Μερικές φορές η ζωή είναι τόσο εύκολη. Όσο το σκέφτομαι, τόσο αισθάνομαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να χρησιμοποιήσω πειστικό επιχείρημα όσον αφορά το γιατί ανήκει στην Icon σειρά ο Devin Townsend. Όλοι ξέρουν ότι είναι icon ο Devin Townsend! Εκτός ίσως από τον ιδιο. In fact, είναι τόσο δεδομένο, που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Χάζευα τη wikipedia νωρίτερα. Boooriiing!! Εντάξει, ο δίσκος με το Steve Vai, η αρχή των Strapping Young Lad, τα projects με το Newsted, η solo καριέρα, μπλα, μπλα, μπλα. To τέλος των Strapping, η τετραλογία που ετοιμάζει, οι παραγωγές στη μισή metalcore Αμερική. Ωραίο το βιογραφικό του, αλλά σίγουρα όχι iconic. Και τότε μου ήρθε. Το θέμα δεν είναι αυτά που κάνει, είναι το πλάισιο στο οποίο τα κάνει και οι μόνο δικές του λεπτομέρειες.
Είναι ότι βρήκε τρόπο να περάσει τη μουσική του μέσα από τη διπολική διαταραχή με την οποία διαγνώστηκε και εκεί είναι το μυστικό που έκανε τους Strapping ιδιαίτερους. Super heavy, περίπλοκη μουσική έχουν παίξει πολλοί. Κανείς όμως με τέτοιο τρόπο. Όση μελωδία και να έβαζε (που έβαζε αρκετή σε φάσεις) ποτέ δε γλύκανε το αποτέλεσμα. Έδινε μόνο μια κάποια ποικιλία. Όσο ήξερε να το κάνει sweet and catchy στις μπάντες που τους έκανε παραγωγές (Lamb Of God εξαιρουμένων), για το δικό του συγκρότημα δεν το καταδέχτηκε ποτέ.
Το super serious intellectual metal ήταν το ιδίωμα που φαινόταν να υπηρετουν οι Strapping, Ο τελευταίος τους δίσκος όμως, έχει μνημειώδεις στιγμές παρωδίας. Αγάπησε αυτή τη μουσική, σιχάθηκε τα κλισέ της και αντί να της γυρίσει την πλάτη, τα έφτασε στα άκρα, εκθέτοντας και ξεχειλώνοντας το κάθε ένα από αυτά. Δηλαδή: Οι στίχοι του "Far Beyond Metal", έχουν ως θέμα τα βλαμμένα κλισέ του heavy metal. Ταυτοχρονα όμως, είναι για πλάκα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Αγάπα το metal σου, με τα ελαττώματά του. Όπως κάνουμε και εμείς .
Πορωμένος με τις ογκώδεις και περίπλοκες ενορχηστρώσεις, χωρίς να τη δει ποτέ Mozart. Όχι ότι δεν έμπλεξε ορχήστρα στο δίσκο που ετοιμάζει τώρα, το κομμάτι που συμμετέχουν όμως λέγεται "Cheeseburger". Έφτιαξε ένα solo δίσκο γεμάτο orchestro-metal εξάρσεις, με κεντρικό θέμα την εισβολή ενός επεκτατικού διαγαλαξιακού στόλου στη Γη, που είχε στόχο να κλέψει τον καφέ, επειδή είναι το απόλυτο διαστημικό καύσιμο.
Όταν αποφάσισε να φτιάξει απαλό δίσκο, έσκισε 70's prog πτυχία με το "Ki", αλλά μετά ήθελε κάτι άλλο. Ένα heavy δίσκο, αλλά εμπορικό. Όταν αρχίσει το mainstream ραδιόφωνο να παίζει το "Addicted", θα αναγνωριστεί ως προφήτης. Ποτέ, that is. Εγώ τουλάχιστον, θα το ακούω για πάντα και είναι εντυπωσιακό που οι γραμμές της Anneke θυμίζουν τόσο πολύ Gathering, ενώ τα είχε ετοιμάσει όλα ο Devin απο πριν.
Για φέτος, περιμένουμε 2 δίσκους. Όχι κάτι κοινοτυπο βεβαίως, ένα ατμοσφαιρικό ambient και ένα τσίτα heavy και περίπλοκο. Που ίσως θα κυκλοφορήσουν σαν διπλό album. Αλλά μπορεί και όχι.
Μέχρι να βγάλουμε άκρη με αυτόν (επίσης ποτέ, that is), θα συνεχίζουμε να τον λατρεύουμε ακούγοντας devy metal, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Οι δημοσιογράφοι γιατί είναι, ίσως, ο κορυφαίος συνεντευξιαζόμενος μουσικός. Οι djentlemen επειδή ήταν από τους πρώτους εραστές των 7χορδων, οι nerds επειδή είναι ένας από αυτούς, ο Ζούκας επειδή του μοιάζει ασύλλητα στη μούρη, εγώ επειδή έχω μια αδυναμία στους υπογείως provokative τύπους και όλοι εσείς...ξέρετε γιατί.
