The story of Anvil - η αλλιώς, χαλάρωσε λίγο ρε επικριτικέ εξυπνάκια...

Δεν είμαι fan των Anvil. Ποτέ δεν ήμουν και πιθανότατα ποτέ δε θα κάτσω να ακούσω με αφοσίωση τα albums τους. Το ίδιο ισχύει και για τον Alex, (manager λέω εγώ, αυτός γελάει, των υπερ-heavy Shock Absorber) ο οποίος με παρότρυνε χθες να δω το εν λόγω film. Το κατέβασα ενώ ήταν ήδη αργά και οι 8 σερί μέρες δουλειάς έκαναν το μαξιλάρι μου ηλεκτρομαγνήτη. Έβαλα το αρχείο να παίζει για να τσεκάρω αν είναι οκ και...2 ώρες μετά ήμουν ακόμα στην καρέκλα του γραφείου και κοιτούσα την οθόνη.
Έχουμε παραγίνει έξυπνοι. Πρώτα από όλους εγώ, θα απέρριπτα σχεδόν την οποιαδήποτε μπάντα που έχει περάσει τα 20 χρόνια ζωής, σαν ξεπερασμένη και χωρίς ουσία πλέον. Η αλήθεια είναι ότι και για τους Anvil δεν ισχύει κάτι διαφορετικό. Όλοι μπορούμε να κατακρίνουμε τη μουσική των Anvil. Κανένας όμως δε μπορεί να πει το οτιδήποτε για τον Lips και το Robb Reiner. Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας από εμάς θα αναγνωρίσει σε αυτούς τους 2 50άρηδες, τον 15χρονο metal fan, που τα χρόνια έχουν μεταλλάξει από έναν τύπο που ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ metal, σε έναν παπαρολόγο κοινωνικό αναλυτή που περιπλέκει τεχνικές ηχογράφησης, παγκόσμιες τάσεις και διαμόρφωση αγορών για να αποφασίσει αν του αρέσει ένα τραγούδι, η για το αν θα κάνει την τιμή να κατεβάσει δωρεάν κάποιο δίσκο που θα απασχολήσει τα αυτιά του για 2 εβδομάδες μέχρι να καταλήξει στον κάδο ανακύκλωσης.
Ένας τέτοιος τύπος (θα μπορούσα τόσο εύκολα να ήμουν εγώ αυτός), θα έλεγε για το film, ότι είναι ένα documentary μιας μουσικής αποτυχίας, καθώς απεικονίζει μια τρισάθλια περιοδεία των γηρασμένων Anvil, με χάλια συνθήκες, σιχαμένα υπόγεια με 25 fans, μια άμπαλη manager να παλεύει να πει 3 αγγλικές λέξεις σερί, τους ίδιους να απογοητεύονται συνεχώς, τον Lips να πιάνει από το γιακά τον ιδιοκτήτη ενός club στην Πράγα που δεν τους πληρώνει και γυρνώντας σπίτι, να επιστρέφει στην καθημερινή δουλειά του. Ο άνθρωπος δουλεύει σε εταιρεία catering και βάζει υποθήκη το σπίτι του για να ηχογραφήσει ένα ακόμα δίσκο. Αυτό που σε κερδίζει μια και καλή, είναι αυτά τα παιδικά μάτια του, το πόσο πολύ πιστεύει ότι το metal είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο ζει, το πόσο παιδιάστικα τσακώνεται με τον καλύτερό του φίλο και πόσο συγκινητικά τα ξαναβρίσκουν (πρέπει να έχει επαναληφθεί αυτή η σκηνή 500 φορές στη ζωή τους) και πάνω από όλα, το πως βρίσκει πάντα κάτι θετικό στην κάθε αναποδιά.
Ο Lips είναι όλα όσα εμείς έχουμε αφήσει πίσω μας και είμαι απόλυτα σίγουρος για 2 πράγματα. Ότι οι Anvil δε θα βγάλουν ποτέ ούτε μια δεκάρα, και ότι οι 2 τους δε θα έχουν μετανιώσει για τίποτα και θα είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, κοιτώντας πίσω, όταν αυτή θα τελειώνει. Άραγε εμείς θα νιώθουμε το ίδιο?