Σε αυτή την ας πούμε διαμάχη, που ξεκίνησε πολύ παλιά και θα συνεχίζεται για πάντα (η ηλιθιότητα είναι το ισχυρότερο trend του ανθρώπινου είδους), είναι πάντα καλό να κάνεις που και που one step back που λένε και στο χωριό μου και να το βλέπεις ψυχραιμότερα. Αφορμή για αυτή την έκλαμψη ωριμότητας είναι το “Time Machine” dvd των Rush, με το οποίο έχω πάθει μια ψύχωση, το ακούω στο δρόμο συνέχεια και όταν είμαι σπίτι το έχω σε ένα μικρό παραθυράκι στο pc, για να ξεκλέβω ματιές. Αυτό που με κολλάει, είναι η διάχυτη αίσθηση ότι όλα είναι under control, τα πάντα έχουν το λόγο ύπαρξής τους και ταυτόχρονα περνάνε όλοι υπέροχα. Ένα διαρκές feelgood πράγμα που είμαι σίγουρος ότι επαναλαμβάνεται σε κάθε μια στάση περιοδείας των Rush.
Για να μην ξεχνιόμαστε, φυσικά και οι Rush είναι μεγάλοι άνθρωποι, που δεν περιμένουμε να πάνε τη μουσική μπροστά (χμμ..) και το 99% του κοινού πηγαίνει ξανά και ξανά να τους δει, περιμένοντας να ακούσει τα παλιά και αγαπημένα του τραγούδια. Αλλά είναι διαολεμένα ακαταμάχητοι on stage και που να πάρει, δε μπορώ να πω το ίδιο για πολλούς από τους νεότερους ήρωες. Πράγμα που με έβαλε σε σκέψεις. Μήπως αυτό είναι η ωρίμανση που τους κάνει τόσο αβίαστα top of their game? Είμαι σίγουρος ότι πάντα ήταν καταπληκτική live μπάντα, αλλά πιστεύω ότι το να βρίσκονται σε αυτή τη θέση ευρύτατης αποδοχής, δίνει μια παραπάνω άνεση στα shows. Μήπως το ότι οι ο Lifeson είναι σε θέση να παίζει το intro από το “Spirit Of Radio” και να δαιμονίζονται χιλιάδες, κάνει τη live Rush εμπειρία καλύτερη; Άρα ως θεατής, παίρνεις περισσότερα από τους Rush του 2011, από ότι έπαιρνε ο θεατής το 1980;
Νομίζω δεν είναι οι μόνοι. Υπάρχουν κι άλλοι που είναι πολύ καλύτεροι τώρα που είναι γέροι. Είναι ισχυρή βέβαια και η ρητορική «ε ρε και να βλέπαμε live τους AC/DC σε pub της Γλασκώβης», αλλά χέσε με που δεν χοροπήδαγες σαν πιτσιρίκι όταν φούσκωσε η 10μετρη Rosie στο ΟΑΚΑ.
Μερικοί ακόμα που τους προτιμάμε γέρους;
Black Sabbath: Δύσκολη περίπτωση. Με τα πρόσφατα γεγονότα έχουμε μουδιάσει κάπως, αλλά όπως και να έχει, η χλίδα του να βλέπεις το γεννήτορα της μουσικής μας να αποθεώνεται από χιλιάδες δε συγκρίνεται με τις φτωχές εμφανίσεις στη Γερμανία το 1971. Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν η λυσσαλέα μπάντα που κατάπινε σκηνές με τη φόρα που είχε (αμφιβάλλω) αλλά τους θέλω grandiose σε τεράστιες σκηνές και προσκυνητές από κάτω.
Melvins: Για το κοινό τους, είναι εξίσου αυτοκρατορική μπάντα. Έπρεπε να γεράσουν για να σταματήσουν να τους έχουν όλοι στο φτύσιμο και μπορεί να μην είναι σε φάση φαντασμαγορικού live show, αλλά ο σεβασμός τα κάνει σχεδόν θρησκευτική εμπειρία. Άσε που η αφάνα τώρα που είναι ασπρο/γκρι δείχνει πιο σωστή.
Motorhead: Αυτοί ήταν πιο άγριοι νέοι. Αλλά τώρα πια έχουν επηρεάσει όλο το μοντέρνο rock n roll και έχουν την άνεση να παίζουν το “Louie Louie” και να χορεύουν black μεταλλάδες στο κοινό. Επίσης, ο Lemmy πάντα ήταν μάγκας. Τώρα όμως που είναι τόσο μεγάλος και συνεχίζει εμπνέει δέος. Να το πω αλλιώς. Όταν ήταν νέος, αν πλακωνόσουν μαζί του, πιθανόν να έχανες. Τώρα, δεν τολμάς ούτε να το σκεφτείς.
Meshuggah: Πάμε μια γενιά παρακάτω. Έπρεπε να τους αγνοούμε 10 χρόνια, για να φτάσουμε τώρα να λέει ο Κριμπογιάννης “Metal στα 00’s ίσον Stengah” και να έχει δίκιο. Από ένα μάτσο πιτσιρικάδες, κανείς δε θα ανεχόταν αυτό το ακουστικά δυσλειτουργικό πράγμα. Η γκρι φιγούρα του Haake όμως θα σε κάτσει κάτω και σιγά σιγά θα βουλιάξεις μέσα του και θα δεις το φως. Σε μερικά χρόνια, θα είναι στο ίδιο level με τους προηγούμενους.
Tool: Αυτοί ήταν γέροι πριν γεράσουν. Με οξυδέρκεια που παραγκωνίζει την έννοια του χρόνου, συμπεριφέρονταν έτσι από όταν ήταν 25. Ήδη έχουν το status του Πανοραμίξ ασχέτως αν όλο και σπανιότερα εμφανίζονται. Δεδομένα θα ανακοινώνεται 1 μόνο εμφάνιση το 2022 στην έρημο της Νεβάδα ξέρω γω και θα συγκεντρώνεται κόσμος όπως υποδέχονταν στα 70’s τα διαστημόπλοια. Ή μόνο στο “Mars Attacks!” είχε γίνει αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου