Πρέπει να υποφέρεις από σύνδρομο στέρησης για να πας σε μια συναυλία? - The Darkest Hour hook

Οι Darkest Hour είναι φανταστικό συγκρότημα. Δεν υπάρχει λόγος να το συζητήσουμε αυτο. Υπάρχει βέβαια ένα ενδεχόμενο να ήταν ακόμα πιο φανταστικό συγκρότημα προπερσι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Οι Darkest Hour παίζουν αυριο το βράδυ στην Αθήνα. Έχουμε μια βδομάδα τώρα με τους γνωστούς μου, που τραβιόμαστε να δουμε αν θα πάρουμε εισιτήριο, πότε θα γίνει αυτό, μηπως να μην πάμε τελικά, θα το δουμε τελευταία στιγμή και άλλα τέτοια. Απαραίτητα data για την εξίσωση: εκτιμούμε χρόνια τους D.H., ξενερώσαμε με το "Eternal Return", δε μας άλλαξαν τη ζωή τα 2 κομμάτια που έχουν ακουστεί από το φετινό album και κυρίως, τους έχουμε ξαναδει live.
Οι Darkest Hour ανήκουν στην κατηγορία των σχημάτων, που μπορεί να τους γουστάρεις πάρα πολύ, αλλά αποκλείεται να είναι οι αγαπημένοι σου. Αυτοί που θα ακούς για πάντα, θα αγοράζεις ότι και να κυκλοφορήσουν με κλειστά τα μάτια, θα πηγαίνεις σε κάθε συναυλία που μπορείς χωρίς εξαίρεση και θα κάνεις tattoo το logo τους. Ξεχωριστά το κάθε ένα, μπορεί να συμβεί. Να λατρεύεις ένα δίσκο τους. Να έχουν το αγαπημένο σου τραγούδι. Να σου έχει μείνει αξέχαστη μια συναυλία τους. Αλλά όχι ταυτόχρονα.
Το αποτέλεσμα είναι να έρχονται για μια συναυλία που σίγουρα θα ειναι καλή, σίγουρα θα ακούσεις πολλά πράγματα που θα σου αρέσουν, ο κόσμος θα είναι πολύς και εκτός ελέγχου (έχουν πιστό fan base) και θα περάσεις ζάχαρη. Αλλά παίζει πάρα πολύ να μην πας. Είμαστε τόσο ρηχοί που επειδή δε μας άρεσε ο τελευταίος δίσκος, δε δίνουμε σημασία; Έτσι λειτουργούν τα κοράκια της μουσικής βιομηχανίας που αναθεματίζουμε. Επεειδή τους είδαμε μια φορά, θεωρούμε ότι πήραμε ότι είχαν να μας δώσουν και δεν έχει νόημα να ξαναπάμε; Τότε οι συναυλίες δεν είναι διασκέδαση, υπάρχουν μόνο για να πλουτίζουν το hard drive εμπειριών του καθε ενός απο μας.
Θα το καταλάβαινα αν ήταν ένα συγκρότημα που παίζει παραδοσιακά χάλια. Υπάρχουν και τέτοια. Στις περιπτώσεις αυτές, είναι έγκλημα να πας. Αυτά τα μηνύματα πρέπει να τα περνάμε. Τώρα όμως;
Πιθανότατα είμαστε χορτασμένοι μεσήλικες που δεν πολυσκοτιζόμαστε. Δεν ξέρω αν είναι ίδιον παρακμής ή όχι. Δεν ξέρω αν σημαίνει ότι σβήνει η δίψα. Δεν ξέρω αν είμαστε αχάριστοι σε σύγκριση με άλλους που έχουν τη δυνατότητα να δουν 1-2 live το χρόνο. Σίγουρα δεν είμαι γκρινιάρης. Έχω απόλυτη κατανόηση στο σημαντικό κεφάλαιο "Βαριέμαι". Ακόμα περισσότερη στο "Πήζω στη δουλειά και δεν έχω κουράγιο". Είναι σοβαρότατα επιχειρήματα και όποιος δεν τα δέχεται δεν είναι λογικός άνθρωπος. Επίσης πολύ σημαντική λειτουργία είναι το "Θα το δούμε εκείνη τη στιγμή". Μπορεί να το έχεις σίγουρο μήνες πριν, αλλά λίγο πριν να είναι εντελώς διαφορετικά τα δεδομένα.
Πραγματικά δεν έχω απάντηση. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει τελικά το βράδυ της Δευτέρας. Νομίζω θα κριθεί στο πόσο ισχυρά αγκίστρια έχουν ρίξει στον κάθε ένα απο μας οι Darkest Hour. Μπορεί να κάτσω να δω ρομαντική ταινία με τη γυναίκα μου στην τηλεόραση (είναι και του Αγίου Βαλεντίνου), συνοδεία δείπνου και κρασιού. Μπορεί να κάνω crowdsurfing στο An και να φάει στα μούτρα ο John Henry τα παπούτσια μου. Ζούμε μια περιπέτεια after all...