
Όλος ο δίσκος κυλάει ακαταμάχητα και αν το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω albums που να με κρατάνε μέχρι το τέλος, αυτό είναι το φάρμακο. Είναι τόσο metal, όσο και ρωμέϊκο, και τόσο δυνατό όσο και συναισθηματικό. Μέχρι και η περικεφαλαία του εξωφύλλου μου αρέσει, αν και με έβαλε σε σκέψεις. Σε κανονικές συνθήκες, το ότι θα λατρευτεί για την έντονη ελληνική του ταυτότητα από ένα σωρό πανηλίθιους εθνικόφρονες, θα ήταν αρκετό για να με απωθήσει. Και πραγματικά με ενοχλεί που λόγω αυτών των στόκων, έχω ενδοιασμούς να εκφράσω ακόμα και ότι μου αρέσουν αισθητικά οι αρχαιοελληνικές περικεφαλαίες. Αλλά γαμώτο, είναι τόσο καλός δίσκος, που δε μπορώ να κρατηθώ μακριά. Αν υπάρχει ένας λόγος στο σύμπαν να αγκαλιαστώ συγκινημένος με ένα ηγετικό μέλος της νεολαίας του Καρατζαφύρερ, αυτός είναι το "Aealo" και δε μπορείτε να φανταστείτε τι credit είναι αυτό.
Δε θα σταθώ ούτε στις συμμετοχές, ούτε στο από ποιά μεριά της χώρας προέρχονται οι μελωδίες, ούτε στο γιατί η Galas αποφάσισε να δώσει τη φωνή της. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι κάθε βδομάδα διαφορετικό κομμάτι είναι το αγαπημένο μου, ότι σπάνια δεν το ακούω μέχρι το τέλος και στο ότι μέχρι και ο κολλημένος hardcoreάς Βαπ, έχει κολλήσει. Μιλάμε ο τύπος ξενέρωσε με το τελευταίο Lamb Of God, επειδή δεν είναι τρέξιμο-ξύλο-κοπάνημα σε όλη τη διάρκεια. Τέτοιο θράσος.
Αλλά μην ακούτε εμένα, μέχρι και ο Αδόλφος τα έχει πάρει (μα τι θεός αυτός που το έφτιαξε?) http://www.youtube.com/watch?v=qcMb0DlVllE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου