Indiana Jones και η Κατάρα Του Βαρετού Πληκτρολογίου

Σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες, ότι για πολλούς από εμάς, το να διαβάζουμε για μουσική, είναι σχεδόν όσο απολαυστικό και απαραίτητο όσο και να την ακούμε. Είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σε μια εποχή που ο μουσικός τύπος ανθεί, στη χώρα είναι full ενεργός για πάνω από 20 χρόνια, οπότε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάντα υπήρχε η ευκαιρία να ανοίξεις κάποια σελίδα ή website και να δεις τι έχει να πει ο ένας ή ο άλλος που μοιράζεται το ίδιο πάθος με σένα. Κόσμος έχτισε καριέρα και υστεροφημία γράφοντας, μερικοί έκαναν και λεφτά (όχι σε αυτή τη χώρα) και εφόσον υπάρχουν ακόμα και φωτογράφοι που έχουν rockstar status, ε διάολε, αξίζει να το έχουν και μερικοί γραφιάδες (επίσης όχι σε αυτή τη χώρα, συγκεντρώσου).
 Πάντα μου φαινόταν ότι ο Τύπος γενικότερα απολάμβανε μια εξουσία που δεν του άξιζε, ειδικά στο μουσικό κομμάτι. Καταλαβαίνω ότι 5-6 αποθεωτικά reviews θα απογειώσουν ένα καλό album, αλλά μου φαίνεται κάπως δύσκολο κάποιο review που θα θάψει, να χαντακώσει έναν επίσης καλό δίσκο. Όπως και να έχει, η κατάσταση είναι αυτή που είναι, και δεν έχω κανένα πρόβλημα να απολαμβάνω τις δισκοκριτικές, τις ανταποκρίσεις συναυλιών και τα opinion άρθρα, όπως και όλοι.
Μμμ, ίσως όχι ακριβώς. Η αλήθεια είναι ότι ένα προβληματάκι το έχω. Όσες απαιτήσεις έχω σαν ακροατής, έχω δυστυχώς και σαν μουσικός αναγνώστης. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα (όπως και στη μουσική) είναι τα αξεπέραστα κλισέ, που προκειμένου να φτιάξει ένα κείμενο που δε θα είναι «λάθος», ο φίλος εκάστοτε γραφιάς χρησιμοποιεί με το τσουβάλι. Στερεοποιημένες ατάκες, στάνταρ ροές και πολλή λογοτεχνία, μου πατάνε τη διάθεση περισσότερο και από solo album του Jeff Loomis. Οπότε φίλοι γραφιάδες out there, πράγματα που δε θέλουμε να ξαναδούμε ποτέ:
1. Ο Καραολίδης έλεγε ότι πρέπει να σταματήσουν όλοι οι άσχετοι να αναφέρουν τη Cesaria Evora ως ξυπόλητη ντίβα. Ακριβώς αυτό. Κλισέ του θανάτου. Δε θέλω να ξαναδιαβάσω το Robert Plant ως ξανθό θεό. Το λιοντάρι James Hetfield. Το Madman Ozzy Osbourne. Τα μελαγχολικά ηχοτοπία των My Dying Bride. Δε θέλω να ξανακούσω για καμία συναυλία, όπου το mosh pit πήρε φωτιά. Για συγκρότημα που πήρε κεφάλια με την απόδοσή του. Για κοινό που επιδίδεται σε ανελέητο headbanging (που να πάρει ο διάολος πια!). Για το βόμβο του μπάσου. Για τύμπανα – οδοστρωτήρα. Για κατάθεση ψυχής. Πως αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι είμαστε το καλύτερο κοινό του κόσμου. Για τις φωνές του κόσμου που κάλυψαν το PA. Για σφιχτοδεμένο/μπετόν αρμέ/γρανιτένιο rhythm section. Για κιθαρίστες που κεντάνε. Που βάζουν φωτιά στην ταστιέρα. Για solos που πετάνε φωτιές. Που κάνουν όλους τους επίδοξους κιθαρίστες εκεί έξω να τα παρατήσουν. Για setlists βγαλμένα από τα πιο τρελά μας όνειρα. Για venues που αποδείχτηκαν πολύ μικρά για να χωρέσουν τους τάδε. Μπορώ να συνεχίσω όλη μέρα.
 2. Review συναυλίας. Λιγοστός κόσμος στην αρχή – τίμιο support (που αδικήθηκε από το μέτριο ήχο) – πήρε το χειροκρότημα – αδικαιολόγητα μεγάλη αναμονή – που μετατράπηκε σε έκρηξη αδρεναλίνης όταν οι headliners πάτησαν σανίδι – όλα τα μεγάλα κομμάτια είναι εδώ – απρόσμενο encore που μας έδωσε τα μυαλά στο χέρι – αποχώρηση μέσα σε αποθέωση – until next time, τάδε. Βάλτε όποια ονόματα συγκροτημάτων θέλετε και έχετε το 80% των reviews της τελευταίας δεκαετίας. Το χοντραίνω λίγο, αλλά you get the point. Σκέψου λίγο και μένα φίλε γραφιά. Έχω τον πόνο μου που έχασα το live, μη με μπαφιάζεις με βαρετές γραμμές. Δώσε μου κάτι πιο ενθουσιώδες, κάτι που αν ήμουν εκεί θα μου έκανε εντύπωση, κάτι πιο γευστικό. Κάτι που δεν περιμένω να διαβάσω.
 3. Είναι γνωστό ότι το review του δίσκου είναι παλούκι. Είτε έχεις 100 λέξεις, είτε 500. Το έχουμε ξανασυζητήσει το θέμα, από το κάθε σχετικό κειμενάκι, θα κρατήσω 2-3 προτάσεις που είτε θα μου κάνουν εντύπωση, είτε θα περιγράψουν αυτό που θα ακούσω. Μην τις παραλείπεις από το κείμενο των 100, μην τις φαρδαίνεις στο κείμενο των 500. Κυρίως όμως, μη με φορτώνεις με ανεμοδαρμένη λογοτεχνία. Αυτά είναι περί ορέξεως βέβαια, don’t get me wrong, αλλά δε μπορώ να διαχειριστώ μια ολόκληρη σελίδα που ενώ μιλάει για ένα doom death album, κάνει ένα πέρασμα από τους καταραμένους συγγραφείς του 18ου αιώνα (δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα). Τα ξυράφια των χορδών χαρακώνουν ψυχές, θαρρείς πως έχει στάξει πάνω τους δηλητηριασμένο αίμα Τιτάνων και μέσα από τα ερεβώδη βάθη αναδύονται πύρινες γλώσσες, ταγμένες στο να φυλακίζουν ανυποψίαστες συνειδήσεις, που αδυνατούν να αναπνεύσουν μέσα στην ατμόσφαιρα απόγνωσης που τις παρασέρνει στα τρίσβαθα της λήθης. Βρε πουλάκι μου, το ίδιο riff παίζει, από το 1991, χαλάρωσε. Καταλαβαίνω την πρόθεση, αλλά θέλει και λίγο ρέγουλα. Γέμισε τη σελίδα σου, με το πόσες φορές επί πόσο θα μου μείνει ο δίσκος αξέχαστος. Και πες το μου με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
 Η μοναδική φορά που ο Malmsteen έκανε κάτι στη ζωή του που συμφώνησα, ήταν όταν διαφώνησε με ένα δημοσιογράφο που του είπε την άλλη κλισέ παπαριά, ότι όλα έχουν πια παιχτεί. Του απάντησε ότι ναι, όλες οι νότες και όλα τα ακόρντα έχουν παιχτεί. Όπως επίσης και όλα τα γράμματα της αλφαβήτου και όλες οι λέξεις έχουν χρησιμοποιηθεί. Αυτό σημαίνει ότι δε μπορεί κανείς να γράψει κάτι ενδιαφέρον πια;