράσινα αποστήματα.
Κατα δεύτερον, αφού έχει γίνει όλο αυτό, γυρίζω σπίτι, με ένα τσουβάλι νεύρα, να ακυρώνω κάρτες μέσα στη νύχτα και πραγματικά, σκοτώνω άνθρωπο. Αλλά δε μπορώ να βγάλω απο το κεφάλι μου με τίποτα τη μπάσα φωνή να επαναλαμβάνει συνεχώς "Δεν είναι τίποτα άλλο...". Εξηγείται τώρα αυτο;

And now for something completely different - Δεν είμαστε μόνοι

Συνήθως τις Κυριακές παίρνω τους δρόμους. Σήμερα όμως, καθώς οι πασχαλινές διακοπές των εκπαιδευτικών έχουν διαταράξει την domestic ρουτίνα μου, ήθελα κάτι διαφορετικό. Οπότε άραξα μέσα, άνοιξα υπολογιστές, τηλεορασεις, εβαλα να δω επιτέλους και το dvd των Mastodon και θρονιάστηκα στον καναπέ.
Κάτι ανάλογο μου συμβαίνει και τα βράδυα της Δευτέρας. Υπάρχουν φορές (λίγες) που θέλω να σπάει η καφρίλα και να ακούω κάτι διαφορετικό. Κάτι τελείως διαφορετικό. Αλλά έχω ένα βασικό πρόβλημα. Όποτε έχω διάθεση για μη συνηθισμένους ήχους, πρέπει η πηγή να είναι μακριά από τον έλεγχό μου. Να μου σκανε κομμάτια από αλλού και να μην έχω ιδέα τι θα παιξει μετά. Ποιόν να εμπιστευτείς όμως; Το mainstream ραδιόφωνο; Ας γελάσω. Τις διαθέσεις του καθε γνωστού στο facebook που ανεβάζει κομμάτια που μαντεύει ότι θα πιάσουν το mood των κοριτσιών ώστε να λιώσουν για πάρτη του; Βαριέμαι να κρατάω το φανάρι, ευχαριστώ.
Who 're you gonna call? Το Γιώργο Ζούκα. Μάλιστα. Με Βολιώτη δισκοπώλη δε μπορείς να πέσεις έξω και αυτό που μεταδίδει η κεραία του Nova FM, κάθε Δευτέρα 22.00-23.00 ειναι αυτό ακριβώς το soundtrack που χρειάζεται η εναλλακτική μου απόδραση. H εκπομπή "And now for something completely different", κρατώντας στο ένα χέρι ένα φτυάρι και στο άλλο ένα synth, ψαχουλεύει σκάβοντας τις πιο gourmet επιλογές της ηλεκτρονικής κατα βάση μουσικής που μπορεί να βρει το ανθρώπινο αυτί και καταφέρνει να χωρέσει σε μια ώρα, κλασικά αγαπημένα, νέες κυκλοφορίες, πέρασμα απο τη live επικαιρότητα του Βόλου, πάρε και για κερασάκι ένα expert αφιέρωμα στο witchouse πχ. Από όπου και να το πιάσεις, δε χωράνε σε 60', αλλά ο Ζουκ δε μασάει από ωρολογιακά deadlines.
Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από κάθε εκπομπή, ανεβάζει το playlist μαζί με ένα κατατοπιστικό (ακόμα και για μένα, τον άσχετο) κείμενο, εξηγώντας απολαυστικά τι και πώς, καταλήγοντας πολλές φορές να θυμίζει περίληψη αναλυτικής μελέτης για την παραγωγικη χρήση της λεκτικής παράστασης του μουσικού ιδιώματος (ταμπέλα that is), και όλα αυτά, σε 3-4 ανάλαφρες παραγράφους. Αδυνατώντας να διαλέξω μεταξύ εκπομπής και άρθρου, δηλώνω fan και των 2 και τελειώνει η ιστορία.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, η σχετικη σελίδα του Nova Fm, που εκπέμπει και online είναι http://www.novafm106.gr/index.php/something-completely-different, και όσο περισσότεροι μαζευτούμε το βραδυ της Δευτέρας, τόση περισσότερη πλάκα θα έχει.
See you there!

Metal AM - Ισορροπία under any circumstance

Περιπέτεια δε λες τίποτα. Όσο ήσυχα πήγαινε η μέρα, τόσο κατα διαόλου κατρακύλησε το βράδυ. Οι σωστές οι άγκυρες όμως, δεν καταλαβαίνουν από φουρτούνες και το Metal AM ήταν στη σωστη θέση, τη σωστή στιγμή και με το υπερδυναμικό boost του chat, απογειώθηκε.
Από τα απρόοπτα της έναρξης, στους μινι τσαμπουκάδες στο chat, στο ντου που μας έκανε η Σαλονίκη και γουστάραμε, στο demo των Nergal (δε γίνονται αυτά), οι περιπέτειες δεν είχαν τέλος. Αποφασίσαμε ότι οι ζόρικες προφορές είναι Αρβανίτειο expertise, προβληματιστήκαμε με το τι γίνεται επιτέλους στο τουρνουά της Ν.Αφρικής, η δημοκρατία θριάμβευσε και η φωνή του λαού ανέβαλε το αφιέρωμα (η αλήθεια είναι ότι χωρίς την ποδοσφαιρική ανάλυση, δεν είχε νόημα), συζητησαμε για το αν χάνεται η γυναικεία σεξουαλικότητα πάνω σε μια σκηνη, ακουμπήσαμε λιγάκι τον mash up παράδεισο και εξαφανίστηκε η ραδιοφωνική professionality, με τον οικοδεσπότη σας να μιλαει ενω παράλληλα ψαχουλεύει το σκληρό δίσκο και προσπαθεί να προλάβει το hyperspeed χθεσινοβραδυνό chat, με καταστροφικά αποτελέσματα. Μα τι ωραία πράγματα είναι αυτά...



PLAYLIST 14/4/2011

1. ATREYU Bleeding Is A Luxury

2. BORIS We Are Witches

3. AMORPHIS Against Widows

4. BOLT THROWER No Guts, No Glory

5. NERGAL In Glass Of Sin

6. MACHINE HEAD Slanderous

7. PSYCHO CHOKE Piece Of Tha Pain

8. MESHUGGAH / LADY GAGA Bleed-a-razzi

9. THE AGONIST And Their Eulogies Sang Me To Sleep

10. STONE SOUR Reborn

11. PROTEST THE HERO Dunsel

12. THE GHOST INSIDE Fortunate Son

13. THE GREAT DECEIVER Enter The Martyrs

14. NINE INCH NAILS March Of The Pigs

15. SEPULTURA Symptom Of The Universe

16. DODHEIMSGARD Sonar Bliss

17. THE DILLINGER ESCAPE PLAN Sunshine The Werewolf

18. DARKEST HOUR Doomsayer

19. A PERFECT CIRCLE / EMINEM Imagine Mosh

Metal AM - Curse of the workaholic

Δεν είναι καθόλου αστεία η φωτογραφία, όσοι από εμάς είμαστε ένα βήμα πριν από αυτό το στάδιο, έχουμε χάσει τελείως το χιούμορ μας. Εκτός αν γίνει κανένα μαγικό και το κάνουμε στο studio του indieground. Αυτό θέλω πολύ να το δω. Για την ώρα είμαστε πολύ μακριά δυστυχώς και αρκούμαστε στο γνωστό εβδομαδιαίο δίωρο. Σαν να μην έφτανε η μάχη που δίνουμε με τη στέρηση μέχρι να ξανάρθει η Πέμπτη, αυτή τη φορά είχαμε και κάτι περίεργα τεχνικά θέματα με τη σύνδεση του internet και γιαυτο το podcast ξεκινά κάπως απότομα και από το 3o κομμάτι. Κατά μια σατανική (ε βέβαια) συγκυρία, όταν έπαιξε το τραγούδι του Demonaz, καταστράφηκε η μετάδοση, η ηχογράφηση, έπεσε μια αφίσα από τον τοίχο (όχι των Motorhead) και μόνο όταν τελείωσε, ίσιωσαν όλα.
Πέρα από αυτό, μας ψάρωσαν οι Portrait, ξαναθυμηθήκαμε το "Jane Doooe", τα ανέκδοτα πάλι πήραν φόρα (ποιό είναι το email του chuck norris? hotmail@chucknorris.com) και φαίνονταν ανίκητα μέχρι που ήρθε η ώρα της αθλητικής σας ενημέρωσης με το εντυπωσιακό ποδόσφαιρο της Μπενφίκα,(κάτι πρέπει να κάνουμε για αυτο ε?), μετά το πολιτικό ρεπορτάζ με την καταδίκη του Παναγιώτη Ψωμιάδη και καπάκι το κουμπι που έφυγε από το σέξι ταγιέρ της σέξι Eva Longoria.
Μετά μαλώσαμε τον ekswfrenwn που ξύπνησε 1 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα (όχι επειδή μας έχασε, αλλα επειδή ζηλέψαμε θανάσιμα που ενώ λιώναμε στη δουλεια, αυτός κοιμόταν από τις 5 το απόγευμα), βρήκαμε την ευκαιρία να χώσουμε το πανταχού παρών τον τελευταίο καιρό The Haunted κομμάτι, λίγο πριν από την εκτενή αναφορά στην προσπαθεια της εθνικής ομάδας ice hockey στη Νότιο Αφρική (πάρτους τα σώβρακα flea!!) και με κάποιο τρόπο έκλεισε με εναν πολύ ομαλό Electric Wizard τρόπο, που ήταν ότι έπρεπε...



PLAYLIST 7/4/2011

1. SYLOSIS Empyreal

2. AMON AMARTH Tocks Taunt - Loke's Treachery Part II

3. DEMONAZ All Blackened Sky

4. SAXON Denim And Leather

5. ENFORCER Roll The Dice

6. PORTRAIT Bloodbath

7. ENTOMBED Wolverine Blues

8. TRAP THEM Every Walk A Quarantine

9. CONVERGE Distance And Meaning

10. DILLINGER ESCAPE PLAN feat. CHUCK D Fight The Power

11. IRON MAIDEN Sea Of Madness

12. CAVALERA CONSPIRACY Thrasher

13. STRAPPING YOUNG LAD Aftermath

14. THORNS Existence

15. TOMAHAWK God Hates A Coward

16. 36 CRAZYFISTS Trenches

17. SHAI HULUD A Profound Hatred Of Man

18. PASSENGER In Reverse

19. THE HAUNTED Disappear

20. ELECTRIC WIZARD Wizard In Black

Οι φανταστικοί Meshuggah είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Ή μήπως όχι;

Δεν ξέρω όσοι πήγατε στους Meshuggah, τι είδατε εκεί. Εγώ στο δίωρο που πέρασα στο Gagarin, είδα μια διαφορετική εκδοχή αυτής της κουνημένης φωτογραφίας. Εξηγούμαι: Προφανώς, όπως όλοι, είδα τους Meshuggah, που έκαναν επιτέλους την επίσκεψη που μας χρωστούσαν και απέδειξαν σε κόσμο που δε χρειαζόταν απόδειξη, γιατί είναι αρχηγοί και μοναδικοί στο είδος τους.
Αλλά δεν είδα μόνο αυτό. Είδα και τους Tardive Dyskinesia να τσακίζουν το 95% των support συγκροτημάτων που έχουμε δει σε μεγάλες συναυλίες. Δε χρειάζεται να πω πολλά, όποιος ήταν εκεί και είδε το σετ τους, καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάω. Ειδικά τα 4 τελευταία τραγούδια, που οι μάγκες είχαν ζεσταθεί, ήταν υπεράνω περιγραφής. Είπαν από σκηνής, ότι είναι χεσμένοι από τη χαρά τους για αυτό το support. Το πιστεύω, αλλά δεν πήρα αυτή την εντύπωση φεύγοντας. Του πιτσιρικά, που τρέμει μπροστά στο είδωλο. Είδα ένα φανταστικό συγκρότημα να παίζει πριν από ένα άλλο φανταστικό συγκρότημα. Με μια τεράστια διαφορά όμως. Αυτή που φαίνεται στην κουνημένη φωτογραφία.
Οι Meshuggah είναι 5 τύποι, σε σχετικά ώριμη ηλικία, με παγιωμένο status, on top of their game, που δε χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα, όπως είπαμε. Νομίζω όμως ότι ακόμα και αν υπήρχε ανάγκη απόδειξης, πάλι δε θα έσερναν τα πόδια τους να το κάνουν. Δεν ξέρω αν φταίει το σουηδικό γονίδιο, αλλά θυμάμαι πόσο υπέφερα όταν έβλεπα το documentary από το περσινό live dvd τους, στο οποίο δε γινόταν τίποτα. Ποτέ. Τσίτα επαγγελματίες, που 3 δευτερόλεπτα πριν το intro πατάνε τον “είμαι cool αβυσσαλέος metalhead” διακόπτη, διαλύουν το σύμπαν, τον κλείνουν 3 δευτερόλεπτα μετά το outro και ξεχνάνε ότι υπάρχει μέχρι την επόμενη φορά. Όπως και στη φωτογραφία. Ωραίοι, μαζεμένοι, σίγουρα στην ώρα τους για το επαγγελματικό soundcheck, που παίζει να κρατάει περισσότερο από το live.
Και μπροστά από αυτούς, ένας ενθουσιασμένος τύπος, που γουστάααααρει ατελείωτα. Έχει τους Meshuggah πίσω του να φτιάχουν το θρυλικό τους ήχο και είναι ευτυχισμένος. Δεν κρατιέται να ανέβει στη σκηνή και να τσακίσει ειδικά αυτούς που δεν το περιμένουν. Παίζει support και φτιάχνεται, αν και πρέπει να σταματήσει να ανοίγει συναυλίες σιγά σιγά. Θέλουμε παραπάνω ώρα λέμε!
Τα δικά μου λεφτά, χίλιες φορές στη φρεσκάδα των Dyskinesia, παρά στην 7η χορδή του Thordendal. Τόπο στα νιάτα ρε!

Metal AM - On speed

Κι άλλη μετονομασία. Λίγο καιρό ακόμα και θα έχουμε στη συλλογή όλες τις περίεργες radio καταστάσεις. Το Metal Am αυτής της εβδομάδας ξεκίνησε τρέχοντας (για να είναι στην ώρα του), συνέχισε τρέχοντας (με το speed metal αφιέρωμα) και τελείωσε με fade out εσωτερικής αναζήτησης. Πέρα από αυτά, η παράδοξη ασυνήθιστη ρουτίνα μας δήλωσε παρούσα, με την απόδοση των δεόντων στη σύζυγο, το όλο Meshuggah θέμα και τις δικές μας ενοχές, την παράδοση που μας θέλει να ξεχνάμε ανοιχτά τα μικρόφωνα (ρεντίκολο), κάποιους γνωστούς-αγνώστους να σημειώνουν συνεχόμενες απουσίες (ναι, για σενα μιλάω), τον metal Steven Seagal, τους Flash And The Blades, το Solitude χειροτερο μεθύσι του Λεωνίδα και τα δικά μου ενοχικά σύνδρομα που με ανεβάζουν και με ρίχνουν σε δευτερόλεπτα. Φανταστική Πέμπτη.



PLAYLIST 31/3/11

1. EXHORDER Desecrator

2. OTEP I, Alone

3. PLANET OF ZEUS Leftovers

4. EVERY TIME I DIE Wanderlust

5. WINDS OF PLAGUE Refined In The Fire

6. BLEDING THROUGH Divide The Armies

7. DEE SNIDER It Was A Very Good Year

8. SYMPHONY X Serpent's Kiss

9. OPETH Reverie/Harlequin Forest (edit)

10. ACCEPT Fast As A Shark

11. DRAGONFORCE Through The Fire And Flames

12. LAMB OF GOD Contractor

13. AVENGED SEVENFOLD Flash Of The Blade

14. MOTORHEAD Overkill

15. BLACK SPIDERS Stay Down

16. BULL DOZA Another Song Of Self-Destruction

17. EYEHATEGOD Masters Of Legalized Confusion

18. CANDLEMASS Solitude

19. BARONESS O' Appalachia

20. JUDAS PRIEST Island Of Domination