Ανεξάρτητα δισκάδικα – Εγώ φταίω που πεθαίνουν

Αράζω 3μερο σπίτι και σκέφτομαι όταν ανοίξουν τα μαγαζιά, να κάνω μια βόλτα από τη Ν.Σμύρνη και να αγοράσω κάνα δισκάκι από το παλιό, γνωστό δισκάδικο που βρίσκεται στην Ομήρου. Το αμέσως προηγούμενο βράδυ, χαζεύω Αρβύλα στην τηλεόραση και κάποια στιγμή, κάνουν ένα αστειάκι σχετικά με το ότι δεν υπάρχουν πια δισκοπωλεία. Καταρχήν, υπάρχουν, όλοι το ξέρουμε και το ότι ο κλάδος δεν είναι στα καλύτερά του, δε σημαίνει ότι δε θα με εκνευρίζουν τέτοια αστειάκια.
 Την επόμενη μέρα λοιπόν, κάνω όντως τη βόλτα μου, αγοράζω όντως το cd μου και αφού έχω ηρεμήσει από τη σύγχυσή μου, ξεκινάω για άλλη μια φορά την αέναη συζήτηση με την παρέα. Σημαντική διευκρίνιση: Δεν ξεκίνησα να πάω εκεί για να πάρω το συγκεκριμένο cd, πήγα με σκοπό να αγοράσω κάτι από το συγκεκριμένο μαγαζί. Το τι θα ήταν αυτό, δε με ενδιέφερε και τόσο. Σκοπός ήταν να στηρίζω αυτούς, όχι τη δισκοθήκη μου. Που αυτόματα σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει πρόβλημα.
 Η αέναη συζήτηση που λέγαμε, έχει να κάνει με το τι συμβαίνει, πότε ξεκίνησε η παρακμή, τι φταίει για τα τόσα που έκλεισαν, αν οφείλεται στην αγορά ή στη μουσική, πως μπορεί να επανέλθει και πάει λέγοντας. Είναι τόσο κλισέ και βαρετή συζήτηση, που ειλικρινά δεν αξίζει ούτε τη φθορά του πληκτρολογίου μου αυτή τη στιγμή. Μέχρι που κάποιος πετάει την εξυπνάδα που το ήξερα ότι θα έρθει και καταλήγω να συγχύζομαι για δεύτερη φορά σε ένα 24ωρο. «Οι μεγάλες αλυσίδες φταίνε, που έχουν πνίξει τα μικρομάγαζα». Σωστά, αυτό είναι. Και οι πολυεθνικές δισκογραφικές, που κυκλοφορούν σκουπίδια. Και οι νέοι μουσικοί που είναι ατάλαντοι. Και οι πασίγνωστοι stars που έχουν γίνει άπληστοι. Και το MTV. Και το ΔΝΤ. Και ο Chuck Norris. Όλοι φταίνε, ΕΚΤΟΣ από μένα κι εσένα.
 Ώρα να τα πούμε λοιπόν. Είμαι ένας τύπος, που πραγματικά, λατρεύει τα μικρά δισκοπωλεία. Φτάνω μάλιστα στο σημείο να πιστεύω ότι όποιος έχει γούστο στη μουσική, εξ ορισμού τα λατρεύει επίσης. Χωρίς φυσικά να ισχύει κάτι τέτοιο. Όπως και όλα τα πράγματα που λατρεύω, είμαι εκ φύσεως προγραμματισμένος να τα φροντίζω. Και να μην τα αφήνω στη μοίρα τους να πεθάνουν. Όχι να κατηγορώ από την καρέκλα μου όσους τα βλάπτουν. Να κάνω κάτι για αυτό. Μου αρέσει το δισκάδικο στην Ομήρου; Πολύ ωραία, θα συνεχίζω να ψωνίζω από αυτό. Είναι τόσο απλό. Έχει το τάδε πολυκατάστημα τμήμα cd με φοβερές προσφορές, επειδή αγόρασε τεράστιες ποσότητες και εξασφάλισε μεγαλύτερη έκπτωση από το χονδρέμπορο; ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΠΑΓΕΡΑ.
 Το θέλω το δισκάδικο στη γειτονιά μου, μου φτιάχνει τη διάθεση να περνάω απέξω και να το βλέπω, ε διάολε, είμαι διατεθειμένος να πληρώσω 2€ παραπάνω στο κάθε cd ώστε να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτά τα παραπάνω λεφτά είναι η αξία του εισιτηρίου για να κατέβω στο κέντρο. Δε μπορεί στην κουβέντα να είσαι μουσικόφιλος ιδεολόγος και στην τσέπη φραγκοφονιάς του καλαθιού προσφορών. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να χρηματοδοτεί το hobby του, αλλά αν δε φροντίσεις εσύ για αυτά που σε ενδιαφέρουν, μην περιμένεις να το κάνει κανένας. Ο κάθε ένας που είναι smart shopper, ορθώς θα κοιτάξει να βρει τη φτηνότερη τιμή και καλά θα κάνει. Αν όμως γίνουμε έτσι όλοι οι μουσικόφιλοι, προφανώς θα βρίσκουμε συνεχώς κλειστά δισκάδικα.
 Πολλά έχουν κλείσει. Γεγονός. Εγώ θυμάμαι όμως να υπάρχουν και πολλά αχούρια, που στοίβαζαν δίσκους και το έπαιζαν ψαγμένα. Και πολλούς άμπαλους, ανίκανους να κρατήσουν μαγαζί, να καταριούνται το downloading. Για κάθε ένα συμμαζεμένο και όμορφο δισκάδικο, υπήρχαν άλλα 5 κοτέτσια. Και πολύ λογικά έκλεισαν. Ο δισκοπώλης που έχει μεράκι για το μαγαζί του, φαίνεται. Και αξίζει να στηριχτεί. Όχι όμως από μια αόρατη δύναμη, ούτε από τις τράπεζες, ούτε από κάποιον άλλο. Από εμένα και από εσένα. Το να μην ανοίγουν περισσότερα ή μεγαλύτερα μαγαζιά, δεν είναι η γιατρειά. Μόνο μικρόνοοι μαγαζάτορες σκέφτονται έτσι. Και σε αυτούς αξίζει να τους γυρίσεις την πλάτη.
Δεν υπάρχει original δισκοπώλης που εύχεται να μην υπάρχουν περισσότερα δισκάδικα, ώστε να μην έχει ανταγωνισμό. Γιατί όσο αρέσουν σε σένα, αρέσουν και σε αυτόν. Αυτό που εύχεται, είναι να συνεχίσεις να αγαπάς τη μουσική, μαζί του.

Η κρίση γεννά τέχνη – Σε παίρνει να είσαι μόνο entertainer?

Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από συζητήσεις έχουμε φτάσει στην παραπάνω πρόταση. Λέγοντας κρίση, δεν εννοούμε τη μείωση στις επικουρικές συντάξεις των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων, ή την οποιαδήποτε άλλη δυσάρεστη αλλαγή στα οικονομικά μας, δεν είμαστε δελτίο “ειδήσεων”. Εννοούμε τη γενικευμένη τροπή της ψυχικής μας υγείας και της συλλογικής μας συνείδησης προς το ευτελέστερο, το μικρόνοο, το πιο μίζερο. Με λιγότερα λεφτά, θα την παλέψεις, με μαραμένη ψυχή, αποκλείεται.
 Στη δική μας περίπτωση, δεν ανησυχώ για τον οικονομικό ιστό της χώρας. Φαντάζομαι ότι 2-3 συντονισμένες τεχνοκρατικές κυβερνήσεις στις χώρες του νότου θα βολέψουν τα χρηματιστηριακά ισοζύγια. Για τους ανθρώπους ανησυχώ. Έλεγε ο Βαπ προχτές, ότι μόνο και μόνο που έκανε καλό καιρό μια μέρα, νιώθαμε καλύτερα. Έχει δίκιο. Έχουμε μπει σχεδόν όλοι σε μια κατάσταση remote control μιζέριας, που τη μια χειροτερεύει (εκεί γύρω στις 8 το βράδυ) και άλλη είμαστε μες το κέφι. Στη συγκεκριμένη μεσογειακή χώρα, η ανάταση κουμπώνει σε αργίες, τριήμερα, εκδρομές στο χωριό και καλοκαιρία. Άντε και με καμία επιτυχία σε αθλητικό επίπεδο.
 Δεν είναι κάτι κακό βέβαια. Θα ήταν χειρότερα αν η μουντίλα ήταν συνεχής και η μόνη διέξοδος ήταν να περιμένεις το σαββατοκύριακο, ώστε να μπεκροπιείς μέχρι αναισθησίας. Χωρίς καμία υπερβολή, χαίρομαι πολύ που δεν είμαστε Αυστρία. Αυτό που δε μου αρέσει όμως, είναι όταν η ανάταση έρχεται από την ίδια πηγή με την κατάθλιψη. Με ενοχλεί να μου ρίχνει τη διάθεση η τηλεόραση και να περιμένω πάλι από αυτή να με κάνει να νιώσω καλά. Με το καρότο και το μαστίγιο νιώθω σαν νούμερο τσίρκου. Από αυτό περιμένω την τέχνη να με σώσει.
 Σε πολλές από τις σκοτεινές περιόδους στην ιστορία του πολιτισμένου ανθρώπου, έχει αναφερθεί ότι η κρίση γεννά τέχνη, επειδή οι δύσκολες καταστάσεις αποτέλεσαν μήτρα για σπουδαία πράγματα. Είναι γνωστή η ιστορία της Guernica, τα gospel γεννήθηκαν στις φυτείες, η bebop και οι ρίζες της jazz μέσα από το κραχ, η έκρηξη της reggae ήρθε όταν προσπαθούσε να ενώσει τη διχασμένη Jamaica, το rock n roll μέσα από την αντικομμουνιστική υστερία ενός συντηρητικού κράτους και τον πόλεμο του Βιετνάμ και πάει λέγοντας. Η μουσική πάντα φαίνεται περισσότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, επειδή αφορά περισσότερο κόσμο από τη γλυπτική π.χ. και έχει τη δύναμη να ενώσει με αμεσότητα να ενώσει ψυχές, απλά με ένα χορό. Ή ένα moshing, το ίδιο μας κάνει.
 Βασική προϋπόθεση; Να το έχεις βάλει σκοπό. Αυτό πάει σε σένα φίλε μουσικέ. Που προβάρεις με τη μπάντα σου, τζαμάροντας σε διασκευές Judas Priest, ή ξέρω γω τι άλλο. Που έχεις ένα όπλο στα χέρια σου και δεν το ξέρεις. Διαβάζω ένα βιβλίο αυτόν τον καιρό. Λέγεται “Can’t Stop, Won’t Stop – A History Of The Hip Hop Generation” και όπως είναι προφανές, αναφέρεται στην εξέλιξη του hip hop, ξεκινώντας από το dub, την εποχή που πέθανε ο Bob Marley (και το ΔΝΤ έκανε στη Jamaica τα ίδια με εδώ), έρχεται στην Αμερική την εποχή των συμμοριών και των μαζικών εμπρησμών στο Bronx από τους real estate καρχαρίες και πάει λέγοντας. Σε κάποιο σημείο, αναφέρεται στις προσπάθειες του Afrika Bambaataa να ενώσει τις συμμορίες. Στην αρχή, με το να κάνει φιλίες με όλους. Και στη συνέχεια, με τη μουσική. Φυσικά, το gang στοιχείο δεν ήταν κάτι που εξαφανίστηκε, όταν όμως κάνεις parties με την υποστήριξη της κοινότητας (που υποτίθεται είστε στην ίδια μοίρα), μόνο καλό μπορεί να κάνει.
 Όταν λέω να το έχεις βάλει σκοπό, δεν εννοώ μια πολιτική agenda. Ο στόχος είναι να κάνεις τη ζωή των γύρω σου καλύτερη. Να μαζέψεις όσους έχουν τα ίδια μυαλά με σένα στον ίδιο χώρο. Από εκεί και μετά, το αποτέλεσμα θα έρθει. Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται μαζί, οι ιδέες παίρνουν το δρόμο τους. Αλλά έχουμε ανάγκη και σένα. Ο μουσικός έχει το όπλο στα χέρια του είπαμε. Θα φτιάξει ένα event, θα μαζέψει μερικούς φίλους. Υπάρχουν τα σωστά media να το διαδώσουν, που θα το χειριστούν στην κατάλληλη διάσταση. Από 2 βλάκες, που θα βάζουν μουσική σε ένα υπόγειο σταθμό, μέχρι ένα mini festival σε μια πλατεία στη Νέα Μάκρη, και κάποιο party σε μια αποθήκη στο Βόλο, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν τριγύρω μας πυλώνες σωστού mindset, γιατί αυτό είναι που λείπει.
 A revolution without dancing is a revolution not worth having, δεν έλεγε εκείνος ο τύπος με τη μάσκα;

Metal AM - The hard workers

Ωραίες μέρες. Σε ενθουσιώδες κλίμα μετά το οριστικό deal για το Metallica:AM party στις 16/3, μοντάραμε μια εκπομπή με αφιέρωμα στους δουλευταράδες heavy μουσικούς, που δεν αφήνουν τα χρόνια και την κούραση να τους καταβάλλει και δισκογραφούν/περιοδεύουν ασταμάτητα, δεκαετίες τώρα.
 Κατά τα άλλα, όλα ήταν στη θέση τους, εμείς, το crew του chat, η black metal πρόταση, οι υπόλοιπες ωραίες μουσικές και όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που μας κάνουν ενδιαφέρουσες τις Πέμπτες.









 




PLAYLIST 23/2/2012

1. DOWN Hail The Leaf
2. FYRUON Voodoo Me
3. CORROSION OF CONFORMITY River Of Stone
4. METALLICA Just A Bullet Away
5. 3 INCHES OF BLOOD Leather Lord
6. AMON AMARTH War Of The Gods
7. RED FANG Malverde
8. PERIPHERY Passenger
9. LOINCLOTH Angel Balt
10. SAXON Dogs Of War
11. OVERKILL I Hate
12. KREATOR People Of The Lie
13. MELVINS Revolve
14. MOTORHEAD In The Name Of Tragedy
15. DARKTHRONE A Blaze In The Northern Sky
16. NAPALM DEATH Analysis Paralysis
17. DEVIN TOWNSEND Sumeria
18. SEPULTURA Ludwig Van
19. TOMAHAWK Jockstrap
20. RUSH A Passage To Bangkok

Audiophile υποκρισία – Αλήθεια, έχει τόση διαφορά; Αλήθεια;

Την εβδομάδα που μας πέρασε, την είδα λίγο gourmet ακροατής. Είχα και διάθεση για ψαχούλεμα και είπα να τσεκάρω τι γίνεται με αυτά τα flac αρχεία ήχου. Αυτά λέει είναι λιγότερο συμπιεσμένα, ώστε να μη χάνονται λεπτομέρειες του ήχου όπως στα mp3. Πολύ ωραία. Κατέβασα ένα flac player και 2 δίσκους που ξέρω καλά (για να πιάσω τις λεπτομέρειες ντε), άπλωσα το καλώδιο από τα ζόρικα ακουστικά μου και στρώθηκα στην πολυθρόνα.
 Και σιγά τα αίματα. Σοκαρίστηκα όταν δε μου άλλαξε η ζωή από τον ανεπανάληπτο ήχο, που θα μου αποδείκνυε μια και καλή ότι το ξεφτιλισμένο mp3 φταίει για την κατάντια της μουσικής. Δε διαφωνώ, ακουγόταν μια χαρά. Ναι, στα υψηλά volumes δεν είχε τόσο χρίτσι-χρίτσι. Αλλά μεγαλόστομες σαχλαμάρες για «καμία σχέση» δε μπορώ να ακούω.
 Ποτέ δεν ήμουν της τεχνολογίας. Πολύ περισσότερο στη μουσική. Πιτσιρικάς, είχα ένα walkman, με design σαν πλυντήριο. Από εκεί μέσα έμαθα όλη τη βάση της μουσικής μου και τις 2 βασικές αρχές της on the move ακρόασης που μόλις είχε ξεκινήσει σαν έννοια και έμελλε να κατακτήσει τον κόσμο. 1) Κουβαλάς ΠΑΝΤΑ μαζί σου ένα μολύβι ή ένα στυλό BIC για να μην χαραμίζεις μπαταρίες κάνοντας rewind, επειδή 2) Όταν τελειώνουν οι μπαταρίες, αλλοιώνεται ο ήχος. Τουλάχιστον στο δικό μου walkman. Από ότι μου έλεγαν οι φίλοι μου, όταν έφταναν οι μπαταρίες στο τέλος, στα δικά τους έπεφτε όλο και περισσότερο το volume, μέχρι που πέθαινε. Στο δικό μου όμως, δεν έπεφτε το volume, γύριζε πιο αργά την κασέτα. Αν δεν έχεις ακούσει το “Powerslave” 3 ταχύτητες πιο κάτω, δεν έχεις νιώσει.
 Μεγαλώνοντας λοιπόν, ποτέ δε με έψησαν τα τεράστια ηχεία, που θα ανατίναζαν τη γειτονιά. Δεν ασπάστηκα το cd player επειδή ήταν το νέο format, που εξασφάλιζε κρυστάλλινο ήχο, χωρίς καμία φθορά (όπως το lp), αλλά επειδή, ε, αυτό είχα. Ταυτόχρονα, έχω ακόμα το βίτσιο ότι δε μπορώ να ακούσω ΠΟΤΕ μουσική δυνατά. Νιώθω αποκομμένος από το περιβάλλον και αγχώνομαι ότι θα συμβεί κάτι δίπλα μου και δε θα το ακούσω. Αν συνδυαστούν όλα αυτά με το γεγονός ότι δεν ακούω σχεδόν ποτέ μουσική στο σπίτι, με κάνουν σίγουρα τον χειρότερο πελάτη ενός πωλητή high end ηχοσυστημάτων.
 Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι θα έπρεπε να με ψαρώσει ο βελτιωμένος ήχος. Να βρω πράγματα που έχανα ανάμεσα στην φτωχή ποιότητα αναπαραγωγής των ακουστικών-ψείρες και στο μαρσάρισμα του 040 όταν ανεβαίνει τη γέφυρα στο Φάληρο. Λυπάμαι, αλλά δεν τα βρήκα. Δεν αμφισβητώ τα τεχνολογικά data, είμαι βέβαιος ότι η μετρήσιμη ποιότητα ήχου είναι ανώτερη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κάθε ένας που αγαπάει τους Kvelertak, θα τα σπάσει περισσότερο μπροστά από ένα κορυφαίο, τεράστιο ηχείο.
 Ίσως να φταίει και αυτό. Διάολε, ακούμε το είδος μουσικής όπου ο κρυστάλλινος, χειρουργικός ήχος είναι μειονέκτημα σωστά; Που η χύμα, ακατέργαστη παραγωγή είναι παράσημο. Στην τελική, γιατί να θέλει μια rock μπάντα να φτιάξει ένα δίσκο με πολλά, κρυφά layers μουσικής, που αποκαλύπτονται μόνο μέσω της προσεκτικής ακρόασης, σε υψηλή πιστότητα ήχου; Αν εξαιρέσουμε τη μεγαλομανία δηλαδή. Και γιατί αυτός ο ακροατής, είναι πιο dedicated από μένα;
 Σκοπός δεν είναι η γκρίνια. Είναι να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ότι ξεκάθαρα πρόκειται για ένα ελιτίστικο hobby. Για μια κατηγορία κουλτουρέ gadgetάκια. Που δίνει ένα σωρό λεφτά για να ενισχύει ένα σύστημα που ποτέ δε θα φτάσει στα όριά του. Τι να τα κάνεις τα 25 surround 8.1 ηχεία στο διαμέρισμα στα Πετράλωνα βρε αδερφέ; Είναι σαν να έχεις Ferrari και να μην πηγαίνεις ποτέ πάνω από 120. Δε μπαίνω στην τσέπη κανενός, αν θέλει να τα δίνει, με γεια του με χαρά του. Αλλά παραδέξου ότι είναι ποζεριλίκι τέρμα και όχι, δεν καταλαβαίνεις ΚΑΜΙΑ διαφορά μεταξύ του ηχοσυστήματος των 2,500 ευρώ και εκείνου των 4,500!

Μetal AM - Τσικνοπέμπτη solo

Τα απρόοπτα δε μας έχουν τρομάξει ποτέ. Όλη η βδομάδα ήταν διαφορετική, οι ετοιμασίες ήταν αλλιώτικες, το trendy bar του ισογείου είχε μια ψησταριά στη στοά και έπαιζε δημοτικά, το φανταστικό μαγαζάκι που μας προμηθεύει αραβικές ήταν κλειστό, τίποτα στη θέση του δηλαδή, και το Metal AM πήγε με τη ροή.
 Solo εκπομπή και για εμάς λοιπόν, με Καψάσκη να αγωνίζεται να φλυαρήσει όσο το δυνατόν λιγότερο (φυσικά απέτυχε) και από τη μέση και μετά που μας τελείωσε η επικαιρότητα, το πράγμα πήγε στον αυτόματο και ακούσαμε ότι μας κατέβαινε στο κεφάλι. Πανίσχυρο στήριγμα το crew του chat, που όπως πάντα κρατάει το Metal AM όρθιο και είναι αναπόσπαστο κομμάτι ειδικά των solo shows.
 Super Πέμπτη lads...
 

 PLAYLIST 16/2/2012

1. FOO FIGHTERS Miss The Misery
2. SLASH Doctor Alibi
3. MEGADETH Reckoning Day
4. PARADISE LOST Crucify
5. CHIMAIRA Powertrip
6. ISIS Gentle Time (live)
7. THE MARS VOLTA Cotopaxi
8. COHEED AND CAMBRIA Welcome Home
9. IRON MAIDEN The Clairvoyant
10. RUSH The Spirit Of Radio (live)
11. MESHUGGAH Break Those Bones Whose Sinews Gave It Motion
12. ROTTING CHRIST Restoration Of The Eternal Kingdom
13. SUICIDAL ANGELS Moshing Crew
14. KARMA VIOLENS Death Is Symbolic
15. FLOTSAM & JETSAM Black Cloud 
16. CORROSION OF CONFORMITY Dirty Hands Empty Pockets
17. CANCER BATS Zed's Dead Baby
18. MAD SEASON I Don't Know Anything

Metal AM - The cinema files

Το καλό με αυτή την εκπομπή, είναι η χημεία της. Όταν αυτή διαταράσσεται, είναι ακόμα καλύτερο. Μαγειρεύαμε αυτό το guest βδομάδες και επιτέλους ο καλός φίλος (και μεγαλύτερος fan των As I Lay Dying στη χώρα) Γιάγκος Αντίοχος μας έκανε την τιμή να μοιραστεί μαζί μας ήχους που θυμίζουν το αγαπημένο του cinema, σε συνδυασμό με το αγαπημένο του metal.
Μικρόφωνα στα 3 σημαίνει ακόμα περισσότερη κουβέντα, μουσικές από αγαπημένες ταινίες, σειρές και sequels, και ισορροπώντας μεταξύ πειθαρχημένης προετοιμασίας και άναρχου αυθορμητισμού γεμίσαμε το δίωρο με γκάλοπ Freddy/Jason, κοινωνικοπολιτική ανάλυση του προφίλ του Candyman, ωδή στα δερμάτινα της Kate Beckinsale και απολύτως δικαιολογημένη αποθέωση στον Ace Ventura.
Α, και κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε αφιέρωμα Swartzenegger. Μόνο.


 


 PLAYLIST 9/2/2012 

1. LEVIATHAN Shed This Skin
2. BLACK COBRA Erebus Dawn
3. MASTODON Black Tongue
4. ORANGE GOBLIN The Filthy And The Few
5. AS I LAY DYING The Sound Of Truth
6. KILLSWITCH ENGAGE When Darkness Falls
7. CANNIBAL CORPSE Hammer Smashed Face
8. SLIPKNOT I Am Hated
9. TENACIOUS D Tribute
10. BLACK SABBATH Supernaut
11. SEPULTURA Policia
12. GUNS N ROSES You Could Be Mine
13. JUDAS PRIEST Running Wild (live)
14. FAITH NO MORE & BOOYA TRIBE Another Body Murdered
15. CONVERGE Dark Horse
16. WHITE BUFFALO House Of The Rising Son

Κανείς δε φοβάται πια το heavy metal – Γενναιότητα ή αλλοτρίωση;

Μια πεποίθηση, ένα κλισέ, μια αλήθεια, μια γκρίνια, ένα δημοσιογραφικό λαβράκι, μια διαπίστωση. Όλα μαζί γυρίζουν στο κεφάλι μου από προχτές.
 Έχουμε όλοι ακούσει την κλασική ατάκα «το metal δεν είναι πια επικίνδυνο». Αναφέρεται στο ότι η αγαπημένη μας μουσική έχει κάνει πολλά κοινωνικά breakthrough και δε θεωρείται πλέον ως το soundtrack του lifestyle των περιθωριακών, η μουσική του Σατανά, η παιδική ασθένεια.
 Κάποιοι (και εγώ μαζί) λένε ότι αυτό είναι κάτι καλό, μια κατάκτηση που ήρθε με την ωριμότητα. Γενικά ο έξω κόσμος είναι πιο ψύχραιμος βρε αδερφέ, δεν έχει τα μυαλά που είχε το ’60. Έχει καταλάβει ότι μιλάμε απλά για μουσική. Ή μήπως όχι; Το κρατάμε αυτό.
 Η άλλη άποψη, πιο έτσι radical και ΠΑΟΚ, λέει ότι το metal καταστράφηκε όταν μπήκε στα σαλόνια, έχασε το edge του, το άκουσαν οι φλώροι, δεν είναι αυτό το αυθεντικό wild πράγμα που μας γοήτευσε ως πιτσιρικάδες. Έπεσε στην λούμπα του political correctness και δε σοκάρει γονείς πλέον. Όντως δε σοκάρει γονείς τόσο πολύ πλέον.
Γιατί; Επειδή είναι πια πολλοί οι γονείς που το ακούνε. Με 4 δεκαετίες στην πλάτη, είναι φυσιολογική η εικόνα του μέλλοντα πατέρα, να ψωνίζει στο Mothercare (γκρίζα διαφήμιση) με μπλουζάκι Motorhead (φοβερή ιδέα, τώρα μου έσκασε, μπλουζάκι που γράφει Mothercare, με τη γραμματοσειρά των Motorhead…). Όταν θα πιάσει αυτός το βλαστάρι του να ακούει Slayer, προφανώς θα καμαρώσει, δε θα σοκαριστεί. Έχει χαλαρώσει το πράγμα λέμε.
 Τότε τι ρόλο βαράει το VH1; Ένα από τα καλά του να έχεις φίλο το Γιώργο Κετιγένη, είναι τα φοβερά πυροτεχνήματα ειδήσεων που σου εξαπολύει σε στιγμές. Συζητάμε για το Metal Evolution (το έχει ξεσκίσει ο Grafias, υπόσχομαι να σταματήσει) και μου αναφέρει ότι σε ιδιωτική διαδικτυακή τους επικοινωνία, ο Jeff Wagner του είπε ότι το κανάλι έκοψε τα επεισόδια για το black και το death metal. Ότι δηλαδή ο Dunn είχε πρόθεση να φτιάξει άλλα 2 με τα πιο extreme παρακλάδια, αλλά οι διευθυντές προγράμματος δεν το επέτρεψαν.
 Εδώ έρχεται να κολλήσει αυτό που είχαμε κρατήσει νωρίτερα. Μήπως ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ότι μιλάμε απλά για μουσική after all? Να που το politically correct, ή η θρησκοληψία, ή τα αναμενόμενα παράπονα από senior τηλεθεατές καθόρισαν τη γραμμή του καναλιού.
 Καταρχήν, στραβώνουμε. Λογοκριτές, φασίστες καναλάρχες. Τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα όμως, μήπως πρέπει να χαιρόμαστε; Μήπως σημαίνει ότι το metal είναι τελικά ακόμα επικίνδυνο; Υπάρχει κόσμος που ακόμα το φοβάται; Ή πρόκειται για μεμονωμένη αντίδραση και το θέμα το έχει μόνο η συντηρητική αμερικάνικη τηλεόραση;
Έχει έρθει η στιγμή να αποφασίσουμε. Το θέλουμε after all επικίνδυνο;
Ναι ρε, το θέλουμε! Πρέπει να είναι έτσι, για να ανατρέπει τα κοινωνικά taboo! (Βέβαια, έχει δημιουργήσει ένα σκασμό ψυχαναγκαστικά taboo από μόνο του, true metal σου λέει. Ποια αντισυμβατικότητα με τους κοινωνικούς θεσμούς, ο άλλος θέλει να γίνει πρόεδρος…).
Ναι ρε, το θέλουμε! Πρέπει να προκαλεί το θρησκόληπτο κατεστημένο που καταπιέζει την ελεύθερη βούληση! (Είναι λίγο passé το θέμα, ας το παραδεχτούμε. Άσε που πια οι μισοί είναι χριστιανοί hardcoreάδες ή σατανιστές occultists και πάει ο προσηλυτισμός και το θρησκευτικό μήνυμα σύννεφο και από τις 2 πλευρές).
Ναι ρε, το θέλουμε! Να είναι το όχημα που κατουράει στα μούτρα του lifestyle και των μακιγιαρισμένων stars της τηλεόρασης! (Η μάχη του αντικομφορμισμού έχει ψοφήσει και βρωμίσει από την εποχή που πληρώθηκε χοντρά ο Elvis και έκτοτε ΟΛΟΙ προσπαθούν να φτάσουν εκεί).
Όπως το βλέπω εγώ, οι πραγματικά ακραίοι και επικίνδυνοι metalheads, αυτοί που αλήθεια το εννοούν και ζουν τη ζωή τους με τον ίδιο ασυμβίβαστο τρόπο που κάνουν τέχνη, είναι ακριβώς αυτό, ακραίοι και επικίνδυνοι. Ως εκ τούτου, είναι φυλακισμένοι. Είτε λόγω true-ness (δικός μου όρος), είτε λόγω νεανικής ηλιθιότητας, είτε λόγω ψυχασθένειας, όλοι οι Vikernes, Ruch, Wrest, Faust και λοιπά καλόπαιδα, είναι ή ήταν στη μπουζού και αν ρωτάτε τη γνώμη μου, εκεί ανήκουν.
 Back στη θεωρία, το πεδίο που επί της ουσίας επαναστατεί το heavy metal είναι απέναντι στον εαυτό του και στις παλιές του συνήθειες. Ωραίο ακούγεται αυτό ε; Πολύ ανανεωτικός φαύλος κύκλος.
 Γιατί δε βρίσκεται διέξοδος; Πιστεύω γιατί η σημερινή πραγματικότητα είναι πολύ πιο extreme από το extreme metal. Τα έχουμε ξαναπεί, οι σημερινοί μουσικοί είναι entertainers, όχι opinion leaders και είμαστε οκ με αυτό. Μήπως όμως υπάρχουν αποπροσανατολισμένα τμήματα της κοινωνίας που τους χρειάζονται; Κόσμος που δεν έχει guiding lights στη ζωή του, θα ήθελε κάποιον με σοβαρότητα και θάρρος γνώμης να μην κρατάει κλειστό το στόμα του;
 Πως στο διάολο ξανακάνεις τη μουσική όχημα ιδεών;

Metal AM - The continental issue

Δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλουμε άκρη ποτέ. Το αφιέρωμα στη Γηραιά Ήπειρο κατέληξε ένα ταξίδι στο κεφάλι του Καψάσκη και όσο ανακατώθηκαν οι απόψεις, τόσο μπλέχτηκαν οι μουσικές και κάτι τέτοιο, μόνο καλό μπορεί να είναι. Πέρα από αυτό, είχαμε ωραίες επικαιρότητες, Αρβανίτη να κρατάει τα μπόσικα, συζητήσαμε για δίσκους που περιμένουμε φέτος, αποφασίσαμε ότι οι δουλειές δε θα μας βάλουν κάτω και σε γενικές γραμμές, όλα αυτά ακούγονταν κάπως έτσι...








PLAYLIST

1. ORANGE GOBLIN Blue Snow
2. BEASTWARS Lake Of Fire
3. THE CULT Lil' Devil
4. OVERKILL Ironbound
5. SUICIDAL ANGELS Chaos (The Curse Is Burning Inside)
6. MEGADETH Never Dead
7. LAMB OF GOD Insurrection
8. GOATWHORE When Steel And Bone Meet
9. LANDMINE MARATHON Cutting Flesh And Bone
10. AMORPHIS Black Winter Day
11. DARK TRANQUILLITY The Wonders At Your Feet
12. SODOM Remember The Fallen
13. SKYCLAD The One Piece Puzzle
14. ARCTURUS Alone
15. ENTOMBED Sinners Bleed
16. IMMORTAL Solarfal
17. THEATRE OF TRAGEDY Der Tanz Der Schatten
18. ROTTING CHRIST Fire Death And Fear