Η κρίση γεννά τέχνη – Σε παίρνει να είσαι μόνο entertainer?

Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από συζητήσεις έχουμε φτάσει στην παραπάνω πρόταση. Λέγοντας κρίση, δεν εννοούμε τη μείωση στις επικουρικές συντάξεις των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων, ή την οποιαδήποτε άλλη δυσάρεστη αλλαγή στα οικονομικά μας, δεν είμαστε δελτίο “ειδήσεων”. Εννοούμε τη γενικευμένη τροπή της ψυχικής μας υγείας και της συλλογικής μας συνείδησης προς το ευτελέστερο, το μικρόνοο, το πιο μίζερο. Με λιγότερα λεφτά, θα την παλέψεις, με μαραμένη ψυχή, αποκλείεται.
 Στη δική μας περίπτωση, δεν ανησυχώ για τον οικονομικό ιστό της χώρας. Φαντάζομαι ότι 2-3 συντονισμένες τεχνοκρατικές κυβερνήσεις στις χώρες του νότου θα βολέψουν τα χρηματιστηριακά ισοζύγια. Για τους ανθρώπους ανησυχώ. Έλεγε ο Βαπ προχτές, ότι μόνο και μόνο που έκανε καλό καιρό μια μέρα, νιώθαμε καλύτερα. Έχει δίκιο. Έχουμε μπει σχεδόν όλοι σε μια κατάσταση remote control μιζέριας, που τη μια χειροτερεύει (εκεί γύρω στις 8 το βράδυ) και άλλη είμαστε μες το κέφι. Στη συγκεκριμένη μεσογειακή χώρα, η ανάταση κουμπώνει σε αργίες, τριήμερα, εκδρομές στο χωριό και καλοκαιρία. Άντε και με καμία επιτυχία σε αθλητικό επίπεδο.
 Δεν είναι κάτι κακό βέβαια. Θα ήταν χειρότερα αν η μουντίλα ήταν συνεχής και η μόνη διέξοδος ήταν να περιμένεις το σαββατοκύριακο, ώστε να μπεκροπιείς μέχρι αναισθησίας. Χωρίς καμία υπερβολή, χαίρομαι πολύ που δεν είμαστε Αυστρία. Αυτό που δε μου αρέσει όμως, είναι όταν η ανάταση έρχεται από την ίδια πηγή με την κατάθλιψη. Με ενοχλεί να μου ρίχνει τη διάθεση η τηλεόραση και να περιμένω πάλι από αυτή να με κάνει να νιώσω καλά. Με το καρότο και το μαστίγιο νιώθω σαν νούμερο τσίρκου. Από αυτό περιμένω την τέχνη να με σώσει.
 Σε πολλές από τις σκοτεινές περιόδους στην ιστορία του πολιτισμένου ανθρώπου, έχει αναφερθεί ότι η κρίση γεννά τέχνη, επειδή οι δύσκολες καταστάσεις αποτέλεσαν μήτρα για σπουδαία πράγματα. Είναι γνωστή η ιστορία της Guernica, τα gospel γεννήθηκαν στις φυτείες, η bebop και οι ρίζες της jazz μέσα από το κραχ, η έκρηξη της reggae ήρθε όταν προσπαθούσε να ενώσει τη διχασμένη Jamaica, το rock n roll μέσα από την αντικομμουνιστική υστερία ενός συντηρητικού κράτους και τον πόλεμο του Βιετνάμ και πάει λέγοντας. Η μουσική πάντα φαίνεται περισσότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, επειδή αφορά περισσότερο κόσμο από τη γλυπτική π.χ. και έχει τη δύναμη να ενώσει με αμεσότητα να ενώσει ψυχές, απλά με ένα χορό. Ή ένα moshing, το ίδιο μας κάνει.
 Βασική προϋπόθεση; Να το έχεις βάλει σκοπό. Αυτό πάει σε σένα φίλε μουσικέ. Που προβάρεις με τη μπάντα σου, τζαμάροντας σε διασκευές Judas Priest, ή ξέρω γω τι άλλο. Που έχεις ένα όπλο στα χέρια σου και δεν το ξέρεις. Διαβάζω ένα βιβλίο αυτόν τον καιρό. Λέγεται “Can’t Stop, Won’t Stop – A History Of The Hip Hop Generation” και όπως είναι προφανές, αναφέρεται στην εξέλιξη του hip hop, ξεκινώντας από το dub, την εποχή που πέθανε ο Bob Marley (και το ΔΝΤ έκανε στη Jamaica τα ίδια με εδώ), έρχεται στην Αμερική την εποχή των συμμοριών και των μαζικών εμπρησμών στο Bronx από τους real estate καρχαρίες και πάει λέγοντας. Σε κάποιο σημείο, αναφέρεται στις προσπάθειες του Afrika Bambaataa να ενώσει τις συμμορίες. Στην αρχή, με το να κάνει φιλίες με όλους. Και στη συνέχεια, με τη μουσική. Φυσικά, το gang στοιχείο δεν ήταν κάτι που εξαφανίστηκε, όταν όμως κάνεις parties με την υποστήριξη της κοινότητας (που υποτίθεται είστε στην ίδια μοίρα), μόνο καλό μπορεί να κάνει.
 Όταν λέω να το έχεις βάλει σκοπό, δεν εννοώ μια πολιτική agenda. Ο στόχος είναι να κάνεις τη ζωή των γύρω σου καλύτερη. Να μαζέψεις όσους έχουν τα ίδια μυαλά με σένα στον ίδιο χώρο. Από εκεί και μετά, το αποτέλεσμα θα έρθει. Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται μαζί, οι ιδέες παίρνουν το δρόμο τους. Αλλά έχουμε ανάγκη και σένα. Ο μουσικός έχει το όπλο στα χέρια του είπαμε. Θα φτιάξει ένα event, θα μαζέψει μερικούς φίλους. Υπάρχουν τα σωστά media να το διαδώσουν, που θα το χειριστούν στην κατάλληλη διάσταση. Από 2 βλάκες, που θα βάζουν μουσική σε ένα υπόγειο σταθμό, μέχρι ένα mini festival σε μια πλατεία στη Νέα Μάκρη, και κάποιο party σε μια αποθήκη στο Βόλο, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν τριγύρω μας πυλώνες σωστού mindset, γιατί αυτό είναι που λείπει.
 A revolution without dancing is a revolution not worth having, δεν έλεγε εκείνος ο τύπος με τη μάσκα;