Daft Punk "Tron" - Κοίτα και λίγο παραδίπλα!

Δεν έχω κέφια σήμερα. Συγκεκριμενα δεν έχω κέφια από το πρωί της Παρασκευής. Αυτό σημαίνει 2 πράγματα συνήθως. Είτε οτι δεν ασχολούμαι με την τέχνη και κοιμάμαι, είτε ότι ασχολούμαι και γκρινιάζω. Guess που βρισκόμαστε σήμερα. Όλη την εβδομάδα κυνηγάω την ουρά μου με τους πρόσφατους δίσκους της αγαπημένης μας μουσικης και μα τους λαχανοντολμάδες, έχω απηυδήσει. Total fail το metal τις τελευταίες ημέρες και αυτό φαίνεται από το οτι περισσότερο ασχολούμαστε με γαρνιτούρες, παρά με νότες.
- Που βρίσκονται τα μυαλά του Devin Townsend αυτό το σεληνιακό κύκλο και αν οι guests του "Deconstruction" προσφέρουν στο αποτέλεσμα.
- Πόσο θα αναθεματίζουν οι περιστασιακοί fans των In Flames (που τους θυμούνται για 1 μηνα καθε 3 χρόνια), σε περίπτωση που το "Deliver Us" single είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
- Πόσο playstation έχουν γίνει οι Arch Enemy, και αν κοιμάται αγκαλια με τα Pro Tools o Mike Ammott περισσότερο από ότι με την Angela.
- Για ποιο λόγο δεν ακούγεται (απλά) το καινούριο Cave In.
- Αν πρέπει να περιμένουμε να μας σώσουν οι Red Fang, οι Blood Ceremony, οι Portrait, οι Enforcer, οι Tesseract ή όποιος άλλος πιτσιρίκος μας έσκασε αυτό το μήνα.
- Για ποιο σατανικό (indeed) λόγο θα πρέπει να σκίσω το βρακί μου που οι Hell ή οι Pentagram έφτιαξαν δίσκο μετά από 40 χρόνια.
- Γιατι διέπραξαν την ιεροσυλία οι Morbid Angel να αφήσουν τους Combichrist να remixάρουν κομμάτι τους.
- Γιατί κρατούσε μούτρα ο KK στον Tipton και την κοπάνησε τελευταία στιγμή για να τον ξενερώσει.
- Για πόσες χιλιάδες λόγους είναι καλύτερο το Hellfest από το ελληνικο Sonisphere.
- Πάλι Maiden;
- Φταίει ο Evil J που είναι ξενέρωτο το καινούριο Otep;
- Θα σκοτεινιάσει ο ουρανός τη μέρα που θα βγει το τελευταίο Cathedral;
Αδυσώπητα τα ερωτήματα και φυσικά δεν είναι τυχαίο που όλα σχετίζονται με αδιάφορους δίσκους που κανένας δε θα θυμάται σε 3 μήνες. Φυσικά και είμαι υπερβολικος, είπαμε, δεν είμαι ίσιος σήμερα. Αν ήταν όμως γεμάτα τα αυτιά μου με φοβερές μουσικές όμως, η γκρίνια θα έμενε θαμμένη.

Το μόνο πράγμα που με κάνει να νιώθω καλύτερα είναι οι Daft Punk. Αυτό ακούγεται περίεργο και είναι. Όλα ξεκίνησαν όταν χάζευα για μέρες στη δουλειά το "Tron Legacy", τη συνέχεια της ταινίας του 1985. Με έψησαν τα super cool φωτάκια (και η 13 από τον House) και άραξα μια μέρα σπίτι να τη δω κανονικά. Την ταινία, όχι τη 13. Πραγματικά καλή, αλλά την πλάκα του αιώνα την έπαθα με τη μουσική. Ζήτησαν από τους Daft Punk το soundtrack και οι κρανιοφόροι φίλοι μας, το έκαναν το θαύμα τους. Με κάποιο μαγικό τρόπο, ενώ τα μπλιμπλίκια είναι διακριτικά και οι ορχήστρες minimal, με κόλλησε μεγαλοπρεπώς. Ο λόγος είναι η αμεσότητα της πληροφορίας. Ακούγεται τόσο απλό και λιτό, που είναι αφύσικο να σε ηδονίζει τόσο.Όπως η σπανακόπιτα. 5 πραγματάκια, που αν είσαι μάστορας, δεν τα ξεχνάει ο άλλος ποτέ. Οι ηλεκτρονικάδες λένε βέβαια ότι η remixed έκδοση είναι αυτή που αξίζει (ίδιοι με τους μεταλλάδες, όλα τα ελιτίστικα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν), αλλά εγώ δε θα μπορούσα να το κρίνω αυτό. Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι ακούω φανταστικές ιδέες, αναμφισβήτητα ηλεκτρονικής μουσικής, που μπορείς να τις σφυράς στο δρόμο. Miles away από το πρόσφατο heavy metal δηλαδή.
Δεν έχει να κάνει με αντιπαράθεση, έχει να κάνει με σωτηρία. Και είναι κάτι που αυτή τη φορά δεν βρήκα σε ένα ζευγάρι Flying V, αλλά σε ένα ζευγάρι κράνη.