Γνώθι σ΄ αυτον - Εκεί που η τέχνη δε φτάνει

Οι Cave In είναι πολύ σωστά παιδιά. Πάντα ήταν. Σε φυσιολογικές συνθήκες, το οποιοδήποτε καινούριο Cave In album, θα ήταν λόγος για να μας φτιάξει η εβδομάδα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αλλά όχι αυτή τη φορά. Είναι δύσκολες οι τελευταίες μέρες και η γκρίνια μου περισσεύει. Στο τελευταίο post (που κάποιοι χαρακτήρισαν 'παραλήρημα γκρίνιας' - δικαίως) πέρασε απο τις γραμμές το ολοκαίνουριο "White Silence" και έτυχε απαξιωτικής συμπεριφοράς. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη επαφή έγινε υπο δραματικές συνθήκες και μου φάνηκε εντελώς ανυπόφορο ως άκουσμα. Μερικοί γνωστοί απόρησαν, αλλά δεν είχα σκοπό να ξαναασχοληθώ μέχρι σήμερα. Ο Λεωνίδας με έχει βομβαρδισει με μηνύματα ότι πρέπει να το ακούσω ξανά, ότι είναι πολλή τέχνη, φοβερό και τρομερό, οπότε απόψε γυρνώντας από τη δουλειά, το ακούω ξανά. Η United στον φετινό τελικό του Champions League, πέρασε καλύτερα από μένα. Ολοκληρωτικη ήττα, όχι σε επίπεδο βασανιστηρίου, αλλά ανυπόφορο none the less. Δεν κολλάει στη μουντή μου διάθεση, αλλα προσπαθώ να επιμείνω. Αντέχω 5 κομμάτια και θέλω να πετάξω το iPod στις ρόδες του λεωφορείου. Ψάχνω απεγνωσμένα για κάτι να μου ταιριάξει και ηρεμώ μόνο στο καινούριο, ακουστικό Black Label Society. Ούτε καν σε όλο το δίσκο, βάζω μόνο στο repeat την εκτελεσάρα του "Darkest Days" με τη συμμετοχή του John Rich, έτσι, για την ποικιλία. Βουλιάζω στη μουντίλα του, περπατώ με σκυμμένο κεφάλι και γουστάρω τη ζωή μου.
Αλλά μετά αρχίζω να σκέφτομαι. Έστω χ ότι κάποια στιγμή είμαι άκεφος. Δε θα έπρεπε να βάζω την αγαπημένη μου μουσική και να αισθάνομαι καλύτερα; Να με ανεβάζει, να βελτιώνει τη διάθεσή μου και να την έχω σαν αποκούμπι στις δύσκολες στιγμές; Ίσως ναι, αλλά δε συμβαίνει. Συνειδητοποιώ 17 χρόνια too late, ότι η σχέση μου με τη μουσική δεν είναι self-βελτιωτική, αλλά drugs-related. Η διάθεσή μου έρχεται πρώτη και η τέχνη ακολουθεί. Πετάω και έχω κέφια; Βάζω ξεσηκωτικό, πορωμένο, ασταμάτητο AC/DC οτιδηποτε και χορεύω. Είμαι σε άθλια κατάσταση, κατατονικός και δεν έχω δύναμη να συρθώ σπίτι; Διαλέγω τον Corey Taylor να σκάβει την ψυχή του στα συναισθηματικά Slipknot κομμάτια και βουλιάζω στο βούρκο. Σήμερα πήρα χαμπάρι ότι είναι κανόνας πλέον ότι η μουσική δε με καθοδηγεί, απλά ενισχύει την εμπειρία. Κάυσιμο ψυχισμού.
Μετα σκέφτομαι πόσο hopeless είναι αυτό που νομίζουμε ότι κάνουμε όταν αναλύουμε γραπτώς τη μουσική. Κάποιος είχε πει ότι το να γράφεις για τη μουσική, είναι σαν να χορεύεις για την αρχιτεκτονική. Ποτέ δεν ανταποκρίνεται στην εμπειρία της ακρόασης. Όποια ευρηματική χαζομάρα και να επιστρατεύσεις.
Έχει την πλάκα του βέβαια, όπως και να είναι όμως, τι να το κάνω εγώ το κείμενο-μονορούφι, για το πλέον eye opener album που θα μείνει στην ιστορία, όταν είμαι σε φάση εσωτερικής αναζήτησης και παθαίνω αλλεργικό σοκ αν ακούω οτιδήποτε εκτός απο Electric Wizard?
Καημένοι Cave In, δεν είχατε καμία ελπίδα...