Audiophile υποκρισία – Αλήθεια, έχει τόση διαφορά; Αλήθεια;

Την εβδομάδα που μας πέρασε, την είδα λίγο gourmet ακροατής. Είχα και διάθεση για ψαχούλεμα και είπα να τσεκάρω τι γίνεται με αυτά τα flac αρχεία ήχου. Αυτά λέει είναι λιγότερο συμπιεσμένα, ώστε να μη χάνονται λεπτομέρειες του ήχου όπως στα mp3. Πολύ ωραία. Κατέβασα ένα flac player και 2 δίσκους που ξέρω καλά (για να πιάσω τις λεπτομέρειες ντε), άπλωσα το καλώδιο από τα ζόρικα ακουστικά μου και στρώθηκα στην πολυθρόνα.
 Και σιγά τα αίματα. Σοκαρίστηκα όταν δε μου άλλαξε η ζωή από τον ανεπανάληπτο ήχο, που θα μου αποδείκνυε μια και καλή ότι το ξεφτιλισμένο mp3 φταίει για την κατάντια της μουσικής. Δε διαφωνώ, ακουγόταν μια χαρά. Ναι, στα υψηλά volumes δεν είχε τόσο χρίτσι-χρίτσι. Αλλά μεγαλόστομες σαχλαμάρες για «καμία σχέση» δε μπορώ να ακούω.
 Ποτέ δεν ήμουν της τεχνολογίας. Πολύ περισσότερο στη μουσική. Πιτσιρικάς, είχα ένα walkman, με design σαν πλυντήριο. Από εκεί μέσα έμαθα όλη τη βάση της μουσικής μου και τις 2 βασικές αρχές της on the move ακρόασης που μόλις είχε ξεκινήσει σαν έννοια και έμελλε να κατακτήσει τον κόσμο. 1) Κουβαλάς ΠΑΝΤΑ μαζί σου ένα μολύβι ή ένα στυλό BIC για να μην χαραμίζεις μπαταρίες κάνοντας rewind, επειδή 2) Όταν τελειώνουν οι μπαταρίες, αλλοιώνεται ο ήχος. Τουλάχιστον στο δικό μου walkman. Από ότι μου έλεγαν οι φίλοι μου, όταν έφταναν οι μπαταρίες στο τέλος, στα δικά τους έπεφτε όλο και περισσότερο το volume, μέχρι που πέθαινε. Στο δικό μου όμως, δεν έπεφτε το volume, γύριζε πιο αργά την κασέτα. Αν δεν έχεις ακούσει το “Powerslave” 3 ταχύτητες πιο κάτω, δεν έχεις νιώσει.
 Μεγαλώνοντας λοιπόν, ποτέ δε με έψησαν τα τεράστια ηχεία, που θα ανατίναζαν τη γειτονιά. Δεν ασπάστηκα το cd player επειδή ήταν το νέο format, που εξασφάλιζε κρυστάλλινο ήχο, χωρίς καμία φθορά (όπως το lp), αλλά επειδή, ε, αυτό είχα. Ταυτόχρονα, έχω ακόμα το βίτσιο ότι δε μπορώ να ακούσω ΠΟΤΕ μουσική δυνατά. Νιώθω αποκομμένος από το περιβάλλον και αγχώνομαι ότι θα συμβεί κάτι δίπλα μου και δε θα το ακούσω. Αν συνδυαστούν όλα αυτά με το γεγονός ότι δεν ακούω σχεδόν ποτέ μουσική στο σπίτι, με κάνουν σίγουρα τον χειρότερο πελάτη ενός πωλητή high end ηχοσυστημάτων.
 Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι θα έπρεπε να με ψαρώσει ο βελτιωμένος ήχος. Να βρω πράγματα που έχανα ανάμεσα στην φτωχή ποιότητα αναπαραγωγής των ακουστικών-ψείρες και στο μαρσάρισμα του 040 όταν ανεβαίνει τη γέφυρα στο Φάληρο. Λυπάμαι, αλλά δεν τα βρήκα. Δεν αμφισβητώ τα τεχνολογικά data, είμαι βέβαιος ότι η μετρήσιμη ποιότητα ήχου είναι ανώτερη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κάθε ένας που αγαπάει τους Kvelertak, θα τα σπάσει περισσότερο μπροστά από ένα κορυφαίο, τεράστιο ηχείο.
 Ίσως να φταίει και αυτό. Διάολε, ακούμε το είδος μουσικής όπου ο κρυστάλλινος, χειρουργικός ήχος είναι μειονέκτημα σωστά; Που η χύμα, ακατέργαστη παραγωγή είναι παράσημο. Στην τελική, γιατί να θέλει μια rock μπάντα να φτιάξει ένα δίσκο με πολλά, κρυφά layers μουσικής, που αποκαλύπτονται μόνο μέσω της προσεκτικής ακρόασης, σε υψηλή πιστότητα ήχου; Αν εξαιρέσουμε τη μεγαλομανία δηλαδή. Και γιατί αυτός ο ακροατής, είναι πιο dedicated από μένα;
 Σκοπός δεν είναι η γκρίνια. Είναι να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ότι ξεκάθαρα πρόκειται για ένα ελιτίστικο hobby. Για μια κατηγορία κουλτουρέ gadgetάκια. Που δίνει ένα σωρό λεφτά για να ενισχύει ένα σύστημα που ποτέ δε θα φτάσει στα όριά του. Τι να τα κάνεις τα 25 surround 8.1 ηχεία στο διαμέρισμα στα Πετράλωνα βρε αδερφέ; Είναι σαν να έχεις Ferrari και να μην πηγαίνεις ποτέ πάνω από 120. Δε μπαίνω στην τσέπη κανενός, αν θέλει να τα δίνει, με γεια του με χαρά του. Αλλά παραδέξου ότι είναι ποζεριλίκι τέρμα και όχι, δεν καταλαβαίνεις ΚΑΜΙΑ διαφορά μεταξύ του ηχοσυστήματος των 2,500 ευρώ και εκείνου των 4,500!