Καταρχήν μας δείχνουν ότι όσο και να πιθηκίζουμε ότι προοδεύουμε, πάντα στα ίδια αρχαιοπρεπή και Νεάντερνταλ πρότυπα κλωθογυρίζουμε. Ο θεός κιθαρίστας, το χταπόδι drummer και ο γόης τραγουδιστής. Ο homo metallicus είναι μια εξελικτική απογοήτευση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Δυο πόλοι καθορίζουν τη συζήτησή μας για το “Weightless”. Ότι είναι καλό έτσι όπως ρέει συνεχόμενα και μπορείς να το ακούσεις ολόκληρο χωρίς να σε βαρύνει (κάπου εδώ μπαίνει το «ναι μωρέ, αλλά») και όντως έτσι είναι μωρέ, αλλά (νάτο) δε θυμάσαι και πολλά πράγματα στο τέλος. Εμένα δε μου κάθεται ο δίσκος, ο Bασίλης είναι πιο θετικός και όμως καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Μπορεί βέβαια να σου κατονομάσει ότι «υπάρχει εκείνο το φοβερό σημείο με το Lego σολάρισμα και την τάδε riffάρα μετά», εγώ πιστεύω όμως ότι αν σε ένα ολόκληρο δίσκο αναγκάζεσαι να πιαστείς σε 3-4 σημεία με μικροσκόπιο, κλάφ’ τα.
Προβλέπω λοιπόν ότι το album θα περάσει, θα συζητηθεί και δε θα ακουμπήσει. Συνήθως όταν κάνω προβλέψεις πέφτω έξω, οπότε παίζει να το δούμε στο Rolling Stone τον Ιανουάριο του 2020 ως το album της δεκαετίας. Don’t get me wrong, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο δίσκος προέρχεται από το καλύτερο εργοστάσιο παραγωγής instrumental μουσικής που έχει να παρουσιάσει ο δυτικός πολιτισμός και είναι όσο αρτιότερος μπορεί να είναι. Το πρόβλημά μου, είναι το instrumental per se.
Θεωρώ ότι χωρίς φωνή δεν κάνουμε δουλειά. Έτσι απλά. Ακόμα και αν είσαι Ο περιθωριακός music geek και τρως τη ζωή σου πάνω σε εξοπλισμό, πετάλια, χορδές, κλίμακες, ηχεία, κουμπάκια, και καλώδια, μια χαρά βολεύεις το βίτσιο σου με instructional dvds και live clinics, δε χρειάζεσαι album με την κλασική έννοια. Δεν είναι τυχαίο που τα κορυφαία instrumental κομμάτια της μουσικής μας, που έχουν θέματα που θυμάσαι, είναι μετρημένα στα δάχτυλα και προέρχονται όλα από σχήματα με τραγουδιστές. Πρέπει να φτιάχνεις μουσική για φωνή, ώστε να έχεις την ικανότητα να βάζεις τις νότες σε σειρά που ο ανθρώπινος εγκέφαλος απομνημονεύει. Φυσικά τα λέω όλα αυτά χωρίς να έχω ιδέα από μουσική, νότες, σύνθεση, τραγούδι, παραγωγή δίσκων και κυκλοφορία albums.
Δε θέλω όμως να αδικήσω τον Abasi, που κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και μας δίνει την ευκαιρία να καλουπώσουμε το djent κίνημα στον (είπαμε) Νεάντερνταλ εγκέφαλό μας. Θα του προσφέρω μάλιστα και αντίλογο, δια του αντιπαραδείγματος. Εξηγούμαι.
Έστω χ, ότι η instrumental heavy μουσική δεν έχει νόημα. Πόσα φανταστικά αποτελέσματα όμως θα μπορούσαμε να είχαμε, αν πολλοί από τους ήρωες μας είχαν το θάρρος να παραδεχτούν ότι ο τραγουδιστής τους δεν το’χει, ότι η χημεία τσουλάει με το ζόρι και πρέπει να κάνουν κάτι για αυτό; Και ας μην βλέπουμε μόνο την αρνητική οπτική. Ίσως να έχεις ποιότητα και mentality instrumental σχήματος, να είσαι περισσότερο μέσα σου μπάντα, ορχήστρα, μουσικό σύνολο, παρά οι συνοδευτικοί οργανοπαίχτες του μορφονιού που λέγαμε νωρίτερα, όσο και αν δεν το παραδέχεσαι;
Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως το έχω σκεφτεί και υπάρχουν (τουλάχιστον) 3 συγκροτήματα που πιστεύω θα είχαν κοφτερά δόντια να δείξουν αν άφηναν το μικρόφωνο στην άκρη, για οποιονδήποτε από τους παραπάνω λόγους.
1. Black Sabbath των 70’s. Όχι επειδή δε μου αρέσει η φωνή του Osbourne (που δε μου αρέσει). Επειδή ξεκάθαρα οι 3 είναι ο κινητήρας του οχήματος και πάντα μου έδιναν την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να τζαμάρουν για ώρες.
2. Metallica. Προσκυνώ τη φωνή του Hetfield, το κτήνος των Metallica είναι όντως χτισμένο πάνω της, φαντασιώνομαι όμως τις μουσικές τους ιδέες σφηνωμένες σε σφιχτοδεμένα τρίλεπτα instrumental κομμάτια.
3. Mastodon. Κανονικά δε θα έπρεπε να πω κουβέντα παραπάνω, μεγαλύτερο fail σε φωνή έχει να εμφανιστεί από κάτι γείτονες που είχα στην Καισαριανή πρόπερσι (θεέ μου, τι μαρτύριο). Η musicianship ιδιοφυία τους είναι που τους έχει σώσει τόσα χρόνια και αυτό το flat επεξεργασμένο πράγμα που αναπαράγει τους στίχους του “The Hunter” είναι η οριστική απόδειξη.
Τώρα, είναι σύμπτωση που όλοι αυτοί έχουν κορυφαία instrumentals?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου