Πρόκειταιγια τον πρώτο μεγάλο δίσκο της χρονιάς. Οι fans τον περίμεναν πορωμένα, αλλά είμαι σίγουρος και αυτοί έπαθαν την ίδια πλάκα με εμάς τους υπόλοιπους, πιο χαλαρούς και καλά. Προσωπικά, είχα ακούσει και τα υπόλοιπα H.O.F. albums, χωρίς να μου αλλάξει και η ζωή. Στα αυτιά μου ακουγόταν σαν την ιδανική μίξη Slayer με Motorhead και όσο συναρπαστικό και αν ακούγεται, δε με κράτησε για πάνω από 4-5 ακροάσεις. Το "Snakes..." όμως, έχει μια ακαταμάχητη ροή, χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο έντασης και χαρακτήρα. Ελάχιστοι δίσκοι με διευκολύνουν να τους ακούσω μέχρι το τέλος, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που η αδηφάγα βιομηχανία αναγκάζει τα σχήματα να υπερφορτώνουν με 14 και 15 τραγούδια τα albums τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα πάντα στηρίζονται σε μια ισορροπία και ένα fact. Όπως είναι σε όλους γνωστό, ο Matt Pike είναι ένας άξεστος, βρωμερός, τραχύς νταλικιέρης (θα μπορούσε δηλ) που ζει την κάθε μέρα ξεχωριστά και υπάρχει για να ροκάρει χύμα και με το distortion στο 11. Αυτός ο χοντράνθρωπος όμως - που όσοι του έχουν μιλήσει εντυπωσιάζονται με την ευγένειά του - κατάφερε να δουλέψει τόσο την κάθε μια rough λεμτομέρεια της μουσικής του και να φέρει απολύτως στα ίσια την καφρίλα με την καλλιτεχνία. Εγώ ίσως θα ήθελα λίγο πιο "έντεχνο" το ακραίο metal μου (φλώρος) αλλά ταυτόχρονα μου είναι αδύνατον να αντισταθώ στο "Bastard Samurai", στην κορυφαία κραυγή της χρονιάς "Repeeeeeeeeeeeeeeled!!" του ομώνυμου κομματιού και στο αγαπημένο Mastodon με overdose τεστοστερόνης "How Dark We Pray". Είπαμε και πριν, οι fans είχαν ξεκατινιάσει τα torrents για μήνες. Καιρός να πάρουμε μπρός και οι υπόλοιποι κοιμισμένοι που το παίζουμε έξυπνοι, πριν μας προσπεράσει η εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου