Κανείς δε φοβάται πια το heavy metal – Γενναιότητα ή αλλοτρίωση;

Μια πεποίθηση, ένα κλισέ, μια αλήθεια, μια γκρίνια, ένα δημοσιογραφικό λαβράκι, μια διαπίστωση. Όλα μαζί γυρίζουν στο κεφάλι μου από προχτές.
 Έχουμε όλοι ακούσει την κλασική ατάκα «το metal δεν είναι πια επικίνδυνο». Αναφέρεται στο ότι η αγαπημένη μας μουσική έχει κάνει πολλά κοινωνικά breakthrough και δε θεωρείται πλέον ως το soundtrack του lifestyle των περιθωριακών, η μουσική του Σατανά, η παιδική ασθένεια.
 Κάποιοι (και εγώ μαζί) λένε ότι αυτό είναι κάτι καλό, μια κατάκτηση που ήρθε με την ωριμότητα. Γενικά ο έξω κόσμος είναι πιο ψύχραιμος βρε αδερφέ, δεν έχει τα μυαλά που είχε το ’60. Έχει καταλάβει ότι μιλάμε απλά για μουσική. Ή μήπως όχι; Το κρατάμε αυτό.
 Η άλλη άποψη, πιο έτσι radical και ΠΑΟΚ, λέει ότι το metal καταστράφηκε όταν μπήκε στα σαλόνια, έχασε το edge του, το άκουσαν οι φλώροι, δεν είναι αυτό το αυθεντικό wild πράγμα που μας γοήτευσε ως πιτσιρικάδες. Έπεσε στην λούμπα του political correctness και δε σοκάρει γονείς πλέον. Όντως δε σοκάρει γονείς τόσο πολύ πλέον.
Γιατί; Επειδή είναι πια πολλοί οι γονείς που το ακούνε. Με 4 δεκαετίες στην πλάτη, είναι φυσιολογική η εικόνα του μέλλοντα πατέρα, να ψωνίζει στο Mothercare (γκρίζα διαφήμιση) με μπλουζάκι Motorhead (φοβερή ιδέα, τώρα μου έσκασε, μπλουζάκι που γράφει Mothercare, με τη γραμματοσειρά των Motorhead…). Όταν θα πιάσει αυτός το βλαστάρι του να ακούει Slayer, προφανώς θα καμαρώσει, δε θα σοκαριστεί. Έχει χαλαρώσει το πράγμα λέμε.
 Τότε τι ρόλο βαράει το VH1; Ένα από τα καλά του να έχεις φίλο το Γιώργο Κετιγένη, είναι τα φοβερά πυροτεχνήματα ειδήσεων που σου εξαπολύει σε στιγμές. Συζητάμε για το Metal Evolution (το έχει ξεσκίσει ο Grafias, υπόσχομαι να σταματήσει) και μου αναφέρει ότι σε ιδιωτική διαδικτυακή τους επικοινωνία, ο Jeff Wagner του είπε ότι το κανάλι έκοψε τα επεισόδια για το black και το death metal. Ότι δηλαδή ο Dunn είχε πρόθεση να φτιάξει άλλα 2 με τα πιο extreme παρακλάδια, αλλά οι διευθυντές προγράμματος δεν το επέτρεψαν.
 Εδώ έρχεται να κολλήσει αυτό που είχαμε κρατήσει νωρίτερα. Μήπως ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ότι μιλάμε απλά για μουσική after all? Να που το politically correct, ή η θρησκοληψία, ή τα αναμενόμενα παράπονα από senior τηλεθεατές καθόρισαν τη γραμμή του καναλιού.
 Καταρχήν, στραβώνουμε. Λογοκριτές, φασίστες καναλάρχες. Τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα όμως, μήπως πρέπει να χαιρόμαστε; Μήπως σημαίνει ότι το metal είναι τελικά ακόμα επικίνδυνο; Υπάρχει κόσμος που ακόμα το φοβάται; Ή πρόκειται για μεμονωμένη αντίδραση και το θέμα το έχει μόνο η συντηρητική αμερικάνικη τηλεόραση;
Έχει έρθει η στιγμή να αποφασίσουμε. Το θέλουμε after all επικίνδυνο;
Ναι ρε, το θέλουμε! Πρέπει να είναι έτσι, για να ανατρέπει τα κοινωνικά taboo! (Βέβαια, έχει δημιουργήσει ένα σκασμό ψυχαναγκαστικά taboo από μόνο του, true metal σου λέει. Ποια αντισυμβατικότητα με τους κοινωνικούς θεσμούς, ο άλλος θέλει να γίνει πρόεδρος…).
Ναι ρε, το θέλουμε! Πρέπει να προκαλεί το θρησκόληπτο κατεστημένο που καταπιέζει την ελεύθερη βούληση! (Είναι λίγο passé το θέμα, ας το παραδεχτούμε. Άσε που πια οι μισοί είναι χριστιανοί hardcoreάδες ή σατανιστές occultists και πάει ο προσηλυτισμός και το θρησκευτικό μήνυμα σύννεφο και από τις 2 πλευρές).
Ναι ρε, το θέλουμε! Να είναι το όχημα που κατουράει στα μούτρα του lifestyle και των μακιγιαρισμένων stars της τηλεόρασης! (Η μάχη του αντικομφορμισμού έχει ψοφήσει και βρωμίσει από την εποχή που πληρώθηκε χοντρά ο Elvis και έκτοτε ΟΛΟΙ προσπαθούν να φτάσουν εκεί).
Όπως το βλέπω εγώ, οι πραγματικά ακραίοι και επικίνδυνοι metalheads, αυτοί που αλήθεια το εννοούν και ζουν τη ζωή τους με τον ίδιο ασυμβίβαστο τρόπο που κάνουν τέχνη, είναι ακριβώς αυτό, ακραίοι και επικίνδυνοι. Ως εκ τούτου, είναι φυλακισμένοι. Είτε λόγω true-ness (δικός μου όρος), είτε λόγω νεανικής ηλιθιότητας, είτε λόγω ψυχασθένειας, όλοι οι Vikernes, Ruch, Wrest, Faust και λοιπά καλόπαιδα, είναι ή ήταν στη μπουζού και αν ρωτάτε τη γνώμη μου, εκεί ανήκουν.
 Back στη θεωρία, το πεδίο που επί της ουσίας επαναστατεί το heavy metal είναι απέναντι στον εαυτό του και στις παλιές του συνήθειες. Ωραίο ακούγεται αυτό ε; Πολύ ανανεωτικός φαύλος κύκλος.
 Γιατί δε βρίσκεται διέξοδος; Πιστεύω γιατί η σημερινή πραγματικότητα είναι πολύ πιο extreme από το extreme metal. Τα έχουμε ξαναπεί, οι σημερινοί μουσικοί είναι entertainers, όχι opinion leaders και είμαστε οκ με αυτό. Μήπως όμως υπάρχουν αποπροσανατολισμένα τμήματα της κοινωνίας που τους χρειάζονται; Κόσμος που δεν έχει guiding lights στη ζωή του, θα ήθελε κάποιον με σοβαρότητα και θάρρος γνώμης να μην κρατάει κλειστό το στόμα του;
 Πως στο διάολο ξανακάνεις τη μουσική όχημα ιδεών;