L.A. Metal Radio - Όταν ένας dj από την άλλη άκρη του κόσμου σου λύνει τα χέρια

Είναι κλασικό κυριακάτικο μοτίβο. Έχεις ξυπνήσει (όποτε σου πει ο θεός) και την ώρα που ρουφάς τη φραπ και χαζεύεις τις pdf εφημερίδες σου, θέλεις και κάτι να σου γαργαλήσει το αυτί. Ναι, το ξέρω ότι έχεις τεράστια και ενημερωμένη δισκοθήκη στο ράφι, αλλά και ένα σκασμό gigabytes φρεσκοκατεβασμένα πραγματάκια που περιμένουν να τους αφιερώσεις το χρόνο σου. Μεταξύ μας όμως, σε όλους μας αρέσει η έκπληξη του 'τι θα παίξει τώρα'. Το έχουμε στερηθεί από το εγχώριο, παραδοσιακό ραδιόφωνο που μόνο με μερικές μεταμεσονύχτιες εκλάμψεις μπορεί να μας καλύψει. Εδώ όμως μιλάμε για πρωινή κυριακάτικη φραπ, οπότε το να πετύχεις κάτι δυναμικό στο ελληνικό ραδιόφωνο είναι εξίσου πιθανό με το να μη μου κάνει βουντού ο Κετιγένης αν εκφράσω την απορία "έλα, μεταξύ μας τώρα, το ότι οι Fates Warning έκαναν 5 reunion shows σε όλο τον κόσμο και τα 2 από αυτά στην Ελλάδα, είναι γιατί ήθελαν να τα κάνουν τόσο exclusive και special, ή μήπως επειδή δεν τους ήθελε κανένας άλλος;". Δεν ισχύει κάτι τέτοιο βέβαια. Το βουντού είναι πολύ light. Θα κατέβει και θα με παλουκώσει.
Ταυτόχρονα με αυτές τις γλυκές σκέψεις, δε θα ήταν πολύ ωραίο να φτάνει στα αυτιά σου και μια ωραία εναλλαγή από Red Chord, Decapitated, Black Dahlia Murder και καπάκι το "Playing With Dolls" των Slayer, για να μην ξεχνάμε ποιός είναι το αφεντικό; Είναι τόσο ωραίο, όσο και δυνατό, εφόσον πιάσεις L.A. μεριά και προσθέσεις στα favourites το Metal Radio του Live 365.com. Ο παράδεισος του μοντέρνου extreme metal είναι μόνο λίγα click μακριά και συγκεκριμένα στο http://www.live365.com/stations/tizzod2. Μιλάμε για ένα συνεχόμενο, 24/7 stream από την αφρόκρεμα του μοντέρνου σκληρού ήχου, χωρίς διαφημίσεις και με άριστο ήχο. Εφόσον ο σταθμός πληρώνει δικαιώματα για τα κομμάτια που παίζει, το μόνο που θέλει είναι να click-άρεις το continue button κάθε μια ώρα περίπου για να επιβεβαιώνεις ότι συνεχίζεις να ακούς και επίσης έχει και απευθείας link για να αγοράσεις σε digital μορφή οτιδήποτε παίζεται. Ένα απλό subscribe σου εξασφαλίζει μηδενικό buffering και τη δυνατότητα να αφήνεις σχόλια αν θες, και από εκεί και πέρα, λιώνεις για μέρες.
Το καλό είναι ότι μιλάμε για εναν μόνο από τους metal related "σταθμούς / επιλογές" του 365.com που είναι χωρισμένοι ανα θεματολογία (υπάρχουν αντίστοιχοι για όλα τα ιδιώματα) και φυσικά, αν θέλεις να ψαχτείς γενικότερα, υπάρχουν επιλογές για όλα τα είδη μουσικής. Το καλύτερο όμως, είναι ότι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ότι δε θα σου σπάσουν τα νεύρα, καθώς το γούστο των ανθρώπων είναι μνημειώδες. Μακριά από τη λογική του hit single promotion, παίζουν από την πιο γνωστή μέχρι την πιο ολοκαίνουρια μπάντα (από Slayer σε Whitechapel και από Kalmah σε Pantera) χωρίς να ξεχνάνε σχεδόν τίποτα στο ενδιάμεσο. Το ακόμα καλύτερο είναι οι μικρές, gourmet επιλογές που για μένα, κάνουν τη διαφορά. Θέλεις ας πούμε, να παίξεις Iced Earth. Θα ξετρυπώσεις το κρυμμένο διαμαντάκι "The Hunter" από το "Dark Saga" αντί για οτιδήποτε άλλο. Θέλεις κάτι ωραίο από Killswitch Engage? Θα επιλέξεις το αποκλειστικό "My Obsession" από το "Blood & Metal" EP της Roadrunner που συνοδεύει τη deluxe έκδοση του "God Of War III" videogame. Όχι το single, αλλά το παραγνωρισμένο "Crawl Through Knives" από το "Come Clarity" των In Flames. Κάτι από Hypocrisy? Το groovy "Destroyed" από το crossover "Catch 22" album τους. Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα. Από κει και πέρα, η creme de la creme του ήχου έχει θέση στο playlist. Είναι εδώ οι Caliban, Devildriver, Scar Symmetry, Lamb Of God, Suffocation, Bury Your Dead, Throwdown, Evergreen Terrace, Shadows Fall, Megadeth, Behemoth, Dark Tranquillity, Mnemic και σταματώ εδώ για να μη γράφω όλη μέρα.
Ε ρε, και να το είχαμε αυτό όταν ήμασταν 15 χρονών...

Aealo

Εντάξει, είναι αλήθεια, δε γίνεται να το αγνοήσουμε. Το ξέρω ότι ο καθένας έχει γνώμη και όλοι την έχουν εκφράσει για αυτό. Πως να μην το κάνεις άλλωστε; Είτε είσαι πανάρχαιος Christ fan, είτε γούσταρες λίγο το "Sleep Of The Angels", δε γίνεται να μη σε αγγίξει. Το "Aealo" είναι όντως ο καταπληκτικός δίσκος που όλοι λένε ότι είναι. Απόδειξη της αξίας του είναι ότι το μόνο αρνητικό σχόλιο ήρθε από το αγγλικό Metal Hammer, με το επιχείρημα ότι ναι μεν είναι ενδιαφέρουσα η ατμόσφαιρα, πάσχει δε από συνθέσεις. Θα μου πεις, ποιός το χέζει το αγγλικό Hammer? Σωστό point.
Όλος ο δίσκος κυλάει ακαταμάχητα και αν το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω albums που να με κρατάνε μέχρι το τέλος, αυτό είναι το φάρμακο. Είναι τόσο metal, όσο και ρωμέϊκο, και τόσο δυνατό όσο και συναισθηματικό. Μέχρι και η περικεφαλαία του εξωφύλλου μου αρέσει, αν και με έβαλε σε σκέψεις. Σε κανονικές συνθήκες, το ότι θα λατρευτεί για την έντονη ελληνική του ταυτότητα από ένα σωρό πανηλίθιους εθνικόφρονες, θα ήταν αρκετό για να με απωθήσει. Και πραγματικά με ενοχλεί που λόγω αυτών των στόκων, έχω ενδοιασμούς να εκφράσω ακόμα και ότι μου αρέσουν αισθητικά οι αρχαιοελληνικές περικεφαλαίες. Αλλά γαμώτο, είναι τόσο καλός δίσκος, που δε μπορώ να κρατηθώ μακριά. Αν υπάρχει ένας λόγος στο σύμπαν να αγκαλιαστώ συγκινημένος με ένα ηγετικό μέλος της νεολαίας του Καρατζαφύρερ, αυτός είναι το "Aealo" και δε μπορείτε να φανταστείτε τι credit είναι αυτό.
Δε θα σταθώ ούτε στις συμμετοχές, ούτε στο από ποιά μεριά της χώρας προέρχονται οι μελωδίες, ούτε στο γιατί η Galas αποφάσισε να δώσει τη φωνή της. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι κάθε βδομάδα διαφορετικό κομμάτι είναι το αγαπημένο μου, ότι σπάνια δεν το ακούω μέχρι το τέλος και στο ότι μέχρι και ο κολλημένος hardcoreάς Βαπ, έχει κολλήσει. Μιλάμε ο τύπος ξενέρωσε με το τελευταίο Lamb Of God, επειδή δεν είναι τρέξιμο-ξύλο-κοπάνημα σε όλη τη διάρκεια. Τέτοιο θράσος.
Αλλά μην ακούτε εμένα, μέχρι και ο Αδόλφος τα έχει πάρει (μα τι θεός αυτός που το έφτιαξε?) http://www.youtube.com/watch?v=qcMb0DlVllE

Revolver online edition - Είναι τόσο κακή ιδέα τελικά?

Φαντάζομαι τα μουσικά έντυπα δε θα βρίσκονται στην καλύτερη περίοδό τους. Ο καιρός που ήταν η πηγή ενημέρωσης και η μοναδική ευκαιρία που είχε κάποιος να δει πως μοιάζουν οι αγαπημένοι του καλλιτέχνες, έχει περάσει ανεπιστρεπτί, καθώς η αμεσότητα του internet είναι ανίκητη. Τουλάχιστον όσον αφορά την ακατέργαστη πληροφορία.
Τώρα που οποιοδήποτε ενημερωτικό website μπορεί να γίνεται updated σε δευτερόλεπτα, είναι σαφές ότι κανείς δεν περιμένει μια μηνιαία έκδοση για να μάθει το οτιδήποτε. Η δύναμη του παραδοσιακού Τύπου είναι η ποιότητα του κειμένου και η αισθητική του layout. Έχω την εντύπωση ότι ενώ οι γραφίστες είναι λιγότεροι από τους κειμενογράφους, οι πρώτοι είναι πιο αποτελεσματικοί. Καταρχήν, επειδή η δουλειά του καλού γραφίστα φαίνεται σε κάθε εκατοστό ενός εντύπου. Ο κειμενογράφος είναι δυσκολότερο να κερδίσει τις εντυπώσεις με μια στήλη σε, ας πούμε, 100 σελίδες.
Ταυτόχρονα, ακόμα και τα ιστορικότερα μουσικά έντυπα (για να μην ξεφύγουμε από την κατηγορία μας) έχουν αποδειχτεί κάπως δυσκίνητα στο να εκμεταλλευτούν το internet. Τα περισσότερα έχουν αξιοπρεπή websites, κάποια με απλές αναφορές στο εκάστοτε περιεχόμενο και μερικά δείγματα, κάποια άλλα πιο διαδραστικά και ενδιαφέροντα. Βασικό μειονέκτημα στο να εκμεταλλευτείς την παγκοσμιότητα του internet είναι βέβαια η γλώσσα. Ένα ελληνικό περιοδικό δηλαδή, θα πρέπει να απευθυνθεί αποκλειστικά σε ελληνομαθείς χρήστες, με την προοπτική να γίνουν αναγνώστες. Τα ομιλούντα την αγγλική από την άλλη μεριά, ναι μεν έχουν περισσότερο κοινό να στοχεύσουν, αλλά δεν αγοράζει ο καθένας π.χ. το Terrorizer στην Ελλάδα, ακόμα και αν τον ενδιφέρει ιδιαίτερα το extreme metal, γιατί πρώτον, πωλείται από περιορισμένα σημεία και δεύτερον, η τιμή του πλησιάζει τα 10 euro σαν έντυπο διεθνούς Τύπου.
Επίσης, φαντάζομαι είναι αρκετά δύσκολο για τον κάθε διευθυντή σύνταξης να διαθέσει ελαφρά τη καρδία, τη δουλειά της ομάδας του, ολόκληρη και δωρεάν online για να τη διαβάσει ο καθένας, όταν είναι μάλλον απίθανο αφού κάποιος διαβάσει όλο το τεύχος από την οθόνη του, να βγει και να πάει στο περίπτερο για να αγοράσει και την έντυπη έκδοση. Εκτός...
Εκτός και αν η ποιότητα των κειμένων είναι ακαταμάχητη, οι "άκρες" του εντύπου ισχυρές για να εξασφαλίζουν αποκλειστικότητες και το layout εξαιρετικής αισθητικής. Υπερβολικές απαιτήσεις; Μα γιατί; Ο χώρος των μουσικών περιοδικών είναι ήδη πολύ κλειστός, (τα fanzines είναι άλλη υπόθεση και με ειδικό κοινό) και όσα συνεχίζουν, είναι είτε εδραιωμένα εδώ και χρόνια (Rocksound, Revolver, Terrorizer), αποτελούν παρακλάδια κραταιών πολυεθνικών εκδόσεων (Metal Hammer, RockHard). Έχοντας εξασφαλίσει τα ποιοτικά standards, έρχεται η ώρα να "παγιδεύσεις" τον online αναγνώστη.
Σε αυτό τον τομέα, έχω την εντύπωση, ότι το Revolver έχει πιάσει 100% το νόημα. Δίνει κάθε 2 μήνες ένα full online τεύχος, αφού έχει κυκλοφορήσει το επόμενο (δηλ τώρα θα βρείτε το τεύχος Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου), με πολύ χρηστικό interface που μπορείς να διαβάσεις μέχρι και τις διαφημίσεις (φαντάζομαι θα συνυπολογίζουν και αυτή την προβολή στα deals τους) αλλά και το κάθε κείμενο. Δεν κάνουν κάτι διαφορετικό ειδικά για την online έκδοση, εκτός από το ότι σε κάθε εικόνα σχήματος ή καλλιτέχνη, έχουν και ένα μικρό εικονίδιο, που παραπέμει απευθείας την MySpace σελίδα του καθενός. Ταυτόχρονα, έχει παντού διαθέσιμο και εμφανές το subscribe link με καλές τιμές (10$ το χρόνο για την Αμερική, 20$ worldwide για τα 6 τεύχη που βγάζει το χρόνο) και οφείλω να ομολογήσω, ότι το mouse πάει πολύ εύκολα εκεί. Η δύναμη του περιοδικού βέβαια, είναι το υλικό του με τις απίστευτες αποκλειστικότητες (στο τρέχον τεύχος ας πούμε, έχει αφιέρωμα στο "Vulgar Display Of Power" με καινούριες συνεντεύξεις από όλους τους Pantera, και είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύεται οτιδήποτε έχοντας ταυτόχρονα Anselmo και Vinnie Paul), κατά καιρούς μας έχει δώσει αναντικατάστατα διαμάντια (ακόμα διαβάζω το Tool Issue) και χωρίς καμία αμφιβολία, έχει το κορυφαίο τυπωμένο artwork στον πλανήτη.
Ρίξτε μια ματιά στο http://www.revolvermag-digital.com/revolver/20100102/ και θα μου κάνει μεγάλη εντύπωση αν δεν το ξεφυλλίσετε (σίγουρα δεν ισχύει αυτός ο όρος, αλλα το πιάσατε) μέχρι το τέλος.

Only Death Is Real

Πως μπορείς να κάνεις ένα ακόρντο κιθάρας περασμένο μέσα από έναν ενισχυτή, να θυμίζει μια ολόκληρη μουσική κληρονομιά; Πως ένας μουσικός καταφέρνει να μεταδίδει το όραμά του, πιο ξεκάθαρα και αιχμηρά από ποτέ, έχοντας 27 χρόνια δημιουργίας στην πλάτη; Πως γίνεται να σβήνει με τόση άνεση οτιδήποτε black η death πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά και ταυτόχρονα να ακούγεται τόσο σαδιστικά αβίαστο; Ο Thomas Gabriel Fischer, αφού ποδοπάτησε και αναδόμησε όλα όσα έκαναν οι Celtic Frost στο παρελθόν με το "Monotheist" album του 2006, αποφάσισε να διαλύσει εκ νέου το συγκρότημά ΤΟΥ επειδή δεν το ένιωθε όπως θα ήθελε. Οι Triptykon είναι, κατά τα λεγόμενά του, η συνέχεια που θα έδινε ο ίδιος στους Celtic Frost και το φετινό "Eparistera Daimones", ο διάδοχος του Monotheist. Δεν έχει καμία σημασία που δεν κυκλοφορεί υπό το όνομα Celtic Frost. Ο Fischer δείχνει ότι ο ίδιος ΕΙΝΑΙ οι Celtic Frost και το ολοκαίνουριο album του είναι τόσο μαύρο, βαρύ και αδυσώπητα ευκίνητο, όσο χαρακτηριστικός είναι ο ήχος της κιθάρας του και αναγνωρίσιμα τα "ugh!" του. Ας δούμε ποιός άλλος θα τολμήσει να περπατήσει στο σκοτάδι μαζί του φέτος...

Fall Of Efrafa, 2005 - 2009. Όταν ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζει ακόμα και την ύπαρξή του ως κάτι με αρχή, μέση και τέλος

Έχουμε δει συγκροτήματα να παίζουν μαζί για δόξα, για λεφτά, για groupies, για να υπερασπιστούν την πίστη, για να προωθήσουν τα πολιτικά τους πιστεύω, γιατι είχαν ανάγκη να εξωτερικεύσουν την καλλιτεχνική φωτιά τους ή ακόμα και για πλάκα.
Αυτό που δεν είναι καθόλου συνηθισμένο όμως, είναι να σχηματίζεται ένα συγκρότημα ώστε να μεταφέρει μουσικά και στιχουργικά τις αθεϊστικές και vegan απόψεις του, μέσω της μελοποίησης μιας νουβέλας και να διαλύεται μόλις ολοκληρώσει το έργο του. Οι Βρετανοί Fall Of Efrafa, είναι αυτοί που έβαλαν το σκοπό πάνω από την επιβίωση και το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχουν σαν καταχώρηση ούτε καν στο allmusic.com.
Εντυπωσιασμένοι από τις ιδέες της νουβέλας "Watership Down" του Richard Adams, αποφασίζουν να αναπαραστήσουν την αλληγορική ιστορία του σε μια τριλογία albums που ονόμασαν "The Warren Of Snares" και αποτελείται από τα "Owsla" (2006), "Elil" (2007) και "Inle" (2009).
Οι 3 δίσκοι εξιστορούν από το τέλος προς την αρχή, τον αγώνα της φυλής των Owsla, να υπερβούν την καταπίεση του δεσποτικού ηγέτη τους, να αψηφήσουν μια ζωή υποτέλειας στη θρησκευτική μισαλλοδοξία που επιβάλλει η πίστη τους στο θεό Frith και αφού τον θανατώσουν συμβολικά, να αντιμετωπίσουν πέρα από τη δική τους κοινωνική διάσπαση, τους καταστροφικούς εχθρούς Efrafa, με τις επεκτατικές διαθέσεις.
Το όχημα που χρησιμοποίησαν για να παραλληλίσουν τις δικές τους ιδέες με αυτές του βιβλίου, είναι πρώτης ποιότητας post hardcore με πολλά ambient black metal στοιχεία, που όλοι οι Cult Of Luna, Buried Inside, Mouth Of The Architect αυτού του κόσμου θα ζήλευαν. Παρόλο που κατάφεραν να αποτυπώσουν αυτό που ήθελαν στο βινύλιο αριστοτεχνικά, και τα λίγα shows που έκαναν ήταν επιτυχημένα, μόλις ολοκληρώθηκε η τριλογία, ήρθε και η διάλυση του σχήματος, εφόσον οι ίδιοι θεώρησαν ότι ο σκοπός τους είχε φτάσει στο τέλος του. Με ένα αποχαιρετιστήριο show στις 5 Δεκεμβρίου του 2009, άφησαν τους F.O.E. πίσω τους και προχώρησαν σε καινούρια σχήματα.
Μπείτε στο http://www.fallofefrafa.com, κατεβάστε από τα παρεχόμενα links τα 3 albums, διαβάστε το αναλυτικό βιογραφικό, τους στίχους και τις ερμηνείες που ακολουθούν και φαντάζομαι οι μερακλήδες θα είναι δύσκολο να αντισταθούν στην 6πλή βινυλιακή έκδοση της τριλογίας. Οι Fall Of Efrafa είναι ένα μικρό μεν, πανίσχυρο δε, λιθαράκι στην ποιοτική σκληρή μουσική και αποτελούν το πιο αδικοχαμένο συγκρότημα που έπρεπε όμως να χαθεί. R.I.P.

Me and my mp3

Πολλοί έχουν αναλύσει διεξοδικά την νέα, ψηφιακή εποχή για τη μουσική. Υπολόγισαν διαφυγόντα κέρδη, νομικά παράθυρα, πώς να κλείσουμε φυλακή όσους μοιράζονται torrents, πώς να γλιτώσουμε τη φυλακή εμείς που μοιραζόμαστε τα torrents, πώς να πείσουμε τον κόσμο να συνεχίσει να αγοράζει και πάρα πολλές άλλες, εμπορικού περιεχομένου και όχι μόνο, αλχημείες.
Αδιαφορώντας για το γενικό καλό, θα εστιάσω σε τι επηρέασε ΕΜΕΝΑ, η ψηφιακή εποχή για την αγαπημένη μου μουσική. Θυμάμαι μια εποχή, που έκανα το ταξίδι Αθήνα – Θεσσαλονίκη περίπου 40 φορές το χρόνο. Έχοντας εξασκηθεί σαν compact και πρακτικός ταξιδιώτης, απέφευγα τις ογκώδεις αποσκευές και θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό, που είχα βολευτεί με ένα τσαντάκι μέσης – ναι, τα φορούσαμε τότε – που χώραγε ακριβώς 7 κασέτες (χωρίς τα κουτάκια τους), που σήμαινε ότι είχα μουσική για το walkman μου, για τις 7 ώρες που έκανε τότε το τρένο. Υπήρχε μια γοητεία στο να πρέπει να προβλέψω τις εναλλαγές διάθεσής μου, ώστε να επιλέξω τα σωστά albums, αλλά πιστέψτε με, ήταν απελπισία όταν έπεφτα έξω.
Όταν με το καλό έφτασαν τα mp3 αρχεία, είχα καταρχήν να εξοικειωθώ με την ιδέα ότι κρατούσα ένα player με διαστάσεις αναπτήρα, το οποίο χώραγε άνετα, 80 δίσκους. Ειλικρινά, και τώρα που το γράφω, παράξενο μου φαίνεται. Πλέον, μπορούσα να ταξιδεύω άνετα και να μην χρειάζομαι το μάντη Τειρεσία να μου πει ότι περνώντας από τα Τέμπη, θα έχει gloomy συννεφιά, οπότε ας πάρω και Neurosis μαζί μου.
Έκτοτε βέβαια, έχει αλλάξει και η καθημερινότητά μας. Είμαι πλέον ένας άνθρωπος, που ακούει μουσική συνεχώς στη δουλειά μεν, ούτε δευτερόλεπτο metal, δε. Ταυτόχρονα, για διάφορους λόγους, δεν ακούω σχεδόν ποτέ μουσική στο σπίτι. Με πρόχειρους υπολογισμούς λοιπόν, το 90% της μουσικής που φτάνει κατ’ επιλογήν στα αυτιά μου, είναι κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων στην πόλη. Είμαι ένα από εκείνα τα αξιοθέατα των σύγχρονων πόλεων, που είναι όλη την ώρα με ακουστικά σε μετρό, λεωφορείο και τραμ, και δείχνουν αποκομμένοι από το οτιδήποτε συμβαίνει. Από τη μια, ευλογία που δε χρειάζεται να ακούω την παπαριά του καθενός, τους τσακωμούς των ευέξαπτων, τα πανηλίθια ringtones, τις ανακοινώσεις των μεγαφώνων και τη βαβούρα των αυτοκινήτων. Από την άλλη, όταν πρωτοάκουγα τα solos στο “The Blackening” με το ζόρι κρατιόμουν να μην αρχίσω το air guitar και είμαι σίγουρος, κάπου θα μου ξέφυγε καμιά air πενιά και θα έγινα ρεζίλι.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα, είναι οι δίσκοι που χάνεις. Εννοώ αυτά τα albums που λόγω του τρόπου που είναι φτιαγμένα, είναι ακατάλληλα για χρήση on the move. Το μέτρο για να καταλάβεις ότι οι ρυθμοί μιας πόλης έχουν ξεφύγει, είναι οι Isis. Όταν είσαι σε συγκοινωνία, και χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για να πας στη δουλειά σου από όσο διαρκούν 2 κομμάτια από το “Panopticon”, η πόλη που ζεις είναι πολύ μεγάλη. Ταυτόχρονα, αν η γενική αναμπουμπούλα κάνει τις συνθέσεις του Aaron Turner να ακούγονται κουραστικές, όλα τρέχουν πιο γρήγορα και αγχωτικά από ότι πρέπει.
Αυτό βέβαια συμβαίνει γενικά με τους δίσκους ενιαίας ατμόσφαιρας. Κάπως έτσι έχασα το “Monotheist” των Celtic Frost. Οριακά το “The Way Of All Flesh” των Gojira. Το “Hymn To The Immortal Wind” των Mono. Όλοι αυτοί οι καταπληκτικοί δίσκοι που αναδεικνύονται με χαμηλά φώτα, ακουστικά και απραγία, η γραμμή 2 του μετρό, τους μετατρέπει σε θρύψαλα. Όπως γίνεται αντιληπτό, τα up tempo albums, είναι η χαρά του urban ταξιδευτή. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να το ρίξουμε όλοι εμείς στους Sonic Syndicate, αλλά έχοντας συνειδητοποιήσει το πρόβλημα, να αποφεύγουμε τις δογματικές κρίσεις για τους ατμοσφαιρικούς δίσκους.
Μεγαλύτερα don’ts λοιπόν για την περίσταση; Εκτός των προαναφερθέντων, είναι απόλυτη καταστροφή οι Emperor (θα βλαστημήσετε την ώρα και τη στιγμή που βάλατε το “Prometheus…”), θα ρίξετε στις γραμμές το iPod αν επιλέξετε Red Sparrowes, θα πέσετε οι ίδιοι με οποιοδήποτε album των Pelican και θα δοκιμαστεί η υπομονή σας με το τελευταίο Muse από τη μέση και μετά. Βατερλώ οι Fates Warning, με μικρή δυσκολία οι Tool (το “10,000 Days” ούτε για αστείο) και μια φορά έκανα το λάθος να δοκιμάσω το καινούριο των Ahab (καταπληκτικός δίσκος κατά τα άλλα) και ακόμα το μετανιώνω.
Πρώτο και καλύτερο από τα do’s, οι Σουηδοί. Μικρά και ρυθμικά κομμάτια, και το κυριότερο, με σωστά μοιρασμένα drum beats. Ως εκ τούτου, θεοί οι In Flames, Dark Tranquillity, Soilwork, Darkest Hour (αμερικάνοι, το ξέρω, αλλά εντάξει ας πούμε την αλήθεια επιτέλους), και οι Entombed. Κορυφή οι Machine Head, Slayer, Atreyu. Αξεπέραστο σιγουράκι το “Crack The Skye” των Mastodon, όπως και οι High On Fire. Τρελό κέφι οι Rammstein, Slipknot, System Of A Down, Trivium (κράξτε όσο θέλετε), Megadeth και Lamb Of God. Παντός καιρού Metallica και Black Sabbath.
Η λίστα μπορεί να συνεχίζεται με άπειρα ακόμα do’s και don’t’s και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το βολεύουμε. Εγώ όμως, τι θα κάνω που από κεκτημένη ταχύτητα συνεχίζω να αγοράζω cds και επειδή τα έχω ήδη σε ψηφιακή μορφή που χρησιμοποιώ στο δρόμο, καταλήγουν στο ράφι χωρίς να ανοιχτούν ποτέ;

The story of Anvil - η αλλιώς, χαλάρωσε λίγο ρε επικριτικέ εξυπνάκια...

Δεν είμαι fan των Anvil. Ποτέ δεν ήμουν και πιθανότατα ποτέ δε θα κάτσω να ακούσω με αφοσίωση τα albums τους. Το ίδιο ισχύει και για τον Alex, (manager λέω εγώ, αυτός γελάει, των υπερ-heavy Shock Absorber) ο οποίος με παρότρυνε χθες να δω το εν λόγω film. Το κατέβασα ενώ ήταν ήδη αργά και οι 8 σερί μέρες δουλειάς έκαναν το μαξιλάρι μου ηλεκτρομαγνήτη. Έβαλα το αρχείο να παίζει για να τσεκάρω αν είναι οκ και...2 ώρες μετά ήμουν ακόμα στην καρέκλα του γραφείου και κοιτούσα την οθόνη.
Έχουμε παραγίνει έξυπνοι. Πρώτα από όλους εγώ, θα απέρριπτα σχεδόν την οποιαδήποτε μπάντα που έχει περάσει τα 20 χρόνια ζωής, σαν ξεπερασμένη και χωρίς ουσία πλέον. Η αλήθεια είναι ότι και για τους Anvil δεν ισχύει κάτι διαφορετικό. Όλοι μπορούμε να κατακρίνουμε τη μουσική των Anvil. Κανένας όμως δε μπορεί να πει το οτιδήποτε για τον Lips και το Robb Reiner. Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας από εμάς θα αναγνωρίσει σε αυτούς τους 2 50άρηδες, τον 15χρονο metal fan, που τα χρόνια έχουν μεταλλάξει από έναν τύπο που ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ metal, σε έναν παπαρολόγο κοινωνικό αναλυτή που περιπλέκει τεχνικές ηχογράφησης, παγκόσμιες τάσεις και διαμόρφωση αγορών για να αποφασίσει αν του αρέσει ένα τραγούδι, η για το αν θα κάνει την τιμή να κατεβάσει δωρεάν κάποιο δίσκο που θα απασχολήσει τα αυτιά του για 2 εβδομάδες μέχρι να καταλήξει στον κάδο ανακύκλωσης.
Ένας τέτοιος τύπος (θα μπορούσα τόσο εύκολα να ήμουν εγώ αυτός), θα έλεγε για το film, ότι είναι ένα documentary μιας μουσικής αποτυχίας, καθώς απεικονίζει μια τρισάθλια περιοδεία των γηρασμένων Anvil, με χάλια συνθήκες, σιχαμένα υπόγεια με 25 fans, μια άμπαλη manager να παλεύει να πει 3 αγγλικές λέξεις σερί, τους ίδιους να απογοητεύονται συνεχώς, τον Lips να πιάνει από το γιακά τον ιδιοκτήτη ενός club στην Πράγα που δεν τους πληρώνει και γυρνώντας σπίτι, να επιστρέφει στην καθημερινή δουλειά του. Ο άνθρωπος δουλεύει σε εταιρεία catering και βάζει υποθήκη το σπίτι του για να ηχογραφήσει ένα ακόμα δίσκο. Αυτό που σε κερδίζει μια και καλή, είναι αυτά τα παιδικά μάτια του, το πόσο πολύ πιστεύει ότι το metal είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο ζει, το πόσο παιδιάστικα τσακώνεται με τον καλύτερό του φίλο και πόσο συγκινητικά τα ξαναβρίσκουν (πρέπει να έχει επαναληφθεί αυτή η σκηνή 500 φορές στη ζωή τους) και πάνω από όλα, το πως βρίσκει πάντα κάτι θετικό στην κάθε αναποδιά.
Ο Lips είναι όλα όσα εμείς έχουμε αφήσει πίσω μας και είμαι απόλυτα σίγουρος για 2 πράγματα. Ότι οι Anvil δε θα βγάλουν ποτέ ούτε μια δεκάρα, και ότι οι 2 τους δε θα έχουν μετανιώσει για τίποτα και θα είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, κοιτώντας πίσω, όταν αυτή θα τελειώνει. Άραγε εμείς θα νιώθουμε το ίδιο?

At The Gates - The Flames Of The End

Χθες το βράδυ έπαιζαν στην Αθήνα οι Behemoth. Σε κανονικές συνθήκες, δε θα το έχανα. Ο φίλος VangPap, μάλιστα, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Custom Made Noise , μιας φοβερής και τρομερής experimental death metal μπάντας για την οποία θα μιλάμε όλοι σε λίγο καιρό, μου είπε ότι την προηγούμενη μέρα στη Θεσσαλονίκη ήταν ισοπεδωτικοί. Αλλά ο τελευταίος καιρός είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστεί ως "κανονικές συνθήκες". Ταυτόχρονα, έπεσε στα χέρια μου το ολοκαίνουριο 3πλο dvd των At The Gates, που κλείνει οριστικά την πορεία τους και σε συνδυασμό με καναπέ και πουράκια Caprice μου έκανε πολλαπλά κλικ. Ευτυχώς μου ήρθε η επιφώτιση και ξεκίνησα από το live υλικό, που όσο και καταπληκτικά γυρισμένο να είναι, χωνεύεται ευκολότερα. Φοβερό το show στο Wacken, συγκινητικά τα 2 κομμάτια από το Gagarin. Αμα το σκεφτείς, είναι μεγάλη ιστορία για τους Σουηδοτραφείς Έλληνες ότι η τελευταία live At The Gates νότα παίχτηκε στην Αθήνα. Χωρίς αντίπαλο όμως, είναι το κοινό του show της Νέας Υόρκης, που κόντεψε να φάει ζωντανό το Lindberg στις πρώτες λέξεις του "Slaughter Of The Soul". Από εκεί και πέρα, το documentary, είναι πραγματική απόλαυση. Τεράστιο, με άπειρες και γοητευτικές άχρηστες λεπτομέρειες (φωτογραφίες των δίδυμων με μωρουδιακά, αρχαίες ΙΚΕΑ πολυθρόνες, αναφορά στα εφηβικά μπιμπίκια του Lindberg, ψαρωτικά πνευματικά κέντρα στη σουηδική επαρχία με free όργανα και studio time, εκτενή ξενάγηση στα προάστια του Gothenburg (φανταστείτε κάτι σε Γιαννιτσά, Μηχανιώνα και Ταγαράδες οι βόρειοι) από όπου ξεκίνησαν τόσα συγκροτήματα, και βέβαια η διαδικασία της δημιουργίας όλων αυτών των καταπληκτικών At The Gates albums.
Κορυφαία και αξεπέραστη λεπτομέρεια, όταν στις φωτογραφήσεις για το booklet του "Slaughter Of The Soul" ήθελαν μπλε φωτισμό και δεν υπήρχαν φίλτρα χρώματος για τους προβολείς, ο Lindberg χρησιμοποίησε το (πανσπάνιο) διάφανο μπλέ βινύλιο του πρώτου EP των Hellacopters βάζοντάς το μπροστά από τον προβολέα, όπου το ταλαίπωρο βινύλιο φυσικά και έλιωσε από τη θερμότητα. Όχι πολύ έξυπνο, αλλά καταπληκτικό trivia για κάποιους άρρωστους (Leo....ακούς;).

High On Fire - Snakes For The Divine

Πρόκειταιγια τον πρώτο μεγάλο δίσκο της χρονιάς. Οι fans τον περίμεναν πορωμένα, αλλά είμαι σίγουρος και αυτοί έπαθαν την ίδια πλάκα με εμάς τους υπόλοιπους, πιο χαλαρούς και καλά. Προσωπικά, είχα ακούσει και τα υπόλοιπα H.O.F. albums, χωρίς να μου αλλάξει και η ζωή. Στα αυτιά μου ακουγόταν σαν την ιδανική μίξη Slayer με Motorhead και όσο συναρπαστικό και αν ακούγεται, δε με κράτησε για πάνω από 4-5 ακροάσεις. Το "Snakes..." όμως, έχει μια ακαταμάχητη ροή, χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο έντασης και χαρακτήρα. Ελάχιστοι δίσκοι με διευκολύνουν να τους ακούσω μέχρι το τέλος, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που η αδηφάγα βιομηχανία αναγκάζει τα σχήματα να υπερφορτώνουν με 14 και 15 τραγούδια τα albums τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα πάντα στηρίζονται σε μια ισορροπία και ένα fact. Όπως είναι σε όλους γνωστό, ο Matt Pike είναι ένας άξεστος, βρωμερός, τραχύς νταλικιέρης (θα μπορούσε δηλ) που ζει την κάθε μέρα ξεχωριστά και υπάρχει για να ροκάρει χύμα και με το distortion στο 11. Αυτός ο χοντράνθρωπος όμως - που όσοι του έχουν μιλήσει εντυπωσιάζονται με την ευγένειά του - κατάφερε να δουλέψει τόσο την κάθε μια rough λεμτομέρεια της μουσικής του και να φέρει απολύτως στα ίσια την καφρίλα με την καλλιτεχνία. Εγώ ίσως θα ήθελα λίγο πιο "έντεχνο" το ακραίο metal μου (φλώρος) αλλά ταυτόχρονα μου είναι αδύνατον να αντισταθώ στο "Bastard Samurai", στην κορυφαία κραυγή της χρονιάς "Repeeeeeeeeeeeeeeled!!" του ομώνυμου κομματιού και στο αγαπημένο Mastodon με overdose τεστοστερόνης "How Dark We Pray". Είπαμε και πριν, οι fans είχαν ξεκατινιάσει τα torrents για μήνες. Καιρός να πάρουμε μπρός και οι υπόλοιποι κοιμισμένοι που το παίζουμε έξυπνοι, πριν μας προσπεράσει η εποχή.

so long, and thanks for all the fish

Εδώ είμαστε λοιπόν.

Μετά από ένα τεράστιο - για τα δεδομένα του πορωμένου γραφιά - διάλειμμα, πιάνουμε ξανά πληκτρολόγιο.

Ως γνωστόν το να πληκτρολογείς το password στο facebook δε μετράει σαν παραγωγική διαδικασία, οπότε αν έχει όντως έρθει ο καιρός να ενεργοποιηθούμε ξανά, θα γίνεται από εδώ.

Μια πρώτη ερμηνεία του διαλείμματος είναι ότι πήζω με τα deadlines - όσο χαλαρά και να είναι.

Μέγιστη αχαριστία απέναντι στην άνεση του 'γράφω για ότι θελω (σχεδόν) και το ανεβάω μόνος όποτε θέλω (επίσης σχεδόν)'.

Από τη μια, μου φαίνονται αναντικατάστατες οι ώρες focused αδράνειας στο σπίτι, από την άλλη, η διαδικασία γραφής είναι................................................κάτι που με κόλλησε τώρα κ κοιτάω την οθόνη για ένα τέταρτο.


Τέλος οι χαζοπρόλογοι, hopefully θα πάει καλά, τα λέμε σύντομα.