Υπάρχει μια γενιά metalheads, που κάπου τους άφησε η ιστορία απέξω. Μερικοί τύποι που είναι παιδιά των 90s, και όσο ευρεία να είναι η δισκοθήκη και οι προτιμήσεις τους, δεν ξεπερνούν αυτά που τους καθόρισαν, αλλά δεν τα βροντοφωνάζουν προπαγανδίζοντας κιόλας. Ναι, γουστάρουν τα παλιά, κλασικά πράγματα, ναι, γοητεύτηκαν από την ωμότητα των 00s, όμως υπάρχει ριζωμένο μέσα τους ένα ποιοτικό standard, που δεν καθορίζει τις μετέπειτα προτιμήσεις σου, σε έχει όμως στιγματίσει σαν ακροατή.
Αυτούς τους τύπους έρχεται να γραπώσει αυτό εδώ το album. Γιατί είναι φτιαγμένο από τα ίδια υλικά. Από αυτό που ήταν φτιαγμένοι οι Σουηδοί, πριν αρχίσουν να κοπιάρουν τους αμερικάνους. Από αυτό που θα έπαιρνες αν Dark Tranquillity-αζες τους καλούς Opeth. Από αυτό το ευρωπαϊκό εσάνς, που κάνει ένα μακρόσυρτο κομμάτι με τίγκα brutal death φωνές να αφήνει ένα θρηνητικό αποτύπωμα. Που δεν έχει ξεκάθαρα σπασίματα από εκείνα που κοπανάς το διπλανό σου, ενώ είναι όλο ασήκωτο. Που πρέπει να έχεις αγαπήσει τους Moonspell για να καταλάβεις πως είναι να αγνοείς τα pits, αλλά να είσαι master στο μοναχικό headbanging. Ανάμεσα σε άλλους μοναχικούς headbangers. Που δε μπορείς να το νιώσεις αν είσαι βερμουδάτος (Κετιγένη, περίμενες ποτέ να δεις τέτοιο πράγμα γραμμένο από μένα;), όσο gourmet γούστο και να έχεις.
Highly recommended για τύπους που δεν έχουν κλειστές τις κεραίες τους από το 1988, που ξέρουν όμως ότι κάποια πράγματα δε φτιάχνονται όπως παλιά, για τον Face7off του Metal AM, για τον BLS Bill και για όσους ταλαίπωρους ραδιοφωνατζήδες θα παιδευτούν τις επόμενες μέρες για να βρουν πως στο κέρατο θα μεταδώσουν κάποιο από αυτά τα 9λεπτα κτήνη, την ερχόμενη Πέμπτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου