Αυτά είναι. Σε μια βραδιά που μέχρι και ο Παναθηναικός παρουσιάζει αξιοπρεπή εικόνα, έρχεται και το πρώτο guest για το G.R.A.F.I.A.S., από τον evil twin. Είχαμε μια συζήτηση νωρίτερα για eternal αγάπες και η κουβέντα έφτασε στο "Somewhere In Time". Γεννημένος προβοκάτορας εγω, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και του έβαλα πρίζες να μας εξηγήσει το λόγο που το θεωρεί τόσο ιδιαίτερο, ενώ δεν είναι "τέτοιος" τύπος. Enjoy:
Μεγάλη χρονιά το 1986, γεμάτη κοσμοϊστορικά γεγονότα. Το διαστημικό λεωφορείο Challenger εκρήγνυται 70κάτι δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευσή του. Στο Chernobyl στην Ουκρανία, ένα ατύχημα στον πυρηνικό αντιδραστήρα σκορπά ραδιενέργεια σχεδόν σε όλο το βόρειο ημισφαίριο. Γεννιούνται πολλές σημαντικές προσωπικότητες, όπως η Lady Gaga, τα δίδυμα Olsen, η Lindsay Lohan και εγώ, ενώ αντίστοιχα πεθαίνουν η Simone de Beauvoir, ο Cary Grant και ο Cliff Burton. Και βγάζουν οι Iron Maiden το Somewhere In Time.
Όχι, δεν θα κάνω review. Άλλωστε όλοι οι self-respecting «μεταλλάδες» ξέρουν πόσο unique περίπτωση είναι το εν λόγω δισκάκι. Τα synths έδωσαν (για μία και μοναδική φορά) τελείως διαφορετικό αέρα στον ήχο τους. Σε σημείο τέτοιο, που όλη η (πολύ αργότερα προκύπτουσα) μελωδική σκηνή της Σουηδίας να το έχει εικόνισμα - ακόμα πιστεύω ότι ο Strömblad, ο Stanne και οι τοιαύτοι το έχουν κρεμασμένο στον τοίχο, εκεί που η μέση ελληνίδα μάνα κρεμάει την...παναγίτσα που θα προστατεύει το καμάρι της που έχει πάρει «τον στραβό το δρόμο». Και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι η Σουηδία είναι η σύγχρονη «πολιτιστική πρωτεύουσα» του είδους. Συνθετικά, ήταν επίσης one-off ξέσπασμα: κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα, κάτι τελείως διαφορετικό από τα επόμενα albums των Maiden. Πιο...cyberpunk, πιο sci-fi (εξ’ ου και το εξώφυλλο), ακόμα κι αν είχε κομμάτι μέσα για τον Μεγαλέκο. Ένα πρώτο δείγμα power metal πριν το power metal ίσως. Τα φων – φτου, κατέληξα να κάνω review! Οκ, το κόβω και επικεντρώνομαι στην ουσία.
Δεν υπήρξα ποτέ fan των Maiden. Χωρίς να θέλω να το παίξω περίπτωση ή ξεχωριστός, απλά δεν έτυχε να ακολουθήσω την ψιλοστάνταρ πορεία στο δρόμο για το χέβι μέτολ – βλέπε Iron Maiden, Metallica, Judas Priest, άντε και Saxon και μετά όλα τα υπόλοιπα. Στην τρυφερή ηλικία των 11 ο ξάδερφος μου έκανε πάσα μια κασέτα με Blind Guardian και Stratovarius και από εκεί ξεκίνησε το κακό. Αργότερα μπήκα στη διαδικασία να ακούσω και τα «κλασικά» του χώρου, όπως αυτά που προανέφερα. Και δεν συγκινήθηκα τρελά. Αναγνώριζα ήδη το, χμμμ, «τετριμμένο» των πραγμάτων που προσέφεραν. Εν καιρώ αξιολόγησα πιο σωστά και την κυριολεκτική αξία, επιρροή και επίδραση αυτών στα μεταγενέστερα με τα οποία εγώ «ανδρώθηκα» μουσικομεταλλικώς (κάπου εδώ πέφτει γέλως αυθόρμητος - κι από μένα τον ίδιο – γι’ αυτό και τα εισαγωγικά μπαίνουν για να καταστεί σαφής η σχετικότητα των όρων). Και αν τώρα πλέον που σχεδόν έκλεισα τα 25 (ειρωνική σημείωση μέσου αναγνώστη #124: ΣΙΓΑ βρε wannabe γερομπισμπίκη) και «εκμοντερνίστηκα», «ωρίμασα» και άνοιξα τα μυαλά μου και ποστάρω στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης τα trip hop, τα electro και τα post-industrial mathcore μου, το γεγονός παραμένει ένα: ακόμα και η πιο cliché μπάντα της εφηβείας μου έχει καβατζώσει μια ιδιαίτερη θέση στο συχνά-πυκνά ρομαντικό και παλιμπαιδίζον μυαλό μου. Ζε μ’ απέλ Μπαζίλ, βαριέμαι τους Maiden και οτιδήποτε παλαιολιθικό και τσουτσουριάζω νοσταλγικά με το Somewhere In Time.
Vasiliz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου