Ex Lives – Υπάρχουν ακόμα σωσίβια, after all

Εδώ μάλλον έχουμε τους νικητές του μήνα. Κατά τα φαινόμενα το καινούριο album των Every Time I Die θα ξετινάξει τις βαθμολογίες όλων των media και τα plays στο ipod μου την τελευταία εβδομάδα μπορούν να βεβαιώσουν ότι αυτό είναι το σωστό.
 Δεν είχα καμία μεγάλη καούρα για αυτούς. Πάντα κάτι μου έλειπε. Άλλοι το είχαν βρει στο χαοτικό και φρέσκο hardcore που παίζουν. Άλλοι στις χοντρές southern επιρροές. Άλλοι πιο τυχεροί, στα πορωμένα live shows που είχαν δει. Εγώ, το βρήκα τώρα, στα Mastodon κενά που μου καλύπτουν.
 Η δική μου πονεμένη ιστορία είναι άσχετη, αλλά νιώθω εξαπατημένος από τους Mastodon την τελευταία (σχεδόν) δεκαετία. Προφανώς και είναι δύναμη, αλλά αυτό που είχα βρει εγώ σε αυτούς, δεν υπάρχει πια. Όχι ότι έψαχνα κάποιον να του φορτώσω την απώλειά μου, αλλά οι ETID τώρα, μου έκλεισαν τρύπες που έχασκαν χρόνια.
 Πέρα από τα δικά μου βιωματικά όμως, νιώθω ότι το “Ex Lives” είναι πολύ πιο focused και δουλεμένο. Είναι εδώ και τα παλαβά τραγούδια, και οι καθαρές φωνές όπου χρειάζονται και τα κλωτσοχαρντκορίδια, αλλά και οι πενιές. Το μεγαλύτερο του προσόν όμως, είναι αυτή η αίσθηση ισορροπημένης ανισορροπίας. Εκείνο το ωραίο πράγμα που δε μπορείς να αποφασίσεις αν αυτό που ακούς είναι hardcore η metal. Και όλο αλλάζεις γνώμη. Πολλές φορές και μέσα στο ίδιο τραγούδι.
 Αυτά θέλουμε. Φρεσκαδούρες, μηχανολόγους να ουρλιάζουν, δίσκους που κυλάνε σαν νερό, ενέργεια που τη νιώθεις στην ηχογράφηση και πάνω από όλα, εκπλήξεις από εκεί που δεν το περιμένεις.