Pacing uncertail trails - Όποιος ξέρει που πάνε τα 4, να μου πει και μένα

Τα πάντα στη ζωή είναι συναρτήσεις από συγκυρίες. Αλληλεξαρτούμενες, συγκρουόμενες, παραγωγικές ή ισοπεδωτικές. Όλοι έχουμε ακούσει το "όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει". Η ίδια έννοια είναι, formed σε πιασάρικη ατάκα. Το σκεφτόμουν αυτό, όταν άκουσα το καινούριο In Flames single. Εντάξει, ψεματα λέω, το σκέφτομαι συνεχώς τις τελευταίες 3 βδομάδες, τουρλουμπούκι με τα δικά μου θέματα, αλλα σήμερα το πρωι μου ξαναήρθε. Ο Vang λέει ότι υπάρχει ένα στάνταρ πράγμα με τους In Flames. Κάθε φορά που βγαίνει πρώτο single, ακούγεται σε όλους παράξενο και "κάπως". Πάει η γκρίνια σύννεφο, αλλά όταν ακούσουμε ολόκληρο το δίσκο, καταλαβαίνουμε τι γίνεται και έρχεται το κόλλημα. Δεν ξέρω αν έχει δίκιο όσον αφορά τη μάζα, αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ οι In Flames της τελευταίας δεκαετίας και συμφωνώ.
Και σκέφτομαι: Αυτό συμβαίνει επειδή έχουν απόλυτο έλεγχο της καλλιτεχνικής τους περσόνας, ξέρουν που πατάνε και που θέλουν να πάνε; Είναι η αυτοπεποίθηση και το ξεκάθαρο όραμα που μας καθηλώνουν; Όχι, δεν είναι αυτο. Απλά μας αρέσει ο ήχος τους. Δυστυχώς η ευτυχώς τίποτα περισσότερο.
Σε σχέση με το self awareness, το συγκρότημα του Anders Friden μου φαίνεται ότι είναι σε χειρότερη κατάσταση απο μένα. Φτιάχνουν τα καλύτερα τραγούδια που μπορούν, αλλά είμαι σίγουρος ότι το ξέρουν και οι ίδιοι πως το peak το έχουν αφήσει πίσω. Όσο και αν πεθαίνω να βγάλουν ένα φανταστικό δίσκο (δεν τον έχω ακούσει ακόμα) και να με ξεφτιλίσουν, φοβάμαι ότι ο ρόλος του Stromblad παραήταν σημαντικός.
Με παρηγορεί όμως η σκέψη ότι δεν είναι οι μόνοι με orientation προβλήματα. Εδώ και πολλά χρόνια και οι Metallica είναι φτερό στον άνεμο και μόνο το ότι κοίταξαν επίτηδες στο παρελθόν έκανε το "Death Magnetic" ενδιαφέροντα δίσκο. Μου άρεσε αυτή η σκέψη. Άλλοι που κάπου διαβάζουν λάθος την πυξίδα; Ίσως οι The Haunted. Αν όχι αυτό, μάλλον δεν ασχολούνται όλοι σε κάθε δίσκο. Παίξε τωρα εσυ, εγώ στον επόμενο. Οι Devildriver. Νομίζουν ότι θέλουμε από αυτούς κάτι heavy και γρήγορο. Soundtrack για φάπες. Δεν είναι μόνο αυτό ρε μεγάλε. Οι Soulfly. Τι βγήκαν οι 3 τελευταίοι δίσκοι, τι δε βγήκαν, ουδεμία διαφορά. Δεν είναι καθόλου λίγοι οι υπάρχοντες ήρωες, που ισορροπούν κατα τύχη. Μερικοί μάλιστα, φτιάχνουν και ωραία albums.
Δεν έχει νόημα να βάλουμε στη λίστα Manowar (μας λατρεύουν ότι και να παίξουμε), Slayer (αδιαφορούμε γενικώς), ACDC / Motorhead (ένα πράγμα ξέρω να κάνω, αλλά ωραίο), Tool (έτσι και αλλιώς δε θα καταλάβετε τίποτα) και γενικά τύπους που είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Για οποιοδήποτε λόγο και αν συμβαίνει αυτό.
Αυτό που έχει νόημα, είναι να δούμε ποιοί όντως ξέρουν που βαδίζουν. Η τουλάχιστον δίνουν αυτή την εντύπωση. Σίγουρα οι Mastodon. Αλλαγές, πρόοδος, μια τραγουδάω εγω μια εσύ, εγκεφαλικές αιμορραγίες που φτιάχνουν δισκάρες και όλα αυτά όντας cool. Οι Enslaved. Άρχοντες. Επιστημονικοί ροκάδες (άκυρο αυτό) που ίσως να μην έχουν τρελό fun στις πρόβες, αλλά πάντα μα πάντα θα δώσουν δουλειές που θα ντρέπεσαι να σχολιάσεις (κατά το 'ντρεπεσαι να πατησεις'). Οι Meshuggah. Βαριέμαι ακόμα και να σκεφτώ παράδειγμα για το πόσο βαρετοί τύποι είναι. Δες το "Alive" documentary και λιώσε στο απόλυτο τίποτα εκτός σκηνής. Στη μπίζνα όμως...όλα κι όλα. Εκεί δεν παίζουμε. Δηλαδή παίζουμε, φτιάχνοντας είδος μουσικής μόνοι μας.
Αλλά περισσότερο από όλους, ο Devin Townsend. Έχετε δει το clip με το George Carlin που λέει ότι θα αρχίσει να προσεύχεται στο Joe Pesci? "Because he looks like a guy that can get things done!". Αυτό ακριβώς. Έχει παίξει 100 διαφορετικά πράγματα, έχει στήσει μόνος του ένα σωρό δίσκους, έχει 2 έτοιμους για κυκλοφορία τον επόμενο μήνα και σήμερα έγραφε στο twitter ότι γράφει τραγούδια ξεκινώντας με μπάσο και είναι ενδιαφέρουσα η προσέγγιση. Έχει και αυτός τα θέματα του, αλλα τουλάχιστον είμαι σίγουρος ότι δεν είναι ποτέ αναποφάσιστος, ποτέ μπερδεμένος και ποτέ δεν εύχεται να εξαφανιστεί ένα πρόβλημα για να μη χρειαστεί να το λύσει.
Πως διάολο το κάνει ο κερατάς; Μήπως μόνο η διπολική διαταραχή θα με σώσει;